For everything, there is a first time. Dit geldt niet alleen nu mijn ouders er niet meer zijn en belangrijke (feest)dagen voor het eerst zonder hen gevierd worden, maar dit principe loopt als een rode draad door ons hele leven. Vanaf de eerste stapjes die je zet, is het leven een voortdurende les vol nieuwe ervaringen. Elke fase, elke uitdaging en elke ontmoeting biedt de kans om iets voor het eerst te doen, waardoor we groeien, leren en ontwikkelen als mens.
‘Een maand na de crematiedatum kunt u beschikken over de as van uw dierbare’.
Deze brief kreeg ik van het crematorium. We moeten het er een keer over hebben denk ik, aldus mijn broer.
Het ging om de informatiebrief van het crematorium over de asbestemming en de verschillende opties die er zijn voor wat er over is van mijn lieve moedertje, die op 7 februari jl. overleed. Alweer 2 maanden geleden en wat is er in die tijd veel gebeurd. Te veel als je het mij vraagt. Eerdaags zullen we eenzelfde brief krijgen over de as van ons pap. Het blijft bizar. Er blijkt veel meer mogelijk dan je denkt, maar eigenlijk heb ik er nog niet zo uitgebreid over nagedacht. Of misschien toch wel? Ik zou graag een plekje in de buurt willen creëren, waar ik hen in stilte kan herdenken. Maar waar? Ik scrol door de foto’s op mijn telefoon op zoek naar antwoord. De beelden van mams laatste dagen staan er nog steeds op. Kwetsbaar en breekbaar, het raakt me diep iedere keer opnieuw. Wel kom ik uit op een foto van haar in Elswout, zittend op een bankje aan het water. Dat zou zomaar een heel mooi gedenkplekje kunnen zijn…
Achter elke traan van verdriet, schuilt de glimlach van herinneringen.
We besloten de inhoud van deze brief tijdens de paaslunch bij mijn broer thuis te bespreken. Voor alles is er een eerste keer en ik moet bekennen dat de eerste Paasdagen zo zonder mijn lieve ouders, best heel confronterend waren. Onderweg naar Brabant kon ik aan niets anders denken en stond voornamelijk het vrolijke gezicht van pa op mijn netvlies. Herinneringen van vroeger toen we nog een gezin waren kwamen bovendrijven, maar ook die van onze kids die paaseitjes gingen zoeken in de prachtige tuin van ons mam en Anton in Galder. Alles flitste door mijn hoofd. De tranen prikten achter mijn ogen.
Nooit meer.
Het idee dat ik ze nooit meer kan zien, voelen, ruiken of horen maakt verdrietig. Toch was het fijn om tussen de lekkere paaseitjes en broodjes door, te praten over onze ouders en te neuzen in de verschillende mappen met aantekeningen en paperassen die ze – naast de leegte – hebben achtergelaten. Concrete afspraken over de bestemming van de as hebben we nog niet gemaakt, maar hun wensen (zover bekend) hebben we uiteraard besproken. Het is belangrijk om samen te kijken wat voor iedereen goed voelt en hoe en waar we ze uiteindelijk willen uitstrooien. Persoonlijk vind ik een sieraadje met wat as of een vingerafdruk ook wel heel mooi. Of een kleine tattoo? Maar geen haast, first things first, want wie van de drie haalt de urn straks op? Dat is toch wel even een dingetje. Zo komen ze toch nog een keertje logeren….🙃
Mi casa
Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO)
23-02-2024 Berichtje aan de afdeling WMO:
Onlangs ben ik gescheiden en verhuis daarom binnenkort naar mijn nieuwe adres in Haarlem. Vanwege mijn beperking zijn er enkele woningaanpassingen nodig om zonder problemen het complex binnen te komen. De aangekochte benedenwoning voldoet aan veel van mijn wensen: het is gelijkvloers, gelegen in een rustige buurt dichtbij mijn huidige woning en heeft parkeermogelijkheden voor de deur. Er zijn wel enkele moderniseringswerkzaamheden nodig aan de binnenkant (dat was trouwens zachtjes uitgedrukt, want inmiddels is het hele huis gestript 😟), maar daar gaat de aannemer mee aan de slag. Graag zou ik een afspraak willen maken om samen te kijken hoe we het gebouw en mijn huisje toegankelijker kunnen maken.
Toegankelijk en rolstoelvriendelijk.
Woensdag was het dan zover en kwam de Specialist Sociaal Domein langs om mijn nieuwe huis te bekijken en in gesprek te gaan over wat ik nodig heb om met mijn beperking zonder veel gedoe te kunnen leven. En daar valt helaas geen gegarandeerde gezondheid of een zak met geld onder, al zou dat beiden veel comfort en rust opleveren. Op mijn handbike fietste ik tussen de regendruppels (waarom vallen die altijd precies als ik er doorheen moet 🤨) door naar mijn nieuwe stulpje. Ik had nog maar net de centrale deur en mijn voordeur geopend of de dame in kwestie meldde zich. Na een korte kennismaking nodigde ik haar uit om binnen te komen. Lichtelijk in shock bekeek ze het geraamte van wat ooit een huis was en hopelijk op korte termijn ook weer gaat worden. ‘Zo, jij hebt nog genoeg te doen‘, zei ze grappend en dat is een understatement.
Omdat het behoorlijk stoffig was binnen, doken we de tuin in.
