Nou, ik zou zeggen, schenk maar een kopje koffie, thee of – afhankelijk van het tijdstip dat je dit leest – een borrel in, want dit blog (deel 2 van Moeder-zoon vakantie) spant qua lengte de kroon. ???? Veel leesplezier!

Vier jezelf op dagen
dat het ietsje minder gaat,
wees fier op hoe jij elke dag
hier in het leven staat,
omarm je leed en tranen,
gun jezelf een compliment,
fluister vaker in je oor
hoe oké jij wel bent.
Liz is more 

Masca

Een schilderachtig gelegen bergdorp in het Teno-gebergte, met slechts honderd inwoners en alleen te bereiken via een indrukwekkende kronkelweg.

Zondag
Goed, en door. Waar was ik gebleven? De tweede volle dag van onze minivakantie. De Pico del Teide hadden we gezien, op naar mijn volgende favoriete plekje op het eiland; Masca. Ik weet niet of je er ooit geweest bent, maar geloof me het is er prachtig en zeker de moeite van het bezoeken waard. Voor validen mensen tenminste. Dat moet ik er wel bij vertellen. De weg ernaartoe is voor de ervaren chauffeurs onder ons ‘kicken’. De ene haarspeldbocht na de andere en nee het is géén eenrichtingsverkeer. Het is niet voor niks dat er flinke betonnen blokken naast de weg staan; hoge bergen, diepe ravijnen en een prachtig uitzicht. De bedoeling was om Masca in te gaan voor een fotostop en een koffietje, maar er was geen enkele (invalide) parkeerplek te vinden. Alles stond tjokvol. Achteraf maar goed ook, ik had het namelijk nooit gered met de rolstoel, maar ook niet met Leggy of hupsend op krukken.

Op naar Buenavista

Dit pittoreske dorpje was alles behalve rolstoeltoegankelijk en door.

Er zat niets anders op dan verder te rijden en bovenop de bergkam bij een terrasje alsnog te genieten van het uitzicht en een Cortado. Toch was het daar ook nog even spannend, want we konden niet anders dan de auto met de neus naar beneden op een heel smal steil bergweggetje parkeren. De handrem brandde nog net niet door, maar je kon het rubber van de banden al ruiken. Keren op dat punt was doodeng en leverde de nodige stress op, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik hield wijselijk mijn mond, maar het zweet liep langs mijn rug, terwijl Sven, mijn privéchauffeur, het zware werk deed. We vervolgden onze weg richting Buenavista del Norte. Het dorp waar ik wel honderdduizend keer geweest ben, omdat daar mijn ex-schoonouders woonden. ‘Zullen we eens kijken of ik het huis nog kan vinden?‘, stelde ik voor. Ik had geen idee of deze mensen überhaupt nog leefden, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om langs te rijden zonder aan te bellen.

Carmen Rosa! ¿Estas ahí?

Eerst dacht ik dat het huis ‘verdwenen’ was. Platgegooid misschien, maar toen we een stukje verder reden zag ik de ‘finca’ die ooit zo vertrouwd was. Het zag er behoorlijk vervallen uit. Stiekem keek ik op het erf, maar zag niets of niemand. Sven parkeerde de auto om de hoek. Een beetje zenuwachtig en gespannen hupste ik naar de poort. Vaak heb ik aan dit moment gedacht. Ik was ervan overtuigd dat als Carmen Rosa mij weer zou zien, ze mij en mijn familie vol enthousiasme en met open armen liefdevol zou ontvangen. Daar hoopte ik eerlijk gezegd ook op. Voorzichtig duwde ik tegen de poort, die weliswaar met een ketting vast leek te zitten, maar niet op slot zat. ‘¿Carmen Rosa….estas ahí? hoorde ik mezelf wat onzeker roepen. Geen reactie. Ik riep nog een keer. Iets harder nu. De vrouw des huizes kwam naar buiten, maar ik herkende haar niet. Dit was niet de vrouw die ik hoopte te zien.

Ze keek me wat verward aan en zei ‘¿Carmen Rosa?

