‘As we speak’, zit ik prinsheerlijk (🥶) met zuslief op de camping in het altijd gezellige Brabant. Het is dan weliswaar geen zonovergoten exotisch of tropisch oord, maar vorig jaar was het zo goed bevallen, dat we besloten op herhaling te gaan. Ook om dichtbij de familie van paps en mams te zijn en mooie herinneringen op te halen. Daarbij hoor je mij niet klagen hoor, want ik ben tenslotte al een week in het prachtige Oostenrijk geweest. En heb ik op afstand mogen meegenieten van foto’s en reisverslagen van de kinderen.
Sim is voor de eerste keer uit logeren bij vriendin en vaste masseuse Inge. Nu had zij mijn vorige blog ‘Hilarisch of catastrofe‘ ook gelezen (ai…🙈) en had natuurlijk wel wat vraagtekens bij zijn gebruiksaanwijzing. Nou ja, zolang ze geen tournedos op het aanrecht laat liggen, moet het vast helemaal goedkomen… 😆

NMLK 

Welkom bij stadsstrand de Oerkap.

Het was mijn eerste zomerborrel aan het water om, zoals zij (de club van Nieuwe Mensen Leren Kennen) zeggen, het leven te vieren.

Wat doe ik aan? Dat was mijn eerste zorg, toen ik me ging opmaken voor ‘de primeur’ van een nieuw hoofdstuk. Het weer was wat wisselvallig en heel warm was het nou ook weer niet. Het werd een lange spijkerrok met een T-shirt en een spijkerjasje. Eigenlijk wilde ik zo min mogelijk opvallen, al is dat lastig met een rolstoel en één been. Terwijl ik een broodje zat te eten, keek ik even op de Ongehinderd app om te zien hoe toegankelijk de afgesproken locatie was. Nou ja, het zou mij sowieso niet weerhouden om te gaan, ik zou het daar wel zien hoe het zou ‘lopen’. Mijn broer belde nog kort voordat ik op de fiets stapte, om mij veel plezier te wensen. Lief! Oké, let’s go!

Stiekem was ik best gespannen.

Waarom kan ik niet gewoon tevreden thuis op de bank blijven zitten en ben ik altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen? Ik ben eigen baas, dus ik bedacht dat ik ook gewoon kon beslissen om terug te gaan. Niemand zou mij missen, want ik ken ze toch niet. Nee, dat past niet bij mij. Ik wilde nieuwe mensen leren kennen, dus moet je door dit stuk ongemak heen. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Even voor de duidelijkheid, die onzekerheid komt niet voort uit wie ik ben, maar heeft alles te maken met mijn beperking. Hoe gaan mensen op mij reageren en hoe kom ik ‘ongeschonden’ (en dan bedoel ik zonder veel gedoe of valpartijen) de avond door? Na twintig minuten fietsen draaide ik het terrein op en zag dat na de fietsparkeerplaats, het strand begon. Oei, dat wordt een dingetje, dacht ik meteen. Ik hoorde een andere dame vragen waar de club van NMLK stond, dus sprak haar aan om te zeggen dat ik daar ook naar opzoek was. Terwijl zij op onderzoek uitging, bleef ik braaf bij de entree wachten en koppelde mijn bike af.

Niet veel later kwam de organisator met een ‘nieuw mens’ aanlopen om mij naar het deel van het terras te begeleiden waar de groep samen zou komen.

Een kerel met een paar sterke armen trok mijn rolstoel door het mulle zand en ik hupste er voorzichtig achteraan. Mijn krukken zakten diep weg, dus het was uitkijken geblazen. Links achterin de hoek, op een vlonder aan het water stonden de eerste ‘nieuwe mensen’. Een beetje onwennig stelde ik mezelf voor, nadat ik de rolstoel aan de zijkant had gezet. Tja, en waar begin je dan?
Wat me opviel was dat sommigen elkaar enthousiast begroetten, want die kennen elkaar natuurlijk van andere events. Een goed teken. Iedereen mocht zijn eigen drankjes regelen, bestellen en betalen via een QR code die op één van de statafels geplakt was. Zodra je bestelling klaarstond kreeg je een sms-je met een nummer en kon je het drankje ophalen bij de bar. Oh eh, dat wordt op een houtje bijten, dacht ik nog, want dat was voor mij eigenlijk niet te doen. Gelukkig begrepen ze wel dat het voor mij wat lastig was en boden aan mijn drankje binnen op te halen. Pfff, ook weer geregeld!

Zo, zit je in de lappenmand? Moet je nog lang met krukken lopen?

