Woensdagochtend kregen we een verontrustend berichtje, het zou niet goed gaan met Anton de man van mijn moeder. Hij woont al jaren in een verpleeghuis en ik had hem, door mijn omstandigheden, voor het laatst bezocht in de maand vóór mijn amputatie. Hij bleek negatief getest op corona, maar had koorts en was duidelijk niet lekker. Hij ging snel achteruit en moest uiteindelijk aan het zuurstof. Miren, mijn nichtje en dochter van Anton, was er al een paar keer bij geroepen en werd nu geadviseerd om de familie in te lichten. De arts verwachtte dat hij binnen afzienbare tijd verder zou verslechten. Ondanks dat we weten dat er ooit zo’n moment komt, waren we toch enorm geschrokken. Ik wilde heel graag naar hem toe. Sven en Lynn waren toevallig thuis en zeiden zonder aarzelen dat ze mee wilden naar opa. Dat vond ik echt super fijn. Er ontstond lichte paniek bij ons alle drie, als we maar op tijd zouden komen… ???? Snel Body uitgelaten, rolstoel achterin de auto gegooid en weg waren we! Sven reed het eerste stuk, omdat ik best wel wat gespannen was. Halverwege de rit hebben we van plaats geruild en reed ik de oude vertrouwde route naar het verpleeghuis in Breda. We lieten de rolstoel in de auto, liepen snel (ik iets minder snel ????) naar de deur, belden aan, meldden via de intercom dat we voor Anton kwamen en mochten via de sluisdeur naar binnen. Miren, Manja en tante Mieke zaten aan zijn bed, hij zag er oud en kwetsbaar uit. Het was een emotioneel weerzien. Hoe bizar dat dit, uitgerekend deze eerste dag van de versoepeling van de bezoekregeling in de verpleeghuizen en tevens mijn zus haar verjaardag, gebeurde. De verpleging meldde dat we met maximaal 3 personen op de kamer mochten. Dat was al heel wat, wetende dat we maandenlang, door de Coronamaatregelen, niet welkom waren. Maar zo eenvoudig bleek dat niet na te leven. We wilden allemaal bij Anton blijven, zijn hand vasthouden en elkaar troosten. Tante Mieke maakte plaats voor ons en even later kwam ook Jorn binnen. Sven haalde ondertussen bij de AH, in het vlakbij gelegen winkelcentrum, wat broodjes, want we hadden nog niet geluncht. Met z’n zessen liepen we die middag de kamer en hal in en uit. We kletsen wat op de gang, om vervolgens weer bij Anton te zijn, een aai over zijn bol te geven en zijn hand vast te houden. Toen er meer familieleden langs kwamen was het voor het personeel reden om in te grijpen. Het was te druk. En ze hadden gelijk. Wij besloten een paar uurtjes bij Jorn thuis wat te gaan drinken en een hapje te eten, zodat er andere familieleden de kans kregen om bij Anton te zijn. Dit zijn van die dagen die heel dubbel zijn. Aan de ene kant heftig en verdrietig, maar aan de andere kant ook mooi en warm. Omdat je samen bent. ❤️ Omdat je herinneringen ophaalt en verhalen deelt. Het blijft bizar en triest dat mams, die in een ander verpleeghuis woont, er totaal geen weet van heeft. Dementie, wat een vreselijke mensonterende rotziekte! ????Voordat wij terug naar Haarlem reden, zijn we nog even bij Anton binnen geweest. Op dat moment sliep hij rustig, nou ja, hij snurkte behoorlijk ????, en net voordat wij weg gingen, opende hij zijn ogen nog even. We namen afscheid en met een dubbel gevoel reden we naar huis. Ieder in zijn eigen gedachte verzonken. Deze ochtend kregen we tot onze verbazing een foto van een etende Anton. Wat een ijzersterke man is dat. Altijd al geweest. Blijkbaar is hij nog niet klaar om los te laten. Het blijft nog even spannend… ????????
Nadat de verdere versoepelingen aangekondigd waren door de regering afgelopen week, was het nog even onduidelijk of de deuren van de badmintonhal weer open mochten. Gemeente Haarlem heeft daar voor de plaatselijke verordeningen blijkbaar ook wat over te zeggen. De vereniging heeft een uitgebreid protocol moeten inleveren, met de nieuwe spelregels en genomen maatregelen om Corona besmettingen te voorkomen. Na goedkeuring, waren wij vanaf vandaag weer welkom voor een spelletje badminton. ???? Ondanks mijn tennisarm wilde ik toch even gaan kijken in de hal en had mijn racket voor de zekerheid meegenomen. Bij aankomst stond de voorzitter bij de ingang om alle recreanten te ontvangen en welkom te heten, te wijzen op het desinfectie pompje voor je handen en de intekenlijst, zodat ze kunnen zien wie er geweest is. Het was druk in de zaal, bijna alle banen waren bezet. Deze keer mocht er niet getost worden met rackets, maar was er een doorschuif systeem bedacht. Grappig, want dat ging finaal mis, waardoor iedereen een beetje liep te mopperen. Voor de duidelijkheid, het betreft een groep ‘senioren’…dan weet je het wel. ???? Uiteindelijk heb ik toch mijn stoute schoen aangedaan en een potje meegespeeld. Leuk was het zeker, maar of het goed was voor mijn pijnlijke arm betwijfel ik. Verleerd was ik het in elk geval niet. Ben wel benieuwd hoe dat straks gaat met mijn sportrolstoel. Die is trouwens klaar en zal een dezer dagen geleverd worden. In de hal was er een route, eenrichtingsverkeer, uitgezet. Dat betekende via de hoofdingang naar binnen, door de nooddeur de zaal in, achterin de zaal door de deur naar de trap richting de tribune, over de tribune naar de kantine, vanaf daar met de trap naar beneden en dan via de hal naar de uitgang. Volg je het nog? ???? Het was prima bedacht, maar ja lastig voor mij, onmogelijk om met de rolstoel, het hele parcours af te leggen. ???? Gelukkig werd er voor mij een uitzondering gemaakt en mocht ik dezelfde weg uit, als dat ik binnen was gekomen. ????
Om half elf was het koffiepauze en kon ik er mooi tussenuit knijpen om naar mijn volgende afspraak te gaan. Aangekomen bij de fysio, bleek dat er wat afmeldingen waren van het oncologisch groepje, waardoor ik een privé training kreeg. Ook wel eens leuk, want nu kon ik weer wat balans- en springoefeningen doen. Dus lopen zonder krukken, oftewel een kangoeroe-loopje. ???? Ik sprong de hele zaal door. ????Best vermoeiend en soms wat onstabiel, maar de therapeut liep mee met een stok tussen haar handen, waaraan ik mij vast kon grijpen als het nodig was. Zou fijn zijn als ik dit thuis ook meer zou durven…????
Spreuk van de dag ????
Onderschat nooit je gedachten,
neem hun invloed niet voor lief.
Het zijn mentale superkrachten,
dus gebruik ze positief. M.G. ????????
