Ik ben betrapt. ???? Afgelopen week ben ik maar liefst twee keer in de avond op de bank in slaap gevallen. ????

Je kent dat vast wel, dat je televisie aan het kijken bent en voelt dat je ogen langzaam dichtvallen. Wat je ook probeert, het is onmogelijk om wakker te blijven. Je hoofd ‘valt’ van voor naar achter en van links naar rechts, waardoor je steeds wakker schrikt. Toch vallen je luikjes, keer op keer, weer dicht en dan hoop je maar dat niemand het ziet. Waarom weet ik eigenlijk niet. Schamen we ons daarvoor? Maar goed, daar ging het dus mis, ‘Mam! Je zit gewoon te slapen!‘ Niet!! ???? Dat gebeurt mij echt bijna nooit, ik ben tenslotte een avondmens. Zou het de leeftijd zijn of kwam het gewoon doordat ik de middag buiten was geweest en ik lekker rozig was? ???? Ach, laten we het daarop houden!

Als je weet te genieten van het gewone wordt je leven buitengewoon.

Deze zaterdag begon met een zonnetje. ⛅️ Zo fijn. Weg dipje! Zo simpel is het. Een zonnestraal is het beste medicijn. Echt. Frank en ik zijn met Sim naar Elswout gegaan voor een wandeling door het park. Het lijkt wel of ik daar mijn eigen parkeerplaats heb, want die ♿️plek is tot nu toe altijd vrij. Das mooi. Bovenaan de helling, naast de slagboom. Heel fijn, want het stond aardig vol en elke meter die ik op de parkeerplaats loop, kan ik niet meer in het bos lopen. Mijn loopafstand is niet onbeperkt. Ondanks dat het erg druk was, je kon over de hoofden lopen, vond ik het heerlijk. Het wandelen met Leggy ging goed, dus probeerden we een nieuw rondje uit.

Natuurlijk trok ook nu mijn prothese de aandacht. Ik heb weer menigeen ‘scheel’ zien kijken om een blik te werpen op mijn been, kreeg hier en daar een complimentje en ook de opmerkingen van de kids ontgingen mij niet. Maar wat bij mij overheerste was het fijne gevoel van het buiten zijn, het zonlicht en het lopen. Het blijft voor mij bijzonder dat dit mogelijk is, elke stap is er één. En, ik heb bijna de anderhalve kilometer aangetikt. ????????

Vanaf half oktober had ik geen toertochtjes meer gemaakt, omdat de ondersteuning van mijn handbike onbetrouwbaar was, mijn arm- en schouderblessure mij tegen hielden en het slechte regenachtige weer zeker niet uitnodigend was.

Maar nu kon ik niet anders. Het zonnetje scheen, dus ik moest wel naar buiten om weer eens een ritje te maken. Kijken of het überhaupt nog ging. Net toen ik wilde vertrekken kwam het met bakken uit de hemel. Hoe dan? Buienradar wist van niets. ???? Gelukkig klaarde het snel op en kon ik alsnog naar buiten. Leggy aan, jas en handschoenen aan, oortjes in met muziek van Spotify, been vast gezet aan het frame van de rolstoel, handbike aangekoppeld, Strava aan en gas erop! ????

Welke route ik zou nemen wist ik niet, in elk geval richting strand of duinen. Daar word ik altijd blij van. Ik was nog maar vijf minuten van huis toen iemand van achter mij riep ‘hè chica!’ Ik keek naar links en zag Jeroen, een oud collega van Tenerife naast mij. Wat leuk! We zijn op de stoep gaan staan en hebben gezellig staan (en zitten ????‍????) kletsen en herinneringen opgehaald over die goede oude tijd. We hadden elkaar al heel lang niet gezien of gesproken. Grappig dat mensen eigenlijk amper veranderen. Hetzelfde gezicht, alleen iets ouder. Hetzelfde lijf, alleen wat slapper en voller, haha, nee hoor, hij zat strak in zijn velletje. En heel vertrouwd. Gelukkig zei hij dat ik ook niets veranderd was. Nou ja, op mijn been na dan hè?! ????  Het was best koud en we hadden onverwacht toch alweer een paar regendruppels te pakken, dus besloten we ieder onze eigen route te vervolgen.

