Daar is hij dan, mijn 880ste blog en tevens laatste van dit jaar. Ik heb nog koud voetje van de Kerstsamenzang in de Vijfhoek (met een gevoelstemperatuur van min negen 🥶, maar heel gezellig) en sta nog bol van de genoten calorieën, maar we leven maar één keer, dus we moeten het ervan nemen. Niet dan? De kerstdagen zijn nog maar net voorbij en heel eerlijk, vind ik dat niet eens zo erg. Het voelt een beetje dubbel. Aan de ene kant is het fijn om samen te zijn met de mensen die je liefhebt, aan de andere kant is het confronterend om te merken hoe uitgedund de familie inmiddels is.

Het was me weer een jaartje wel!

2025 stond in het teken van de HandbikeBattle en ‘mezelf overwinnen’. Nu is mijn levensmotto al heel lang ‘Je bent sterker dan je denkt’ en dat heb ik opnieuw mogen ervaren. Nooit gedacht dat ik ooit op pure armkracht een berg zou kunnen bedwingen, maar ik heb het gewoon geflikt. Dus ja, ik ben sterker dan ik dacht. Jij ook trouwens, al weet je dat misschien nog niet. Toch was het echt niet alleen maar leuk, stoer en gezellig hoor, ik ben mezelf ook echt wel tegengekomen. Meerdere keren zelfs. Het was keihard bikkelen, door de pijn heen bijten en geloof houden in mijzelf. Niet alleen tijdens de trainingen vóór de HandbikeBattle en op de berg in Oostenrijk, maar zeker ook daarna. In eerste instantie leefde ik in een bubbel van kracht en trots en kon ik de hele wereld aan, maar drie weken later zat ik toch naar ‘het zwarte gat’ te staren. Een leegte waar ik even geen raad mee wist.

Opnieuw moest ik op zoek naar zingeving. Houvast. Een doel en een stip op de horizon.

Wat bijzonder dat precies op dat moment een vrijwillige communicatiekracht gevraagd werd bij de HandbikeBattle. Op mijn lijf geschreven! Die is voor mij, dacht ik zelfverzekerd en gelukkig dachten zij daar hetzelfde over. De 7-jaars controle bracht me echter onverwacht (want als ik een berg kan beklimmen, kan ik de hele wereld aan toch?) enorm uit balans door de vele fysieke klachten; scoliose, osteoporose en fantoompijnen. Allemaal extraatjes die je in de ‘loop’ van de tijd (leuke woordspeling) cadeau krijgt na een hoge amputatie. Mijn grootste angst had mij volledig in de tang en ik zat er even helemaal doorheen. Godzijdank waren de uitslagen goed, al zal ik het nieuwe jaar wel de nodige behandelingen ondergaan om de klachten te verminderen. We weten het allemaal, het leven gaat nu eenmaal niet over rozen. Het gaat met ups & downs, vallen & opstaan en dat zal altijd zo blijven. Maar… voordat ik het jaar afsluit en vol goede moed 2026 in hups, maak ik deze eerst nog even af. 😉

Verjaardagscadeau

‘Sjekladebollen’ maken in Den Bosch.

Voor mijn 56ste verjaardag had ik van Mandy en Peet een workshop Bossche bollen maken gekregen. Als zijnde rasechte Brabantse zou je denken dat ik dat al vaker gedaan had, maar niets is minder waar. Mijn favoriete ‘gebakje’ was eerder een worstenbroodje. En wat denk je? Blijken die Brabantse krengen meer calorieën te bevatten dan die Bossche sjekladebol. Op verjaardagen vroeger waren de Bossche bollen erg populair. Altijd. Als je niet als één van de eersten mocht kiezen, had je pech. Dan waren de bollen voor je neus weggekaapt. In de jaren in Tenerife deden we ons met de Nederlandse reisleiding – tijdens onze uitgebreide zaterdagavonddinertjes waarbij een toetje gegeten mocht worden – vaak tegoed aan profiteroles, weliswaar geen echte Bossche bollen, maar het kwam zeker in de buurt!

