Mannen wat boffen jullie! Jullie blijven mooi gespaard van pijnlijke borstonderzoeken en nare uitstrijkjes. Wij vrouwen hebben het maar te ondergaan. Natuurlijk, het is voor onze gezondheid, maar toch. Zo lag er weer een uitnodiging van bevolkingsonderzoek Nederland op mijn deurmat. De twee jaar waren verstreken dus kreeg ik opnieuw een oproep voor de ‘borstenbus’ om vrijwillig mijn borsten te laten checken. En pletten. OMG! Wat blijft dat toch een vrouwonvriendelijk onderzoek. Net als het baarmoederhalsonderzoek met de eendenbek trouwens. Ook niet te doen. Het plaatsen van de borst is precisiewerk en de dames daar nemen hun werk heel serieus. Wat overigens heel goed en belangrijk is. Wel moest ik mij vastklampen aan het röntgenapparaat om niet omvergetrokken te worden.

‘Even niet ademen…en adem maar weer‘.

Het is net een potje Twister met jezelf. Je moet met je bovenlijf naar voren, je heup(en) half achteruit, één arm in de lucht, terwijl je andere arm ergens tussen je rug en het apparaat moet laten rusten. Ondertussen staan er twee dames aan je tieten te trekken, om ze vervolgens tussen twee platen zo plat als een dubbeltje te pletten. ‘Schouder naar voren… nee, meer naar voren… kin omhoog… nee omlaag… even niet ademen… blijf zo staan…’ In een soort mislukte yogahouding (standje ongemakkelijk) werden de mammografieën gemaakt. Ook deze keer moest de rechterkant opnieuw, want die blijkt minder fotogeniek. Het gevolg van de onnatuurlijke houding, het getrek en gedoe is dat ik nu met een enorme stijve nek rond hups… 🥴

In Nederland krijgt 1 op de 7 vrouwen borstkanker, vooral tussen 50 en 75 jaar. Daarom worden vrouwen in die leeftijd uitgenodigd voor het bevolkingsonderzoek, waarmee borstkanker vroeg kan worden opgespoord – wat de kans op succesvolle en minder ingrijpende behandeling vergroot.

Sale

Maak ruimte in je kast, want we hebben weer veel leuks!

Yes, de uitnodiging voor de sample sale van verschillende leuke merken was binnen, dus ik blokte meteen mijn agenda. Omdat ik beperkt ben, mocht ik met Lonneke – mijn personal assistent – net iets voor openingstijd naar binnen om in alle rust tussen de rekken te neuzen. Daar is ie weer; elk nadeel heeft zijn voordeel! En ik geloof dat er deze keer wat dames die voor de deur in de rij stonden te wachten, jaloers waren en graag hadden willen ruilen. Al hadden ze denk ik niet meteen in de gaten dat ik wat miste. Wel dat ik ‘voordeel’ had. En ja, ik werd wel blij van alles wat ik zag. Deze keer geen jurkjes voor mij, maar wel truitjes, shirts en blousejes. In een half uur had ik al tien stuks verzameld en omdat de deur voor het ‘gewone’ publiek open ging, moest ik mijn buit veilig stellen. De zaak stond binnen no time vol met koopgrage vrouwen die blind in de rekken graaiden. Het blijft grappig om te zien hoe mensen veranderen in enorm gedreven ‘koopjesjagers’. Voor mij was het hoogtijd om af te rekenen en met gierende banden en een volle tas het pand te verlaten. Nu nog wat plekjes vrijmaken in mijn twee kledingkasten… 😁

Koningsdag

Lang leve de koning!

Heel Nederland was er klaar voor, het oranje feest van het jaar. Eindelijk kon ik mijn oranje strandjurk aan die ik ooit bij een Geisha sale gekocht heb maar nog nooit had gedragen. De kleur klopte en het zonnetje scheen volop, dus niets stond ons in de weg voor een mooie zomerse feestelijke dag. In de ochtend ging ik met Inge (van Total Recharge Massage) naar de vrijmarkt. Niet dat ik iets wilde scoren, maar ‘kijken kijken, niet kopen’ des te meer. Gewoon gezellig sfeertje snuiven. Ik kan niet anders zeggen dan dat het redelijk te doen was om met de handbike door de Grote Houtstraat te komen en toen we naar de Botermarkt gingen om een terrasje te pikken, was er nog keuze genoeg. Super leuk dat mijn eenbenig deelgenootje met haar man langs kwam en spontaan aansloot voor een bakkie pleur. Je had daarna de blikken van de mensen moeten zien, toen wij net na elkaar op krukken naar het toilet gingen. Alsof ze water zagen branden…haha.

