Wat is het leven goed in het Brabantse land, het land waar mijn wieg heeft gestaan…
De vakantieweek zit er op en wat hebben we GENOTEN met een vette zacht G! Ik ben ‘un bietje’ lang van stof, dus het past ‘ammel nie’ in één blog. ‘Dees’ is deel 1, ouderwets geschreven op mijn mobieltje, in de nachtelijke uurtjes.
Ik ga op reis en neem mee… (hé, waar ken ik die titel van?)
Zonder onze Sven was het nooit gelukt, want al ging ik maar een weekje kamperen in eigen land, al mijn spullen moesten mee. Rolstoel, handbike, krukken, douchestoel, antislipmatje, kussens, toilettas, kleding voor alle weertypen en een tas vol handdoeken. En zwemkleding voor het geval dat de zomer toch ineens zijn intrede zou doen. De rest nam Manja gelukkig mee, zij kon de caravan lekker volproppen. Bepakt en gezakt reed ik met een overvolle auto richting het zonnige zuiden. Esbeek of all places! Waarom Esbeek? Nou gewoon omdat mijn vader en Riet daar wonen. Hoe leuk is het om op één steenworp afstand van hen vandaan te zitten? Het dorp wordt trouwens omgeven door bossen, landerijen en het natuurgebied de Utrechtse Heuvelrug, waardoor er genoeg te zien, doen en beleven valt.
Camping Spaendershorst
Relaxen in een mooie groene omgeving.
Iets na drieën stapte ik in de auto en ja, ik was gewaarschuwd, het kon onderweg nog wel eens druk worden. Ach welnee, half Nederland heeft nog vakantie, riep ik vol vertrouwen. Het eerste stuk verliep prima, geen vuiltje aan de lucht, maar bij Utrecht reed ik een dikke vette file in. Hmmm, niet heel tof, maar met een vakantiegevoel op zak en een lekker muziekje op, wilde ik me niet aan het fileleed overgeven. Vroeger vond ik files echt fantastisch. Stilstaan op de snelweg, gaf mij het ultieme vakantiegevoel en daar is niks aan gelogen, dus waarom nu niet meer? Toch dacht mijn lijf daar anders over, het zitten werd steeds moeilijker en ook de voor mij zo bekende fantoompijn speelde op. Wat was ik dan ook blij toen ik om zes uur eindelijk bij pa en Riet voor de deur stond.
‘Wilde gij un lekker Trapistje Ils?’
Wat een goed idee pa! Kom maar op met dat biertje, mijn vakantie is begonnen! Tegen zevenen reden Manja en Bart met de caravan voorbij. Niet veel later sprong ik in de auto en volgde hen naar ‘Camping De Spaendershorst’. Wachtend voor de slagboom belde ik mijn zus om met het pasje toegang te verkrijgen, want de receptie was gesloten. Ik bellen en bellen, maar madam nam natuurlijk niet op. Zij waren druk bezig om de caravan op zijn plek te zetten en te installeren, terwijl ik langzaam voor de ingang wortel stond te schieten. Na tig pogingen om contact te krijgen (duh!), lukte het uiteindelijk en kon ik door. De caravan stond op een prachtige plek, met eigen sanitair (echt een heel mooi piepklein badkamertje) op het rustig gelegen veldje ‘Koolmees’. De grote volksverhuizing van al mijn spullen naar ons tijdelijk nieuwe onderkomen kon beginnen. Toen alles klaar was genoten we gezellig met z’n drietjes van de hapjes en een drankje onder de luifel. We bedankten Bart voor het brengen van de sleurhut en zwaaiden hem uit. Wij, de zusjes van Hooijdonk, doken vervolgens ons mandje in.
Worstenbroodjes.
Na een paar bladzijdes lezen was ik voor mijn doen de eerste nacht redelijk snel in slaap gevallen. We hadden lekker uitgeslapen, al werd ik wel met enorme pijn in mijn nek en rug wakker. Een beetje stretchen en een warme douche in onze privé badkamer deden mij goed. Waarschijnlijk hoef ik niet uit te leggen wat ons ontbijt was deze ochtend, haha! Precies! Koffie met een worstenbroodje, die pa ons had meegegeven. In het zonnetje genoten we van de Brabantse delicatesse, waar we ook echt mee groot gebracht zijn. ‘Dè kunde toch wel zien?‘
Stokoud.
