De dingen waarvan jij je afvraagt
waarom het je overkomt,
zijn vaak juist
de ervaringen waar je de grootste
lessen zult halen.
Jij als bron
Huisarts
‘Wat heb jij nodig om je gerust te stellen?’, vroeg de huisarts toen ik tegenover hem zat.
Bij die vraag schoten direct de waterlanders alweer in mijn ogen. Wat ik nodig heb? Bevestiging dat de stekende pijn in mijn nek en schouders te maken heeft met belasting van spieren, aanhechtingen of pezen en niet met nare kanker gerelateerde plekjes op de nekwervels. Geloof me, als je ooit kanker hebt gehad, blijf je altijd op je hoede. Getekend voor het leven. Een klein stemmetje in je hoofd die bij tijd en wijle onrust zaait en tegen je zegt; ‘Het zal toch niet…‘. Sinds een paar weken ervaar ik behoorlijke pijn en steken in het gebied rondom mijn nek. Dit heb ik uiteraard eerder besproken met de fysio, die er overigens van uitgaat dat het bewegingsgevoelige klachten zijn, en probeert de nekspieren ‘los’ te maken. Toch slaat de paniek in de nachten toe, als ik niet kan slapen en lig te piekeren. En ja, we weten allemaal; angst is een slechte raadgever.
Lig ik daar in het donker eindeloos naar het plafond te staren…
Fijn dat ik deze ochtend meteen bij de huisarts terecht kon. Een vakkundig luisterend oor doet al wonderen. Ik kan niet anders zeggen dat mijn pijnklachten en bijkomende angsten heel serieus genomen werden. Na een lichamelijk onderzoek, waaruit duidelijk bleek dat er beperkte mobiliteit was, werd ik puur ter controle en uitsluiting van afwijkingen, doorverwezen naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto. Op de vraag hoe het verder met me ging brak ik volledig en stroomden mijn ogen over. Mezelf verontschuldigend voor deze onverwachte emotionele waterval, vertelde ik over de thuissituatie en mijn zit- en loopproblemen. Het is overduidelijk, het wordt me soms gewoon even teveel. Het leven staat – op een hele andere manier – toch weer op zijn kop. Kon hij maar op recept een beetje zon, licht, warmte en liefde voorschrijven. Helaas, dat is onmogelijk, maar op zijn advies ga ik komende week wel op gesprek bij de praktijkondersteuner, wellicht kan hij wat voor mij betekenen.
Concert
Holland Zingt Hazes. ????
Rad van Fortuin.
De kroegen op het plein puilden uit en overal klonk muziek van de volkszanger. Wij gingen rechtstreeks naar de ingang van de concerthal, want heel warm was het niet en om met een rolstoel een overvol café in te duiken was sowieso geen goed idee. Elk nadeel heeft zijn voordeel, want wij hoefden niet achterin de rij aan te sluiten, maar mochten door naar de ingang speciaal voor mindervaliden. Niet verder vertellen ????, maar stiekem hadden we een klein flesje wijn achterin mijn tas gegooid. Niet per se uit kostenoverwegingen, maar meer uit praktisch oogpunt. Als één van de eersten mochten we naar binnen en hoopten dus dat we niet gefouilleerd zouden worden. We hebben vast een betrouwbaar gezicht (of mazzel) en mochten meteen door. Wij zo blij als een kind dat ‘het’ gelukt was, haha. Verderop in de hal was er van alles te doen, zo stond er ook een Rad van Fortuin met leuke prijzen. Van partypopper tot Hazes merchandise van ‘helaas’ tot vrijkaarten voor 2024. Normaal gesproken ben ik hier helemaal niet van, maar wilde deze avond mijn geluk beproeven. En wat denk je? ????
Met één draai aan het rad won ik weliswaar niet de hoofdprijs, maar wel tien euro bar-tegoed!
De eerste twee wijntjes waren van het huis, dat was leuk meegenomen! Irene en Dewy waar we mee hadden afgesproken, waren getuige van mijn ‘geluk’. Daarna wilden we samen met de lift naar de tweede ring voor een natje en droogje, maar ‘ho stop’ dat ging niet zomaar. Een medewerker vertelde dat ik onder begeleiding naar de lift gebracht zou worden en hooguit één persoon mee mocht nemen. Lynn en ik werden overgedragen aan een liftbediende die dus blijkbaar de hele avond op de knopjes mag drukken. En het gebouw heeft maar een paar verdiepingen hè?! ???? Alsof we dat zelf niet kunnen. Het zal je baan maar wezen. Boven hadden we alle de tijd om even wat lekkers te nuttigen en, zoals het ons vrouwen betaamt, een paar keer een bezoekje te brengen aan het toilet in de hoop ‘leeg’ te zijn voor de duur van het hele concert. Ik kan je nu alvast verklappen, dat dit laatste natuurlijk niet gelukt is.???? Wij zijn een paar zeikerds bij elkaar…
Die trappen in Ziggo Dome zijn op één been werkelijk doodeng.