Oeps, sorry!

Bij de bakker haalden we de traditionele oranje tompouce (zonder deze lekkernij is de dag niet compleet) en gingen door naar het Kleverpark. Daar was het wel een drukte van jewelste, maar… net als iedereen probeerde ik met mijn bike langs de kleedjes te rollen. Hier en daar tikte ik zacht (of iets harder 🙃) een enkeltje aan. Oeps, sorry! Eigenlijk was het niet heel handig, dus toen we het rondje gedaan hadden, zochten we een rustig plekje op om het Hollandse gebakje op te peuzelen. Zonder knoeien? Nee, zeker niet, dat is met een vorkje al onmogelijk, laat staan als je het uit het vuistje eet. Ik zat onder de gele room en slagroom…

Sta jij de hele tijd op één been?

In de middag had ik – net als voorgaande koningsdagen – afgesproken om een wijntje te drinken bij ’t Zwaantje. Het was al gezellig druk toen ik aankwam, dus ik moest even kijken hoe ik ‘binnen’ kon komen. Mijn bike zette ik vast aan een dranghek en rolde door de menigte op zoek naar Irene en Henk, die een mooi plekje aan een statafel hadden weten te bemachtigen. Fijn, want dan kan ik me ergens aan vasthouden. In de rolstoel blijven zitten is overigens geen optie, want dan zou het puur billen kijken zijn. Dat klinkt voor sommigen misschien leuker dan het feitelijk is. 😉 De stoel stalde ik veilig binnen en zelf ging ik op krukken met mijn rug tegen de muur aanstaan, dat is iets minder belastend dan vol op één been te hangen en zo stond ik ook iets stabieler. Wel schattig dat een onbekende vrouw na een tijdje zag dat ik op mijn ene pootje stond en te hulp schoot. ‘Sta jij nu de hele tijd op één been? Ik ga een kruk voor je regelen!‘ Niet veel later zat ik prinsheerlijk en ontspannen een wijntje te doen. Proost, lang leve de koning! 🥂

Training

Duurtraining in mijn uppie.

Mijn HelioHeroes-maatje was op vakantie. Super leuk voor hem, een gemis voor mij, want nu moest ik het alleen doen. Met z’n tweeën is het toch makkelijker de motivatie hoog te houden, voel ik me veel veiliger en is het natuurlijk veel gezelliger. Woensdag had ik geluk en wilde Lonneke mijn buddy zijn bij de sprinttraining, maar zondag haakte Lynn af voor de duurtraining, die we min of meer hadden afgesproken. Ze was brak. 🙄 Tja, vervanging is in dit geval niet zo snel geregeld… ‘Ga je mee fietsen? By the way…het is een tocht van drie uur‘, klinkt aanzienlijk minder aantrekkelijk dan een klein rondje trappen. Ik zat er enorm tegenaan te hikken, maar uiteindelijk ben ik dan toch op mijn bike gestapt. Wel had ik Sven gevraagd zijn telefoon in de gaten te houden, voor het geval dat ik pech onderweg zou krijgen.

Voelde me toch behoorlijk kwetsbaar.

Het werd een rondje Langevelderslag, omdat ik wist van de vorige keer, dat ik daar naar het toilet kon. Nu weliswaar zonder hulp, maar springend door het zand langs stoelen, banken, asbakken en een hoop zooi van de strandtent. Nou ja, ik was al lang blij dat ik mijn blaas even kon legen. Na 35 km en tweeënhalf uur op de teller was ik op en reed ik mijn straat in. Hoe fijn was het dat precies op dat moment de buurman toevallig naar buiten kwam, zodat hij mij kon helpen om mijn krukken te pakken en de fiets weg te zetten. En ik? Ik lag de rest van de dag op apegapen. 🥵

Woensdag tijdens de training op het Kopje van Bloemendaal was Inge mijn buddy. Het idee was dat zij mee omhoog zou fietsen, maar halverwege de heuvel haakte zij af (ongetraind en met een gewone stadsfiets bijna niet te doen), parkeerde haar fiets lang de route en ging lopend verder. Zij had aan het eind van de ochtend ook het zweet op haar rug staan en naast wat korte filmpjes ook de nodige hoogtemeters gemaakt. Nieuwsgierig? Bekijk hier het filmpje!

