Dit is de dag dat mijn katheter eruit gaat.????

Spannend! Maar wel weer een stapje vooruit.

Goedemorgen Ilse! Ik hoorde mijn naam. Bij het openen van 1 oog, vroeg de verpleegster wat ik wilde eten. Oef…even wakker worden hoor. Mijn ontbijt is eigenlijk elke ochtend hetzelfde. Beetje saai dus. Na het ontbijt zouden we snel wassen en aankleden omdat de maatschappelijk werkster om half negen op het programma stond.

Maar eerst, om kwart over acht sharp, ging mijn katheter eruit! ????. Heel gek, na twee maanden niet zelfstandig plassen, werd nu de katheter eruit gehaald. Nu moest ik zelf weer leren plassen. Zou mijn blaas nog weten hoe het moet?

De eerste afspraak met de maatschappelijk werkster kwam hiermee in het gedrang en daarom hebben we deze in overleg uitgesteld. Wel kon ik iets later naar de ochtend gymnastiek in de sporthal. Deze keer bracht de verpleegster mij daarheen. De gym op zich was best leuk. Niet heel intensief (iets met water, vuur, aarde en metaal ????), maar goed voor de armen. Na de les gingen er een paar ‘mede bewoners’ koffie drinken in de Oranjerie beneden en omdat ik nog wat ‘zit-tijd’ over had sloot ik aan. Daarna ging ik terug naar mijn kamer.

Om half elf, moest ik voor het eerst plassen. De verpleging had een soort schuitje om in bed te kunnen plassen. Het was even lastig, maar uiteindelijk kwam daar een plasje. Ik was blij en trots dat het allemaal weer normaal functioneerde! ???????? Elk stapje word ik steeds weer een beetje meer mens.

De verpleging controleerde wel middels een echo of mijn blaas goed geleegd was. En dat was zo!

Aangezien mijn fysiotherapie een half uurtje was opgeschoven, had ik een half uurtje me-time. Frank belde met goed nieuws. Het LUMC had gebeld om de operatie datum van de huidtransplantatie door te geven en wel maandag 3 december. Yes! Dat is goed nieuws, weer een stapje dichterbij een gesloten wond en dus het echte revalideren.

In mijn uppie ben ik naar de fysio beneden gegaan. Dat is niet heel ver weg, maar ik moest alleen met de lift en dat was best een beetje spannend.

In de trainingszaal ging ik aan de slag bij de loopbrug. Met mijn armen afsteunen en dan met mijn been vooruit hupsen. Net als vorige week. Daarna werd het mij moeilijker gemaakt, ik kreeg twee krukken. Oef, dat voelde wankel en onzeker. Maar de krukken zijn straks wel mijn belangrijkste hulpmiddel. Ooit word ik daar heel handig mee, maar nu voelde het onwennig en eng. Ik liep met krukken tussen de loopbrug en de fysio liep met mij mee, voor het geval dat ik zou vallen. Ondanks al mijn onzekerheden ging het best goed. Volgende keer neem ik mijn eigen krukken maar mee, dat voelt vast wat vertrouwder.

Net na de lunch kwam ons Inge op visite, altijd gezellig om samen te zijn! Maar…toen moest ik plassen. Dus de verpleging om hulp gevraagd. Eigenlijk wilde ik wel op de wc, niet op een ‘schuitje’. De verpleegster haalde voor mij een soort van wc stoel, die ze over de wc pot zette, zodat ik voor het eerst sinds maanden op de wc kon plassen. En…ons Inge was getuige! ????????

In de middag had ik een afspraak met Susanne Kaat en Arko Hoondert van het KWF. Zij kwamen praten over de Ride for the Roses.

Mijn doel is namelijk om op vijftien september 2019 met een fiets(?) of handbike aan de start van de 25 km van de Ride for the Roses te staan in Goes. Daar zet ik alles op in!

Dus heb ik mijn verhaal van de afgelopen vier jaar met hen gedeeld en verteld hoe belangrijk de Ride voor mij inmiddels is. Als ik iets voor de Ride kan betekenen doe ik dat heel graag.

Als ik zo mijn eigen verhaal vertel, zie ik zelf weer in wat een heftige periode wij met het gezin achter de rug hebben. En hoe wij in deze jaren naar elkaar toegegroeid zijn. Ook nu zitten wij in een zwaar traject. Ik ben alweer 2 maanden van huis en sta nog aan het begin van fase 2. Dat van huis zijn vind ik vreselijk, want ik mis mijn man en kids enorm. De echte revalidatie moet eigenlijk nog beginnen, na de huidtransplantatie. Maar laat ik ook dit stapje voor stapje doen, anders is het te veel. Ik kom er uiteindelijk wel, maar het duurt gewoon nog ‘even’.

Na het mooie gesprek met het KWF, heb ik met ons Inge (die bij het gesprek aanwezig was) nog een kopje koffie gedronken. Inge wilde op tijd weg, omdat ze bij mij thuis zou gaan eten. Oh wat was ik jaloers. Zat ik daar met een bord rode kool en hachee in mijn eentje op bed voor de tv. Bah!

Na het eten ben ik weer naar de wc geweest! Hoera!

Hoe normaal dat ook klinkt, voor mij is dat nu nog heel bijzonder. Mijn laatste bezoek ons Lynn, Petra, Dorien en Carmen troffen mij redelijk uitgeput aan. Wel nog een uurtje gezellig bijgekletst, maar toen was ik wel moe. Mijn batterij was bijna op. Er is veel gebeurd vandaag. Ik ga mezelf weer opladen, morgen is er weer een nieuwe dag! ????

Het compliment van de dag is: ‘Jij geeft energie!’ ????