De herinneringen die je later wilt hebben, moet je nu maken.
André Rieu
I make music to touch the soul of people as it’s a language we all speak.
We hadden een kort nachtje voor de boeg, want de avond voor onze vakantie gingen Lynn, Rick en ik ook nog naar het concert van André Rieu in de Ziggo Dome. Niet handig gepland, I know, maar het kwam nou eenmaal zo uit. En ja, zo maak je van een lange saaie maand toch een heel mooi feestje. Online had ik een parkeerplaats gereserveerd op P1, omdat Ajax ook moest spelen en er daarom grote drukte werd verwacht. Dat parkeren is tegenwoordig trouwens een dure grap, want je betaald daar een dikke €35 voor. En daar zitten geen drankjes of hapjes bij… 🤨
Kassa ping! 😬
Voorafgaand aten we een grote puntzak met patat, die we haalden bij één van de vele frietkramen die voor het Ajax stadion stonden. Het was ijzig koud en omdat het ook nog begon te druppen, zochten we een droog plekje onder de brug. Met een bolle buik en het zout nog aan de vingers, gingen we richting de entree. Binnen werden de tassen gecontroleerd en konden we door naar de lift. Opvallend was het internationale publiek, het aantal rollators en het hoge grijs gehalte. Voordat we onze zitplaatsen opzochten dronken we een glaasje aan de bar, maakten gebruik van het sanitair voor het plegen van een plasje en het wassen van onze plakhanden.
Indrukwekkend.
Klokslag 19.00 uur kwam de maestro met zijn orkest vanuit de zaal achter naar voren lopen en kon de show beginnen. Het was een heerlijke kleurrijke avond, met vrolijke muziek en dans. Eigenlijk geef ik niet zoveel om opera, maar hier kreeg ik soms kippenvel, vooral toen Emma Kok (dat jonge talentvolle meisje) ‘Let it go’ van Frozen ten gehore bracht. Het was een groot feest, en heel indrukwekkend, toen er wel honderd prachtig geklede dansparen, walsend de zaal binnenkwamen. En ik was blij verrast om te zien dat er ook een aantal rolstoeldansers meededen. André Rieu is niet alleen internationaal en toegankelijk, maar ook inclusief! 😃
D-day
Eindelijk ging het gebeuren…
Oei, na een kleine drie uurtjes slaap ging de wekker. 🥱 Yes, we gaan op vakantie! Lynn en Rick waren blijven slapen en gingen mij voor op de badkamer, zoals we met elkaar hadden afgestemd. De laatste spullen propten we snel in de koffer en om half vier in de nacht stonden we bij Sven en Joos voor de deur. Samen reden we naar Schiphol en lieten de auto achter bij het ‘lang parkeren’. Met de pendelbus – voorzien van een oprijdplaat en een rolstoelplek – werden we werkelijk met een bloedgang bij de vertrekhal afgezet. Ik vloog zowat vier keer uit de riemen. 😱 Bij de incheckbalie kregen we voorrang (ja, daar is ie weer; elk nadeel heeft zijn voordeel) en mochten we naar de eerste balie, waar de rolstoel werd voorzien van een label. Beetje jammer dat we er daar achterkwamen dat een van de twee koffers maar liefst 7 kg te zwaar was. Met zomerjurkjes en korte broeken? We hadden hem thuis nog gewogen. Hoe dan? 🙄 Weeg ik eigenlijk wel wat de weegschaal zegt wat ik weeg? Ik bedoel maar, hoe betrouwbaar is hij? We overwogen heel even om wat over te hevelen, maar ja, waar moesten we het teveel aan kleding dan vervolgens laten? Het eindigde met een vette rekening van €12 per kilo. Kassa ping!
Viva Tenerife!
Aankomst met gedoe en een verrassing.
Na een relatief rustige vlucht, landden we op ‘mijn’ vertrouwde Tenerife. Een jaar later dan verwacht en na een hectische periode. Ik kon mijn geluk niet op. Maar voordat we het vliegtuig mochten verlaten, moesten wij – de mensen met een beperking – wachten totdat iedereen het toestel had verlaten en de liftwagen – met daarin mijn rolstoel – aangekoppeld werd. Lynn bleef bij mij en de rest van ons gezelschap was al onderweg naar de bagageband. Al kletsend met het cabinepersoneel stonden we wortel te schieten, want het duurde en duurde maar. Bleek dat de liftwagen gehinderd werd door trappen en toestellen, waardoor het niet bij de deur van ons Transavia toestel kon komen. Wij werden verzocht om naar de achterkant van het vliegtuig te lopen, omdat daar uiteindelijk de lift wel kon komen. Dan vraag je wel wat hè, aan mensen die echt slecht ter been zijn. Moest ik op krukken met een soort zijstap, het smalle gangpad door, terwijl er druk gestofzuigd werd. 😬 Vervolgens stapten we voorzichtig op de loopbrug door naar de liftwagen, waar we moesten plaatsnemen met stoelriemen vast. Nou en in die kar hebben we dus ruim een half uur in gezeten, werden onze namen en paspoorten meerdere keren gecheckt en tot overmaat van ramp, gingen we ook nog naar een ander vliegtuig om een mindervalide man op te halen.
