• Een vlinder staat symbool voor transformatie, vrijheid en groei, maar wordt ook gezien als een symbool van hoop, lichtheid en schoonheid.
• De vlinder staat voor de onsterfelijke ziel en de vergankelijkheid van het leven en symboliseert de stadia van leven, dood en wederopstanding.

Als leven niet meer lukt.

Indrukwekkend was het afscheid van een oud revalidatie- en tafeltennisgenootje, die er zelf voor had gekozen om uit het leven te stappen. Hoewel ‘zelf gekozen’ niet helemaal de juiste woordkeuze is. Haar leven was complex en zwaar. Ondraaglijk. Ze kon niet meer. Eindeloos moe gestreden. Onder gedompeld in somberheid. Een lijdensweg. Donker. Uitzichtloos. Lusteloos. Een diep zwart gat. Heftig en intens verdrietig. Eindelijk… licht!

Sterrenheuvel.

Afgelopen maandag had ik met mijn tafeltennisgenootjes voor de deur van Afscheidshuis Sterrenheuvel aan de Vergierdeweg in Haarlem afgesproken. Ik zag er best wel tegenop, omdat het mijn zoveelste uitvaart van dit jaar was. Toch was het goed zo, dit was wat zij wilde. Eeuwige rust. Het was mooi weer dus ik besloot op de fiets te gaan, een losse bloem te kopen (haar wens) en vooral even uit te waaien en mijn koppie leeg te maken voor de afscheidsbijeenkomst. Aangekomen bij het uitvaartcentrum liep ik met mijn handbike al snel vast in de grote bak witte kiezels die op het pad lagen. Kak! Ik kon niet meer voor- of achteruit. Geen beweging meer in te krijgen. Het ziet er misschien wel prachtig uit zo’n oprit, maar is totaal rolstoel, fiets- en zelfs hoge hakken onvriendelijk.

Een beetje hulpeloos keek ik om mij heen. Help!

Er stonden genoeg mensen buiten te wachten met een bloem in de hand, die mij zagen struggelen. Lekkere binnenkomer dit. Heb ik weer! 🙄 Een man met zijn arm in een mitella notabene was degene die te hulp schoot en mij door de zware kiezels vlot trok. Via de app waarschuwde ik de andere dames die onderweg waren over de ontoegankelijkheid bij de entree en trok wat medewerkers aan hun jasje met de vraag mijn rolmaatjes vanuit hun auto met de rolstoel door het grind te helpen. Dat deden ze ook hoor zonder mopperen, maar toch. Het zou niet nodig moeten zijn. Het is eigenlijk onbegrijpelijk en onacceptabel dat de oprit van zo’n centrum niet toegankelijker is. Wij zijn toch niet de eerste rollers die hier vast komen te zitten? Ook mensen met rollators en kinderwagen zullen hier gedoe ervaren. Schiet mij maar lek! 🤨 Als ambassadeur van Toegankelijk Haarlem durf ik zeggen ze voor het buitenterrein zeker niet in aanmerking zouden komen voor de felbegeerde keurmerksticker. Binnen was het overigens wel oké, dat moet ook gezegd worden.

Muziek raakt je hart op plekken waar woorden niet kunnen komen.

Als eerste mochten de rollers achter elkaar de aula in. In het midden stond haar zelf beschilderde kist met vlinders erop en vrolijke ballonnen eromheen. De losse bloemen die iedereen op verzoek had meegenomen, maakten het geheel kleurrijk en het oogde bijna vrolijk en feestelijk. Confronterend en indrukwekkend tegelijk. Nu was het geen wens meer, maar was het echt. De realiteit. Zou ze het pingpongballetje met onze namen erop zoals beloofd bij haar in de kist hebben gelegd om mee te nemen op die boeiende reis naar de eeuwigheid?