Helaas wordt mijn vader, die altijd zo positief en fit is, momenteel belemmerd door een slijmbeursontsteking in zijn heup, wat zijn mobiliteit enorm in de weg zit en aanzienlijk verminderd. Hij loopt met een wandelstok en lijkt daardoor stiekem toch echt wel op een oud (sorry pa!) opaatje. Daar komt het woord ‘stokoud’ dus vandaan. Pa zou misschien meer baat hebben bij een rollator of zelfs een rolstoel, want elke stap is er een te veel. Maar nee, de goede man is eigenwijs (ah, van wie zou ik dat hebben ?!) kan niet goed stilzitten en wil gewoon veel doen, vooral nu voor ons. Vervelend om te zien hoor, want de pijn is van zijn gezicht te lezen. Het is een verschrikkelijk hardnekkige ontsteking. Heb zelf ooit zoiets in mijn schouder gehad en dat was heftig kan ik je vertellen. De camping is slechts 800 meter van zijn huis vandaan, maar dat stuk lopen of fietsen is echt onmogelijk. Rond koffietijd kwamen ze bij ons op visite en konden gelukkig de auto naast de tent parkeren. Wel zo handig. Zo en toen was er koffie. En koffiebroodjes. Ook Brabantse natuurlijk…
Leuke weetjes:
In 1795 heette Brabant; het Bataafs Brabant.
De naam Brabant vindt zijn oorsprong in het oude woord ‘Braecbant’; een combinatie van ‘braec’, wat verwijst naar vochtig laagland en moerassen, en ‘bant’, dat staat voor een specifieke streek. ‘Da ge dè wit!’
De lokale specialiteiten zijn aardbeien, asperges, het lokaal gebrouwen trappistenbier, Bossche Bollen en worstenbrooikes natuurlijk!
Een Brabander wordt meteen herkend door de zachte g en de groet ‘houdoe!’ en staat bekend als gemoedelijk en Bourgondisch.
Het lekkerste ijs!
Pa kende een fantastisch nieuw tentje in Ravels – tien kilometer verderop – met het lekkerste ijs van Nederland & België en wilde ons trakteren. Die uitnodiging namen we graag aan en omdat het op een mooie route in de bossen verscholen ligt, wilden wij er op de fiets naar toe. Een beetje beweging kan tenslotte geen kwaad, vooral op een leeftijd waarbij alle calorieën op de buik of heupen blijven plakken. Manja mocht de e-bike van pa lenen, ik pakte mijn handbike en vrolijk fietsten we naar IJssalon Isidoor (aanrader!) net over de grens, gevolgd door pa en Riet die met de auto achter ons aankwamen. Het bleek een oude boerderij met een prachtig tuinterras. De ijssalon was in een stal en we bestelden allemaal een ijsje met twee bollen, behalve pa, die lustte er wel drie. Nou die dame was niet zuinig en schepte erop los. Wow, dat was nog eens een ijsco zeg! Buiten in het zonnetje genoten we van de verschillende smaken en waren het erover eens; dit is het lekkerste ijs ever!
Ge zed welkom In den Bockenreyder!
De middag was nog lang niet voorbij, want we hadden een mooie route uitgestippeld naar mijn favoriete plekje in het bos; de herberg ‘In den Bockenreyder’. Pa en Riet gingen ons met de auto voor en wij fietsten in turbo stand op naar het volgende terras en het beloofde Trapistje. Het zonnetje verdween achter de wolken en er viel een klein drupje regen, maar hè, dat mocht de pret niet drukken. Wij smelten niet en zaten hoog en droog onder de parasol te ‘kwèkken’ met de andere terrasgasten. Net toen we de toko weer verlieten belde broer. Waar zitten jullie? ‘Nou we staan op het punt om een hapje te gaan eten bij Café Schuttershof‘ ook bij pa om de hoek. Gezellig, zet er maar twee stoelen bij! Twee? Broer had ons wat uit te leggen…
Brabantse les voor beginners:
Wa zedde nou? – dat meen je niet!
Ik ben aangereden – ik ben onderweg
Verrekte koekwaus – idioot
Zund – das jammer
Bekant – bijna
Traktement – geld
Gèrum – zielig
Witte geit? – weet jij het?
Ekkes – eventjes
Wanne kwats – wat een onzin
Uitgeslapen!
