Oei oei oei…bij het wakker worden voelde ik het al. Spierpijn in mijn hele lijf. Lekker hoor zo’n heuveltraining… ????Voordat ik weer van alles moest doen, ben ik de trap naar beneden gehupst voor mijn pijnstillers als ontbijtje ???? en een bakkie koffie. Even bijkomen… Sven was thuis en maakte een heerlijke milkshake met banaan, spinazie, sinaasappels en kokosmelk. Zo kon ik weer een beetje op krachten komen. Toch twijfelde ik of ik naar de fysiotraining zou gaan of niet. ????Misschien beter om rust nemen. Aangezien ik langs de apotheek moest, tegenover 201FysioSport, besloot ik toch te gaan voor een hersteltraining. Daarbij heb ik al een paar dagen last van mijn linkerschouderblad en wilde daar ook even naar laten kijken. Zo vertrok ik op mijn handbike, die Lynn altijd voor mij buiten zet, naar de apotheek. Ik koppelde mijn fiets voor de deur af en door een druk op de rode knop ging de automatische deur open en kon ik naar binnen rollen. Helaas lag er niets klaar en had de Pijnpoli van het LUMC ook geen recept gestuurd. ???? Vreemd want dat was wel afgesproken, misschien wordt het pakketje dan wel naar ons thuis opgestuurd? Dat zal ik morgen navragen, anders zal ik het via de huisarts regelen. Onverrichter zake vertrok ik weer en stak ik de straat over naar de fysio. Daar heb ik mijn pijnklachten besproken en gevraagd welke oefeningen ik wel en niet kon doen. Het bleek trouwens de aanhechting spier van mijn schouder te zijn. Ik heb heel rustig getraind en de focus vooral gelegd op mijn buik- en beenspieren.

Sven had voor de lunch een heerlijke salade gemaakt. Wat ben ik toch gezegend met zo’n kanjer! We hebben samen geluncht voordat hij mij naar Wijk aan Zee zou brengen. Rond half twee waren we bij Heliomare. Alsof ik niet weggeweest was. ????Gisterenochtend, vandaag en donderdag weer, zo blijf ik kind aan huis. ???? Sven bracht Leggy naar binnen, terwijl ik met de rolstoel volgde. Binnen zette ik mijn prothese op schoot en ging ik met de lift naar beneden, naar Livit, om mijn been daar alvast neer te zetten. Terug boven ging ik in de wacht bij de rijschool voor de eerste rijles (yes!) van het aangepast rijden. Richard de rij-instructeur vroeg mij binnen te komen voor een kort gesprek. Daarna ging het echt gebeuren en mocht ik eindelijk gaan rijden! ???? In juni had ik al een kort proeflesje gehad, maar nu mocht ik Beverwijk, Heemskerk, Uitgeest en Wijk aan Zee in vijftig minuten onveilig maken. Op de parkeerplaats stapte ik achter het stuur, de instructeur zette mijn rolstoel buiten bij de receptie onder het afdak. Ik kreeg een korte instructie over het linker gaspedaal en de rem, voordat ik mijn stoel instelde en de spiegels goed zette. De auto, een automaat, stond in de P (parkeerstand) en met een druk op de knop startte de motor. Met links mocht ik een beetje gas geven en zo reed ik langzaam het parkeerterrein af. Zo gaaf om nu weer achter het stuur te zitten. Voor de andere weggebruikers zag ik er heel normaal uit, tenminste dat denk ik. Alleen de stickers op de auto, verraadde dat het ging om ‘aangepast rijden’. ???? Heerlijk, het gevoel te hebben ‘normaal’ te zijn. We reden het eerste blokje door Wijk aan Zee, waar ik midden in het dorp een hellingproef mocht doen. ????Remmen met links en tot stilstand komen, even blijven stilstaan op de heuvel en vervolgens gas geven met links en linksaf slaan. Met gierende banden reed ik de weg op, oeps… ???? Doseren is een ding hoor! Na driekwartier in de rondte te hebben getuft, ik bijna een fietser voor z’n sokken had gereden, een stoeprand totaal over het hoofd had gezien omdat ik met mijn hoofd bij mijn linkerbeen zat, kwamen we toch veilig aan bij Heliomare.???? Ik wilde nog helemaal niet stoppen, maar de tijd zat er op, in januari gaan we verder. De instructeur zei tevreden te zijn over mijn rij-kunsten ☺️, haalde mijn rolstoel zodat ik kon overstappen, nam de autosleutel in en wenste mij fijne feestdagen. Zo…de kop is eraf!????????Zelf vond ik het eigenlijk ook best goed gaan, het viel me zeker niet tegen. Meteen bij binnenkomst kwam ik mijn revalidatiegenootje tegen, gezellig! Ze was op weg naar het knutseluurtje, maar nam de tijd om samen een kopje koffie te drinken. Daarna ging ik door naar Cor de prothesemaker, die nog druk aan het sleutelen was toen ik binnenkwam. Ik mocht in de wachtkamer plaats nemen en werd na een half uurtje wachten gehaald. Het korset was aangepast op de door mij aangegeven punten. Het zat al een stuk beter, maar na het passen was er toch nog wat werk aan de winkel. Omdat ik om kwart over vier in de receptie moest zijn voor mijn taxi, bood hij aan mijn prothese thuis te brengen, zodat hij het op zijn gemak in orde kon maken. Super attent! Ik ging dus naar boven in de wacht. Eerst kwam een verpleegster van mijn afdeling (2b) bij me zitten om te kletsen, de revalidatiearts en haar tijdelijke vervangster (i.v.m. zwangerschapsverlof) wisselde haar af en zij werden weer afgelost door mijn twee favoriete revalidatiegenootjes. De taxi was ruim een half uur te laat, maar deze keer had ik het niet eens gemerkt en kwam het wel goed uit. Ik werd ingeladen en netjes thuis gebracht. Net voor het eten kwam Cor mijn prothese brengen. Ook nu moest ik weer passen, werd er nog wat versteld en moest ik wat stappen lopen, voordat de prothesemaker Leggy bij mij durfde achter te laten. De komende dagen maar weer oefenen.

Morgen toch weer een spannend dagje. Om tien uur moet ik in het LUMC zijn voor controle van mijn longen. Het went nooit en blijft spannend, keer op keer, so fingers crossed maar weer! ????

Spreuk van de dag ????

Het leven is een kaartspel: je kaarten kun je niet kiezen, welke kaart je speelt wel.✨