Samen de tijd nemen.

Samen genieten.

Samen herinneringen maken! ????

Vlucht OR 444

Zo kijk je heel lang uit naar je vakantie en verheug je je op een weekje zon en zo zit je in het vliegtuig terug naar huis. Een weekje vliegt voorbij. Echt. Maar we hebben genoten en gelukkig hebben we de foto’s nog. ???? We zijn weer een herinnering rijker.

Vanochtend ging de wekker om acht uur, we hebben de koffers verder ingepakt en zijn gaan ontbijten in het restaurant gelegen aan de tuin en het zwembad. Het blijft een mooi plekje. Vraag me niet waarom, maar vandaag was er weer champagne bij het ontbijt. Vooruit één glaasje, omdat het de laatste vakantiedag is. Ja ja, in het nieuwe jaar, na de kerstvakantie, ga ik weer een beetje opletten met wat ik eet en drink. Deze week had ik het losgelaten. Je moet jezelf af en toe een beetje verwennen, toch? Snel nog een paar foto’s gemaakt en terug gegaan naar de kamer voor een toiletbezoek. Alles was ingepakt en zo gingen we, met twee koffers, een beautycase, Leggy, twee stuks handbagage, ik in mijn rolstoel met de krukken achterop, naar de receptie om uit te checken. Een laatste kopje koffie, terwijl het wachten was op de TUI bus. Om tien uur stonden we buiten en kwam de bus, precies op tijd, aanrijden. Hier nog wat mooie plaatjes van de tuin van Riu Touareg. De twee bovenste foto’s zijn gemaakt terwijl ik stond te wachten op de bus. Zoek de verschillen… ????

Deze keer wilde ik voorin de bus zitten, zodat ik niet de hele bubs met mijn gestuntel op zou houden in het gangpad, net als op de heenreis. Na een rit van ruim dertig minuten door het droge dorre landschap, arriveerden we bij de airport. Ik mocht als eerste de bus verlaten, maar werd een beetje zenuwachtig wetende dat iedereen (een volle bus) op mij moest wachten, terwijl ik de hoge trede van de bus afsprong.

