Woensdag

Wat is het toch fijn dat mijn pa, met zijn vierentachtig lentes, nog steeds vanuit Brabant helemaal naar Haarlem kan en durft te rijden. Mijn lieve papa, die mij trouw bezoekt en altijd de lekkerste Brabantse worstenbroodjes voor ons meeneemt. Super lief! Ondanks de stakingen van de boeren kwam hij precies om half elf aanrijden, net toen ik met Body terug kwam van ons rondje om het zwembad. Voor bij de koffie had pa ook nog verse bolussen meegenomen. ???? Lynn was ziek thuis, waarschijnlijk een griepje, en lag beneden op de bank, maar een halve bolus lustte ze wel. We hebben met z’n drietjes koffie gedronken en rond lunchtijd sloot Sven ook gezellig aan. Al die tijd had ik mijn been aangehouden en alleen voor het toiletbezoek ging Leggy op haar ‘plaats’. ???? Pa en ik hebben, voordat hij weer terug zou rijden naar Esbeek, samen een rondje door de buurt gelopen. Halverwege liep er een man achter ons, die duidelijk contact zocht. Hij sprak mij aan over mijn prothese en begon al snel een verhaal te vertellen van een vriend die een kunstbeen droeg. Binnen tien minuten kenden we het hele verhaal en zijn wij snel doorgewandeld…???? Later in de middag had ik een belafspraak met de Re-integratie specialist van de Rabobank. Dat is de komende maanden/ jaren mijn contactpersoon waarmee ik kan sparren op het gebied van UWV zaken en re-integratie. Het was een fijn gesprek en ik had ook echt het gevoel dat hij luisterende naar mijn verhaal. Zijn motto is, ‘Verbaas je niet, verwonder je slechts’. Altijd uitgaande van wat nog wel kan, dat is mooi en ook ik sta zo in het leven. Over een half jaar zal er weer een contact moment zijn, dan heb ik mijn coach-traject waarschijnlijk afgerond en ben ik weer een stapje verder. Als ik eerder vragen heb of iets wil overleggen, mag ik bellen of mailen. Fijn, dat deze hulplijn bestaat!

Donderdag

Vandaag stond er een vol programma op de agenda, een dagje in Heliomare. Sven bracht mij na het ontbijt, met al mijn spullen, naar Wijk aan Zee. Mijn rolstoel, mijn krukken, Leggy natuurlijk en een grote tas vol met zitkussens, een helm en handschoenen gingen mee. Even snel in de auto springen is er echt niet meer bij. Net toen wij bij Heliomare aankwamen stond mijn revalidatiegenootje, die met ontslag ging, op punt van vertrek. Toch leuk dat ik haar nog even uit kon zwaaien. ???????? Ik zal de koffie- en lunchmomentjes zeker missen op de dagen dat ik afspraken heb in Heliomare, maar ben uiteraard heel blij voor haar dat ze met de kerst lekker thuis is.???? Ruim voor de afspraak was ik binnen en haalde een kopje thee bij de automaat in de receptie. Daar kwam ik al gelijk twee oud revalidanten tegen. Het is altijd leuk om elkaar weer te zien en kort even bij te praten over onze vorderingen. Tijd tekort, want mijn vaste fysiotherapeut kwam mij al snel halen voor de afspraak met het ’ZitAdviesTeam (ZAT)’. Ik nam Leggy op schoot en zij nam mijn jas en tas vol spullen mee naar beneden. We gingen de kamer van het ZAT-team binnen, waar mijn vaste ergotherapeut en een collega van de RT (revalidatietechniek) bij ons aansloten. In anderhalf uur hebben we verschillende kussens uitgeprobeerd nu met (en soms zonder) mijn prothese om de balans en het zitten te verbeteren en zijn er aanpassingen gedaan waar nodig. Een zitdrukmeting met moderne meetapparatuur bracht de zitdruk in kaart. De aanpassingen lieten zien, hoe we de juiste drukverdeling konden krijgen. Heel handig. Of het nu allemaal goed is, is een kwestie van tijd en ervaren of de veranderingen een positief effect hebben op het zitcomfort. Op de foto kun je een beetje zien wat ik bedoel. Je ziet aan mijn houding dat ik niet helemaal recht zit. Mijn rechterkant staat iets hoger, dat komt door het korset. Op het eerste beeld rechts is bijna alles geel, blauw en groen en is de druk van het linkerbeen goed verdeeld. Bij de tweede foto, zit ik meer naar voren geleund en steun ik af op het nieuwe zitbot, wat voorheen mijn rechterknie was. Daarom is dat ;druk)punt rood. Snappie? ????