De dag was zowat voorbij…
Het Chinese stel dat tegenover mij zat, probeerde aan het ‘♿️service’ personeel duidelijk te maken, dat hun gehele gezelschap (nog ruim veertig Chinezen) al lang en breed in de bus zat, op de parkeerplaats stond te wachten en ze dus haast hadden. Ik hielp ze met de vertaling, want ze kwamen er niet echt uit. Niet dat ik Chinees spreek, maar mef Google translate werd het in het Engels vertaald en zo kon ik het mooi in het Spaans overbrengen. Het grondpersoneel had er duidelijk geen boodschap aan. Zij hadden slechts een taak; ons veilig en tranquilo naar het luchthavengebouw brengen. Er kwamen wel steeds meer helpende collega’s bij, terwijl ik helemaal geen hulp nodig had, de man die eigenlijk in een rolstoel moest lieten ze lopen, omdat de Chinese vrouw in zijn stoel was gaan zitten. Lekker zootje ongeregeld! 🙃 Na een dik uur, kwamen we eindelijk de aankomsthal binnen. Iedereen van onze vlucht was al lang en breed vertrokken. Lynn en ik gingen zo snel als we konden, richting de uitgang. En hè, wie zag ik daar? Mijn vriendinnen en oud-reiscollega’s Sabine en Manja! Vaya surpresa! Zo leuk! 🥰 Sven had inmiddels de autosleutel opgehaald en nadat iedereen elkaar begroet had, gingen we op zoek naar onze ‘coche’. Na wat heen en weer hadden we hem gevonden. Wat denk je? Paste de rolstoel niet naast de koffers in de achterbak en omdat we met z’n vijven waren, zat de achterbank ook tjokvol. 🙄 Wat een geluk dat die meiden er waren en de stoel voor mij mee konden nemen naar Playa. Binnen een half uur waren we bij Coral Compostela Beach Resort, hadden we ingecheckt en zaten we met z’n allen aan een eerste drankje op het terras bij het zwembad. De kamer was weliswaar nog niet beschikbaar, maar de vakantie kon beginnen. Salud! 🥂
Het voelt toch een beetje als thuiskomen. 🥰
In de middag zaten we op de boulevard te genieten van de eerste tapas en het uitbuiken deden we iets verderop op het strand van Fanabe. Deze locatie was niet random gekozen, want niet alleen ik ken hier mensen, ook Rick heeft vrienden op het eiland, en hij had hier met hen afgesproken. Bij de eerste de beste Afrikaanse verkoper van zooi en stranddoeken gingen we overstag. Beetje afdingen en omdat we nog niet genoeg bagage hadden (🙄) kocht dochterlief een mooi groot exemplaar. Verkoper blij, Lynn blij. Na een paar uurtjes op het stand stelde ik voor om op de uitnodiging van vriendin Sabine in te gaan en haar ‘finca’ voorbij Guia de Isora te bezoeken. Het was een spannend bergweggetje wat ons naar boven leidde. Op een prachtige plek met een uitzicht waar je u tegen zegt, maakten we kennis met de rest van de familie. Het was als vanouds, bijzonder en heel gezellig tegelijk. Voor het donker wilden we aan de afdaling beginnen, maar dat is niet gelukt. Veel te leuk allemaal! Vol indrukken gingen we keuvelend de berg af. En alsof we nog niet genoeg gesnaaid hadden, sloten we de dag af met tapas bij Jamon in Los Cristianos. Vooruit, nog eentje dan! 🤪
Dag 2
Mi casa.
Jullie hebben geen idee, maar ik schrijf dit blog hier ‘s nachts – liggend op mijn bankbed in de huiskamer van het apartement – op het kleine scherm van mijn mobieltje met een leesbril op mijn neus. Zoals ik het voorheen altijd deed. Ik mis mijn laptop omdat dat beter en overzichtelijker werkt, maar ja dit is wat het is. Ik moet roeien met de riemen die ik heb. Weet je, er gebeurt zoveel hier, dat ik te weinig tijd heb om alles op een rijtje te krijgen en aan dit blog toe te vertrouwen. Alle uitjes en afspraakjes met oude vrienden en vriendinnen roepen mooie herinneringen op. Elke dag buitel ik terug in de tijd, door de jaren van mijn leven op Tenerife – tussen 1988 en 1998 – wat onbezorgd, super tof en vol energie zat. Heerlijk! Het belangrijkste is wel dat ik me hier enorm thuis voel, ik ben een blij en tevreden mens. God wat geniet ik van het samenzijn met mijn kinderen, mijn vriendinnen hier, het eiland, het eten en die geweldige zon. Dat doet een mens zo goed! Ja, ik leef❣️
Pico del Teide.
Herinneringen die je in je hartje meedraagt, blijven altijd leven!