De rolstoel parkeerden we met jassen en al naast de bar om vervolgens de eerste trap richting de zaal omhoog te springen. Dat ging prima, maar daarna keek ik de diepte in en zag het podium en een bewegende mensenmassa. Pfff, best hoog. ???? ‘Koppie erbij houden en geen verkeerde move maken, Ils‘, sprak ik mezelf toe. Ik vond het doodeng om de steile trap met smalle treden naar beneden te jumpen. Gelukkig wist Lynn mij veilig naar mijn plekkie te brengen en kon het grote genieten beginnen. De line up was zeer gevarieerd, maar wat mij betreft waren Waylon, Ogene, Karsu en Hazes Junior de toppers van de avond. Ze wisten met verschillende nummers de gevoelige snaar te raken en dat leverde toch een brok in mijn keel en een traantje op. Hoe kan het ook anders?
SorryWat ik je zeggen wil is sorryMaar jij gaat weg het is voorbijJa echt voorbijEcht voorbijSorryJa ik moet gaanMaar ik zeg sorryIk weet het is misschien wel hardMaar ik ga wegHet is te laat
André Hazes
Ons pap 88 jaar!
Mensen willen niet ouder worden, maar stel je voor je wordt het niet…
Je zou er voor tekenen om zo 88 jaar te mogen worden. Fit, vitaal en gezond. Mijn vader straalt nog zoveel levensenergie uit, dat hij bijna licht geeft. Het lopen gaat misschien iets moeizamer, maar dat is dan ook het enige. Samen met de kinderen en aanhang waren we uitgenodigd voor een lunch bij Café Schuttershof bij pa om de hoek. Voor deze gelegenheid had ik Leggy meegenomen, zodat we samen te voet naar het restaurant konden gaan. Terwijl ik mijn prothese aan deed, kwam ik erachter dat ik de (linker) sneaker – die ik thuis had klaargelegd om mee te nemen, plus schapenvachtje voor het korset tegen de pijn – was vergeten. Uilskuiken dat ik ben! ???? Ik had namelijk een zwart laarsje aan, omdat dat zo leuk bij mijn jurk paste. Daar stond ik dus, met een roze sneaker en een zwart laarsje. Met twee verschillende schoenen kon ik èn niet lopen (laars heeft namelijk een hak) èn niet over straat (ben geen clown).
Voor het wandelingetje had ik dus die ene schoen nodig. Kak! Wat nu? De oplossing lag gelukkig binnen handbereik.
Riet kwam met een paar gympen op de proppen die ik mocht lenen. Ik had mazzel, want we dragen dezelfde maat. De schoen paste zowel aan mijn linkervoet als aan de voet van Leggy, die toch wel iets groter is. Goed, probleem opgelost, mijn laarsje ging in de tas mee om op locatie weer aan te doen. Ja, ik blijf ijdel hoor! Ver lopen was het zeker niet, slechts driehonderdvijftig meter, maar voor mij was het meer dan genoeg. Het korset van de prothese zat vreselijk en de druk op het steunpunt van mijn linker heup en ingebrachte zitbot gaf enorm veel pijn. Meteen toen ik binnen was gooide ik het been af en deed ik mijn eigen schoeisel weer aan. Pas daarna kon ik de rest van de familie rustig begroeten. Het welkomstwoordje van pa raakte mij diep, omdat hij ook de afwezigen waaronder Frank benoemde. Dat sierde hem zeker, maar maakte bij mij de nodige tranen los… ????
My name is Van Hooijdonk. Ilse van Hooijdonk.
Na een lekkere lunch zaten we gezellig wat te kletsen en kwam het gesprek op alle veranderingen in mijn leven die aanstaande zijn. Naast alle emoties moeten we verder in gesprek met de mediator, met de makelaar om tafel om ter zijner tijd ons huis te verkopen en meteen een gelijkvloerse woning voor mij/ ons te zoeken. Het heeft nogal wat voet(en) in de aarde. En dan wil ik niet eens nadenken over het verhuizen zelf. Het hele huis vol herinneringen moet dan leeg. Van onder tot boven. Bij het idee alleen al krijg ik buikpijn en springen de tranen spontaan in mijn ogen. Vreselijk. Maar dat is nog lang niet alles, alle tenaamstellingen moeten worden aangepast. Denk daarbij aan het paspoort, rijbewijs, bankrekeningen, verzekeringen, maar ook mijn patiëntendossiers en al dat soort zaken.