Om half één kon ik meteen door naar Livit waar ik een vervolg afspraak had met de prothesemaker. Deze keer had ik drie, vier verbeterpunten voor het korset en die hebben we samen bekeken en besproken. Het blijft wel een ding hoor, echt lekker zal het nooit zitten, maar ik wil er alles aan doen om het zo comfortabel mogelijk te maken, zodat het been gebruiksvriendelijk is. Aangezien ik hierna nog twee afspraken had, kon de prothesemaker die tijd benutten om de aanpassingen door te voeren. De fysio had mijn tas in de grote oefenzaal gezet, omdat ik die zelf niet mee kon nemen. Via de receptie ging ik naar de zaal, pakte mijn tas en ging stuurloos (ik had maar één hand vrij om te rollen ????) richting de Orangerie om snel een croissantje te scoren. Omdat het mij niet lukte om de grote boodschappentas met al mijn spullen zelf mee te nemen, kreeg ik hulp van een trainingsgenootje van de HelioHeroes. We hebben de tas naar de fitnesszaal gebracht, omdat ik daar na de lunch een korte instructie zou krijgen. Na een momentje van rust, een kopje thee, een croissantje en een appel ben terug naar de fitness gegaan. De hoofdtrainer van de HandbikeBattle liep met mij het trainingsschema door voor de deelnemers, zodat ik weet welke oefeningen ik de komende periode kan doen en hoe ik kan trainen om sterker te worden. ???????? Hiermee ga ik in Haarlem verder aan de slag bij mijn eigen fysiotherapie.

Rond twee uur had ik in de sporthal afgesproken met mijn oude trainer om een rondje buiten te gaan fietsen op een lig-handbike om te ervaren hoe dat is. Mijn helm hoefde ik deze keer niet op. Het is heel apart, want je ligt echt in zo’n fiets en je zit heel dicht bij de grond. Op straat is het levensgevaarlijk, want automobilisten zien je niet. Vandaar het verplichte oranje vlaggetje. We hebben een klein rondje gereden vanuit het revalidatiecentrum naar de rotonde in Beverwijk en weer terug. Op deze route waren verschillende kleine heuveltjes te bedwingen. Het was geen duintraining, maar ik kon wel een klein beetje ervaren en voelen hoe het is op een lage handbike. Laten we zo zeggen het viel me, voor de eerste keer, niet tegen. Natuurlijk kregen we ook vandaag weer een paar druppels op ons hoofd maar gelukkig zette de bui niet door. Tijdens de januari training ga ik deze fiets uitproberen. Nu waren we na zes kilometer weer terug en hebben kort geëvalueerd wat er eventueel aangepast moet worden. Met heel mijn hebben en houden ging ik weer terug naar Livit waar Cor de aanpassingen aan mijn prothese had doorgevoerd. Helaas was het niet meteen goed, bij de eerste stap voelde ik al enorme fantoompijn opkomen. Het extra laagje voorin, eigenlijk ter bescherming van de pijnlijke plek, bleek juist een trigger voor de fantoompijn. ???? Jammer die moest dus weer verwijderd worden. Ondertussen was Mandy al gearriveerd, zij zou mij thuisbrengen. Ze heeft kennis gemaakt met Cor en toen alles klaar was konden we met Leggy en de rest naar huis. Het was nog een hele klus, om al mijn spullen weer in de auto te krijgen. Ze moest eerst ruimte maken voor de rolstoel, toen bleek dat het nog niet paste moest de hoedenplank eruit. Na veel gedoe, duwen en trekken zat alles erin en konden we rijden. Arme Mandy… ????

Dit was het laatste (drukke) dagje Heliomare van dit jaar. Ik ben toe aan vakantie! Heerlijk niets doen, relaxen en genieten. Ik kan niet wachten…????

Spreuk van de dag ????

Vergeef het verleden, leef in het heden en laat je ervaringen met de toekomst delen.✨