Iedereen die ooit bij mij op Tenerife is geweest heeft het ervaren en een ieder die in de toekomst met mij mee gaat, zal ik vol enthousiasme mijn favoriete plekjes laten zien. Las Canadas del Teide is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Een must see! Zo vertrokken wij, na een heerlijke nachtrust en gezamenlijk ontbijt op het balkon, met de auto richting Vilaflor. Daar bij het witte kerkje, maakten we de eerste paar kiekjes in de schitterende zon en felblauwe lucht. Iets verderop stopten we bij de Pino Gordo, om deze grote oude boom te omarmen. Het pad daar naar toe was alleen niet ‘eenbenig-proef’, dus keek ik veilig van een afstandje toe. We vervolgden onze weg naar boven via Las Lajas, naar de voet van de slapende 3718 meter hoge vulkaan. Er lag hier en daar nog wat sneeuw, maar de zon had het meeste doen smelten. De kabelbaan was dicht, omdat het te hard waaide. Persoonlijk vond ik dat niet zo erg, want ‘I have been there and done that’.
Op de weg terug naar beneden, maakten we een koffiestop bij een leuk tentje met een prachtig uitzicht. De koffie werd al snel verruild voor een lekker drankje en wat kleine hapjes. Deze middag sloten we af op het terras van Piscis in La Caleta. Een geweldige plek onder de zon aan het water, waar ik al een paar keer het geluksgevoel heb mogen ervaren. Zo ook deze dag. Samen met mijn kids, een kaartje leggen, drankje drinken en met je toet in de zon. Dit is het grote Genieten! 😎
Zoals ik al zei, tijd tekort. Wil je meer weten over onze avonturen, lees dan volgende week gewoon het vervolg. Moet ik nog wel ff schrijven. Tipje van de sluier: Na 27 jaar heb ik mijn Spaanse ex weer gezien en gesproken. Poehee, dat was wel heel bijzonder. 😊 Enne heb met mijn lieve vriendinnetje zelfs karaoke gezongen… in een Engelse (of was het een Ierse?) pub. 🙈
Spreuk van de dag
Wees erbij
in het moment
van herinneringen maken
Want weet je,
at the end
Zijn het niet de spullen
Die je meeneemt
Maar de herinneringen
die je hart zullen raken. ❤️
Och lieverd! Wat heerlijk om weer daar te zijn met de kids. Genieten!! Zo benieuwd naar je verhaal volgende week..hihi..je ex 😉. Das lang geleden. Heb de foto’s weer even opgezocht. Kus van mij 🌹
In de middag zaten we op de boulevard te genieten van de eerste tapas en het uitbuiken deden we iets verderop op het strand van Fanabe. Deze locatie was niet random gekozen, want niet alleen ik ken hier mensen, ook Rick heeft vrienden op het eiland, en hij had hier met hen afgesproken. Bij de eerste de beste Afrikaanse verkoper van zooi en stranddoeken gingen we overstag. Beetje afdingen en omdat we nog niet genoeg bagage hadden (🙄) kocht dochterlief een mooi groot exemplaar. Verkoper blij, Lynn blij. Na een paar uurtjes op het stand stelde ik voor om op de uitnodiging van vriendin Sabine in te gaan en haar ‘finca’ voorbij Guia de Isora te bezoeken. Het was een spannend bergweggetje wat ons naar boven leidde. Op een prachtige plek met een uitzicht waar je u tegen zegt, maakten we kennis met de rest van de familie. Het was als vanouds, bijzonder en heel gezellig tegelijk. Voor het donker wilden we aan de afdaling beginnen, maar dat is niet gelukt. Veel te leuk allemaal! Vol indrukken gingen we keuvelend de berg af. En alsof we nog niet genoeg gesnaaid hadden, sloten we de dag af met tapas bij Jamon in Los Cristianos. Vooruit, nog eentje dan! 🤪
Iedereen die ooit bij mij op Tenerife is geweest heeft het ervaren en een ieder die in de toekomst met mij mee gaat, zal ik vol enthousiasme mijn favoriete plekjes laten zien. Las Canadas del Teide is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Een must see! Zo vertrokken wij, na een heerlijke nachtrust en gezamenlijk ontbijt op het balkon, met de auto richting Vilaflor. Daar bij het witte kerkje, maakten we de eerste paar kiekjes in de schitterende zon en felblauwe lucht. Iets verderop stopten we bij de Pino Gordo, om deze grote oude boom te omarmen. Het pad daar naar toe was alleen niet ‘eenbenig-proef’, dus keek ik veilig van een afstandje toe. We vervolgden onze weg naar boven via Las Lajas, naar de voet van de slapende 3718 meter hoge vulkaan. Er lag hier en daar nog wat sneeuw, maar de zon had het meeste doen smelten. De kabelbaan was dicht, omdat het te hard waaide. Persoonlijk vond ik dat niet zo erg, want ‘I have been there and done that’.
Geniet maar lekker van Tenerife, hier grijs en mistig😜
Och lieverd! Wat heerlijk om weer daar te zijn met de kids. Genieten!! Zo benieuwd naar je verhaal volgende week..hihi..je ex 😉. Das lang geleden. Heb de foto’s weer even opgezocht. Kus van mij 🌹
Heerlijk die verhalen. Op naar volgende week