De hele week voelde ik me al niet helemaal mezelf. Naast een flinke verkoudheid – opgelopen na twee keer tot op het bot natgeregend te zijn – was ik emotioneel wat instabiel, of beter gezegd: behoorlijk labiel. Ik zat duidelijk niet lekker in mijn vel. Ik rende van hot naar her (what’s new?), alles kwam tegelijk op me af, en er ging ook het een en ander mis. En toen kreeg ik het ineens zwaar op mijn heup(en), met als gevolg dat ik brak precies op het moment dat dochterlief langskwam. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. Ze zette me met een kopje thee op de bank en snotterend deed ik mijn verhaal. Soms wil je gewoon té graag alles goed doen. Probeer je alle ballen hoog te houden, terwijl ze eigenlijk al om je oren vliegen. Het gebeurt mij eens in de zoveel tijd. Misschien ben ik hardleers. Goed, tel daar de fysieke inspanning rondom de HandbikeBattle bij op, en het werd duidelijk: het was hoogtijd om eens even goed in de spiegel te kijken.

Conclusie, ik mag wat liever voor mezelf zijn, beter voor mezelf zorgen en keuzes maken om mezelf trouw te blijven.

Toen ik mezelf de vraag stelde of ik nog steeds de dingen doe waar ik écht blij van word en energie van krijg, moest ik eerlijk toegeven dat dat niet meer bij alles het geval is. Daarom heb ik besloten om – na ruim vier jaar – te stoppen als ambassadeur van Toegankelijk Haarlem. Niet omdat de klus geklaard is (toegankelijkheid blijft ‘work in progress’) en zeker niet omdat de groep niet leuk is… nou ja, op een enkeling na misschien. 🤭 Nee, simpelweg omdat de koek gewoon op is. Het kost mij meer dan het me oplevert en dan is de balans zoek.
De urgentie om aandacht te vragen voor mensen met een beperking en bewustzijn te creëren rondom het thema toegankelijkheid blijft. Natuurlijk blijf ik dan ook graag aan de zijlijn betrokken en zal de gemeente waar mogelijk blijven ondersteunen in de bewustwordingscampagne – maar wel zonder verwachtingen, vaste taken of verplichtingen. Het is mooi geweest.

De foto boven dit blog is gemaakt voor de beeldbank van Gemeente Haarlem – fotograaf Jurriaan Hoefsmit.

Ontspanning.

Gelukkig had ik deze bewuste middag een massage staan bij Inge van Total Recharge Massage. Wat een timing! Deze topper ondersteunt mij vanaf de eerste training en weet mijn lijf redelijk soepeltjes te houden. Zonder pardon viel ik meteen maar met de deur in huis. ‘Vandaag kom ik met een hele andere vibe dan na het Ardennen-weekend hoor‘, zei ik met een dun stemmetje. Toen kwam ik namelijk best wel opgetogen en euforisch binnen. De tranen schoten alweer in mijn ogen. ‘Kom snel verder‘, zei ze uitnodigend. In het gesprekje vooraf aan de behandeling kiepte ik mijn hele emmer leeg. En die zat vol. Bomvol. Naast dat ze al jarenlang mijn vast masseur is, is ze ook vriendin en psycholoog tegelijk. Drukke baan, haha. 😉

Zwak ziek en misselijk.

Ondanks dat mijn holtes volliepen terwijl ik op mijn buik lag, was het fijn om even niks te doen en vooral te genieten van de ontspanning. Dit is een cadeautje voor je lijf. Zou jij ook eens (wat vaker) mogen doen! Na afloop merkte ik wel dat ik het steeds kouder kreeg en zachtjes begon te bibberen. Hmmm, dat was geen goed teken. Ik zou toch niet ziek worden? Nee…niet nu.