Als er geen chocola in de hemel is, dan ga ik niet! 😂

De Brabantse Bakker wist alles over de Bossche Bollen te vertellen. De voorloper was de chocoladesoes gevuld met banketbakkersroom, een klassiek Frans gebakje. Begin 20e eeuw gaven Bossche bakkers hier hun eigen draai aan door de soes veel groter te maken, te vullen met vette slagroom en hem volledig onder te dompelen in pure chocolade. Zo ontstond de Bossche bol, die uitgroeide tot hét icoon van ’s-Hertogenbosch. Ze vertelde doodleuk dat we ieder twee bollen gingen maken, omdat je op één been niet kan staan. Nou, daar ging ik natuurlijk in protest en riep, ‘echt wel!’, waardoor de mensen die mij binnen hadden zien hupsen daar de humor wel van inzagen Het ijs – of in dit geval de chocolade – was gebroken, haha.

Chocolade komt van cacao. Cacao komt van een plant. Chocolade telt als groente. Einde. #Darum

Het was leuk om de cacaobonen af te wegen en met suikerwater te doen smelten, maar het was geen hogere wiskunde hoor. De soezen waren namelijk al gemaakt en lagen klaar. Twee per persoon. Er mocht wel geproefd worden en dat hoefde ze mij één keer te zeggen. Terwijl de in de chocolade gedompelde bollen afkoelde in de vriezer, gingen wij aan de slag met het kloppen van de slagroom. Voordat het eindproduct klaar was, hadden we er eigenlijk al één achter onze kiezen. Nou ja, ik had nog niet echt veel ontbeten, dus boeien! Toen we de slagroom in de soezen hadden gespoten mochten we het zelfgemaakte baksel opeten. Ondersteboven, zoals het hoort. En wat was ie lekker!

De rest van de middag hebben we gezellig door het centrum gestruind, de kerststal in de Sint-Janskathedraal bezocht – een levensgrote uitbeelding van het kerstverhaal met opgezette dieren en realistische decors, waardoor het verhaal tastbaar en indrukwekkend was – een Glühweintje gedronken op de kerstmarkt en een bitterbal gegeten in de kroeg. Op de terugweg hebben we gesmuld van de echte Brabantse worstenbroodjes. Kortom, het was een super leuke dag, maar ook een volledige cheat-day; weinig tot geen vitamines, een overvloed aan vet, suikers en calorieën. Mjammie!😋

Amsterdam Light festival.

Van het ene uitje als cadeau hobbelde ik door naar het andere. Van Den Bosch naar Amsterdam. Van een grote soes, gevuld met slagroom en pure chocolade, naar lichtkunst in de Amsterdamse Grachten. Van een zachte G naar een harde F. Deze keer waren het mijn buurtjes die mij verraste met een origineel verjaardagscadeau; het Amsterdam Light Festival.

Nu ben ik nooit echt een OV reiziger geweest, maar als Ilse2.0 heb ik niet vaak in de trein gezeten. Een leuke uitdaging dus om met mijn nieuwe buurtjes te doen, al ging dat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Het begon al goed toen ik met de handbike op CS de verkeerde lift nam. Stond ik daar op perron 1 terwijl ik op 3 moest zijn. Duh! Daar ging ik weer lift in, lift uit, andere lift opgezocht en weer naar boven. Eenmaal op het juiste perron arriveerde de Intercity en spraken we de conducteur aan, maar omdat ik geen reservering had, was er geen plank om de trein in te rijden. Er zat dus niets anders op dan te wachten op een Sprinter. Dat duurde natuurlijk niet lang, al sloot ook daar de schuiftrede (die dus niet schoof 🙄) niet naadloos aan: er zat een behoorlijke gleuf die ik moest overbruggen. Alleen met de rolstoel was dat vanwege de kleine wieltjes best een ding geweest, maar gelukkig had ik mijn fiets aangekoppeld. Daardoor kon ik zonder kleerscheuren de trein in rollen.

Gedoe.