Binnen gingen we door naar de incheckbalies. Meteen toen ik door het luchthavenpersoneel werd gespot met mijn rolstoel, kwam er airport assistance naar ons toe en mochten we de betreffende dame volgen. We liepen langs de rij met Nederlanders, om vooraan in te voegen. Bij het inchecken werd er jammer genoeg weer overbagage geconstateerd en konden we nogmaals bijbetalen. ???? Volgende keer kunnen we beter de koffers wegen voordat we vertrekken. De helft van de kleding hebben we niet eens gedragen… ???? Blijkbaar komt dat niet heel vaak voor, want we moesten wachten op een dame met de prijslijst en hielden daardoor de hele rij voor de incheckbalie op. Sorry fooks! Toen dat allemaal geregeld was, ging de ‘assistant‘ met ons mee richting de douane, waar wij ook weer voorrang kregen. Soms voelde ik mij ook een beetje bezwaard hoor om vooraan ’te ritsen’, voelde toch een beetje als voordringen. Geoorloofd weliswaar, maar toch. De handbagage werd gecontroleerd en man en kids gingen door de security poort. Ik werd apart genomen, moest op een andere stoel gaan zitten, zodat ze mijn rolstoel grondig konden controleren. Er kwam zelfs zo’n spiegel aan te pas, waarmee je onder de stoel kon kijken. Ook ik werd uitgebreid gefouilleerd. Vervolgens mochten we door de douane en vertelde de assistant dat ze mij daar voor het boarden op zou komen halen. We hebben wat kleine winkeltjes bekeken, Lynn heeft nog twee Afrikaanse schilderijtjes gekocht en Sven wat belastingvrije artikelen. Niet lang daarna werden we opgehaald. Je raadt het al, ook hier kregen we voorrang bij de boarding-rij om vervolgens buiten te wachten op een ‘schaarwagen’ voor rolstoelers. De jongens gingen lopend naar het toestel, Lynn en ik met speciaal vervoer. De ♿️bus bracht ons naar de Boeing 737 van TUI, ging bijna tegen het toestel aan staan en bracht de lift omhoog, zodat de cabine aansloot aan de deur van het vliegtuig. Er werd een plateau uitgeschoven en de deur van het toestel werd geopend door één van de stewardessen. Op krukken ben ik het toestel ingehupst, de rolstoel ging met de lift terug naar beneden en werd in het bagageruim geplaatst. Er zaten nog passagiers in, afkomstig vanuit Schiphol, met bestemming ‘Sal’. Dat betekende voor ons een korte tussenlanding. De vliegtijd van Boa Vista naar Sal was hooguit vijftien minuten. De landing op buureiland Sal vond ik weer spannend. Het voelde alsof de piloot met man en macht het vliegtuig een beetje recht probeerde te houden, maar dit werkt blijkbaar (gelukkig) niet zo. Vliegtuigen zijn ontworpen volgens het concept van positieve stabiliteit, zodat ze vanzelf terugkeren naar hun originele positie wanneer ze daar uitgeduwd worden. ???? Eerst verlieten de ‘verse vakantiegangers‘ het vliegtuig, na een korte instructie mochten de passagiers met bestemming Amsterdam er ook even uit. Één van de stewardessen kwam naar mij toe en zei dat ik het beste aan boord kon blijven, we zouden immers niet lang aan de grond staan. Met de schaarwagen heen en weer naar het luchthavengebouw, zou de beperkte tijd eigenlijk al in beslag nemen. De kids wilden graag de benen strekken en verlieten met de andere passagiers het vliegtuig, Frank en ik bleven als enigen binnen. Toch leuk om eens te zien hoe dat allemaal gaat. Wisseling van de crew, hun voorbereidingen en te zien hoe het schoonmaakteam alles opruimt en schoonmaakt voor de terugvlucht. Vier dames haalden al het afval op en voerden het af, twee mannen gingen met een stofzuiger door het gangpad en tussen de rijen, twee andere dames maakten met één doekje (echt maar één doekje!!) de tafeltjes en leuningen af. Zonder sopje. ???? De hoofdsteundoekjes werden niet vervangen. Maar…op het oog was het schoon en kon er weer geboard worden. Voordat de passagiers aan boord kwamen, ben ik snel naar het toilet gegaan. Zonder vertraging gingen we de lucht in op weg naar Amsterdam, ook wel eens leuk! ???? We zaten op rij vier en vijf, in de Comfort Class. Voordeel: ik zat dichtbij het toilet. Nadeel: er zaten veel kleine huilerige en schreeuwende kids voorin. Soms kon ik niet eens lezen omdat ik zo afgeleid was door het gekrijs. Een oma die naast mij zat, meende dat het oké was om een Disney film op de iPad te kijken, met het volume op de luidspreker…???? Na een warme maaltijd, een beetje lezen, wat hazenslaapjes en het kijken van een docu werd de landing al ingezet. Voor de geplande tijd landden we op Schiphol. Mij werd verzocht om plaats te nemen op de eerste rij, totdat mijn rolstoel afgeleverd was. We zijn via de douane, waar ik als rolstoeler een loket kreeg toegewezen, richting de bagagehal gegaan. We hebben de koffers opgehaald en bij vertrekhal drie onze taxi, die er binnen een mum van tijd was, opgewacht. Alles verliep soepeltjes. Rond de klok van elf uur waren we thuis en was de vakantie echt voorbij. Kaapverdië/ Boa Vista is in elk geval heel erg rolstoelvriendelijk ✅ en krijgt een dikke duim. ????

Home sweet home

Het was fijn wakker worden in mijn eigen bed. Manlief was al druk wasjes aan het draaien en boodschappen aan het doen. Tja, echt helpen kan ik niet. Zie je mij al op mijn ene been met een volle wasmand naar de zolder springen waar de wasmachine en droger staan? ???? Helaas, onmogelijk! En omdat er nog geen hekje staat bij de trap, is het niet veilig. Man en (soms) kids regelen dus ook de was. Hetzelfde geldt voor het doen van boodschappen. Iets kleins zou ik kunnen halen, maar ik heb mijn handen nooit vrij. Of ik rol of ik loop met krukken. Hoe dan? ????‍♀️ Mocht je denken, nou zo leuk is wassen en boodschappen doen niet, dus wees blij. Maar zo ervaar ik dat zeker niet. Misschien een mooi doel voor 2020.. ???? Na een douche en ontbijt zijn Frank en ik naar Lonneke gereden om onze Body op te halen, hij had het prima naar zijn zin gehad daar. We hebben een kopje thee gedronken en lekker bijgekletst.

Morgen is de laatste dag van het jaar en sluiten we 2019 af. Voor ons was het een jaar om nooit te vergeten. Voor mij persoonlijk een jaar van herstel, revalidatie en acceptatie. Wat heeft 2020 voor ons in petto?

Ik wens jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling ???? en dat het nieuwe jaar maar veel moois, maar bovenal gezondheid mag brengen! Ik ben in elk geval klaar voor een positief en krachtig jaar! ❤️????