Eerlijk gezegd was ik verrast door de WMO consulente. Het bleek een ervaren kracht die luisterde en meedacht, wat echt wel heel fijn was. In de papieren die ze bij zich had stond mijn beperking wat ‘lichter’ omschreven, dan daadwerkelijk het geval is. Daar werd gesproken over een ‘aandoening’ aan bot en gewrichten en dat ik problemen zou hebben met mijn motoriek. Nou, ik kan je vertellen dat is het niet, het verhaal is een stuk complexer, dus in een notendop vertelde ik over mijn kankerverleden en de ‘shit’ van de afgelopen tijd. De reden van dit gesprek was natuurlijk dat ik nu alleen verder moet en het huis hier en daar wat mist in toegankelijkheid. Samen hebben we alles uitgebreid bekeken en getest; de centrale voordeur met hoge drempel, het muurtje wat in de weg staat om met mijn handbike de voortuin in te kunnen, het muurtje voor de keukendeur, die de ingang voor mij in de rolstoel blokkeert, maar ook het schuurtje achterom.
Hoe nu verder?
Wat zij nu gaat doen is een verslag schrijven van dit huisbezoek en binnen haar team mijn ‘case’ bespreken en bekijken wat de mogelijkheden zijn. De gemeente vergoedt alleen de goedkoopste oplossing die past bij het probleem, dus super de luxe constructies hoef ik niet te verwachten. Uiteindelijk zal er een offerte opgemaakt worden voor de klussen die noodzakelijk zijn om toegankelijkheid te verbeteren. Hopelijk mag mijn aannemer en zijn team, die er nu toch zijn, de klus gaan klaren. Ik wacht het af, maar ben in elk geval blij dat ik gehoord en gezien ben. Wil je stiekem even binnen gluren in mijn huisje, kijk dan hier!
Lichtpuntjes groot en klein voor die momenten dat ze hard nodig zijn.
Wanneer was de laatste keer dat je iets deed voor de eerste keer? 🤔
Voor mij is dat bijna dagelijks kost nu. Zo ben ik voor het eerst van mijn leven een lichtplan aan het tekenen voor mijn appartement. Het plafond ligt namelijk al een tijdje open en kan pas dicht als de elektricien zijn werk heeft gedaan en de lichtpunten heeft aangebracht. En ja, zonder plan geen licht. Met een beetje hulp hier en daar en lang leve Google, denk ik dat ik het wel kan! De meest gedeelde tip is om zoveel mogelijk stopcontacten te plaatsen, want die kun je blijkbaar nooit genoeg hebben. Voor de nitwits onder ons; een lichtplan is een plattegrond waarop is aangegeven op welke plek in huis verlichting moet komen te hangen. Daar kom ik op zich nog wel uit, maar welke sterkte en kleurtemperatuur de verlichting dient te hebben is mij nog niet helemaal duidelijk. Nou ja, ik heb toegezegd na het weekend met iets te komen, dus ik moet sowieso aan de bak!
Had ik trouwens al verteld dat de drie dagen bedenktijd van de kopers voor bij zijn? Nou, bij deze. Fijn hè?! De taxateur van de verkopers is ook al langs geweest, dus nu is alleen nog het wachten op het verstrijken van de ontbindende voorwaarden. 🤞🏼
Uitdaging
The walk of the world.
De Nijmeegse 4-daagse heeft jaren lang op mijn ‘want to-do’ lijstje gestaan. Toch was er iedere keer wel iets, waardoor die ambitie naar de achtergrond verdween. Achteraf jammer, gezien het feit dat ik nu überhaupt niet meer kan lopen en ik de wandel 4-daagse voor altijd op mijn buik kan schrijven. Twee jaar geleden kreeg ik het echter op mijn heup(en) en besloot de organisatie te mailen met de vraag of ik met mijn beperking kans maakte om deel te kunnen nemen. Mijn idee was dan wel om dat met de rolstoel en aankoppelhandbike te doen, want ‘gewoon’ 40 km rollen is niet te doen. Helaas zijn de regels streng en heel formeel. Als je volledig rolstoelafhankelijk bent, dan geldt een beperking in de soort rolstoel. Dispensatie is alleen mogelijk bij gebruik tijdens de 4Daagse van een handhoepelrolstoel voor dagelijks gebruik. Sportrolstoelen in welke vorm dan ook zijn niet toegestaan. Dus ook geen handbike. Ik was oprecht teleurgesteld.
Wat een kanjer!
Maar huiver en luister; Mijn nichtje Floor zal samen met haar zus Mijke de uitdaging aangaan om de Nijmeegse 4-daagse te lopen, die dit jaar van 16 tot en met 19 juli zal plaatsvinden. En hoe mooi is het dat zij heeft bedacht dit te koppelen aan een actie voor het KWF, met mijn verhaal als inspiratiebron. Super tof! De dames zetten alles op alles om de finish te bereiken en hopen zo een mooi bedrag op te halen voor kankeronderzoek, preventie en betere zorg. En ja, nu is het mijn beurt om trots te zijn en zal ik vanaf de zijlijn hun grootste supporter zijn. Moet nog wel ff een plekje zien te vinden om te kunnen overnachten… en daar zit mijn uitdaging. 😬
Wil je Floor een steuntje in de rug geven? Elke donatie is waardevol en helpt de meiden om hun doel te bereiken. Klik op deze link om te doneren. Delen is lief. ❤️
Spreuk van de dag
En met alle
gebroken stukjes
bouwde ze
een nieuw huis
om haar hart. ❤️
#bijmar
Vanmorgen 23 km gelopen in zuid Limburg.. was een extra goeie training met dat klimmen en dalen..😂😂 morgen nog een keer 20 in zuid Limburg.. daarna weer in het saaie Brabant😂
Goed bezig Floor! Dat gaat helemaal goedkomen, jij loopt straks lachend de 4-daagse! 😀
Petje af Ilse. 🌷
❤️😘