Selecteer een pagina

Je kunt je niet voorstellen hoe heftig de spanning was die ik voelde. Buikpijn had ik er zelfs van. Het wachten op de uitslag was vreselijk. Nou ben ik echt geen doemdenker en probeer ik ten alle tijden positief te blijven, maar het kleine angstige stemmetje in mijn hoofd was niet te stoppen. De onzekerheid maakte het zenuwslopend. Natuurlijk wil ik geloven dat met de amputatie de kanker geheel weg is en weg zal blijven, maar de angst zal nooit verdwijnen. Die rugzak neem ik elke dag mee. Ik had afleiding nodig, zeker ook vandaag. Vanochtend ben ik dan ook naar de badminton gegaan, onder de mensen zijn en er vooral niet over praten. Lekker partijtjes spelen en koppie leegmaken. De afgelopen dagen gingen mijn gedachten van links naar rechts. Het ene moment kon ik volledig geloven in de toekomst en op het andere moment hoorde ik het kleine vreselijke stemmetje zeggen wat er allemaal mis kan gaan. Hersenspinsels. Het is zo complex en moeilijk te begrijpen misschien. Wees blij als dat zo is, je mist er niets aan. ???? Het lot bepaald hoe het leven zal lopen, voor jou en voor mij, daar hebben we weinig invloed op. Als ik voor mezelf spreek is het leven in het hier en nu, duimen, bidden en hopen dat het goed blijft gaan het enige wat ik kan doen. We zullen het leven moeten nemen zoals het komt.

Vanaf twee uur kon ik me niet meer concentreren, zelfs de Linda lezen was een opgave. Het geluid van mijn mobiel staat meestal uit, maar nu had ik deze natuurlijk aan gezet, omdat ik vanaf half vier gebeld kon worden door het LUMC. Om drie uur ging de huistelefoon. Eerst wilde ik hem laten gaan, maar iets in mij zei dat ik toch moest kijken. Ik ben de snelste niet meer en meestal ben ik dan ook te laat bij de telefoon. Nu niet. ‘Anonieme Oproep’ stond in het beeldscherm. Oké zucht, dat moet het ziekenhuis zijn. Ik nam op en hoorde mijn huidige behandeld arts zijn naam zeggen. Gelukkig viel hij meteen met de deur in huis en zei hij direct dat de uitslag goed was. Yes! ???? Een pak van mijn hart. Echt! Pfff…. Omdat ik wat wankel stond op mijn ene been met de telefoon in mijn hand, vroeg ik of ik even mocht gaan zitten. Ik hupste naar de bank, ging zitten en uitte mijn opluchting. Jihoe! De arts vertelde dat er geen gekke dingen of plekjes te zien waren op de MRI en er dus geen verdenking was van een recidief. Super goed nieuws!! Bam! ???? Wel zag hij dat mijn pezen in mijn linkerheup geïrriteerd waren. Tja dat kan ook bijna niet anders, mijn linkerbeen werkt voor twee en wordt veel belast. Zielig been. We hebben mijn pijnklachten doorgesproken en hij heeft nogmaals uitgebreid verteld waar de fantoompijn vandaan komt en dat het goed is om met de pijnpoli een oplossing te zoeken. Half december staat er weer een röntgenfoto van mijn longen en een controleafspraak met mijn arts op het programma. Zo leef ik van controle naar controle. Nu heb ik weer even lucht en overheerst opluchting en blijdschap en geniet ik weer van een beetje perspectief! ✨

Fijn dat er zoveel mensen met mij meeleven. Dank weer voor het branden van een kaarsje, de positieve opstekertjes en lieve berichtjes, dat steunt mij enorm! ????????????????????????❤️ En ja, ik heb het gevierd met een lekker glaasje bubbels. Proost op het leven! ????

En het leven gaat ‘gewoon’ door ook in Huize Moerkerk… Er was alweer onenigheid omdat dochterlief op pad ging en later thuis wilde komen dan de tijd die ze mee kreeg. Hommeles dus! ???? Al vind ik dat wel lastig schakelen. Waar maken we ons druk om, denk ik dan. Maar ja, that’s life. ????

Uit het boek ‘Ilse 50 jaar ????Wacht niet om te vieren. Wacht niet om te vechten. Voor alles wat je waard is. Voor je het weet is het voorbij. Wacht niet om te lachen. Wacht niet om te zeggen. Aan degenen die je lief zijn. Blijf jij hier bij mij.