Als je iemand hebt verloren
word je uitgedaagd om te leven
met de liefde die ze achterlaten ❤️

Het gemis van mijn ouders is als een schaduw die constant met me mee gaat. Het besef is meteen daar als ik ’s morgens wakker word. Het voelt alsof mijn wereld zijn kleur en warmte een beetje verloren heeft. Misschien vreemd om te zeggen, maar het verlies van mijn vader overstemt het verdriet om ons mam. Waarschijnlijk omdat het, in tegenstelling tot het geleidelijke afscheid van mijn moeder, zo plotseling en onverwacht kwam. Ik mis zijn dagelijkse belletjes die kort waren, maar o zo betekenisvol. Het kletsen over niks, de voortgang van de verkoop van ons huis, updates over de verbouwing en gewoon even bijpraten over het weer, zijn en mijn dagelijkse beslommeringen. De weekenden, waarin ik vaak een bezoekje bracht aan pap of mam, zijn leeg. En ja, wat doen we nu met ons geplande kampeeruitje in Esbeek? We moeten op zoek naar een alternatief. In deze tijd van rouw omarm ik de kostbare herinneringen zeker, maar mijn hart huilt om de toekomst die er nu helemaal zo anders uitziet.

Toch ga ik niet bij de pakken neerzitten, dat zouden zij ook niet gedaan hebben. Verdriet is er, dat mag er zijn, maar het leven gaat door, hoe clichématig dat ook klinkt. Het is lente, de zon gaat vast weer een keer schijnen en ik sta klaar om elke zonnestraal op te vangen en te absorberen. 🌞

Surprise!

Vrijhouden.

Eigenlijk had ik zondag 17 maart op het badmintonveld in Delft moeten staan, maar omdat de breuk van mijn zitbot nog niet voldoende hersteld was, kon ik niet anders dan deze aan mij voorbij laten gaan. Dat kwam Sven goed uit, want hij had op mijn papieren weekkalender deze dag geblokt: ‘Vrijhouden!’ Geen idee waarom, maar dat vertelde het verhaal natuurlijk niet. Er was slechts één tip; trek wat leuks aan.

Als je niet door je leven zou worden verrast,
zou je niet leven.
Het leven is een verrassing.

Met een smoesje dat Lynn planken zou moeten terugbrengen naar de Ikea, werd ik om twaalf uur in de middag opgehaald. We reden inderdaad richting de grote meubelwinkel, maar draaiden daar niet de parkeerplaats, maar de snelweg op. Ah, dan gaan we vast ergens lunchen waar we de rest van het gezelschap treffen, zei ik vrolijk. Maar nee, we gingen niet naar Amsterdam, maar richting Utrecht. ‘Heb je trek mam?‘, doe het kastje maar open. Ik trok het dashboardkastje open en zag een zakje met heerlijke croissants liggen. Super lekker, maar nu klopte mijn vermoeden ‘dat we ergens met Sven zouden gaan lunchen’ niet meer. Ach, ik liet het los, zette de muzieklijst van papa en mama aan en genoot van het ritje met dochterlief, terwijl ik met smaak het ham-kaas croissantje gretig naar binnen werkte.

Ge wit ooit nooit nie.

Na een uurtje rijden zag ik dat we de bordjes MAINSTAGE Brabanthallen volgden. Daar stond dus iets te gebeuren, maar wat? Nadat ik mijn invalidekaart had laten zien, werden we doorverwezen naar de plek voor mindervaliden. Toch kwam er meteen een verkeersregelaar naar ons toe lopen om te checken of we wel echt ‘gehandicapt’ waren. Precies toen hij dat vroeg, hupste ik achter de auto vandaan en zag ik hem kijken. ‘Nou, daar is geen twijfel over mogelijk‘, zei hij vriendelijk ‘maar je moet ze de kost geven, ze verzinnen van alles om hier te kunnen staan‘. Ach ja, elk nadeel heeft zijn voordeel zal ik maar zeggen. Ik was gelukkig goedgekeurd als invalide. In het voorbijgaan vertelde de loslippige man terloops dat er wel 2.500 mensen verwacht werden bij het optreden van Queen. Oeps, dat had ik nog niet mogen horen. Nu had de man in het geel de verrassing ‘verklapt’… of nog niet helemaal?

Rara, wie ben ik?

We mochten volgens ons Lynn niet meteen naar binnen en bleven buiten wachten. Waarop? Voor mij een vraag, voor haar een weet. Ineens voelde ik van achter een paar handen op mijn ogen ‘rara, wie ben ik?‘ Omdat ik geen flauw idee meer had wie er zou kunnen komen opdagen, viel het kwartje niet meteen, maar ik herkende de stem met Brabantse tongval wel. Het was mijn nicht Floor samen met haar dochter Robin. Zij zaten dus met mijn kids in het complot. Wat een verrassing! Via een QR-code konden we het parkeerkaartje betalen. Vraag me niet hoe, maar mijn nicht presteerde het om haar auto niet één, maar drie keer aan te melden. Duh! 🙄 Volgens onze meiden toch een generatie dingetje, haha. Al keuvelend gingen we naar binnen, dronken een kopje koffie en pleegden een plasje voordat de zaal openging. We hadden drie stoelen en een rolstoelplek, dus ik mocht lekker op mijn zachte kussen blijven zitten. Wel zo fijn. Om half drie opende Sonny Van de Putte, die met zijn imitatie van Freddie Mercury het VTM-programma Starstruck won, de show met zijn band Mother Mercury, een eerbetoon aan de pop/rockgroep Queen. Hij moest duidelijk even op gang komen, maar daarna gingen alle remmen los. De dynamische energie en het enthousiasme spatten er vanaf! Wat was het leuk. Heerlijk om al die bekende nummers te horen, mee te zingen en op te dansen. Tussendoor bleek ‘Freddie’ ook nog heel grappig. Hij deed me een beetje aan Urbanis denken (ken je die nog?), wat het een zeer geslaagde middag maakte. Het was jammer dat het na twee uur alweer voorbij was.

