Het verslag van de TV show en alles wat daarbij komt kijken, paste echt niet allemaal in één blog. Eigenlijk niet eens in twee, maar heb dat toch gedaan. Neem bij het lezen er dus gerust een kopje koffie, thee of wijntje bij. Het was zo groots, indrukwekkend, bijzonder, mooi, fantastisch, geweldig, super vet en cool om mee te mogen maken, dat er een uitgebreid tweede deel voor nodig is.

Ils, jij mag naar de visagie!

Yes! Nu zou ik omgetoverd worden tot een echte tv-ster. Mij was weliswaar verteld dat we een basic poedertje zouden krijgen, maar toen ik achter het gordijn keek, zag ik een tafel vol met make-up artikelen, kwasten, stijltangen, borstels, spiegels, lakjes en gelletjes. Maar liefst drie dames waren druk bezig om iedereen die een rol voor de camera had, mooi te maken. Dus het was iets meer dan basic. Of ik wensen had? Nee hoor, als het maar mooi en natuurlijk is. Met het uitzicht op de Erasmusbrug liet ik het lekker gebeuren. Ik kan er wel aan wennen hoor! Kelly zat tegenover mij en ook haar dochtertje kreeg een lipglossje op, zo schattig. Mannen hebben aanzienlijk minder tijd nodig, dus Pim stond na een poedertje en wat haarstyling alweer buiten. Niet veel later nam Judith, de ster van de avond, met gezonde spanning in de buik, plaats in de stoel naast mij. Echt een super leuke chic! Heel vrolijk, gezellig en grappig, maar ook integer en stoer. En… bezitster van een enorm groots talent.

Alles is familie. ❤️

Inmiddels had Frank laten weten dat ze in Rotterdam gearriveerd waren en buiten op het plein stonden. Zij mochten zich melden bij de portier en met het codewoord KWF, zou het allemaal goedkomen. Niet veel later schoof het gordijn opzij en ja hoor, manlief, pa, Manja, Jorn en Lonneke waren in de house! Terwijl zij aan de koffie gingen, werden mijn haren nog in de krul gezet en na de finishing touche, keek ik zeer tevreden naar mijn spiegelbeeld. Wow! Ben ik dat? Zo zou ik er elke dag wel uit willen zien! Stiekem wel een beetje trots rolde ik het restaurant in en showde mijn looks.

Doe ik Leggy aan of niet?

Het blijft elke keer weer een dilemma en moet ik de voordelen van het dragen van mijn prothese afwegen tegen de nadelen. Ik (je weet wel, die weegschaal die geen keuze kan maken ????) besloot het te overleggen met de productie, omdat zij wisten welke shots er gedraaid zouden worden. Leggy is prachtig, maar ze is gewoon niet erg handig. Fysiek maakt zij mij wat klungelig, maar mentaal voel ik me met haar juist completer en sterker. Aangezien het terras vol zou staan met camera’s en geluidstechnici en de vloer bezaaid zou zijn met kabels en draden, moest ik eerlijk naar mezelf zijn. Als ik op zeker wilde spelen, zou ik de live show op één been moeten doen. Ik bleef een beetje twijfelen, maar bij het idee dat ik voor heel Nederland plat op mijn bek zou gaan, besloot ik eieren voor mijn geld te kiezen. Leggy bleef in de kleedkamer.

Excuse me, I have to be awesome!

De tijd begon te dringen. Nu moest ik toch echt naar ‘onze’ kleedkamer om mezelf dan eindelijk in mijn nieuwe jurkje en panty te hijsen. Manja en Lonneke gingen gezellig mee om een beetje te helpen. Mijn zwarte legging en sok gingen uit en voorzichtig deed ik de net gekochte ‘hold up’ panty aan. Wel handige kousen trouwens voor een eenbenige, want zo heb je altijd één reserve exemplaar bij de hand! ???? Met mijn nieuwe outfit ging ik voor de spiegel staan. Hmmm, die panty vond ik toch niet zo leuk. Het oogde natuurlijk ‘bloot’ en omdat het jurkje best kort was, voelde ik mij eigenlijk niet zo op mijn gemak. Ik ben tenslotte geen achttien meer en heb ook geen mooie ronde kadetten om naar te kijken. Het is er sowieso maar één. Dus oké, uit met dat ding. Leuk voor ooit of nooit, nu veilig mijn zwarte legging aan. Dat voelde beter, veiliger en comfortabel. Toen we allemaal klaar waren, werden we samen met de familie, verzocht naar het dakterras te gaan.

Ho stop…eerst nog even naar het toilet!

