We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, alleen de één roeit en de ander zit te vissen.

Woensdag ben ik de deur niet uit geweest. Niet omdat het (te) koud was hoor, maar het kwam er gewoon niet van. In de ochtend had ik een afspraak met mijn coach Eveline. We hadden elkaar al een tijdje niet meer gezien, onze laatste afspraak bleek eind oktober te zijn geweest, dus genoeg te bespreken. Mijn huiswerk had ik netjes op orde. Zoals altijd eigenlijk. Vroeger ook trouwens. Hoe stoer ik soms ook wilde zijn, ik had mijn huiswerk altijd gedaan. En geleerd voor proefwerken en overhoringen.???? Geloof het of niet, maar over het algemeen was ik een brave leerling. Op de basisschool misschien wel te braaf en voorbeeldig, maar ja ons mam werkte op die school, ik kon niet anders. Helemaal niet toen ik bij mijn eigen moeder in de klas zat. ????

Op de middelbare school veranderde er wel wat, toen hoefde ik geen voorbeeld meer te zijn. Ik werd iets opstandiger, was een grote klets en een echte giechel, maar ik kwam er meestal mee weg. Terwijl anderen vaak op het matje moesten komen bij de conrector, bleef ik lachend achter. ???? Spijbelen deed ik ook niet of nauwelijks. Kortom, mijn mams en paps konden trots op mij zijn, zoals ik dat nu ben op mijn kids, die het ook voorbeeldig goed doen.

Herinneringen van mijn jeugd en al mijn jobs kwamen boven drijven.

De vragenlijst voor de analyse heb ik ingevuld vanuit het hier en nu. Hoe ik nu in het leven sta. Als Ilse2.0.

Uitwaaien geeft ruimte. En vergeet niet je hoofd leeg te kloppen. Loesje

We hadden het beiden nodig, Lonneke en ik, uitwaaien en een frisse neus halen. Onze zinnen verzetten en bijpraten. Veel praten. Gevoelens delen en ervaringen uitwisselen. Al hadden we onze middag plannen redelijk open gelaten, één ding stond vast; we wilden naar buiten. Wandelen of fietsen. In het bos, de duinen of het strand. Die luxe hebben we gelukkig. We kozen ervoor om naar het strand te gaan en op de boulevard een stukje te lopen en te rollen. Het was koud, maar droog. Prima dus.

Maar ja, we waren de deur niet zomaar uit, want al mijn hulpmiddelen moesten mee. Sven reed mijn rolstoel naar de auto, Lon nam mijn prothese mee en ik huppelde er met mijn krukken achteraan. Leggy kreeg een plekje op de achterbank en samen zetten we de rolstoel met de lift in de auto. Met mijn hoofd dook ik onder het stuur om het linker gaspedaal uit te klappen en het rechterpedaal omhoog te doen. Krukken naar binnen en we vertrokken. We reden via Aerdenhout naar Zandvoort, zodat we nog wat hertjes konden spotten.

Ik parkeerde de auto en checkte voor de zekerheid of ik met mijn invalide parkeerkaart ook op een gewone parkeerplek mocht staan.

Wie weet waren de regels per 1 januari veranderd, maar dat was niet het geval. Ik mocht daar staan met een maximum van twee uur, dus lede ik mijn blauwe kaart ernaast. Op de boulevard deed ik, leunend tegen de auto, mijn been aan. Voorbijgangers liepen, met grote ogen kijkend, voorbij. Tja, dat zie je niet elke dag natuurlijk, ik begrijp die blikken wel. ???? Als je voor het eerst zo’n kunstbeen ziet, dan maakt dat grote indruk. We besloten eerst een klein stukje te lopen, daarna zou ik rollend verder gaan. Ver lopen is nu niet verstandig, gezien het wondje dat ik eerder opgelopen heb. Dus we liepen een stukje links de boulevard op en weer terug naar de auto. Achteraf bleek thuis dat dit al te veel was geweest, het wondje was weer open. Grrrr… ????

We haalden de rolstoel uit de kofferbak, ik ging zitten en rolde verder. Bij één van de strandopgangen stond een bord ‘drinks to go‘. Daar moesten we heen! ???? Het was best een spannende helling, zo stijl dat Lon mijn rolstoel moest afremmen. Als ze mij los had gelaten, was ik binnen één seconden beneden geweest. Dan had ze mij bij elkaar kunnen vegen. ???? De deur van het strandpaviljoen stond open. Er was een bar naast de openhaard, sfeervol en lekker warm. Toch bleef ik buiten, omdat de drempel en de smalle deur weer gedoe op zouden leveren. Helaas geen Glühwein deze keer. Lon haalde een warme chocomelk en een muntthee die we buiten aan het strand, met uitzicht op zee, opdronken. De zee heeft altijd iets moois en rustgevends…

Niemand zei dat het makkelijk was. Niemand zei ooit dat het zó moeilijk zou zijn.

Onze gesprekken waren het verre van luchtig. Hoe troost je een vriendin die onlangs haar man, haar maatje, haar grote liefde verloren is. Dat is zo moeilijk en al herken ik veel van de emoties en het verdriet waar ze doorheen gaat, de oplossing heb ik niet. Die bestaat simpelweg niet. Ik kan er voor haar zijn, zoals zij er altijd voor mij is. Ik kan luisteren en een schouder bieden. Tijd heelt alle wonden zeggen ze, maar daar koop je nu niets voor. Kon ik de pijn maar iets verzachten. We hebben onze sores te accepteren en te ondergaan. Het is wat het is. Onomkeerbaar. Het enige wat we kunnen proberen is om hier en daar wat lichtjes in de donkere tunnel op te hangen.

Wist je trouwens dat Zandvoort heuvelachtig is? Voor mij waren het hele bergen. Niet alleen ik heb hard moeten zwoegen om het rondje van de boulevard naar het centrum te rollen, ook mijn dappere vriendin heeft haar krachttraining voor de dag wel gehad. Zij mocht mij deze keer wel duwen en afremmen waar het voor mij geen doen meer was. ????  Dus of Zandvoort nou zo rolstoelvriendelijk is, daar heb ik mijn twijfels over. Het heeft ons wel weer aan het lachen gekregen en dat is, naast de spierpijn, alles waard!

Spreuk van de dag

Yesterday is history.
Tomorrow is a mystery.
Today is a gift. ????