Na wederom een goede nachtrust stonden we redelijk fris en fruitig op, al voelde mijn rug gebroken. Het zonnetje scheen en zo genoten we de eerste uurtjes van de dag van het relaxte campinglife. Een eekhoorntje rende vrolijk springend door het gras. Mooi toch?! Op het moment dat ik mezelf stond op te maken, hoorden we een enorme onweersknal. Niet normaal, zo hard! Het leek meer op een aardbeving, want alles stond te trillen. Oef! We moesten snel op de fiets naar pa, voordat de hemel een enorme stortbui over ons heen zou kiepen. Droog bereikten we het huis en die middag hebben we gezellig met elkaar Rummikub gespeeld. Vals spelen en bluffen kan ons pap wel. Zou het een van Hooijdonk trekje zijn? Zodra het zonnetje ging schijnen, verkasten we naar een warm plekje achterin de tuin en weer terug onder het afdak als het wolkendek donkerder en dreigender werd. Gelukkig leek het allemaal mee te vallen en konden we tegen het eind van de middag een eerste rondje over de camping fietsen. Wel zo leuk om te zien waar we eigenlijk verblijven. Met wat hapjes op zak, reden we terug naar pa om de dag onder het genot van een hapje en drankje af te sluiten. En pa? Die was de koning te rijk met zijn beide dochters de hele dag en week zo dichtbij hem.
Feest
Mams vierde 28 augustus haar 82ste verjaardag. Nou ja, wij vierden het vooral met en voor haar.
Dit hadden we afgelopen jaar niet durven dromen, dat we een jaar later nog een verjaardag van ons lieve moedertje zouden vieren. En hoewel ons mam al lang niet meer de mama is die ze altijd is geweest, koesteren we elk moment samen. We vieren het leven zolang ons samen gegeven is. We knuffelen en halen herinneringen op. Ook nu ze het niet meer weet, ons niet meer herkent en soms uitzichtloos voor zich uit zit te staren. Wat gaat er toch in dat koppie om? Is het leeg – een soort niemandsland – of is het juist chaos en loopt alles onsamenhangend kriskras door elkaar? Als ik een wens mocht doen, wist ik het wel. Dan zou ik mama heel graag even terughalen in de tijd. Dan zou ik met haar praten, lachen en huilen. In haar armen troost zoeken, terwijl ze mijn haren en rug streelt en zachtjes fluistert dat alles goed komt…
Toet!
Voordat we Esbeek verlieten, reden we toeterend bij pa voorbij, die buiten klaar stond om ons uit te zwaaien. De lieverd! In Bavel maakten we een tussenstop om Jorn op te halen en samen verder naar Alblasserdam te rijden. Iets later dan verwacht – door drukte in het verkeer – kwamen we bij verpleeghuis de Alblashof aan. De kinderen die samen vanuit Haarlem waren gekomen, hadden de jarige job al opgehaald en naar de binnentuin gebracht. Jammer genoeg had ze haar kruit in de ochtend verschoten en was ze alles behalve feestelijk gestemd. Ze was erg in zichzelf gekeerd, maakte weinig contact en moest soms huilen. Gossie mam… Sven had iets lekkers voor bij de koffie meegebracht, waar ze zienderogen van genoot. Om haar wat op te vrolijken zongen we ‘lang zal ze leven’ wat in deze context eigenlijk een beetje gek klinkt. Met pijn en moeite kregen we eindelijk wat glimlachjes en zelfs een schaterlach cadeau en laten we die nu mooi vast hebben kunnen leggen!
Bootje varen, wijntje drinken…
We brachten mama terug naar de huiskamer, die speciaal voor haar versierd was. Leuk dat ze er daar altijd weer een feestje van proberen te maken. Wij hebben het verjaardagsfeestje met elkaar voortgezet – want het leven moet je vieren – op een sloep van restaurant Le Barrage met heerlijke hapjes aan boord. Ik moet zeggen dat we de hele week angstvallig buienradar raadpleegden en net toen we dachten dat we het droog zouden houden, zagen we donkere wolken samenpakken. We waren nog niet los van de kade of de eerste druppels hadden we al te pakken. Gadverdamme! De plu’s gingen uit, terwijl kapitein Sven vaarinstructies kreeg. Toen de trossen los waren, kwamen we er net op tijd achter dat ze de glazen vergeten waren. Duh! In zijn achteruit dus. Daarna was het twee uur genieten hoor van zon & regen, het mooie Kinderdijk en de natuur. Lieve mama, we hebben geproost op jouw gezondheid! Blijf je nog een tijdje bij ons?