Aangezien mijn bike voor sluitingstijd opgehaald moest worden bij ‘Mannetje’, zat er niets anders op dan meteen door te gaan. Met oplopende koorts hupste ik de werkplaats binnen en kreeg gelukkig hulp van een medewerker die de fiets in mijn auto zette. Eenmaal thuis wist ik niet hoe snel ik onder een dekentje op de bank moest kruipen. Ik lag er helemaal af. Koude rillingen, warme wangen, hoofdpijn en ziek gevoel. Komt die lieve Inge ook nog een vers gemaakt soepje brengen met een broodje en wat extraatjes erbij. Is ze ook nog kok en mantelzorger. Echt super lief!

Het komt nooit uit…

Met het vooruitzicht van een feestelijk weekend – Lynn zou 22 kaarsjes uitblazen en had op zowel zaterdag als zondag een feestje bij mij thuis gepland – kwam dat griepje natuurlijk bijzonder slecht uit. Ik stuurde een appje in de gezinsapp dat ik geveld was door een griepje en Sim opgevangen moest worden. Dan is het toch heel fijn dat je dicht bij elkaar in de buurt woont en er in dit soort gevallen voor elkaar kan zijn. Ook voor mijn trainingsschema was het allesbehalve ideaal en moest ik mij afmelden bij mijn trainingsmaatje. Best moeilijk, als je zo gedreven bent. Niet dat ik veel keus had trouwens, want ik lag volledig uitgeteld op de bank.

Wist je dat je na één dag platliggen al zo’n 1,5% van je spiermassa kunt verliezen? Daar gingen mijn zorgvuldig opgebouwde krachtbundels… Tijdens een griepje verbruikt je lichaam namelijk meer energie, verandert je stofwisseling, en worden spieren afgebroken in plaats van opgebouwd. En als je eetlust dan ook nog afneemt, krijg je minder eiwitten binnen en dus minder bouwstoffen om je spieren te behouden. Honger of geen honger, trek of niet: het advies was om tóch te blijven eten. En dat heb ik heel braaf gedaan…🤢

Verschrikkelijke fantoompijn.

Zaterdag werd ik wakker met onophoudelijk gierende fantoompijnen en krampen in mijn rechterbeen. En dat is de hele dag niet meer weggegaan. Om gek van te worden… Zo pijnlijk en vermoeiend, het was echt niet te doen. Aan het eind van de dag was het zó erg dat ik mijn bed niet eens meer uit kon. Ik lag eigenlijk te wachten tot Frank zou komen om de hond uit te laten, in de hoop dat hij meteen wat paracetamol voor me kon pakken om de aanvallen ietwat te verzachten. Bleek dat die krengen gewoon naast mijn hoofdkussen lagen. 🙄

Gelukkig kon ik opnieuw rekenen op een soepie van Inge, die ook deze middag weer liefdevol voor mijn innerlijke mens zorgde. De familie die op zaterdag zou komen barbecueën voor Lynn haar verjaardag had ik gevraagd of ze dat konden verplaatsen naar Tweede Pinksterdag. En dat kon. Zo had ik nog wat extra tijd om te herstellen, in de hoop dat het genoeg zou zijn.

Feest.

Allerliefste Lynn,
Yes! 22 jaar alweer, wat een prachtige leeftijd!
Wat ben ik ongelofelijk trots op de jonge mooie vrouw,
die je bent geworden.
Blijf altijd jezelf, blijf dromen, groeien en genieten.
Het leven ligt aan je voeten!
Ik wens je een jaar vol liefde, avontuur, mooie ontmoetingen
en alles wat jouw hartje gelukkig maakt.
Gefeliciteerd, lieverd. Ik hou van je!
Mams ❤️

Normaalgesproken ben ik de eerste die mijn dochter om twaalf uur feliciteert, nu schrok ik om half drie midden in de nacht wakker. Te laat. Nou ja, toch maar snel een felicitatie en een kus gestuurd. De volgende ochtend kwam de jarige job samen met haar vader de boodschappen brengen voor het meidendiner. Nadat de tafel er spik en span uitzag en alles klaar stond, was het tijd voor een cadeautje. Nu had madame voor haar verjaardag al eerder een nieuwe fiets van ons gehad, toch had ik nog een bijzonder extra cadeautje geregeld. Een mooie kleine urn in de vorm van een hand met een hartje met de as van haar allerliefst oma erin. Zo was oma toch een beetje bij haar deze dag!