Het eerste wat ik dacht was, ze zijn vast verhuisd, maar eigenlijk wist ik dat ze dat nooit zouden doen. Kort legde ik ‘la Canaria’ uit wie ik was en vertelde dat we ’toevallig’ langsreden en de familie graag gedag wilden zeggen. Ze begreep al snel dat ik ‘La Holandesa’ de ex vriendin van Josué was. ‘Ai, mi niña, ella murio muchos años pasados’. Dat was niet het nieuws wat ik had willen horen. Carmen Rosa bleek zestien jaar geleden te zijn overleden aan een botziekte. Ook zij was in een rolstoel beland. Deze dame, een goede vriendin van Carmen Rosa, had haar in de laatste levensfase verzorgd. Ik vond het echt heel verdrietig om te horen en had haar dolgraag een dikke ‘abrazo’ willen geven. Het was zo’n fijne lieve en zachte vrouw. Ze had een kapsalon aan huis en heeft ruim acht jaar mijn haar geknipt en gekruld. Oerlelijke permanentjes, dat was toen mode, maar ze deed het met liefde en maakte altijd tijd voor me. Echter hier stopte het verhaal niet. Haar man, mij ex-schoonvader dus, bleek acht jaar geleden te zijn overleden. Zij was op zijn verzoek al die tijd bij hem blijven wonen. Jeetje, dit had ik vooraf niet bedacht. Ik was duidelijk te laat…

Natuurlijk was ik ook nieuwsgierig naar hun zonen, maar wat ik daar hoorde was te bizar voor woorden…

De nieuwe bewoonster keek naar mijn geamputeerde been en vroeg wat er met mij gebeurd was. In een notendop vertelde ik het verhaal, waar zij op haar beurt dan weer door geraakt was. Uiteindelijk kwam het gesprek op de twee jongens; Josué en zijn jongere broer Julio Cesar, die altijd erg in trek was bij de meiden. Ja, ook bij de Nederlandse reisleiding indertijd. Het verhaal over mijn ex was nog redelijk oké, getrouwd met een Duitse vrouw, woonachtig deels in Buenavista en deels in het zuiden, maar zonder werk. Toen ik vroeg naar zijn broer zag ik pijn en verdriet in haar ogen. Ik hoorde iets wat klonk als ‘asesinado’. Versta ik het goed?? ‘¿Qué dices?’ Ik keek haar geschrokken aan. JC vermoord? Nee!! ???? Ze vertelde het gruwelijke verhaal dat hij op 8 juli jl. om het leven is gebracht en zijn lichaam (schrik niet) ook nog eens in brand is gestoken. Hij bleek verslaafd te zijn en zijn dood had hoogstwaarschijnlijk met een drugsdeal of afrekening te maken. De plek waar het gebeurd is, ken ik. Afgelegen van alles, ik vond het er altijd al wat unheimisch. Wat een luguber verhaal, ik was totaal in shock!

De charmante flierefluiter van vroeger had zijn leven verkloot.

Het lichaam of wat er van over is, is nog steeds niet begraven, omdat het onderzoek nog lopende is. Godzijdank heeft Carmen Rosa dit niet mee hoeven maken, dat zou haar leven verwoest hebben. Zowel de auto van JC als zijn vader stonden verroest en troosteloos op het erf. We bedankten voor het aanbod om een kopje koffie te drinken, ik wilde weg. Weg van de plek waar ik zoveel mooie herinneringen aan heb, weg van al het verdriet dat daar nu huisvest. Weg van de droom om hen ooit terug te zien en een knuffel te geven. Weg. Ver weg…
Ik moest echt even op adem komen. Het moge duidelijk zijn dat ook mijn ex de nodige tegenslagen heeft gekend. Zo zie je maar, elk huisje heeft zijn kruisje. De ene alleen wat groter dan de ander. Ik was zichtbaar aangeslagen en kan je vertellen dat het mij alle dagen daar bezig heeft gehouden. Duizend vragen popte op in mijn hoofd. Hoe dan? Hij had geen slecht karakter, hij was juist heel sociaal en lief. Ik kon altijd heel goed met hem praten, we begrepen elkaar.

Totaal in gedachten verzonken reden we via Garachico, Icod de los Vinos door naar de mooie groene stad Puerto de la Cruz. We vonden aan het plein een perfecte ♿parkeerplek, haalde de rolstoel uit de auto en vonden in een van de gezellig straatjes een visrestaurant. Het zat er bomvol, maar gelukkig nog een tafeltje vrij voor twee. We moesten alles wat we gehoord hadden echt even laten bezinken. Het was veel…

Cena en casa

‘Komen jullie gezellig bij ons eten?’