Op visite
Met een kopje thee zaten zus en ik voor de caravan plannen te maken voor de volgende dag.
Een beetje rozig van de boottocht, raadpleegden we voor de zoveelste keer deze week buienradar. Het zou, op een enkel spatje na, droog blijven. Het werd een fietstocht naar Berkel-Enschot. Niet het dorp waar mijn wieg heeft gestaan, maar wel waar ik ben opgegroeid. ‘Zullen we kijken of onze oude buurtjes thuis zijn?’ Ja dat is leuk! Hoe lang hebben we hen eigenlijk niet meer gezien? Eens even denken… ruim 35/40 jaar! Das lang hè?! Via social media zijn we een beetje op de hoogte van elkaars levens en hebben af en toe contact, maar dat is het. Het idee van een soort reünie was al verschillende keren geopperd, nu moest het er maar eens van komen.
‘Hi Saskia! Manja en ik zitten in Esbeek op de camping en willen morgen naar Berkel Enschot fietsen. Ben jij toevallig thuis voor een bakkie?’
Een super enthousiaste en positieve reactie verscheen op mijn beeldscherm. We waren van harte welkom! Na een lekker rustig nachtje, stapten we in de ochtend na het ontbijt op de fiets om achter de Beekse Bergen door, via Biest-Houthakker en Tilburg naar ons oude dorp te komen. Een heerlijk tochtje van zo’n 20 km. We vielen van herinnering in herinnering en keken onze ogen uit. Wat was er veel bijgebouwd door de jaren heen. Dat zouden ze in Haarlem ook eens moeten doen! Genoeg leuke huisjes en het voelt heel warm en vertrouwd, maar terug naar Brabant wil ik niet hoor. Na wat kiekjes bij de kerk waar we de communie hebben gedaan en ‘gevormd’ zijn en vele uren hebben doorgebracht – vroeger was de zondagochtend dienst verplichte kost – reden we door onze oude straat ‘de Beukendreef’ naar het opgegeven adres.
Aanbellen was niet nodig, we werden warm onthaald!
Bizar om elkaar na bijna 40 jaar weer te zien. Waar blijft de tijd? Ik herinnerde me Saskia – die klasgenootje was op de basisschool, vriendin en buurmeisje tegelijk – als een klein teer poppetje. Nu stond daar een mooie stoere en sterke vrouw. Terwijl wij aan de koffie zaten met een heerlijk taartje, kwamen de twee oudere zussen Ellen en Claudi enthousiast binnen stormen. Het weerzien was fantastisch!
We zouden één bakkie doen, maar er kwam vervolgens wijn op tafel en een borrelplank en tja dan is deze Bourgondiër niet meer weg te slaan. De middag vloog voorbij en lang niet alle levensverhalen zijn verteld. We gaan zeker nog een keer op herhaling, maar omdat de lucht donkergrijs kleurde, zat er niets anders op om vol gas terug naar Esbeek te fietsen. Niet naar de camping, maar pa zijn huis, want die verwachtte ons eind van de middag. Aangekomen ploften we neer bij pa op het terras. De afsluiting van deze geweldige dag was compleet toen Jorn, met eten van de Chinees, gezellig aansloot. Het was een dag met een gouden randje!
Volgende week het vervolg, ‘als ge dè leuk vindt natuurlijk!’ Hedde nog tijd over, kunde hier het filmke van dees deel bekèken’.
Spreuk van de dag
That’s me:
Hurt in private,
heal in silence,
smile in public. Poetsglobe
16 Reacties
Hinke Gravestein
op 2 september 2023 om 10:55
Wat leuk om dat allemaal te lezen!Je was dus heel dichtbij de Beukendreef!Jammer dat ik je niet heb ontmoet…
Heerlijk zo’n vakantie dicht bij je pa. Hij geniet er net zoveel van als Manja en jij. Hij had er bijna het kaarten voor afgezegd! En dat wil wat zeggen. Heel vervelend dat hij zoveel pijn heeft. Ik schrok ervan toen ik hem met een stok zag lopen.