Er is geen leuker plezier dan een mens te verrassen
door hem meer te geven dan hij hoopte.

Buiten bedankte ik voor de geweldige verrassing en namen we afscheid van elkaar.

Floor en Robin vertrokken richting Breda en ook wij gingen huiswaarts. Na een half uurtje kreeg ik al een appje dat zij thuis waren. Wij waren pas halverwege, maar we hadden geen haast en reden op ons gemakje terug. Eenmaal thuis voor de deur geparkeerd zag ik Sven en Joos in de keuken staan. Hè dat was gek, want zij zouden toch bij haar ouders eten? Nietsvermoedend stapte ik de huiskamer binnen en wie stonden daar tot mijn grote verbazing? Floor en Robin. Niet! Hoe dan? De tafel was super mooi gedekt en de borrelplanken waren rijkelijk gevuld met heerlijke zelfgemaakte Sushi. Rick was verantwoordelijk voor de gefrituurde loempia’s en gambas, het team Sven en Joos voor de geweldige Japanse Nigiri, Maki en Sashimi. Echt niet normaal, wat een kanjers! We hebben gezellig getafeld en het lukte mij om al mijn zorgen en verdriet even te vergeten. Mission completed!

ABBA

Sing a long.

Gimme, gimme, gimme a man after midnight
Won’t somebody help me chase the shadows away?
Gimme, gimme, gimme a man after midnight
Take me through the darkness to the break of the day

En het bleef deze week niet alleen bij het meezingen van Queen nummers. Zo mocht ik namelijk dinsdagavond met Mandy & Friends mee naar Theater de Liefde; een knus en charmant theater gelegen in de rosse buurt van hartje Haarlem. Wat een geluksvogel was ik. Gek eigenlijk dat ik daar nog nooit eerder was geweest. Een absolute aanrader met een kleine kanttekening voor mensen met een fysieke beperking. De entree is niet bepaald (echt niet!) rolstoelvriendelijk, hoewel ik bij vertrek wel een oprijplaat achter de balie zag staan. Ik was blij dat er een paar sterke armen waren om de rolstoel naar binnen te tillen, zodat ik op krukken de flinke drempels kon bedwingen. Binnen was het overigens prima te doen.

Het is bewezen, zingen maakt gelukkig!

Op het programma stond Popup Choir met een singalong van ABBA. Eén popsong, twee uur plezier, driestemmig resultaat. Het werd een avondje lachen, beleven en de longen uit je lijf brullen. Dirigent Maarten begeleide, gitarist Tijmen speelde en wij (eerlijk is eerlijk, hoofdzakelijk vrouwelijk publiek) zongen uit volle borst mee. Ervaring was niet nodig, dus of je nou alleen onder de douche zingt, met je vrienden in de kroeg, of helemaal nooit, iedereen deed mee. Gewoon lekker losgaan, dat was de insteek. Als warming up zongen we een paar superlekkere popnummers van ABBA om vervolgens ‘het nummer van de avond’ te oefenen en toe te werken naar een driestemmig hoogtepunt van ‘Gimme, gimme, gimme’. En ja, ik moet toegeven, het resultaat mocht er zijn! En ik? Ik werd er blij van net als alle andere aanwezigen. Zingen is gewoon leuk en valse noten kun je kraken. De kaartjes voor de volgende sing a long zijn alweer geboekt!

Bezichtigingen

Kijken kijken wel of niet kopen?

Het ene moment staat Sven met een paar vrienden de balken en het isolatiemateriaal van mijn nieuwe optrekje uit het plafond te trekken (terwijl ik voor broodjes makreel zorg) en rijd ik met mijn schoonzoon mee naar het milieuplein om het afval te storten, het andere moment zijn we druk met het opruimen en poetsen van ons gezinshuis. Nadat onze woning is verschenen op Funda, zijn er maar liefst 23 bezichtigingen ingepland. Daar moeten toch een paar potentiële kopers tussen zitten.

De eerste kijkers stonden dinsdag voor de deur, maar ook de dagen erna waren gevuld. Ons huis is lang niet zo netjes en opgeruimd geweest. Geen persoonlijke tierelantijntjes of foto’s, alles gepoetst, stof gezogen en strak getrokken. Zelfs Sim (en al zijn toebehoren) moest volledig uit beeld. Tja en dan moet je dus drie dagen een paar uur je huis uit. Dat is voor mij wel een dingetje, want mijn rolstoel, handbike en viervoeter moesten iedere keer mee. Dinsdag scheen het zonnetje, dus kon ik lekker ‘aan de wandel’, woensdagochtend kwam het met bakken naar beneden en donderdags was het f*cking koud. Gelukkig kon ik terecht bij mijn buuf en hoefde ik niet op straat te blijven hangen. Het was druk in onze straat, het was een gaan en komen van geïnteresseerden. Opvallend veel (enthousiaste 😃) mensen uit de buurt ook, want die kwamen met de fiets. Maandagmiddag om twee uur sluit de inschrijving en weten wij waar we aan toe zijn. Nou, ik vind het allemaal maar retespannend hoor. Op naar een goede verkoop. So fingers crossed!

Spreuk van de dag

Soms is de meest productieve stap
die je kunt zetten,
een stap terug om adem te halen,
voordat je weer verdergaat.
#liefs