Selecteer een pagina

Afgelopen nacht sliep ik weer van piepje naar piepje (aaarchhh) maar toch werd ik redelijk uitgerust wakker.
En jawel…koortsvrij! Yes!
Je kunt je niet voorstellen hoe fijn en belangrijk dit is mijn situatie. Ik voelde mij meteen weer wat energieker.
De fysio kwam langs om wat oefeningen te doen, omdat de ‘verplichte bedrust’ geen goed doet aan mijn lichamelijke conditie.

Het voelt gek dat we ons nu volledig op de wond concentreren en daarmee mijn zware handicap op de achtergrond blijft. Ik lig veilig in mijn bedje met lakens over mij heen. Het lijkt soms alsof het niet waar is. Ik voel mijn been ook echt nog, ik zie hem alleen niet meer.

Het blijft moeilijk om naar de wond te kijken, dus dat ga ik zoveel mogelijk uit de weg.

Voor de artsen ben ik mooi studiemateriaal, want zo’n hoge amputatie zien zij ook niet vaak. Ben ik toch een bijzonder geval. Maar goed, ooit moet ik er aan geloven en stukje bij beetje zal ik het moeten gaan accepteren. It is what it is! Gelukkig werd mijn dag weer opgeleukt met bezoekjes, vele kaarten, bloemen en cadeautjes!