Als ik eenmaal boven ben, kan ik voorlopig niet meer. Zo croste ik voor de tiende keer langs de beveiliging richting het invalidetoilet. Daarna rolde ik richting de trap, parkeerde mijn rolstoel en sprong, begeleid door de familie, naar boven. In de loop van de dag had ik flink gelobbyd om Lonneke ook een plaatsje bij de familie te geven en dat was uiteindelijk gelukt. Heel fijn, want mijn lieve stoere vriendin heeft het zelf ook niet makkelijk en toch was ze hier voor mij. Respect. Nee klopt, jullie hebben haar niet in beeld gezien, maar ik kan jullie vertellen dat zij zowat naast onze bank op de grond lag, om foto’s te maken van alles wat er gebeurde. Ze heeft het talent van een paparazzi, ongezien mooie plaatjes schieten. Het was hilarisch, maar gelukkig hebben we de foto’s nog. Thanks Lon! ????

We gaan live, met 3….2….1!

‘Kanker moet de wereld uit, dat willen we allemaal. Vanavond maken we met heel Nederland een statement voor het leven!

Net voordat we live gingen werd de nieuwe commercial van het KWF op televisie uitgezonden. Hebben jullie die ook gezien? Mooi hè? Heb je mij toevallig nog gespot? Voor één seconde ‘of fame’, heb ik ruim tweeënhalf uur voor de camera staan shinen (????), maar alles voor het goede doel. Het draait om het eindresultaat en dat mag er zeker wezen. Het is prachtig, warm, zacht, stoer, rouw, kwetsbaar, maar ook vol leven.

Frits Sissing opende de show tussen het publiek vanaf het Plein. Wij konden dat deel vanaf onze plek volgen via een scherm en na ongeveer tien minuten werd mijn filmpje gestart. Precies op dat moment werd ik boven van de bank getrokken, om tussen de camera’s door en over de snoeren heen, op de afgesproken en gemarkeerde plek, klaar te gaan staan. Het enige wat ik jammer vond, dat ik daarom niet samen met mijn familie het filmpje kon bekijken. Toen ik de beelden voor het eerst te zien kreeg was ik best emotioneel en moest ik echt wat traantjes wegpinken. Ik was benieuwd hoe mijn familie de beelden zou ontvangen. Nu moest ik sterk blijven, want ik wilde mijn boodschap krachtig overbrengen. En hoe doe je dat? Precies, door rustig te blijven ademhalen en jezelf een beetje af te schermen.

Het aftellen begon. Nog tien seconden, negen, acht….daarna telde de regisseur met haar hand van vijf, naar vier, drie, twee, één en kreeg ik het sein ‘go!’.

Weet je dat ik op dat moment niet eens zenuwachtig was? Dat kwam voornamelijk doordat de autocue meeliep en we het in de middag gerepeteerd hadden. Nadat ik mijn zegje gedaan had, moest ik in de camera blijven kijken, totdat ik het signaal kreeg, dat het oké was en ik terug mocht naar de familie. Frits bedankte mij voor mijn bijdrage en als ik me niet vergis, hoorde ik zelfs een klein applaus van het publiek. Dit was mijn eerste (en waarschijnlijk ook meteen de laatste) live tv optreden.✅ Kort, maar krachtig! Tijd om erover na te praten was er niet, want de show must go on.

We hebben allemaal de indrukwekkende verhalen kunnen zien en horen van de andere gasten en mogen genieten van het prachtige optreden van MEAU. Zij schreef de titelsong voor de documentaire van Sterre (die kanjer, met een veel te lange kanjerketting) die na de zomer uitkomt. Sterre (18) kreeg kinderkanker en heeft het heftige traject laten vastleggen. Gelukkig gaat het nu goed met haar.

’t is goed om te huilen
Met die kracht ben jij bereidt
Om ook anderen te helpen
En ook ze te laten zien
Dat je meer kan dan je denkt
En dat bewijzen bovendien
Voor jezelf, aan de wereld
Dat niemand sterker is
Ook al zien ze de ziekte
Nou dat is hun gemis
Je bent verder dan ooit
Ook al is er iets kapot
Hoe je vecht, hoe je lacht
Tegen de klippen op…
MEAU

De onthulling.

Frits was tijdens het nummer naar boven gekomen en werkte toe naar het moment waar we allemaal naar uitkeken. De onthulling van het immense kunstwerk. In de tijd dat jullie nog wat filmpjes te zien kregen, mochten wij naar de plek, waar ‘de ontsteker’ klaar stond. De woorden van Judith vulden de ruimte en bezorgden mij en velen met mij een brok in de keel;

‘Deze muurschildering is een boodschap voor iedereen. Een les van (ex)kankerpatiënten Pim, Kelly en Ilse. Wacht niet tot morgen om uit te spreken dat je van je familie houdt. Geniet van het weer, de benen waar je op loopt en het lichaam waarmee je ademt. Omarm het leven, bewuster en helderder dan ooit.’

Het kippenvel stond op mijn armen en vol spanning wachtten wij met de handen op de knop op het teken dat we mochten drukken. ‘En…go!’

