‘Happy New Year pa, dat je maar snel twee nieuwe heupen mag krijgen, om weer als een jonge God door het leven te gaan.’ Op 1 januari 2024 proostte ik samen met mijn vader op een kneitergoed nieuwjaar. We lieten een bewogen 2023 achter ons en stapten vol vertrouwen de onbekende toekomst tegemoet. Hij keek uit naar de operatie waarbij hij niet één, maar twee nieuwe heupen tegelijk zou krijgen. Hij had haast, want wilde weer snel ‘de oude’ zijn. Wie moest er anders voor mijn nieuwe tuintje zorgen?

Valse start

Met een dubbel gevoel denk ik terug aan de jaarwisseling van 2024

Het kon niet anders dan dat dit mijn jaar zou worden. Ik had mijn portie ellende in meervoud gehad. Nee, het nieuwe jaar was veel belovend en lachte mij toe. Het hoofdstuk ‘samen’ was officieel afgesloten, ik moest alleen verder en op eigen ‘been’ leren staan. En dat is voor een Flamingo en gezelschapsdier als ik ben, best ingewikkeld, maar ik zou het ‘nailen’. De belofte van een nieuw begin inspireerde zeker om te streven naar het waarmaken van dromen en ambities. Maar waarom ging het dan zo snel mis? Dit was niet wat we voor ogen hadden. Wat had ik 2024 graag afgefloten, vanwege de valse start. Ik wilde een herkansing en alles terugdraaien. Opnieuw beginnen, maar zo gaat dat in het echte leven niet. Er is geen generale repetitie, je gaat meteen voor de première. Het doek viel eerder dan verwacht.

Als vooruit kijken je bang maakt en achterom kijken je pijn doet, kijk dan omhoog, het zal je helpen.

Dit jaar (2024) had duidelijk twee gezichten. De eerste helft was donker en gewoonweg k*t, de tweede helft was aanzienlijk zachter en daar brak de zon voorzichtig door. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik ontzettend dankbaar ben voor mijn twee geweldige kinderen, een broer en zus die er altijd voor me zijn, en mijn lieve vriendinnen met wie ik kan lachen en huilen. Zij hebben mij door deze moeilijke periode heen getrokken.
We staan weer aan de vooravond van een nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Een nieuw begin. Van de ene kant ben ik ‘excited’, want wat voor moois gaat dit nieuwe jaar ons brengen? Maar stiekem ban ik ook bang. Onwetende net als jij. Bang voor de donkere wolken die voorbij gaan komen. Bang voor die mogelijke wolkbreuk. Maar aangezien ik mijn gezicht altijd naar de zon draai, valt de schaduw achter mij. En ja, zo wil ik 2025 aanvliegen. Vol in het licht. Nieuwsgierig, enthousiast en als het effe kan wil ik genieten en stralen, want…ik leef nu!

Terugblik

Help ik heb een klushuis gekocht!

Daar zat ik dan, tot over mijn oren in de verbouwingsoffertes.
Van het verwijderen van drempels, muren en oude leidingen.
van isolatiewerkzaamheden tot vloerplaten,
van schilderwerk tot het plaatsen van hoge kozijnen en deuren.
Geen kaas van gegeten, maar ik kon er ook niet omheen.
Ik had een huis te verbouwen.
En dan plotseling bereikte mij het verdrietige nieuws,
dat een lot-maatje was overleden.
Een levensgenieter puur sang.
Verslagen door die verrekte kutkanker.
Leven en dood, het ligt zo verrekes dicht bij elkaar.
Niemand weet wat het universum voor ons in petto heeft.
Dus mijn levensles: Geniet, meer niet!
Hang die slingers op en 4 het leven!

Het jaar van afscheid

Het mocht niet zo zijn.

Eindelijk zou ik voor het eerst in mijn uppie naar Tenerife gaan.
Heerlijk genieten van de zon, de warmte, una copa de vino (of twee 🤪) en oude vriendschappen.
Maar het liep anders.
Door een ongelukkige val eind januari ontstond er een breuk ik mijn gecreëerde zitbot.
En precies één dag later zat ik aan het sterfbed van ons mam,
die door dementie al jaren steeds iets verder bij ons vandaan was gedreven.
Ze was op. Leeg. Uitgeput.
Het Verpleeghuis werd tijdelijk ons Verpleegthuis.
Lynn en ik hebben 7 days inside gezeten.
Samen met broer en zus, waren we niet van haar zijde te slaan.
Het was een hele intense en bijzondere week.
Ik zie het als een laatste cadeautje van ons mam.
We hebben aan bed gelachen en gehuild.
Foto’s bekeken en mooie herinneringen opgehaald.
Muziek geluisterd en doodstil met elkaar geweest.
Onze wereld stond stil, maar de dagen vlogen voorbij.