Mijn handen waren ijsblokjes en ik moest ze soms echt warm blazen.

Ik was ervan overtuigd dat het fietsen voldoende zou zijn om op te warmen, maar met mijn ondersteuning aan, valt het harde werken wel mee en lukte dat niet echt. Tja en met een handbike kun je niet even één hand in je jaszak opwarmen. Het was bijna file fietsen in de duinen, tussen de wandelende massa door. Heel Haarlem en omstreken was erop uitgetrokken. Geen mondkapjes gezien en er werd ook geen anderhalve meter afstand gehouden, daar was het te druk voor. Begrijpelijk is het allemaal wel, iedereen wil er tenslotte even uit.

Verkleumd, maar voldaan kwam ik na twintig kilometer handbiken thuis. Wat had ik dit gemist! Net toen ik een drankje wilde inschenken appte mijn buuf of ik zin had in een Glühweintje. Heel spontaan. Een beter moment was er niet. Heerlijk bijkomen van de kou met het warme kruidige wijntje, na een middagje buiten zijn. Tja en zo val je dus later in de avond op de bank in slaap… ????

Mams

Knuffels zijn uitgevonden om mensen te laten weten dat je van ze houdt zonder ook maar iets te hoeven zeggen.

Zondag was mijn eerste bezoekje in 2021 aan mijn mams in het verpleeghuis. Samen met Manja. Al zijn we inmiddels gewend aan de mondkapjes, het afstand houden en het niet of minimaal (of stiekem???? ) knuffelen, ik kan niet wachten totdat het daar weer ‘normaal’ wordt. Niet alleen voor mezelf, maar voor alle bewoners van de zorginstellingen. Het voelt zo afstandelijk allemaal. Hoop dat ze op hele korte termijn gevaccineerd zal worden, zodat we heel veel en lang kunnen knuffelen! Deze middag stond ze ons vrolijk voor het raam op te wachten en hebben we samen buiten weer een rondje gewandeld. Ook nu was er een klein zonnetje te zien. ???? Gelukkig geen sneeuw zoals in Limburg of Madrid, hoe mooi ook, dan zou ik niet naar buiten kunnen. Mams zat het eerste stuk in mijn rolstoel, prinsheerlijk onder een warme deken. Na anderhalve kilometer was het genoeg voor mij en Leggy en wisselden we van plek. Ik ging in de rolstoel verder (zonder deken hoor???? ) en mams liep gearmd met Manja, zodat ze niet zou vallen. Het kopje thee na afloop was genoeg om weer een beetje op te warmen.

Persoonlijke analyse

Huiswerk. Ik neem de afwas toch ook niet mee naar school.

Afgelopen week heb ik weer lekker gewerkt aan mijn online opdrachten (huiswerk) van Nederland Leert door en heb ik het interview van maandag, voor het Inspiratieboek ‘Overwinnen’, voorbereid. Aanstaande woensdag staat de volgende coachsessie op het programma en ik had wat achterstand, omdat ik de laatste weken er niet veel tijd voor gemaakt had. Noem het vakantie. ???? Inmiddels heb ik mijn persoonlijke analyse binnen, die mij inzicht geeft in mijn drijfveren, talenten & competenties en ontwikkelpunten. Ja, geloof het of niet, maar ik heb het allemaal. Ik blijf het bijzonder vinden dat met het invullen van een veertigtal meerkeuze vragen er toch een behoorlijk beeld van je geschetst kan worden. Ik herken mezelf echt wel in het verslag, al staan er ook punten bij waar ik mij minder in kan vinden. Interessant om daar verder op voort te borduren.

Spreuk van de dag

Koester de mensen in je leven die van je houden, je motiveren, je gelukkig maken.
Laat ze weten en voelen wat ze voor jou betekenen. ????