Toegankelijk Haarlem

Fotoshoot voor de beeldbank.

Onlangs werden wij als ambassadeur van Toegankelijk Haarlem gevraagd om mee te werken aan een initiatief van de gemeente Haarlem. Zij vernieuwen hun beeldbank; een verzameling foto’s die gebruikt worden voor nieuwsberichten over van alles: van bushaltes en nieuwe straten tot buurtinitiatieven en kinderen op school.
Wat ze nu belangrijk vinden, is dat die beelden een betere afspiegeling vormen van de diverse Haarlemse samenleving. Want inclusiviteit gaat verder dan een rolstoel bij een artikel over toegankelijkheid of een hoofddoek tijdens een reportage over diversiteit. Het draait om representatie en herkenning in het dagelijks leven. Dus ook mensen met een beperking, mensen met een migratieachtergrond, ouderen, jonge gezinnen – iedereen zoals we zijn, elke dag opnieuw.

Heb ik jou niet al vaker gefotografeerd?

Fotograaf Jurriaan Hoefsmit stond mij al bij de Vomar op te wachten, toen ook Robertino van de afdeling Communicatie van Gemeente Haarlem aan kwam fietsen. We schudden elkaar de hand en stelden onszelf voor. Nu bleek ik geen onbekende te zijn voor de fotograaf, want hij vertelde dat hij een aantal jaar geleden foto’s van het parabadminton bij BC Duinwijck had geschoten. We hadden zelfs samen een partijtje gespeeld. Eerlijk? Ik had hem niet herkend, maar het ijs was gebroken en al kletsend zochten we een plekje om het plan van die middag te bespreken.

Wil je het nog één keertje overdoen?

Toen alles helder was en ik wist wat er van mij verwacht werd, gingen we van start. Er zijn foto’s gemaakt terwijl ik mijn handbike bij het fietsenrek parkeer, een plantje uitzoek bij de bloemenwinkel, uit een straat kom fietsen in een wijk met zonnepanelen én dat ik van de Westergracht afkom met de St. Bavo Kathedraal op de achtergrond. Alles werd natuurlijk in scène gezet en regelmatig overgedaan omdat mijn haar voor mijn ogen zat, er net iemand voorbij liep of de camerahoek beter kon. Mijn taak? Braaf alle aanwijzingen opvolgen 😉. De leukste shoot vond plaats in de Leidsebuurt, waar we op het terras een koffietje mochten drinken (jawel, op kosten van de gemeente 😁) en ik voor het plaatje een krantje mocht lezen binnen in de bar. Alles werd uit de kast getrokken om er iets moois van te maken, er kwam zelfs een drone aan te pas voor luchtbeelden. Geen idee hoe het eindresultaat wordt, maar het was hoe dan ook een gezellige en geslaagde middag!

Tafeltennis

Het is uit met de ping-pongbal.

Wat ontzettend jammer dat ons tafeltennisclubje dat al ruim vier jaar bestaat met oud revalidanten eigenlijk noodgedwongen moet stoppen. Niet omdat het aanbod in Heliomare er niet meer is, maar omdat de prijzen voor ons als gezelschapsclubje de pan uitrijzen. Afgelopen woensdag werden we hiermee geconfronteerd en dat viel best wel rauw op ons dak. De tienrittenkaarten moeten plaatsmaken voor serieuze maandabonnementen. Begrijpelijk vanuit de organisatie, maar jammer voor ons.

Het ging niet eens echt om het spelletje, al zijn we in de loop van de jaren zeker beter en fanatieker geworden. Wat het zo bijzonder maakte was het gezellig samenkomen, koffietje drinken, bijkletsen, ervaringen uitwisselen, klagen over onze hulpmiddelen en al het gedoe van het beperkte leven (want zij begrijpen je als geen ander) en gewoon ouwehoeren. We zullen een nieuwe manier moeten vinden, om met elkaar in contact te blijven. Misschien eens per maand een stukje fietsen? Maar als ik het voor het zeggen heb…pas na die verdomde berg!

Spreuk van de dag

Ik denk dat we
soms vergeten
hoezeer we de regen
nodig hebben
om te groeien,
om te bloeien.
#kleinstukjeversheid