‘Past mijn rolstoel in jouw auto?’ vroeg ik aan één van de oprichters van Heel Haarlem Helpt, toen we de afspraak maakte voor woensdag. ‘Ja hoor, ik heb een grote kofferbak’, las ik in het antwoord appje. Fijn, ik kon dus meerijden maar het Spaarne Gasthuis, voor de uitreiking van de Goudenhartbiljetten aan het Oncogie Centrum. Om negen uur werd ik opgehaald. Ik hobbelde op mijn krukken naar buiten, terwijl Herman de rolstoel mee naar buiten nam. Bij het zien van de kofferbak twijfelde ik, of het wel zou passen. ???? Hij had waarschijnlijk een inklapbare rolstoel verwacht. Ik haalde het zitkussen eruit en klapte de rugleuning dubbel. Herman tilde mijn stoel op, maar zag vrij snel dat het totaal niet paste. Oké, we haalden de wielen eraf en legden deze in de achterbak, maar het vastframe paste nog altijd niet. Dan maar op de achterbank. Even dreigde ook dat niet te lukken, maar na een tijdje passen en meten lag de stoel op de achterbank. ???? Mijn krukken werden erbij gelegd, toen ik eenmaal zat en zo konden we vertrekken. We moesten eerst naar de Waardepolder om de goudenhartbiljetten op te halen bij Johan Enschede, de drukker en ontwerper van het Haarlemse veertigje. Daarna reden we door naar het Spaarne Gasthuis. In de parkeergarage was pas plek op de derde of vierde etage. Stom, want het was handiger geweest als ik mijn invalideparkeerkaart had meegenomen. ???? We haalden de losse onderdelen weer uit de auto en zetten de rolstoel als een bouwpakket in elkaar. We liepen (ik rolde) naar de lift, gingen op de begane grond naar buiten, staken de straat over, moesten daar weer met een kleine lift naar boven, om vervolgens via de hoofdingang bij de receptie binnen te komen. Niet heel handig trouwens voor een ziekenhuis, maar goed. Onze contactpersoon van de afdeling communicatie en fondsen zat al op ons te wachten. Na een kort praatje gingen we door naar het Centrum Oncologie, waar we ons moesten melden bij de balie. Bij uitzondering mochten we met z’n drietjes richting de teamleider van de afdeling. De looprichting was met pijlen op de grond aangegeven en we moesten anderhalve meter afstand houden. Ik voelde mij vereerd dat ik, namens Heel Haarlem Helpt de goudenhartbiljetten mocht uitreiken aan deze afdeling. Ik weet tenslotte als geen ander hoe belangrijk verpleging is. Het persoonlijke contact is goud waard, een hand op je schouder en troostende woorden helpen je door de moeilijke dagen heen. Dat was voor de corona patiënten natuurlijk ook erg belangrijk, al zal het er heel anders uitgezien hebben met de beschermende kleding en mondkapje‘s. ???? Een diepe buiging voor iedereen die zich voor deze en alle andere patiënten hebben ingezet. De Haarlemse veertigjes kunnen besteed worden bij de aangesloten Haarlemse ondernemers en dat zijn er nogal wat! De keuze is reuze en gaat van het bleken van je tanden tot kunst, van schoonheidsspecialiste en kappers tot restaurants. Een mooi cadeau uit het hart van Haarlem. ???? Nadat we deze afdeling in het zonnetje hadden gezet gingen we tevreden via de receptie naar buiten. Daar namen we de kleine lift weer naar beneden, staken de weg over richting de parkeergarage, namen daar de lift weer naar boven, haalden bij de auto de rolstoel weer uit elkaar en zo reden we naar huis.