Na deze onverwachte heftige dag, maakten we ons klaar voor een etentje bij Manja & Juan thuis. De route had ze ingesproken, dus moeilijk kon het niet zijn. Ik appte haar dat we onderweg waren en bij hotel Paradise Park zou ik opnieuw een seintje geven, zodat ze ons buiten kon opwachten. Fris en fruitig tuften we richting Los Cristianos. We volgden alle instructies netjes op, maar presteerden het toch om verkeerd te rijden. En dat lag zeker niet aan Sven, haha. We hadden kennelijk al voor de deur gestaan, maar ik was gaan twijfelen omdat ze niet buiten stond en daarom zijn we verder gereden. Dat seintje had ik per ongeluk naar de buurvrouw in Haarlem gestuurd. Stom! ???? Na een kort belletje wisten we dan toch op het juiste adres te komen en huppelde ik achter de gastvrouw aan naar het wooncomplex.

Koken is niet moeilijk, zo lang je het maar aan de juiste mensen overlaat. #Darum

Terwijl wij aan de bar zaten te keuvelen en te wijnen ging Juan – eigenaar en chef-kok van restaurant El Rincon de Arroz – aan de slag om een heerlijke maaltijd voor te bereiden. Het zag er allemaal zo simpel uit, maar het smaakte alles behalve dat, het was verrukkelijk! We hebben gezellig getafeld en toen de foto’s van onze geweldige jonge jaren op tafel kwamen besloot haar man af te haken. Heel begrijpelijk hoor, die Nederlands kleppende mutsen! ???? Wij zijn nog even terug gedoken in het verleden, hebben hilarische herinnering opgehaald en vooral veel gelachen. Zo zag Sven zijn moeder ook weer eens van een vrolijkere kant. Dit ontspannen avondje heeft mij zeker goed gedaan!

Flipper Uno

Wanneer wil je varen? Voor jou en Sven maak ik plaats!

Maandag
Via oud collega Jennifer had ik vanuit Nederland al twee plekjes gereserveerd op de Flipper Uno. Een prachtige boot die vanaf Los Gigantes vertrekt op zoek naar walvissen en dolfijnen. Ik keek er enorm naar uit, maar we hadden pech. Om half twaalf kregen we het bericht dat er te sterke deining op zee was, waardoor de boot niet zou uitvaren. ‘Ik denk dat je donderdag moet gaan!’, schreef Jen, maar helaas zouden wij de woensdag alweer huiswaarts gaan. Een goede reden om binnen afzienbare tijd een nieuwe poging te wagen! En zo lagen we in plaats van op de boot, op het strand. Het was bloody hot en de zon prikte op mijn huid. Sven kon zo af en toe het water in om af te koelen, maar de zee was voor mij als eenbenige echt te ruw. Ik zou bij de eerste beste golfslag al onderuit gehaald worden en dat gunde ik de ‘kijkende strandgasten’ niet. ????

‘Sven, je tas!’, riep ik toen een grote golf ons dreigde te overspoelen.

Oeps, te laat! Het water kwam zo snel dat de handdoek van Sven zeiknat was. De tas hield wist hij net op tijd de lucht in te houden. Hij boos, want ‘had je niet eerder kunnen roepen?‘ Ja duh, ik zat dan wel veilig op een klapstoeltje, maar zag die golf natuurlijk ook niet eerder aankomen. In actie komen kon ik niet, want ik zat diep in de stoel weggezakt en kon zonder hulp amper omhoog komen. Ach joh het is maar water en het droogt zo, zei ik kalmerend. Ietwat sacherijnig ging meneer koffie halen, kon hij meteen een beetje afkoelen. ???? Die middag zaten we dus niet tussen de dolfijnen, maar zijn we gaan toeren. Via Las Galletas kwamen we uit in Los Abrigos, waar we wederom heerlijk op een terras hebben geluncht. Terwijl we met Lynn zaten te facetimen, beseften we des te meer, hoe goed wij het daar hadden. Genieten! ????

Ken je restaurant Oasis in Adeje nog? vroeg oud collega Wilma.

Zo net voordat we naar Tenerife vertrokken, kreeg ik een berichtje via Messenger van Wilma. ‘Eindelijk heb ik je gevonden!’, schreef ze. Na wat heen en weer teksten, bleek dat ze nog op het eiland woonde. Toeval? ???? Misschien moest het gewoon zo zijn. Een afspraak was dan ook snel gemaakt. We zouden ouderwets kip gaan eten in één van mijn favoriete restaurantjes. Que si, ik heb nogal wat favorieten! ????