Je wilt niet weten hoeveel ik van die vragen heb mogen beantwoorden. Niet gek, want ik was op een hoge barkruk gaan zitten, waardoor niet iedereen doorhad waar ‘het probleem of gemis’ zat. De meesten gaven netjes een hand bij aankomst en stelden zich voor. Naast de vragen ‘ben je nieuw‘ en ‘waar kom je vandaan‘ heb ik ook heel wat moeten uitleggen over mijn fysieke gesteldheid. ‘Vind je het niet erg om erover te praten?‘, waarop ik ontkennend antwoordde. Ik heb liever dat mensen vragen, dan alleen stomweg kijken en met een hoop vraagtekens blijven zitten. Hier kwamen soms mooie gesprekken uit voort en naarmate de avond vorderde ging ik mij ook steeds meer op mijn gemak voelen.

Het is uitgaan, maar dan dat je geoorloofd bent (dus zonder dat iemand je wazig aankijkt en zich afvraagt wat je komt doen) met iedereen een praatje mag maken. Dat is in de kroeg ‘in het wild’ wel eens anders. Met de één loopt het gesprek vanzelf, met een ander ben je wat sneller uitgepraat. En door. Dat is het. Het enige was dat ik me niet zo snel bij andere groepjes kon voegen, omdat het vlonder behoorlijk instabiel was en er gaten in zaten, waar mijn krukken zo doorheen konden zakken. Vanwege mijn rugklachten moest ik het staan en zitten regelmatig afwisselen, maar als ik eenmaal van de kruk af was, kon ik er zelf niet meer op. Help! 🙄

Ik keek om mij heen, zocht een sterke kerel uit en vroeg of hij mij ‘een handje’ wilde helpen. Hij tilde mij zo de kruk weer op.

Godzijdank hoefde ik voor de verandering een keer niet naar de wc, maar toen ik naar huis wilde gaan, kon ik niet anders dan opnieuw om hulp vragen. Een van de mannen bood zich spontaan aan. Doordat ik de rem van de stoel had afgehaald, in de veronderstelling dat deze door het zand getrokken zou worden, pakte hij de rolstoel bij de wielen om van het vlonder af te tillen, maar daardoor sloeg de rolstoel om en donderde alles eruit wat ik onder mijn kussen had liggen. En daar prop ik nog wel eens wat onder hoor. Oh ja, hij trok de jasbeschermer er ook gelijk af, haha. Arme man. Hoop dat hij zich niet bezeerd heeft. Ik worstelde me weer door het zand richting de uitgang, waar een paar ‘nieuwe mensen’ heel nieuwsgierig waren naar mijn handbike. Na een kleine demonstratie fietste ik met en goed gevoel terug naar huis. Is dit voor herhaling vatbaar? Ja, ik denk dat ik voor een half jaar het lidmaatschap aanga en eens ga kijken bij welke toegankelijke events ik mij kan aansluiten en wat het mij gaat brengen.

Say yes to new adventures!

Houtvaart

Daar gaan we weer…

Zaterdagochtend was het niet heel warm en zelfs zwaar bewolkt. Daarbij had ik een ‘spannende’ avond achter de rug en, vraag me niet waarom, maar ik was wat behoorlijk aan het niezen. Weer die twijfel; wel zwemmen, niet zwemmen. Duidelijk is dat het deze zomer meer een verplichting naar mijzelf is, dan dat ik het leuk vind. Soms blijf ik mezelf dan ook verbazen, want ondanks het welis/ nietes gedoe in mijn hoofd, stapte ik toch de auto in om naar de Houtvaart te rijden. Buiten was het frisjes, maar toen ik met mijn ene voetje het water in hupste, viel dat alles mee. Onder water was het beter dan boven. Nou ja behalve die buik dan, dat levert bij het te water gaan altijd effe een ‘oeh, aah’ kreetje op. Het zwemmen was lekker, maar het gevolg minder. Die avond was ik ineens snotverkouden en lag de hele zondag grieperig en futloos op de bank. En dan zeggen ze dat zwemmen gezond is… 🤨

Vakantie

Terwijl de zomervakantie voor een deel van het land weer voorbij is, dompel ik mij onder in de ‘geneugten’ van Brabant.

Na een kleine twee uur rijden, het was enorm druk op de weg, arriveerde ik op de camping in Chaam. De slagboom ging open bij het lezen van mijn kenteken. Wat een uitkomst. Manja stond al klaar voor ontvangst op dezelfde spot als afgelopen jaar. Doe ik anders nooit… Tijd voor koffie en worstenbroodjes!
Helaas kreeg ik die middag een behoorlijke wegtrekker, waar ik de hele dag last van heb gehad. Wit koppie en energieloos. Zwak, ziek en misselijk. Nu maar hopen dat ik met een nachtje slapen morgen weer fris en fruitig naast mijn bedje sta!

Brabant is: het gevoel van thuiskomen, praten met een zachte G, familiebezoek, bourgondisch leven, Trappistjes drinken en het allerbelangrijkste: heel veel worstenbroodjes eten! Wij gaan genieten!

Spreuk van de week

Het leven is als op vakantie gaan:
beseffen dat je weinig nodig hebt,
om te kunnen genieten. 💞