Thuis trof ik een geëmotioneerde Lynn aan. Ze had zich ziek gemeld op haar werk, omdat ze hoestte en keelpijn had. Frank had daarop meteen adequaat gereageerd en zei dat ze een coronatest moest laten doen. Dochterlief was overigens not amused. ???? Maar onder het motto: Better safe than sorry, kwam ze er niet onderuit. Vanaf 1 juni kan iedereen die vermoedt dat hij of zij corona heeft, zich aanmelden voor een test. Dit kan al binnen 24 uur en zo had Frank voor Lynn die middag een afspraak gemaakt en zou ik met haar mee gaan. Dus reden we een uurtje later naar de teststraat bij het Kennemer Sportcenter in Haarlem. Ik zat wat onzeker achter het stuur, want zou het wel goed gaan in die teststraat (?), en Lynn zenuwachtig voor de test zelf. We reden het terrein op, in eerste instantie ging ik als een kip zonder kop achter een auto aan, blijkbaar net iets te ver, want er begonnen allemaal mensen naar ons te zwaaiden. ???? We moesten een paar meter terug, zodat we het afgebakende terrein op konden rijden. Voorzichtig zette ik de auto in z’n achteruit, want er stonden meer auto’s achter mij. Ik zei nog tegen Lynn dat ze wel een duidelijkere pijl ➡️ mochten zetten, richting de ingang…. maar die stond er dus gewoon. Had ik totaal overheen gekeken. Sorry! ???? We meldden ons bij de eerste tent, deden het raampje open en werd er gevraagd wie er getest moest worden. Een aangeslagen Lynn vertelde dat het voor haar was. De procedure werd uitgelegd en het legitimatiebewijs moest voor het raam op het dashboard gelegd worden. Het raam moest dicht blijven bij de volgende controle check van de persoonsgegevens bij de grote tent. Toen de legitimatie akkoord was bevonden, werd er een plastic zakje onder de ruitenwisser gedaan met een buisje waar het af te nemen weefsel in moest, voorzien van een naam-sticker. Vervolgens mochten we weer een klein stukje verder doorrijden in de tent tot dat iemand aan gaf dat ik moest stoppen. De ramen waren nog altijd gesloten en de man gaf aan dat ik de motor uit moest zetten. Wat denk je…, in plaats van de motor af te zetten zette ik per ongeluk mijn ruitenwisser aan en ging het zakje met het buisje van links naar rechts… ???? Heb ik weer… ???? Iedereen moest keihard lachen, wij ook natuurlijk en dat leidde een beetje af. Toen vroegen ze het raampje open te doen en werd Lynn, door een verpleegster gehuld in beschermende kleding en een mondkapje, verteld wat ze precies ging doen. Met een lang wattenstaafje haalde ze eerst wat cellen uit de keelholte en later met de andere kant van de wattenstaafje ging ze achter in haar neusholte om wat slijm weg te halen. Het zag er zeker niet prettig uit, maar het ging gelukkig ook heel snel. Ze zeiden dat we binnen 48 uur de uitslag zouden krijgen en tot die tijd was het belangrijk om in quarantaine te blijven. So fingers crossed. ????????

We besloten nog even om een klein stukje langs de zee te rijden om bij te komen van het gebeuren en bij de bakker wat lekkers te halen voor de lunch. Bij de bakker in Heemstede stopte ik voor de deur en zei tegen Lynn dat ze wat lekkers mocht halen, waarop zij natuurlijk zei dat ze nu die winkel helemaal niet in mocht. O jee, helemaal niet aan gedacht. ???? Ik moest zelf op mijn krukken, totaal onvoorbereid, de winkel in. Gelukkig was het niet druk en werd ik snel geholpen. Met een tasje vol lekkers huppelde ik terug naar de auto, om thuis in de tuin gezellig te lunchen. Donderdagmiddag werden we gebeld met het goede nieuws; de corona test was negatief. Godzijdank! ????

Spreuk van de dag ????

Kies altijd voor optimisme, ook al komt niet alles goed.
Het zal je altijd verder brengen,
dan pessimisme doet. ✨ M.G.

Stil en met hoofdpijn van het huilen, sluit ik dit blog af. Tot ons grote verdriet hebben we vanmiddag onze trouwe labrador Body, elf jaar lang ons maatje, onverwacht moeten laten inslapen. Het verhaal vertel ik een volgend blog, nu heb ik geen woorden en zijn er alleen maar tranen…????????