Deze dagen staan toch wel in het teken van herstel, maar helemaal daaraan overgeven kan ik niet. Mijn rust pakken vind ik moeilijk. Daarom ben ik gisteren, ondanks de slechte nacht en de (fantoom)pijn????, toch weer op de handbike gestapt om naar de sporthal te fietsen voor een potje badminton. Ik was nog niet eerder op een dinsdag geweest, dus deze groep was nieuw voor mij en ik voor hen. Het was droog en best lekker om te fietsen. Het fietsenrek stond bomvol en ik moest op zoek naar een plekje waar ik mijn bike kon vastzetten. Even een fiets wat opzij zetten kon ik natuurlijk niet. Uiteindelijk was het gelukt en stond mijn stuur vast en op slot. Ik wilde naar binnen gaan, maar had ruzie met de deur van de hoofdingang die zwaar is en naar buiten opendraait. Bleef ik ook nog halverwege steken…???? Goed, eenmaal binnen opende ik de haldeur en rolde ik de sporthal in. Ik telde twee gezichten van de vrijdaggroep, de rest was nieuw en er was een hoog 65+ gehalte.????‍♀️ Haalde ik die gemiddelde leeftijd met mijn 50 lentes toch lekker naar beneden. ???? De man die ik al kende is echt een schatje, want ook nu kwam hij meteen naar mij toe en zorgde hij ervoor dat ik me welkom voelde. Ik stelde mezelf voor aan de spelers en vroeg of ik een shuttle mee mocht slaan. Natuurlijk mocht dat. Fijn!! ???? We hebben verschillende partijtjes gespeeld, een kopje thee en koffie gedronken in de pauze en rond twaalf uur ging iedereen weer naar huis. In de middag heb ik het dan toch rustig aan gedaan en op de bank wat gelezen en gebeld. Wel heb ik mijn prothese aangedaan toen ik de keuken in ging om heerlijke gehaktballetjes te maken en piepers te schillen. Aan het keukenblok sta ik met been natuurlijk net iets stabieler. Nu eten wij nooit gekookte aardappels, maar vroeger was mijn lievelingskostje rode kool, gekookte aardappels, een gehaktbal met jus en uitjes. Dat stond nu ook op het menu. ????Grappig, want dat koos ik zelfs op mijn verjaardagen, zo lekker vond ik deze Hollandse schotel. Nu zou ik totaal iets anders kiezen hoor!

De hulp had zich afgemeld voor vandaag, waardoor ik vanochtend iets langer kon blijven liggen. Dat kwam wel goed uit, na weer een wat rusteloze nacht. Ik heb wel meteen een mailtje gestuurd naar het LUMC, met de vraag of ik een verwijzing kan krijgen voor de pijnpoli. Ik wil heel graag dat we serieus een oplossing gaan zoeken, want soms word ik echt gek van de fantoompijn, kramp en sensatie. Het is er constant en bepaalt mijn dag en mijn gemoedstoestand, omdat ik het zo geen moment kan vergeten of loslaten. Nu maar hopen dat ze mij verder kunnen helpen.

Voordat de visite kwam, heb ik vanuit mijn rolstoel een stofzuigertje door de huiskamer gehaald. Dat was trouwens ook een behoorlijke inspanning, omdat dat ding constant tegen mijn stoel botste of vastliep tussen mijn stoel en de bar of in de hal, waardoor ik achterstevoren en ondersteboven dat ding weer op zijn plek moest zetten. Maar goed, het was weer een beetje toonbaar. ???? Yvon, vriendin van Lonneke, kwam op de koffie en had nog een mooi bloemetje voor mijn 50ste verjaardag meegenomen. Lief! ???? Ze kon meteen aan de slag, want de stofzuiger mocht in de kast en er moest een vaas vrijgemaakt worden. Zelf kan ik geen stofzuiger of vaas verplaatsen of dragen, omdat ik altijd krukken vast heb. Niet handig, maar ik was blij met haar hulp. Koffie zetten kan ik daarentegen als de beste en met een lekkere bonbon erbij hebben we gezellig zitten kletsen.

Een uurtje nadat zij op de fiets terug richting Santpoort vertrok, kwam Lonneke langs. We hadden afgesproken om naar buiten te gaan en ergens een stukje te lopen. We kozen voor stadsbos De Hout, omdat daar een mooi pad loopt waar ik met Leggy kon wandelen. Voor de zekerheid had Lon de rolstoel achterin de auto gezet en ben ik met mijn prothese aan ingestapt. Daar hebben we 1,4 km (met de snelheid van een slak ????????) gelopen langs de kinderboerderij en door het park. Ondertussen hebben we mijn feestje van A tot Z doorgesproken en herbeleefd. ???? Daarna begon het wat te regenen, heeft Lon mijn rolstoelkussen uit de auto gehaald en hebben we in het pannenkoekenhuisje een glas gemberthee gedronken. Het was een gezellig uitje en mijn looptraining was weer volbracht!

Uit het boek ‘Ilse 50 jaar’ ????

Ieder mens is uniek. Onvergelijkbaar. Jij bent jij. Ik ben ik. ✨