Gezellig keuvelend kwamen we aan in Amsterdam en gingen op zoek naar een lift om naar beneden te gaan. We waren niet de enigen, want het was druk met reizigers met koffers en kinderwagens. Eenmaal in de centrale hal konden we het station verlaten door uit te checken bij de poortjes. En dan ben je er nog niet. Nee, dan ‘loop’ je tegen vijf treden aan. Dus opnieuw zochten we een lift. Ik paste er met heel mijn hebben en houden precies in. Laten we zeggen dat we er iets langer over gedaan hebben om in de hoofdstad te komen dan de gemiddelde mens. De boot lag gelukkig in de gracht recht voor het station. We gingen eerst even op verkenning uit, zodat we wisten waar de hellingbaan was, waar ik mijn rolstoel en handbike kon stallen en hoe ik aan boord zou komen. Check! We hadden tijd over voor een lekker Bokbiertje aan de overkant en konden even bijkomen van onze wereldreis.

Via het trappetje sprong ik aan boord en omdat de boot wat wiebelig was, was dat best een beetje spannend.

De rondvaartboot zat tjokvol. Wij zaten knus met z’n drietjes op een bankje. Het was leuk en interessant om alle kunstwerken vanaf het water te zien en een beetje mee te krijgen van de inspirerende verhalen erachter. De zwanen vond ik by far het mooiste. Na ruim een uur dobberen waren we weer terug op de kade. Tussen de buggy’s viste ik mijn gevallen fiets en rolstoel vandaan. Daarna zijn we een hapje gaan eten bij Kobalt: een leuke tent met live muziek, maar ook twee enorme hoge drempels bij binnenkomst. De zoveelste uitdaging van de dag. De fiets ging aan het slot buiten op het terras, mijn buurman tilde de rolstoel over de drempels het restaurant in en ik sprong voorzichtig op krukken naar binnen. Ondersteund, dat wel, want stel je voor dat ik op mijn plaat zou gaan zo vlak voor het einde van het jaar. Zou toch lullig zijn. We hebben heerlijk gegeten, voordat het hele circus weer van voren af aan begon.

De rolstoel werd over de drempels naar buiten getrokken, ik sprong erachteraan, de handbike ging van het slot, op naar het station.

Lift in, lift uit. Inchecken bij het poortje. Tweede lift weer in en uit. Toen bleek dat de Sprinter was geannuleerd, moesten we met de Intercity. Zonder reservering en dus zonder beschikbare oprijdplank. Dat betekende dat ik hupsend de trein in moest, terwijl mijn lieve buurtjes de rolstoel en handbike – allebei bepaald geen lichtgewicht – de trein in en uit zeulden. Ik had met ze te doen. Als je nog nooit door de ogen van een ‘roller’ hebt gekeken, heb je werkelijk geen idee waar wij zoal tegenaan lopen. Het is dagelijkse kost. Ik ben dat gedoe inmiddels wel gewend, maar als je voor het eerst met mij op stap gaat, bedenk je je de volgende keer vast twee keer. Maar ondanks al het gedoe was dit een super uitje. Ik heb genoten. Ik hoop mijn buren ook… 🤭

Update handbike

De gebroken remkabel is nog altijd… gebroken. 😤

Sorry, maar ik wil toch nog één keertje klagen dit jaar. Gewoon omdat het me vreselijk irriteert. Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde was de remkabel van mijn nieuwe handbike tijdens een fietstochtje geknapt. Vervelend, maar gelukkig heb ik er twee, waardoor ik redelijk verder kan. Zij het niet dat die rechter ook op knappen staat. 🙄 Op 26 november heb ik daar melding van gemaakt bij Hulpmiddelenspecialist Kersten. Natuurlijk met de vraag om daar enigszins spoed achter te zetten, omdat de handbike mijn vrijheid en zelfstandigheid betekent. We zijn inmiddels 4 weken en drie gefrustreerde telefoontjes verder, maar het bleef stil.

Voor de zoveelste keer klom ik in de telefoon.