Hoe laat je los als je krampachtig wilt vasthouden?

7 februari
Het was vroeg in de ochtend, toen mijn telefoon overging.
Ik wist wat er komen ging, maar wilde het eigenlijk niet horen.
‘Hi zus…. mama is om half vijf overleden…’.😢
‘Och gossie‘, was het enige wat ik kon uitbrengen.
Zij kon pas gaan, toen wij eindelijk voor ons zelf hadden gekozen.
Dat heeft zij ons altijd geleerd.
En ook zij heeft haar eigen moment gekozen.
Bewust of onbewust.
Mijn allerliefste mamsie had losgelaten.
Haar laatste adem uitgeblazen.
Het was goed zo.
Het afscheid was warm en liefdevol.
Wij waren de wereld voor haar, zij was alles voor ons.
Lieve mama, dankjewel!

Kwetsbaar.

Twee weken later appte Jorn een foto van pa liggend op een ziekenhuisbed in een OK-hemd.
Het was tijd voor de ingreep waar hij zo naar uitkeek.
Ondanks zijn vrolijke gezicht zag hij er kwetsbaar uit.
Het raakte mij, zo kende ik hem niet.
Ondanks dat de operatie goed was verlopen,
werd Jorn laat in de avond door de arts uit het ziekenhuis gebeld.
Pa had een beroerte gehad.
We schrokken ons kapot.
‘Niet nu pap, kom op, blijf bij ons!’
Gedurende de dagen knapte hij zienderogen op.
Daar kwamen we goed weg,
moest er niet aan denken ook pa nog te verliezen.
De artsen waren positief gestemd en daar hielden wij en pa ons aan vast.

Sleuteloverdracht.

29 februari 2024
D-day voor de sleuteloverdracht van mijn nieuwe huis.
Een datum om nooit te vergeten.
Ik heb de koopovereenkomst getekend.
Het was een mijlpaal.
Bubbels en blijdschap.
Ik was de trotse eigenaar van een (klus)huis.
Samen met de kinderen aten we die avond Sushi,
zittend op de grond van een leeg en kaal huis. Mijn huis.

Maar een dag later ging het mis,
en zijn we uit (on)verwachte hoek opnieuw keihard onderuit gehaald.
Pa was met de ambulance onderweg van het revalidatiecentrum terug naar het ziekenhuis in Geldrop.
1 maart 2024 – 18.50 uur
Broer: ‘Het gaat slecht met pap’.
‘Moeten we komen?’, vroeg ik.
‘Ja. Meteen.’

Overstuur.

In paniek vlogen we met 160 km per uur over de snelweg naar het ziekenhuis in Brabant.
Pa zou het niet gaan redden.
Hij was op sterven na dood.
De hoop kapot geslagen.
Wij lamgeslagen.
‘Pap, wat doe je nou?’ schreeuwde ik toen ik de kamer binnen hupste,
en mijn altijd vrolijke vader roerloos zag liggen.
Het bleef doodstil.
1 maart 2024 – 21.34 uur
Onze allerliefste papa en opa is in het bijzijn van de hele familie overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding.
Wij waren gebroken.

Wat een bizarre tijd.

Onze emoties slingerden alle kanten op.
Tussen de tranen door,
het verdriet om mijn moeder,
het opstellen van de rouwkaart,
het verzorgen en aankleden van ons pap,
de voorbereidingen voor de tweede uitvaart in drie weken tijd
en het schrijven van mijn tweede speech,
begon in Haarlem het slopen van mijn nieuwe huis.
Alsof dat nog niet genoeg was,
werd op dat moment ook onze gezinswoning te koop gezet.
Hoe tegenstrijdig kan het leven zijn?
Het was teveel.
Ik schiet weer vol, nu ik het opschrijf.

Belofte.