Met positieve energie en vol adrenaline duwden we de hendel naar beneden. We waren vooraf gewaarschuwd onze handen er niet omheen te vouwen, want het had een ander bij de repetitie bijna gebroken vingers opgeleverd. ???? Het vuurwerk werd ontstoken en het doek viel, zodat we het adembenemende kunstwerk van deze jonge wereldberoemde Street artist te zien kregen. (Klik hier voor de beelden van de onthulling) Eerst was het stil, daarna hoorde je de ‘oh’s en ah’s, gevolgd door een vet applaus. Nielson zong zijn nummer ‘Stralen’ en wij straalden met hem mee. Emotioneel gebeurde er van alles, maar jeetje, wat een prachtig mooi en kwetsbaar werk, geïnspireerd door onze verhalen. ONZE verhalen! MIJN verhaal is symbolisch verwerkt in een mural. Niet normaal! Mijn energiebron ‘de zon’, had een prominente plek. De vrouw met haar baby staat voor kwetsbaarheid en het koesteren van dat wat je liefhebt. Een nieuw leven, een tweede kans. Het moment dat Ilse2.0 is geboren. Zij beschermt haar kind met alle liefde die ze heeft. Ben er stil van….zo ongelofelijk mooi, kwetsbaar en heel indrukwekkend. Ik val in herhaling, I know, maar ik kan niet anders. De ontlading was groot.

Na afloop was iedereen opgelucht, blij, uitgelaten en zeer tevreden over het eindresultaat. De nodige foto’s met de BN-ers werden gemaakt en het AD wilde ons zelfs nog kort interviewen. Ondertussen waren de mensen al bezig met opruimen en gingen er wat lampen uit. We werden vriendelijk verzocht naar beneden te gaan om de avond met een drankje af te sluiten. Dat leek mij een heel goed plan! Iemand vertelde ons dat we beter de andere trap konden nemen, omdat die beter verlicht zou zijn. Wij volgden braaf het advies en gingen die kant op.

‘Vrouw overleeft drie keer botkanker, maar valt van de trap bij liveshow van het KWF’. Dit had zomaar de kop van een krantenartikel kunnen zijn… ????

De leuning van deze trap was beter, maar meteen bij de eerste tree was ik al bang, want je keek door het rooster zo drie meter de diepte in. Er stonden aardig wat mannen op de trap met een hoop apparatuur, die uiteindelijk hebben voorkomen dat ik de trap naar beneden afdonderde. Weet je wat er gebeurde? Nou, die gaten van het rooster waren zo groot, dat mijn kruk inclusief krukdop er dwars doorheen zakte. Net op tijd wist ik mij staande houden en werd ik tegen gehouden door sterke armen. De dop zat halverwege mijn kruk, die vast zat in de trede. Met de bibbers in mijn been en mijn hart in mijn keel, sprong ik terug naar boven. Toch maar via de andere kant naar de afsluiting…

Proost op het leven! ????

Het was fijn om met elkaar een drankje te doen en na te praten over alles wat met de show te maken had. Voor ik er erg in had stonden de mensen waarmee we intensief gewerkt hadden voor mijn neus met een prachtige bos bloemen en een pakketje. Blij opende ik het cadeau en zag dat mijn beschermer van mijn prothese beplakt was met een sticker van het geweldige kunstwerk. WAANZINNIG! Oh, ik was de koning te rijk! Nu heb ik echt een uniek been! Wouw!!! ????

Bedankt!

• Wat bijzonder dat ik onderdeel mocht uitmaken van deze prachtige nieuwe show! Ik voel me vereerd en ben super dankbaar.
• @Judith, kippenvel! Wat ben je een kanjer, een ster, nee veel meer dan dat. Een wereld artist van groots formaat! Dat ik jou heb mogen inspireren, maakt mij super trots.
• @Medewerkers van het KWF, jullie zijn een warme ‘familie’ ik voelde me helemaal thuis bij jullie allemaal. Jullie hebben ons goed verzorgd en in de watten gelegd. Dank dank dank!
• @ICP wat hebben jullie goed gescout (????) en een fantastische show neergezet! Nooit geweten wat er allemaal voor nodig is, maar ook voor jullie petje af.
• Medekandidaten @Kelly en @Pim, wat was het fijn om deze ervaring met jullie te mogen delen. We zijn voor altijd aan elkaar verbonden door en in het immense kunstwerk. Dat onze verhalen inspiratie zijn geweest voor een levensgroot kunstwerk is ontzettend bijzonder.
• @Frits ook jij bedankt voor je professionele en warme presentatie. Enne…mocht je ooit een dagje vrij willen of een vervanger nodig hebben… just give me a call! Eén voorwaarde; zorg je dan wel voor een autocue? ????

Spreuk van de dag

Vandaag ben ik dankbaar. ❤️