Toen iedereen binnen was klonken de stemmen van de zusjes OG3NE ‘Cry no more‘. Kippenvel. Op het scherm kwamen foto’s uit haar leven voorbij. Uiteraard ook veel van haar ‘valide’ leven. Best gek, want ik ken haar alleen in een rolstoel, zoals zij mij alleen kent met één been. Het was een prachtige dienst met mooie en trieste verhalen, gedichten, anekdotes en pakkende muziek. Bijzonder dat bepaalde nummers op zo’n moment een hele andere lading krijgen. En nee, ik hield het niet droog, zeker niet toen er twee nummers gedraaid werden die we ook tijdens mama haar uitvaart hebben geluisterd. Alles was tot in de puntjes door haarzelf geregisseerd. Het laatste woord was dan ook aan haar. Poeh. Intens. Maar oh zo mooi en krachtig. Toen het laatste nummer werd ingezet, klonk eerst een diepe zucht. Niet veel later hoorden we de stem van Brigitte Kaandorp zingen…

‘Ik heb een heel zwaar leven’.

Hilarisch en zo toepasselijk. De lucht klaarde onmiddellijk, de tranen verdwenen en er kwam een lach op ieders gezicht. Geweldig! Hoe sterk ben je, als je met humor je leven afsluit? RESPECT. Als aandenken had ze voor iedereen een vlinder gemaakt met ‘Veel liefs’ op de onderkant. Het leven is klaar. Af. Finito. Terminado. Je mag naar het licht lieve Carolien, het is je gegund. 🦋

*Zucht*
Ik heb een heel zwaar leven
Echt heel zwaar
Alles is voor mij ontzettend moeilijk
Ik heb echt een heel zwaar leven
Nee maar echt waar
Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar
Bij mij gaat nooit eens iets vanzelf
Daarom ben ik vaak zo moe
Heel veel dingen zijn zo moeilijk
Dat ik ze gewoon niet doe
Brigitte Kaandorp

Brug

Over toegankelijkheid gesproken, er ligt nu een ‘loopbrug’ voor mijn deur en ik kan niet eens lopen… 🙄

Liander; We vervangen grootschalig grondroeringsgevoelige gasleidingen, zoals grijs gietijzeren- en asbestcementleidingen. Dit om het gasnet zo betrouwbaar en veilig mogelijk te houden.

De hele buurt staat al een paar weken op zijn kop, het is hier een zootje. Alle trottoirs liggen open en zijn volledig uitgegraven, omdat de gasleidingen vervangen worden. De parkeerplaatsen zijn afgezet en liggen vol met tegels, zandhopen en buizen. Voor de deur parkeren is voorlopig uitgesloten. Het is zoeken naar een vrij plekje aan de overkant en wie het eerst komt het eerst maalt. De eerste dag stond mijn auto in de straat hierachter. Niet heel handig zal ik maar zeggen. Wat moet, moet, dat begrijp ik heus wel, maar ik moet wel mijn huis nog in en uit kunnen toch? Dus toen ik met Sim en mijn handbike aankwam en de boel volledig open lag, stond (zat👩🏼‍🦽) ik gek te kijken. Eh en nu? Oké, achterom dan maar. Wat denk je? Je mag drie keer raden… Precies, de poort zat op slot. Heb ik weer… Duh! 🙄

Bruggen bouwen, als de brug niet werkt zou ik ook een tunnel kunnen graven…

Lichtelijk geïrriteerd zocht ik de werklui op. ‘Hallo, mijn huis woont hier en ik zou graag naar binnen willen‘, zei ik allervriendelijkst. Ze reageerden in eerste instantie een beetje laconiek, maar gelukkig waren ze welwillend en bereid mee te denken in oplossingen. De brug naar de voortuin werd weliswaar direct aangelegd, maar ik kon met de rolstoel onmogelijk verder. Er lag nog een behoorlijk obstakel in de vorm van een dikke hoge ijzeren leiding. Een no go. Voorzichtig ging ik op krukken over het bruggetje en liet mijn hulpmiddelen op straat staan. Sim had ik losgemaakt en pakte zijn kans om de mannen uitgebreid te begroeten, voordat hij (eindelijk 🙄) met mij naar binnen ging. Iets met bananen en oren.🤨 Na kort overleg, beloofden ze de leiding bij mij voor de deur de volgende dag in te graven, zodat ik in elk geval rollend over de brug in en uit zou kunnen. Top! Geregeld. De volgende ochtend was ik alleen even vergeten dat het gas vanaf acht uur was afgesloten, met als gevolg een ijskoude douche. Brrrrr …🥶