Toen mijn been in 2018 geamputeerd werd,
zei dr. Dijkstra tegen mijn pa ‘we hebben het juiste gedaan’.
Ilse danst op haar 50ste verjaardag.
Daar hield hij zich aan vast.
Hij kon niet anders dan aan de zijlijn toekijken en er voor mij zijn.
En dat heeft hij gedaan.
Tien jaar lang.
Alle schade hersteld die ooit was ontstaan.
Uit pure liefde.
Daar ben ik enorm dankbaar voor.
En… we hebben op mijn 50ste gedanst alsof ons leven er vanaf hing.
‘Ben er altijd voor elkaar en stel niks uit tot morgen.‘
Dat was de tip die pa voor ons achterliet.
En daar zullen we gehoor aangeven.
Dag lieve paps!

Verkocht!

Het leven ging door.

Hoe gek ook.
Na ruim twintig bezichtigingen sloot de inschrijving voor het bieden op ons huis.
Het was spannend tot op het laatste moment.
Hoeveel mensen er een bod zouden uitbrengen was één groot vraagteken.
Maar de makelaar belde en feliciteerde ons,
het huis was ‘Verkocht!’
Super fijn, maar ook confronterend.
Nu was het een voldongen feit.
Ook dit was het einde van een tijdperk.
Gelukkig kwamen er weer wat lichtpuntjes.
Ik werd ‘uitgekozen’ om mee te doen aan het woonprogramma van SBS6;
De Grote Huisverbouwing.
Na alle tegenslagen van de afgelopen tijd was dit enorm welkom.

25 jaar verpakt in dozen

Het inpakken kon beginnen.
Er leek geen einde aan te komen.
En toch kwam er een einde aan.
Dit hoofdstuk werd afgesloten.
Het afscheid van thuis.
Waar we heel veel lief & leed hebben gedeeld .
God, wat voelde ik me leeg,
terwijl ik ook nieuwsgierig en vol verwachting naar de toekomst keek.
Een huishouden van maar liefst 25 jaar,
opgeschoond, opgeruimd en opgeborgen in verhuisdozen.
Alsof het er nooit was geweest.
De tien dagen dat ik ‘dakloos’ was,
genoten Manja en ik van een verblijf op de camping in Brabant,
en hebben samen met familie mooie herinneringen opgehaald.

Nieuw begin

De onthulling.

25 Juni 2024 – 23.30 uur
Zenuwslopend was het wachten op dat ene telefoontje.
‘We zijn klaar voor de onthulling!’
Een beetje onwennig liepen Lynn en ik richting de camera,
waar Ivo klaarstond om ons op te vangen.
Mijn hart klopte in mijn keel.
Hadden ze mijn woonwensen wel goed genoeg begrepen?
Er was niets meer aan te doen.
Met een felle lamp en camera op ons gezicht,
liepen we even later mijn moodboard binnen.
Het voelde als een warme deken.
Het huis, mi casa, was boven verwachting mooi en sfeervol ingericht.
Ik was thuis!
Heb je het programma gemist? Kijk dan hier!

De zomer was puur genieten.

Deel twee van het jaar pakte godzijdank beter uit.
Wat heb ik genoten van alle visite en zwoele zomeravonden in mijn riante tuin.
Ik was de koning te rijk.
Mijn nieuwe rolstoel werd eindelijk geleverd,
en ik mocht samen met Lonneke,
mijn familie aanmoedigen tijdens de Nijmeegse 4-daagse.
De wandeltocht die ik graag ooit zelf gelopen had.
Lynn en ik gingen op vakantie naar het zonnige Rhodos.
Mooie herinneringen maken als tegenhanger op het verdriet.
Het was een heerlijke moeder-dochter trip.
Ik zeg voor herhaling vatbaar! 😀
Of alles daarna van een leien dakje ging?
Nee, een bestaande lekkage bracht behoorlijke waterschade aan mijn paleisje.
Verschrikkelijk om het binnen te zien regenen in plaats van buiten.
Helaas is het probleem nog niet opgelost,
maar hoop dat ik in 2025 er weer droogjes bijzit.
Daarnaast ben ik dit jaar een paar keer lelijk onderuit gegaan.
Balans blijft een dagelijks dingetje…

Gunfactor.