In Oasis serveren ze de lekkerste kip ever met een simpele salade van ijsbergsla, rode ui en tomaat met een dressing en patat. Het bestaat al sinds 1968 en is bijna wereldberoemd! Ik heb daar al heel wat kippetjes verorberd.???? Die maandagavond reden we Adeje in en zagen Wilma en haar man José al op het terras zitten. We hadden elkaar ruim 25 jaar niet gezien en ook zij waren (bijna) niets veranderd. Op de bekende extra kilootjes en rimpels na dan hè? ???? Het was direct gezellig en het voelde meteen vertrouwd. Gelukkig sprak José nog steeds Nederlands, zodat het gesprek ook voor Sven te volgen was. We hebben echt heerlijk zitten kluiven en genoten van elkaars gezelschap, de mooie verhalen en herinneringen en… de vino natuurlijk. Wat had ik het naar mijn zin, zo leuk!!

El Norte

Dinsdag
Helaas was onze laatste dag alweer aangebroken. Na een gezellig ontbijtje op het balkon vertrokken we via de oostkant naar het Noorden. Onze eerste stop was in de bedevaartsoord Candelaria, bekend om zijn kathedraal (Basílica de Nuestra Señora de La Candelaria) en de negen bronzen beelden, die met hun rug naar de Oceaan gekeerd staan en waken over het dorp. Het was er weliswaar bloedheet, maar toch maakten we een rondje en bestelden we op het pleintje verderop een koffietje. Weet je wat we moesten betalen? Slechts twee euro! Ongekend. Het is het overwegen waard om voor vakanties vaker terug te keren naar la Isla Bonita.

We tuften door naar La Laguna, voormalig hoofdstad en universiteitsstad van het eiland. Hier ben ik vroeger niet zo vaak geweest, maar ook deze stad was echt de moeite waard. De straten staan vol monumenten en historische gebouwen, echt prachtig en niet geheel onbelangrijk; het centrum is rolstoelvriendelijk! Ze waren trouwens druk bezig met het optuigen van alle kerstverlichting en ik kan je vertellen dat geen palmboom overgeslagen werd. Of ze voorbereid zijn op een hoge energierekening weet ik niet, maar sfeervol is het zeker. Nou ja, ik snap het wel, december is ook hier een (weliswaar zonnige) feestmaand en Kerstmis – vooral Nochebuena – wordt uitgebreid met familie en vrienden gevierd. En ja, in het donker zie je de lichtpuntjes beter!

Op naar het goudgele zandstrand van Teresitas!

De middag sloten we af met een lokale lunch bij één van de strandtenten van Playa las Teresitas, net voorbij Santa Cruz. Goed om te weten dat het heel rolstoelvriendelijk en goed toegankelijk is voor iedereen. Er zijn veel invalideparkeerplaatsen en aangepaste wc’s, al roken die niet echt plezant. Nog even de laatste uurtjes zon pakken en relaxen. Ineens vloog er een dikke felgekleurde vlinder aan ons voorbij. Mijn gedachte gingen meteen naar mijn ex-zwager en terwijl ik dit dacht riep Sven enthousiast ‘Hé Julio Cesar!‘ Waarop we beiden stiekem een beetje moesten lachen. Twee zielen één gedachte. ????

Je hebt geen zorgen, zorg maar dat je geniet!

Rond een uur of vijf reden we terug naar het zuiden en voelde ik de spanning van thuis in mijn buik terugkomen. De vakantie zat er bijna op, back to reality. ‘Zie jij ergens zorgen?‘ vroeg zoonlief toen ik mij hierover uitsprak. Nee, die voelde ik wel, maar zag ze niet. ‘Dan zijn ze er niet mam. Kijk om je heen en geniet van het hier en nu.’ Wat een wijze woorden van mijn oudste, van wie zou hij dat hebben?? ???? Eenmaal terug in Los Cristianos pakten we de koffertjes alvast in en gingen we na een welverdiende douche voor de laatste avond op stap. Zwetend en puffend rolde ik en duwde Sven mij over de boulevard, dwars door het centrum om uiteindelijk uit te komen bij het online gereserveerde restaurant Carisma, wat letterlijk bij ons op de hoek zat. Duh! ???? Dit etentje was mijn verjaardagscadeau, tof hè?! We hebben fijne gesprekken gevoerd en net toen er weer wat ruimte kwam voor wat luchtigheid, schoof Manja nog even aan voor een afsluitende borrel. Wat een gezelligheid!

