Nooit geweten dat Haarlem behoorlijk ongelijk, onregelmatig en hobbelig is (heuvelachtig kan ik het ook weer niet noemen ????), maar dat heb ik inmiddels wel aan den lijven ondervonden. ???? Ik was net met de handbike op weg naar Petra voor de wel bekende vrijdagmiddag borrel, toen ik voelde dat mijn fietst zwaar ‘draaide’. Het viel me eerder deze week al op dat mijn electro ondersteuning regelmatig uitviel. Nu gebeurde dat op de hoek van de straat en wat ik ook probeerde, ik kreeg de accu niet meer aan de praat. Oké, dit zou dus een ritje worden puur op armkracht. ???????? Nu kan ik dat wel hebben, maar ik bedacht wel eventjes welke route het meest gunstig zou zijn zonder te veel ’hellingen’. Bij de St. Bavokerk besloot ik niet via de schouwburg te gaan, omdat daar een behoorlijke heuvel is die met deze fiets bijna niet te doen is en ik niet het risico wilde lopen om terug achteruit de weg op te rollen. Ik sloeg dus rechtsaf de Leidsevaart op. Wel moest ik het kruispunt bij het stoplicht voor de brug oversteken. Laat dat nou net een weg zijn die oploopt. Best pittig zonder ondersteuning en helemaal omdat het best een druk kruispunt is en iedereen voor mijn gevoel stond te kijken hoe ik de weg overstak. Om mijn fiets in beweging te krijgen moest ik eerst een paar slagen maken met de wielen van de rolstoel, zodat de fiets in beweging kwam en ik met mijn armen verder kon ‘trappen’. Gas erop voordat ik ergens halverwege zou blijven steken.????Langs het water, de Kampersingel, fietste ik naar de stad. Ook hier ging de weg lichtjes omhoog. Natuurlijk ging het stoplicht ???? twee keer op rood ????, waardoor ik de vaart kwijt was en opnieuw met pijn en moeite op gang moest komen. Met het zweet op mijn voorhoofd arriveerde ik bij Peet. ???? Ik koppelde mijn bike af en zette deze aan haar bankje voor de deur vast. Buuf Marjon kwam net aan fietsen toen Peet naar buiten kwam. Wat een timing weer! We gingen naar binnen, dronken eerst een kopje thee, voordat de wijn openging. Na wat lekkere hapjes en een drankje moest ik natuurlijk ook nog terug naar huis bikkelen. Marjon fietste gelukkig met me mee, dus ik had hulp in case of emergency. ????

Zaterdagochtend stond er een training gepland met de HelioHeroes, we zouden het Kopje van Bloemendaal gaan bedwingen. We zijn zelf verantwoordelijk voor het vervoer van onze (geleende) lage handbikes naar de trainingslocaties. De Force 3 handbike waarmee ik de vorige training ‘Rondje Kruisberg’ vanuit Heliomare had gefietst, paste niet in onze auto, dus was ik aangewezen op mijn eigen aankoppel handbike. Nou is dat alleen niet echt een fiets waarmee je bergen kan beklimmen en al helemaal niet nu de ondersteuning niet (optimaal) werkte. Frank en ik hebben van alles geprobeerd om de accu van de fiets in orde te krijgen en het leek er heel eventjes op dat het gelukt was, omdat de lampjes in de ochtend wel weer brandden. Toch vertrok ik met enige twijfel op de fiets richting Bloemendaal. En ja hoor, onderweg viel de ondersteuning verschillende keren uit. ???? Mijn e-handbike gedroeg zich als een gewone handbike… ???? We zouden om kwart over tien verzamelen bij de Cricket Club aan de Donkerelaan. Al ging ik er vanuit dat ik hoogstwaarschijnlijk niet mee zou kunnen fietsen, vond ik het wel leuk om te gaan kijken en de groep een beetje te supporten. Toen iedereen gearriveerd was, werd er een korte uitleg gegeven door onze buddy’s van Heliomare en vertrokken we, na een korte plaspauze, gezamenlijk naar het openluchttheater Caprera. Vanuit daar zou iedere deelnemer met zijn of haar buddy eerst twee of drie keer het heuvelachtige rondje in het ‘dal’ fietsen, om vervolgens het ‘Kopje’ te beklimmen. Ieder op zijn eigen tempo. Wat een huizen staan daar trouwens, zo mooi gelegen, luxe en groot… ???? Je zou het maar schoon moeten houden, denk ik dan. ???? Er was één buddy ’over’, mijn gezellige verpleegster van afdeling 2b, en samen besloten we het rondje te fietsen en te kijken of het überhaupt haalbaar was. Het was bikkelen met mijn ‘stadsfiets’, maar ondanks dat we voor ‘spek en bonen’ mee reden hebben we ons best gedaan. ???? Omdat ik ook nog helemaal terug naar huis moest fietsen, ben ik niet met de groep terug gegaan naar het verzamelpunt. Vanaf Caprera fietste ik naar Haarlem met ook de nodige hellingen en heuvels. Het was een pittig tochtje naar huis. Uiteindelijk kwam ik bezweet, moe maar voldaan thuis. We hebben wel meteen het ‘noodnummer’ gebeld van het Hulpmiddelen Centrum Haarlem, voor de pech onderweg hulp. Van onze storing is een melding aangemaakt en we zouden terug gebeld worden door de service monteur. We wachten nog altijd op dat telefoontje… ???? Stel je voor dat ik op het Kopje van Bloemendaal was gestrand…????

Storm Dennis ????, een E-handbike ????‍????waarvan de accu kapot is, een prothese ????die niet lekker zit en daarmee het lopen niet bevordert, het behaalde rij-examen ???? waarvan ik het officiële rijbewijs nog niet in handen heb en dus nog niet de weg op mag, waren de ingrediënten voor een rustige zondag thuis. Helemaal niet erg hoor, een dagje verplichte rust is wel eens goed voor me. Gelukkig kwamen Manja en mams bij ons lunchen, waardoor het toch een gezellige dag werd. Mam zat echt op haar praatstoel en haalde haar verleden naar het nu. Alle verschillende puzzelstukjes uit haar leven werden onlogisch aan elkaar gekoppeld, maar wij herkenden deels de verhalen er wel in. Opeens stond ze op en zei ze dat ze naar huis zou gaan. Te voet, want ze woonde tenslotte ‘dichtbij’. Nou ja, van Haarlem naar Alblasserdam is toch al gauw veertien uur en achtentwintig minuten lopen…????Wij vertelden haar maar dat Manja haar wel naar huis zou brengen, omdat het zo regende. Oké, dat accepteerde ze wel. Bij vertrek zei mams ‘Fijn kennisgemaakt te hebben…’ ???? Och gossie….????

Spreuk van de dag ????

Enthousiasme van anderen maakt een brug naar jouw eigen geluk. ✨