‘Wat is uw naam? En geboorte datum?’ Mijn dossier werd geopend en na vijf minuten kwam de dame tot de conclusie dat de remkabels aangekomen waren. Halleluja! Maar ja, als je er vervolgens niets mee doet, kan het probleem ook niet opgelost worden. Duh! Ik probeerde de druk ietwat op te voeren om te kijken of ik voor de kerst nog een afspraak kon krijgen. Tegen beter weten in. Maandag de 29ste kan ik de monteur verwachten. Eerder niet. Nou ja, het is wat het is, dus ik pakte mijn agenda erbij om te vragen welk dagdeel ik thuis moet zijn. ‘U moet die ochtend zelf even bellen, dan weten we meer’. Normaal gesproken krijg je een SMS-je met de verwachte tijd, maar het nieuwe systeem waar zij mee werken, heeft die optie niet. Serieus, nu vraag je mij om te bellen op het drukste moment van het jaar? Maandagochtend net na kerst en vóór Oud & Nieuw? Dat wordt achter de wachtrij aansluiten, geduld hebben, kalm blijven en blijven lachen… (als een boer met kiespijn).

Dankjewel dat jij er bent

Workshop intuïtief schrijven voorafgaand aan de kerstborrel van IPSO Huis Kennemerland.

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
Ik leverde ’t bewijs van mijn bestaan
Omdat, door het verleggen van die ene steen
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Bram Vermeulen

We waren nog maar net gestart of de tranen stonden al in mijn ogen. De voorgelezen tekst van ‘de Steen’, was de opening van een kennismaking met de workshop ‘Intuïtief’ schrijven. Een mooie activiteit die wij onze gasten aanbieden, maar nog wel wat meer aandacht kan gebruiken. Alle gastvrouwen waren – voorafgaand aan de kerstborrel – uitgenodigd, zodat ook zij weten wat de workshop inhoudt. De begeleidster las het gedicht voor en vroeg aansluitend wat het met ons deed. Nou, ik kan je vertellen, ik was enorm geraakt. Mijn ogen liepen vol tranen en er zat een dikke brok in mijn keel. Het bleef stil. Voorzichtig stak ik mijn vinger op om aan te geven, dat ik wel wilde delen wat het met me deed. Veel woorden waren er niet voor nodig, want de emotie liet genoeg zien. We hebben dit nummer oneindig geluisterd bij het overlijden van ons mam en ons pap. Herinneringen vlogen door mijn hoofd en het gemis was pijnlijk voelbaar.

Als ik je mis, ben je tenminste een beetje bij me. #matavu

‘Hoe zou je 2025 met één woord beschrijven?‘ Dat was voor mij geen moeilijke opdracht. Midden op het A-4tje schreef ik het woord ‘HandbikeBattle’, als zonnestralen schreef ik woorden die voor mij deze fysieke uitdaging symboliseerden. Daarna mochten we één specifiek moment uitzoeken en in een paar minuten heel bewust omschrijven. Ik zette de punt van mijn pen op papier en de woorden volgden als vanzelf:

‘Mijn armen draaien rond, terwijl de zon hoog aan de hemel straalt. Links van mij zie ik een prachtige waterval, rechts het stuwmeer met het blauwgroene water. Ik ruik de natuur (of is het koeienmest, haha). In de verte voor mij zie ik de besneeuwde bergtop, de auto met mijn kinderen, broer en zus rijdt voor mij uit. Het is de dag voor de wedstrijd. Ik geniet heel bewust van alles om mij heen. Mooier wordt het niet. Een geluksgevoel overspoelt mij, hier heb ik de afgelopen maanden keihard naartoe getraind. Alles voor gedaan en alles voor gelaten. Morgen is het D-day, dan laat ik al mijn negatieve ballast achter onderaan de berg en neem een wensenlint mee naar de top. Hopelijk pikt het universum deze wensen op: gezondheid, liefde, leven en alles daartussenin. Dit hele avontuur, deze fysieke en mentale uitdaging is life changing. Als ik op pure armkracht naar de top kan, kan ik de hele wereld aan!’

In groepjes vielen we uiteen om ons verhaal in kleine kring te delen. Het hoefde natuurlijk niet, de keuze ligt altijd bij jezelf. Eén dame uit mijn groepje las voor wat zij geschreven had. Binnen no time sprongen de tranen in mijn ogen. Kippenvel. Duidelijk was (en is) dat iedereen zijn eigen levensverhaal heeft. Mooi, verdrietig, bijzonder, soms pijnlijk of onbegrijpelijk, maar ook herkenbaar, verbindend en van onschatbare waarde. De volgende opdracht was om een elfje te schrijven, dat begint met één woord, dan twee, dan drie, dan één zin en als afsluiter één woord. Moeilijk was het niet, voor ik het wist was het elfje ‘geboren’..