Wat een verrassing!
Ik kreeg zomaar een heerlijk verblijf aangeboden bij Chambres d’hôtes Danou.
Femke (van het Inspiratieboek Overwinnen) had mij voorgedragen als gungast,
omdat ik wel een ‘oppepper’ kon gebruiken.
Echt super lief en ik kijk er naar uit om in het nieuwe jaar af te reizen naar de Franse Ardennen.
Maar er was meer goeds te melden.
De 6 jaars-controle pakte negatief uit,
wat dus heel positief is.
Alle reden om het leven weer te omarmen.
Samen met Leggy mocht ik een piepkleine bijdrage leveren,
aan de commercial van KWF in samenwerking met Palliatieve Zorg Nederland.
En op de valreep van dit jaar heb ik plekje gekregen bij het team van de HelioHeroes,
en hoop ik in juni 2025 mijn zware rugzak boven op de Oostenrijkse berg achter te laten.
Moet alleen wel nog wat handbike-metertjes maken de komende zes maanden… 🤪

Candelight Christmas, Kerstcircus, kerstsamenzang en kerstdiners.

Dit was de eerste kerst zonder mijn ouders.
De eerste kerst in mijn nieuwe stulpje.
De eerste kerstboom in mijn huis.
Heerlijk knus met gezellige lichtjes en kaarsjes.
En het mooiste van alles, ik vond het heerlijk om thuis te zijn.
Samen met vriendin Lonneke en Karin genoten we van drie violistes en één contrabas, tijdens de ‘Candelight Christmas’
in de Doopsgezinde Kerk midden in de stad.
Een dag later zaten Lynn en ik op het puntje van onze stoel, tijdens de spectaculaire acts van het Wintercircus in Haarlem.
Dit jaarlijkse bezoek, is een hele fijne kersttraditie geworden.
Helaas geen witte, maar een grijs grauwe en ietwat natte kerst,
maar dat mocht de pret niet drukken.
Samen met heel veel Haarlemmers heb ik de longen uit mijn lijf gezongen,
tijdens de kerstsamenzang in de Vijfhoek.
Wij waren er lekker vroeg, zodat we een veilig en goed rolstoelplekje konden bemachtigen .
Eerlijk gezegd heb ik niet veel op met de teksten van de Oud Hollandse Kerstliederen,
maar kende de meeste liedjes wel van vroeger, toen we nog braaf naar de kerk gingen.
Misschien volgend jaar, toch maar weer eens kijken op de Grote Markt,
want de eigentijdse muziek staat iets dichter bij mij.
Met gezin en familie, weliswaar opgedeeld in twee avonden,
hebben we heerlijk gegeten en nieuwe herinneringen gemaakt.
Mijn broer is zelfs blijven logeren, zo fijn dat dat kan!
Ik heb hem ‘het bos’ ingestuurd, als je begrijpt wat ik bedoel… 😉

2025

Wat gaat het worden?

Na een jaar vol onverwachte wendingen en veranderingen, kijk ik ook een beetje met gemengde gevoelens vooruit. Ik weet dat het leven geen garanties geeft, maar hoop er het beste van. Eén ding is zeker: ik neem de lessen van 2024 mee. Het nieuwe jaar is voor jou en mij één groot vraagteken, maar ik ben vastbesloten om er wat moois van te maken. En, ik ga op herkansing naar Tenerife, nu niet alleen, maar met de kinderen en aanhang. Ik kan niet wachten, laat het nieuwe jaar maar beginnen!
Ook in 2025 zullen er ongetwijfeld hobbels genomen moeten worden, maar het is sowieso een stap richting nieuwe kansen, uitdagingen en groei. Op naar 2025, let’s go!

✨Ik wens jullie een hele fijne jaarwisseling en een kneitergoed, gezond, liefdevol, gezellig, sportief, onbeperkt en inspirerend nieuw jaar! ✨

Spreuk van de dag

Wat het vraagt
Je moet
soms vasthouden
soms loslaten.
Soms doorduwen
soms opladen.
Soms het plan volgen
soms het plan negeren.
Soms een les ontvangen
soms een lesje leren.
Soms betrokken zijn
soms geen fuck geven.
Soms minderen
soms upgraden.
Soms snel zijn
soms lekker traag.
Het heeft allebei een plek
allebei een plaats.
Je moet je leven
leren lezen
en dan geven
wat het vraagt.
#onbekend