Je bent al lang weg uit Brabant, maar de Brabander is niet weg uit jou. Je beheerst de taal nog prima!
Houdoe!
Zo te lezen heb jij een topweek gehad op de camping in het mooie Brabantse land. Het meisje is weg uit Brabant maar Brabant niet uit het meisje. Mooie foto van de hele familie met oma. Jammer dat je niet weet hoe zij het allemaal vindt.
We hebben er allemaal enorm van genoten en waardevolle herinneringen gemaakt. Sneu voor pa dat hij zoveel pijn heeft, met zo’n stok lijkt hij ineens echt 88 jaar. En die taal verleer ik nooit nie, haha! Houdoe!
Zo te lezen heb jij een top week gehad op de camping in het mooie Brabantse land. Het meisje is weg uit Brabant maar Brabant niet uit het meisje. Mooie foto van de hele familie met oma. Jammer dat je niet weet hoe zij het allemaal vindt.
Wat leuk om dit te lezen, wat een schrijfster ben je toch!! En ons weerzien, wat was dát leuk.
We hebben genoten met z’n 5jes en ik hoop dat we dat snel weer een keer kunnen gaan doen. Dikke ???? ook aan Manja
Ilse wat mooi dat jullie samen met je vader en Riet
zo hebben genoten.van de dagen rond Esbeek.
Voor je vader zal het zeker prachtig geweest zijn de kinderen
Zo kort bij zich gehad te hebben.
Wat zal hij genoten hebben.
Jammer dat hij zo,n pijn had.
Maar voor jullie kinderen en familie prachtige dagen.
Wat leuk om dat allemaal te lezen!Je was dus heel dichtbij de Beukendreef!Jammer dat ik je niet heb ontmoet…
Klopt, we hebben voor ons oude huis gestaan en het zelfs nog even over jullie gehad. Volgende keer bellen we aan!
Heerlijk zo’n vakantie dicht bij je pa. Hij geniet er net zoveel van als Manja en jij. Hij had er bijna het kaarten voor afgezegd! En dat wil wat zeggen. Heel vervelend dat hij zoveel pijn heeft. Ik schrok ervan toen ik hem met een stok zag lopen.
Je bent al lang weg uit Brabant, maar de Brabander is niet weg uit jou. Je beheerst de taal nog prima!
Houdoe!
Zo te lezen heb jij een topweek gehad op de camping in het mooie Brabantse land. Het meisje is weg uit Brabant maar Brabant niet uit het meisje. Mooie foto van de hele familie met oma. Jammer dat je niet weet hoe zij het allemaal vindt.
Dat is het; Het meisje is weg uit Brabant maar Brabant niet uit het meisje! Het was genieten!
We hebben er allemaal enorm van genoten en waardevolle herinneringen gemaakt. Sneu voor pa dat hij zoveel pijn heeft, met zo’n stok lijkt hij ineens echt 88 jaar. En die taal verleer ik nooit nie, haha! Houdoe!
Geweldig toch heerlijk in Brabant!
Zeker! Heerlijk!
Zo te lezen heb jij een top week gehad op de camping in het mooie Brabantse land. Het meisje is weg uit Brabant maar Brabant niet uit het meisje. Mooie foto van de hele familie met oma. Jammer dat je niet weet hoe zij het allemaal vindt.
Wat leuk om te lezen dat je het zo geweldig heb gehad in ons Brabantse land.
Ja, we hebben Genoten met een zachte G!
Wat leuk om dit te lezen, wat een schrijfster ben je toch!! En ons weerzien, wat was dát leuk.
We hebben genoten met z’n 5jes en ik hoop dat we dat snel weer een keer kunnen gaan doen. Dikke ???? ook aan Manja
Dat gaan we zeker doen Claudi, wij vonden het ook echt super leuk! X
🙂
Ilse wat mooi dat jullie samen met je vader en Riet
zo hebben genoten.van de dagen rond Esbeek.
Voor je vader zal het zeker prachtig geweest zijn de kinderen
Zo kort bij zich gehad te hebben.
Wat zal hij genoten hebben.
Jammer dat hij zo,n pijn had.
Maar voor jullie kinderen en familie prachtige dagen.
Dat was het zeker Coby, heel waardevol en we zijn weer een aantal mooie herinneringen rijker! Volgend jaar gaan we op herhaling. 😃