Mijn elfje.

HandbikeBattle
Mezelf overwinnen
Houvast, doorzettingsvermogen, w-ilse-kracht
Het gevoel toen ik de top bereikte?
Euforisch!

Het zal je niet verbazen, dat ik dit een hele fijne workshop vond. Eerlijk gezegd heb ik wel even getwijfeld of ik mee zou doen, want voor mijn gevoel schrijf ik al de godganse dag, maar ik ben blij dat ik het vrijwilligerswerk even los heb gelaten en deel heb genomen. Het was leuk om daarna onder het genot van een lekker drankje en hapje samen ‘Let it be’ te zingen met een zangcoach en gezellig bij te kletsen. Als kerscadeautje en bedankje voor onze inzet kregen we de Zorgkalender met positieve spreuken voor het nieuwe jaar en ook daar werd ik heel blij van! 😀

Dag 2025!

Het is fijn om even terug te gaan in de tijd, voordat we weer in volle vaart vooruit gaan. 2025 heeft mij veel gebracht en misschien nog wel meer geleerd.

2025 liet mij zien:

• Dat je echt sterker bent, dan je denkt.
• Hoe waardevol een vakantie met mijn kinderen en aanhang op mijn geliefde Tenerife was, en hoe een ontmoeting na 26 jaar met mijn oude Spaanse liefde deed voelen wat tijd, afstand en leven met mensen doen.
• Dat je door dezelfde drive echte maatjes kunt worden.
• Dat er ruimhartige mensen zijn die je alles gunnen, zoals het gunweekend van Chambres d’hôtes Danou in de Franse Ardennen.
• Dat onmacht omgezet kan worden in strijdlust, zoals toen onze twee lig-handbikes binnen vijf minuten verdwenen waren. Foetsie. Weg. Gestolen. Onze droom leek in duigen te vallen, maar wij gingen op zoek naar oplossingen. Gelukkig was de dief niet al te snugger: nog diezelfde dag bood hij de fietsen aan op Marktplaats voor een belachelijk lage prijs. De politie sloeg hem in de boeien en wij kregen onze fietsen terug. Godzijdank.
• Dat je kunt afzien én genieten tegelijk.
• Dat opgeven nooit een optie is en dat wilskracht, doorzettingsvermogen en geloof in jezelf het onmogelijke mogelijk maken.
• Dat het avontuur in Oostenrijk een ervaring is om een leven lang te koesteren.
• Dat het achterlaten van mijn ballast onderaan de berg écht voor verlichting heeft gezorgd.
• Dat de finish halen in 4 uur en 4 minuten met Sven, Lynn, Manja en Jorn aan mijn zijde – en Sim, niet te vergeten – het mooiste moment was van het jaar.
• Dat ik het zwarte gat dat ontstond toen de euforie van de Battle weg ebde, zelf opnieuw kon inkleuren.
• Dat het delen van je verhaal mensen kan inspireren.
• Dat je onderbuikgevoel het ook weleens helemaal mis kan hebben.
• Dat Eerste Kerstdag, als je alleen wakker wordt, ook maar gewoon een nieuwe dag is.

Hallo 2026!

Ik wil gewoon genieten, zonder dat ik steeds moet overleven. #tegeltjeswerk

Wat zijn de lessen van afgelopen jaar waardevol. Dit alles neem ik mee. Als herinnering. Als fundament. En als brandstof voor alles wat nog komen gaat. Wat het nieuwe jaar te brengen heeft, weet niemand. Laten we er positief en vol vertrouwen in stappen en er het allerbeste van maken.

Ik wens jullie een hele mooie jaarwisseling! 💫

Spreuk van de week

Het leven is te kort
om je zorgen te maken.
Heb plezier.
Heb lief. Heb geen spijt.
En laat je door niemand
van de wijs brengen.
#voorpositiviteit.nl