Om het vakantiegevoel weer een beetje terug te krijgen, ga ik dit weekend weer eens met een wc-rol onder m’n arm lopen…

Jammer dat het heerlijke vakantiegevoel zo snel weer verdwijnt als je met beide benen (nou ja, in mijn geval één been) terug in je dagelijkse leventje stapt. Zo was ik nog maar net terug uit Mallorca of er stonden alweer twee bezichtigingen gepland, zorgde storm Poly voor ‘vallende takken vrees’, werd ik verdrietig van het bezoekje aan mams die met geen mogelijkheid naar het hier & nu te halen was, ging ik achterover onderuit met een geleende sportrolstoel en duizelt alles in mijn hoofd nadat we met de hypotheekadviseur om de tafel hebben gezeten om de verschillende woon/ koopopties te bespreken. Zucht, zo snel kan het ontspannen vakantiegevoel dus omslaan. Oké, terug naar de heerlijke dagen op Mallorca, waar was ik gebleven? Halverwege de week zo’n beetje. En door…

Viernes

Mooiste rit van de week met als hoogtepunt de bergtunnel.

Bij het ontbijt pakten we de plattegrond erbij, bekeken we de routes en kozen voor de noordwestkust met als hoofdbestemming Sa Calobra. Een prachtige baai met geweldige rotspartijen en helder blauw water. Leuk, we hadden er zin in. We gooiden de spullen met de rolstoel achterin de auto en gingen goed gemutst (oftwel alegre) op pad. Na een tijdje kwamen we uit bij de stuwmeren en zagen daar een jeep in een meter diepe berm op zijn kop liggen. Jeetje dat zag er niet goed uit. De airbag was ontploft en er stonden een aantal mensen om heen. Aan het rood witte lint te zien, waren de hulptroepen al gearriveerd. Stoppen om hulp te bieden was gelukkig niet meer nodig. Nu maar hopen dat ze er heelhuids uit zijn gekomen. Het zal je maar gebeuren zeg…

Het pittoreske Fornalutx.

‘Laten we hier naar rechts gaan‘, zei ik toen ik het naambordje Fornalutx zag staan. ‘Volgens mij heb ik daar iets over gelezen‘. Het bleek een goede ingeving, want het was echt een super schattig plaatsje. Een authentiek bergdorp hoog gelegen in het Tramuntana-gebergte met uitzicht op Sóller. Het staat zelfs bekend als het ‘mooiste dorp van Spanje’ en dat komt zeker door de prachtige combinatie van oranje stenen van de huizen met de rode pannendaken en de vele oude trappen. Het straalde een traditionele, rustieke charme uit. Een absolute aanrader! Blij stapten Lynn en ik dan ook uit om op verkenning te gaan, terwijl Sven de auto ergens ging parkeren. Dat vroeg overigens wel om de nodige discipline, want het was ook hier een uitdaging om een tegenligger te passeren. De bewoners hielpen de toeristen door aan te geven hoeveel ruimte – en dan heb ik het over millimeters hè? – ze nog over hadden om de tegemoetkomende auto of bestaande muur niet te raken.

A picture is a poem without words.

Het was zo’n dorpje waar je vrolijk van werd en waar je hele mooie foto’s kon maken. De oude lange trap naar het kerkplein boven was een heuse trekpleister, want iedereen wilde daar het perfecte plaatje schieten. Dat wilde ik natuurlijk ook, zonder die stomme krukken in beeld te brengen, want ja, die ben ik wel eens helemaal zat. Verstandig was het niet, want ik stuiterde bijna naar beneden. Oeps! Op het plein Plaça d’España zocht ik alvast een plekje waar we een koffietje konden drinken, want een rondje door het dorp lopen was voor mij met al die trappen zonder leuning niet te doen. Sven en Lynn gingen samen aan de wandel en kwamen enthousiast weer terug. Ze vonden het allemaal even leuk. De koffie smaakte goed en de jus kwam vers van de sinaasappelboom. Voordat we verder zouden rijden, wilde ik nog even een klein plasje doen. Lynn kwam terug van het toilet en zei meteen ‘mam, hier hoef je niet te gaan hoor, enge trappen en er is geen leuning. Levensgevaarlijk’. Oké, dan kijk ik bij de buurman wel even!

Toen plassen pissen werd, is het gezeik begonnen.