Stom

Je remmen waren niet meer te repareren, dus heb ik de fietsbel wat luider gemaakt…

Het is toch niet normaal, de rem van mijn handbike was weer eens stuk. Op 12 maart hebben ze de remkabel nog vernieuwd, maar toch kneep ik er nu alweer finaal doorheen. De rem deed niets meer, zelfs niet een klein beetje. Fietste ik daar in het drukke verkeer. Levensgevaarlijk! Het enige wat ik kon doen om veilig thuis te komen, was stapvoets fietsen, dus zonder ondersteuning, zodat ik met mijn handen kon afremmen op de hoepels. Niet fijn, want dan moet ik mijn stuur loslaten en ga ik ineens linksaf in plaats van rechtdoor, haha. Na melding gedaan te hebben bij Kersten Hulpmiddelen werd er een monteur ingepland op donderdag tussen negen en twaalf. De badminton en fysio training kon ik op mijn buik schrijven. Ik zat in de wacht. Maar goed, de monteur was toch weer de held van de dag, want de rem is inmiddels gemaakt en ik kan weer veilig op pad! Kijken hoe lang het deze keer goed gaat…

Keukenhof

Bloemen bloeien waar ze ruimte krijgen. Mensen ook. 🌷

Het is bijna een traditie geworden, ons jaarlijkse bezoekje aan de Keukenhof, het mooiste lentepark ter wereld. Ik word daar altijd zo blij van! Samen met dochterlief gingen we de kleurrijke bloemenpracht tegemoet. Deze keer niet in een zomers outfitje, maar met een dikke jas aan, een plu in de hand en een regenjas in de rolstoeltas.

Geluk is pech hebben zonder dat je het weet. 🙃

Voordat ik in de auto zat, was het nog wel een dingetje. Ik moest dus met de rolstoel over het bruggetje naar de overkant waar de auto stond. Alleen de auto’s stonden zo dicht op elkaar geparkeerd, dat ik er met de rolstoel niet tussen kon. Ik zette de stoel op de rem, sprong naar de bestuurderskant en stapte in. Nadat ik twee meter was opgeschoven, kon ik weer terug de rolstoel in. Ik rolde naar de achterklep, stapte uit, haalde de kussens van de zitting, klapte de rugleuning dubbel en koppelde het haakje van de kofferbaklift eraan vast. Ik drukte herhaaldelijk op de knop, maar de lift weigerde dienst. Godgloeiende, wat nu weer? Ik trok aan het touwtje en voor ik het wist, was het hele touw uitgerold. De elektrische draai-unit was kapot! Het stoom kwam nog net niet uit mijn oren. Kan het dan nooit eens normaal….Gelukkig liepen er genoeg werklui over straat, dus ik trok er een aan zijn oranje jasje met de vraag of hij de stoel in de auto wilde zetten. En dat deed hij. Weer een held van deze nieuwe dag!

Droog!

Het park lag er zoals altijd prachtig bij, al waren we nu toch net iets te laat voor het ‘wouw effect’. De bloemen hebben duidelijk geleden onder het wisselvallige weer, zagen er een beetje verslagen uit en er lagen plassen waar je in kon zwemmen. En hoe graag ik hier de vlinders om me heen had willen zien fladderen, heb ik er geen één gespot. Ze komen dan ook pas uit hun pop na een periode van hogere temperaturen en voldoende zonneschijn en daar is nu juist het wachten nog op. Toch hebben we genoten van alle bloemen en kleuren, de heerlijke koffie met natuurlijk een lekker taartje, de gezelligheid van elkaar en het (be)kijken van de vele bezoekers uit alle windstreken van de wereld. Filmpje zien? Kijk hier.
En… we hebben het droog gehouden, ook niet geheel onbelangrijk! Volgend jaar gaan we weer, maar dan gewoon in april en dan hoop ik dat de vlinders bij ons zijn.

• Een witte vlinder kan een teken zijn dat je het verleden mag loslaten en de toekomst mag omarmen. (nou, kom maar op 🦋, laat je zien!)
• Een blauwe vlinder wordt vaak gezien als een teken van leven.

Spreuk van de week

Geef elke dag
de kans
om de mooiste
van je leven
te worden! 🌟