Mijn rug doet zeer bij het wakker worden en ik durf me niet teveel te bewegen, bang dat ik de fantoompijn oproep.

De verpleegkundige zorgt voor mijn ontbijt en ik probeer heel voorzichtig iets te schuiven in bed, zodat ik een soort van zithouding kan aannemen. Het lukt, zonder de pijn op te roepen. Dat gaat al beter dan gisteren!

De controles zijn goed en mijn temperatuur is 37,5 gr.

Top! Een nieuwe dag met een mooie start.

Na het wassen wilde ik ook het een en ander bijwerken als je begrijpt wat ik bedoel. Alles groeit en bloeit natuurlijk lekker door en als je gewent bent alles netjes bij te houden, is dit als vrouw zijnde toch wel een dingetje. Oké nadat ik weer ‘netjes’ was werden ook mijn haren gewassen. In bed. Niet makkelijk, maar wel mogelijk. Het voelt goed als dat gedaan is. Lekker schoon.

De wondspecialiste heeft de wond gecontroleerd en wat ontstane blaren behandeld.

Gisteren ben ik mijn bed niet uit geweest, dus nu gingen we weer oefenen. Met het uit bed komen had ik een beetje hulp nodig, daarna het staan en in de rolstoel gaan zitten, ging mij goed af. Net toen ik zat verscheen Frank en Lynn achter het gordijn vandaan. Dat kwam goed uit. Konden we samen een bakje koffie drinken in de huiskamer.

Na 20 minuten gingen we weer terug naar kamer 16. Mijn (t)huis(je) voor de komende maanden.

Het is nu zondagavond, ik heb een gezellig dagje met visite gehad, maar ben nu wel moe en ga zo lekker tv kijken. Nog even de laatste controles van de dag. Bloeddruk, hartslag, zuurstof gehalte, alles goed, maar toch weer verhoging, 38 gr.

Normaal is dat niet zo spannend, maar in mijn geval wel. Fingers crossed dat het morgen beter gaat.

Ik had mezelf ten doel gesteld om voor de kerst thuis te zijn. Ik zou wel even ‘rennend’ door de revalidatie gaan. Waar ik geen rekening mee heb gehouden zijn de mogelijke complicaties. Tja en die pech had ik. Door de complicatie moest er een ander behandelplan komen, de vacuümtherapie. Hierdoor moet ik verschillende keren geopereerd worden, om de spons te wisselen en de wond schoon te maken. Dat levert weken vertraging op mijn herstel. De revalidatie begint pas echt als de wond dicht is. Nu kan en mag ik niet zoveel.

Zondag 25 november viert Sven zijn 18de verjaardag. Een mijlpaal. Daar wil en moet je bij zijn als moeder. Het maakt mij verdrietig, omdat ik vrees dat ik die dag niet naar huis kan. Gelukkig wordt er wel een oplossing bedacht, maar toch. Het is niet zoals ik het voor ogen had. Goed, soms moet je doelen bijstellen, dus dat doe ik. Maar wel met pijn in mijn hart.

Het compliment van de dag is: ‘Jij bent precies goed’.