Voordat ik bij de buren naar binnen liep, vroeg ik aan een ober of ik van het toilet gebruik mocht maken. Dat mocht, mij haar keek bezorgd naar mijn ene been. Ik werd uitgenodigd een kijkje te nemen bij de wenteltrap die naar beneden ging, maar toen ik zag dat er geen leuning was, bedankte ik vriendelijk. De baas kwam naar me toe en zei dat er naast zijn pand een zijdeur was, waardoor ik zonder al te veel treden bij het sanitair kon komen. Die goede man liep zelfs – heel aardig – met mij mee. Het bleek toch nog te gaan om een klein eng trappetje zonder houvast. Dat ging hem ook niet worden. Zijn advies luidde om aan de overkant van het pleintje te proberen en zo hupste ik van de ene kant naar de andere. De nood werd steeds hoger. Op het terras zat een hele groep kinderen een ijsje te eten en keken mij, voorbij hupsend, met open mond na. Ik huppelde naar binnen, opnieuw met de vraag of ik het toilet mocht gebruiken. Erg vriendelijk vond ik de barman niet, maar met een vaag knikje bevestigde hij dat het oké was. Gelukkig maar, want ik piste zowat in mijn broek. Dit toilet was wel toegankelijk en kon ik eindelijk mijn plasje doen, wat een opluchting!

Kort door de bocht is niet altijd de snelste weg. Loesje

We reden door richting de kust van Calobra en de weg ernaartoe was – met de 26 haarspeldbochten – best uitdagend te noemen. Het zonnetje was inmiddels verdwenen en zo reden we ineens door de wolken, in de regen en in file naar beneden. Het was echt retedruk met auto’s, excursiebussen en fietsers (respect!). We zagen soms geen hand voor ogen. Geloof me deze afdaling liet mijn hart sneller kloppen hoor. Maar, we kwamen waar we wezen wilden dankzij onze fantastische chauffeur Sven! Er was een grote parkeerplaats waar iedereen moest parkeren, behalve… de rolstoelers. Ik liet mijn invalidekaart zien, er ging een duimpje omhoog en er werd wat in een portofoon geroepen. Daarna mochten we doorrijden tot aan de wegafzetting, daar stapte een dame uit een auto en deed het hek speciaal voor ons open. We mochten helemaal tot aan de boulevard doorrijden en konden op een invalideplek de auto kwijt. Ik zeg, prima geregeld!

Selfservice.

Het eerste wat je daar zag, buiten het prachtige uitzicht op zee, was een boulevard vol met selfservice restaurants. Niet bepaald van die gezellige barretjes, die ik daar verwacht had. In eerste instantie liep ik op krukken, maar omdat het nat en glad was haalde Sven de rolstoel uit de auto. Achteraf blij toe, want nu konden we helemaal tot aan de baai van Torrent de Pareis komen. Er waren namelijk bergtunnels uit de rotsen gehouwen, met ledverlichting op de grond, waar ik hotsend en botsend met de rolstoel doorheen kon. Nou ja, het was prima te doen, ondanks dat het donker, nat en glad was en ik hier en daar wat duw-hulp nodig had. Ik vond het geweldig! Het uitzicht op het strandje dat wordt ingeklemd door twee hoge kliffen en een uniek doorkijkje biedt op de Middellandse zee, was zó de moeite waard. De kinderen gingen natuurlijk het strand op, ik bleef veilig bij de trap (jammer dat ze dat laatste stuk niet ook rol-vriendelijk hadden gemaakt) wachten en zag mensen echt kijken naar mijn rolstoel, verbaasd over het feit dat ik daar was gekomen. Makkelijk was het misschien niet, maar hé, we hebben het gewoon gedaan hè?!

Nadat we dezelfde route door de bergtunnels terug hadden genomen, wilden we wel wat lekkers eten. Daar ter plaatse was het verschrikkelijk duur en het eten zag er niet typisch of überhaupt lekker uit, daarom besloten we door te rijden naar het kleine vissersdorp Cala San Vincente aan de noordwestkust. Het was een behoorlijk stukje kachelen door de bergen, maar de lunch met de typisch Mallorcaanse eilanddelicatessen ‘Pa amb oli’ smaakte dan ook verrukkelijk!

Sabado

Onze laatste volle dag was alweer aangebroken.