Vlucht

Aan alles komt een eind.

Woensdag
‘Mam, ik heb een goede daad verricht‘, zei Sven trots toen hij met koffie en ontbijt terug kwam. Hij had de zwerver – die op het paadje richting het strand ‘woonde’ – zijn broodje gegeven. Nou, wat een super mooi en hartverwarmend gebaar zo net voor vertrek. We checkten de studio om te kijken of we daadwerkelijk alles hadden ingepakt en deden de deur achter ons op slot. Gracias por todo. Adios!

Tenerife – Amsterdam: HV 6674 11.30 – 17.10 uur

We hadden ons online al ingecheckt, maar omdat mijn rolstoel gelabeld moest worden, gingen we toch naar de incheckbalie van Transavia. Het was behoorlijk druk. Hmmm… in eerste instantie sloot ik achteraan in de rij, maar omdat we geen koffers hadden om in te checken, trok ik de stoute schoen aan en rolde naar voren. Helaas geen bekend gezicht, maar de afhandelaar was uiterst vriendelijk en hielp mij direct met het labelen van mijn stoel. Daarna werd ons verzocht ons te melden bij de mindervalide-balie, zodat wij onder begeleiding naar de controle gebracht konden worden. Kak! Ik had de schaar nog altijd achterin de rolstoel zitten. Wat nu? Openkaart spelen Ils, dat is het verstandigste. Ik had dat ding gewoon moeten lozen. Met het schaamrood op de kaken haalde ik de schaar tevoorschijn en verklaarde dat ik dit ‘ongevaarlijke want botte voorwerp’ vergeten was achter te laten. Ze keken een beetje verward, maar prijsden mijn eerlijkheid in deze. Ik kwam ermee weg, godzijdank!

Finalmente

Je moet leren loslaten, zegt ze. Ik knik ja en zwijg. Ze heeft een punt, al is het in mijn hoofd eerder een komma. Als het zo makkelijk was, had ik het vast al wel gekund. ’traakt

Wat was het fijn en bijzonder om samen met mijn zoon deze reis te maken. Juist nu het leven mij (ons) opnieuw uitdaagt. Zon en warmte doen een mens goed en het is mijn levensenergie. De spanning kon ik vanaf dag twee een beetje loslaten en kon het genieten beginnen. De zware donkere steen op mijn maag kleurde en voelde lichter. Bizar eigenlijk, zodra we de lucht ingingen met bestemming Amsterdam, voelde ik de steen weer op mijn maag liggen. Zwaar en zwart. Buikpijn met de gedachte aan de situatie thuis.

Zie je het voor je; ‘Vrouw met één been gelanceerd…’

We vlogen vanuit een strak blauwe lucht, de kleine wolkjes tegemoet. Niet veel later, precies toen ik op het vliegtuigtoilet zat, kwam er weer turbulentie. Lekker dan, heb ik dat! Het lampje ‘riemen vast’ ging aan. Iedereen werd verzocht op zijn plaats te gaan zitten met de riem gesloten. Ik beukte van de ene kant tegen de andere, maar wist me in het kleinste kamertje van de Boeing staande te houden. ???? Sven zag de humor er wel van in en kwam mij ‘redden’, ik was anders vast gelanceerd van rij één naar rij dertig. Lachend bracht hij mij veilig terug naar mijn stoel.

De kleine dansende witte wolkjes werden steeds groter, totdat we in een dik grijs wolkendek terecht kwamen. Het was precies hoe ik mij voelde. Opnieuw vol angst en onzekerheid over de toekomst. Het grote onbekende. Toch zag ik ook een regenboog. Een ronde regenboog. Heb je dat weleens gezien? Misschien staat het voor iets moois, daar houd ik mij graag aan vast. Met deze reis als waanzinnig lichtpunt zal ik het voorlopig moeten doen, maar ik hoop, nee, ik vertrouw erop dat alles – hoe dan ook, links- of rechtsom, ook weer goedkomt! ????

Spreuk van de dag

Hoe eng loslaten ook lijkt,
het leven zal je laten zien,
dat wat daarna je toekomst blijkt,
nog veel mooier is misschien.
Martin Gijzemijter