Van buiten naar binnen.

Het weer zat helaas niet mee, maar dat mocht de pret niet drukken. Het tuinfeest werd verplaatst naar de eethoek binnen. De tafel werd uitgeklapt en er werden wat extra stoelen omheen gezet. Er was plek voor tien. Het paste precies. Broer Sven heeft, zoals we van hem gewend zijn, heerlijk voor de meiden gekookt. Wat een luxe is dat toch! Voor een paar uurtjes had ik mezelf zo goed en zo kwaad als het kon een beetje opgelapt, gewoon om toch even iets van de avond mee te kunnen pikken. Daarna snel weer mijn mandje ingedoken in de hoop de volgende dag weer ‘het vrouwtje’ te zijn en dat is deels gelukt. Ik ben er nog niet, maar we hebben met de familie wel heerlijk buiten in de tuin kunnen genieten van de zon, de hapjes en drankjes en de barbecue.

Inspanningstest

Sexy is het niet…

Om te bepalen hoe je hart, longen en spieren functioneren bij inspanning en hoe fit iemand is, wordt er een inspanningstest afgenomen. Eerder is er een 0-meting gedaan en vandaag was de vervolg test.

Verzetten van deze inspanningstest had geen zin, want dan kon ik pas na de Battle terecht. Dan heeft het geen functie mee. De koorts was weg, ik was een stuk beter, maar nog zeker niet de oude. Ik hoestte en proestte nog en was vooral moe. Ach, ik zou wel kijken hoe het zou gaan. Nadat ik in de ochtend een uurtje met Bart lichtjes had getraind, vertrok ik richting Wijk aan Zee en meldde ik mij bij het inspanningslab van Heliomare.

Fietstest.

Na een kort kletspraatje was het tijd om in actie te komen en mocht ik plaatsnemen in mijn rolstoel achter de handbike. De electroden werden op mijn borst geplakt en alle kabels aangesloten die verbonden zijn met het ECG apparaat om hartfilmpjes te maken. Het ergste is altijd het masker dat je op krijgt. Het lijkt wel een gasmasker, verschrikkelijk. Dat maakt benauwd en ruikt sterk naar Dethol. Bah! De eerste drie minuten hoefde ik alleen maar stil te zitten, daarna was het drie minuten lichtjes trappen. Vervolgens werd de belasting langzaam opgevoerd en moest ik volle bak vooruit. Het moment dat ik niet meer verder kon, was de test klaar en mocht ik weer rustig drie minuten uit fietsen om de hartslag te laten zakken. Ik was licht in mijn hoofd en bedwelmd door de indringende Dethol-lucht. Maar goed, het zat er op! Het volledige rapport volgt nog, maar de verbetering was duidelijk te zien! Heb ik in elk geval niet voor niets uren getraind…😅

Zie hier een kort filmpje.

Post

Informatiebrief HandbikeBattle Oostenrijk.

Houd rekening met allerlei soorten weersomstandigheden. Het kan sneeuwen of 30 graden of meer zijn (OMG! 😱) en alles daar tussenin. Met de hoogteverschillen kunnen er grote temperatuurverschillen zijn. Dus pak verschillende type kleding in voor warm, maar ook koud of nat weer, aldus onze opper heroe Esther.

Nog maar een paar trainingen te gaan. De komende week zal ik de laatste voorbereidingen treffen en mijn tas gaan inpakken. Ik voel me nu al lichtelijk gespannen, want het komt serieus dichterbij. Aankomende donderdag ben ik nog uitgenodigd voor een radio-interview over de HandbikeBattle met Uniek Sporten en Fonds Gehandicaptensport op het Mediapark in Hilversum. Ben benieuwd hoe dat zal verlopen en of ik daarna juist meer of minder vertrouwen heb gekregen in de uitdaging die voor me staat. Ach weet je, ik ga het gewoon flikken. Linksom of rechtsom! 💪🏼

Spreuk van de dag

Af en toe
moet je je leven
ondersteboven
houden
om te zien
of er nog meer
in zit.
#Loesje