Aangezien we in de middag bij Anneke (tweelingzus van ons Nelleke) op haar finca in Llucmajor waren uitgenodigd voor een drankje, gingen we op de ‘bonnefooi’ richting de zuidoostkust en kijken wat we tegen zouden komen. Het was wat bewolkt dus prima weer om een beetje te toeren. We kwamen uit bij Castell de Santueri, een middeleeuwse kasteelruïne op de berg bij Felanitx. Er zat een dame in een soort ontvangst-partytent onder aan de berg van het oude kasteel uitgebreid te telefoneren. Het was er zo goed als uitgestorven en ik vroeg mij dan ook af wat zij hier de hele dag zat te doen. Bellen en entree heffen dus, hoe kan het ook anders. Rijk zal ze er in elk geval niet van worden. Er kon slechts met cash betaald worden (wie heeft dat tegenwoordig nog op zak? Ik zei de gek, haha) en ze vertelde dat je beter niet met slippers, maar met goede schoenen naar boven kon lopen. Aan mij was deze excursie sowieso niet besteed, dus ik bleef netjes bij de auto wachten. Vol verwachting gingen Sven en Lynn op hun slippertjes (jaja, bij gebrek aan goed schoeisel natuurlijk) naar boven en kwamen redelijk gedesillusioneerd terug.

Het viel tegen, er stonden slechts een paar massieve vestingmuren en wachttorens, meer was het volgens hen niet. Ik had niets gemist.

Een stukje verderop bezochten we het Santuari de Sant Salvador, een oud klooster wat naar zeggen heel indrukwekkend moest zijn. Nou, wij vonden met de name de prijs van de smerigste koffie van het eiland indrukwekkend; €4,50 voor één bakkie pleur. En niet eens te drinken. Que asco! Het was tijd de berg weer af te rollen en een leuk strandje op te zoeken, want het zonnetje prikte langzaam maar zeker door de wolken heen. Op de playa van sa Ràpita was het erg rustig. We daalden neer in het zand en lagen alle drie binnen mum van tijd te knorren. Heerlijk, dat is pas vakantie!

Finca Alegre met de dames Vrolijk.

Eind van de middag reden we naar Llucmajor en probeerden we het opgegeven adres te vinden. Maar in de middle of nowhere was GoogleMaps ook het spoor bijster. We hebben voor verschillende hekken gestaan en getoeterd, maar geen Anneke, Nelleke of Heineken parasol te bekennen. Dan maar even bellen en zo werden we telefonisch naar de finca geleid. We werden warm onthaald door de familie Vrolijk (dat blijft toch een geweldig vrolijke naam!) op het enorme ‘landgoed’ wat vol stond met gezellige zitjes, barretjes, tuinhuisjes, buitenkeukens, een zwembadje en meer. Een super plek voor gezellige avondjes en feestjes. Het optrekje deed me een beetje denken aan het huis van mijn Spaanse ex-schoonouders uit Buenavista in Tenerife. Een heerlijk thuis voor alle honden en katten en alles en iedereen is welkom. Wij hebben lekker geborreld en gekletst, het was wederom een super gezellige middag. En… voor herhaling vatbaar!

El ultimo dia

Vitamine Zee! Wij worden blij van de zon. Jij ook?

De cirkel is rond. Onze laatste dag hebben we genoten van de Spaanse zonnestralen op het strand van Can Pastilla. We sloten deze dag en vakantie af met een lunch van heerlijke tapas bij Plan B, waar we de eerste dag gestart zijn. Na een glaasje Limoncello de la casa gingen we beneden in het hotel douchen en spullen pakken. Dat was nog wel even gedoe, want die badkamer was natuurlijk niet aangepast en om hier nog risico te lopen leek mij niet handig. De natte handdoeken gebruikte ik als antislip en het bankje uit de kleedkamer werd ingezet als douchestoel. Fris en fruitig propten we alle spullen in de koffer, namen nog een laatste afzakkertje en vertrokken met de auto naar de luchthaven van Palma de Mallorca. Op naar Amsterdam!

It doesn’t matter where you are going, it matters who you are going with. ❤️

We hebben GENOTEN, deze vakantie was er één met een gouden randje. Ik ben dankbaar dat Sven en Lynn nog met mij mee wilden. Nou ja, als je maar betaalt doen ze dat met alle plezier, haha! Ach, I choose to collect memories instead of things!
Heb je het vakantiefilmpje vorige keer gemist, kijk dan hier!

Spreuk van de dag

Het zijn de dingen
eenvoudig en fijn,
die vaak het meest
van waarde zijn.
Maike