Wist je trouwens dat op het moment dat de scheiding wordt ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand, je in principe de achternaam van je ex-man behoudt?
Mocht je deze niet willen houden, dan moet je dat specifiek bij de gemeente kenbaar maken. What’s in a name?Tja, wil je de naam blijven dragen van iemand die niet meer bij je wil zijn? Wat is daar de toegevoegde waarde van? Oké, het is een stuk eenvoudiger, ook omdat de kinderen zijn achternaam dragen, maar het voelt voor mij niet oké. Ik ga uiteindelijk dus weer terug naar mijn meisjesnaam; Van Hooijdonk. O jee, meteen als ik dit zeg, denk ik aan mijn website ilsemoerkerk.nl, mijn Gmail account, social media kanalen, inloggegevens en gebruikersnamen. Zucht. Echt alles verandert bij een scheiding. Stom!
Weet je dat ik nu al moeite heb om te zeggen hoe ik heet als mij om mijn achternaam gevraagd wordt? Want ja, hoe lang heet ik officieel nog Moerkerk…? ????
Inmiddels heb ik ook al een balletje opgegooid bij Mariska van ‘Een website voor jou‘ met de vraag wat te doen met de naam van mijn site. Ook weer zo’n dingetje. Inmiddels is mijn site in een soort van transitie; mijn logo is voor nu aangepast naar gewoon ‘Ilse’ en heb ik mijn meisjesnaam overal toegevoegd. Kunnen jullie er vast een beetje aan wennen. Natuurlijk vroeg ik pa om raad en heb daar meteen even een video van gemaakt. Nieuwsgierig naar zijn advies en wens? Kijk hier deel 1 en deel 2 van onze vlog!
Het dieptepunt met Leggy is bereikt, bij elke stap die ik zette moest ik harder huilen.
Als afsluiting van de dag zouden we bij pa nog even een drankje doen. Ik wisselde de laars voor de geleende gymp en deed Leggy dus weer aan om diezelfde driehonderdvijftig meter terug te lopen. Al bij de eerste stappen ging ik finaal door de grond. Pijnsteken, niet te doen. Ik verbeet de pijn en tranen en probeerde stoïcijns door te lopen. Maar bij elke stap werd ik bozer, verdrietiger, gefrustreerder en was ik de wanhoop nabij. Grote zus zag mijn verbeten gezicht en zei dat ik mezelf niet hoefde te bewijzen en het been gewoon af kon doen. Zij zou het met liefde voor me naar huis dragen. Eerst wilde ik er niets van weten en was ik vastbesloten om door te akkeren, maar de tranen stroomden inmiddels over mijn wangen. Dit was niet oké. Ik kon niet anders dan toe geven aan die vreselijke pijn, voordat ik alles stuk zou lopen en gooide midden op straat mijn been af. Opgelucht hupste ik in stilte verder naar pa zijn huis en moest echt even tot mezelf komen.
Zaterdag 18 maart is de dag van het congres in Berlijn, waar mijn hulpvraag en filmpje wordt getoond aan instrumentmakers van over de hele wereld. Fingers crossed dat er iemand opstaat met DE oplossing voor mijn zit- en loopprobleem. Zelf neem ik dit weekend voor het eerst deel aan een para-badmintontoernooi in Delft. Volgende week lees je of ik volledig van de baan geveegd ben of een beetje tegenstand heb kunnen bieden. ????
Spreuk van de dag
Ik wens je
Ik wens je warmte,
liefde, licht
Een lach op je gezicht
Ik wens je rust en energie
En een klein snufje magie
Dat wonderen bestaan
en dat
nare dingen overgaan. ❤️
Brievenbusgeluk
Met naam ‘van Hooijdonk’ niks mis mee. Volgens jullie pap afkomstig van Frankrijk?? Mij werd verteld van Spaanse adel. Veel sjieker. Haha.
Ah haha, dan gaan we voor de Spaanse adel! Ons pap verzint het waarschijnlijk waar je bij staat…???? En van Hooijdonk vind ik ook een hele mooie naam hoor!X
Gefeliciteerd! En je eigen naam blijft altijd – ik weet er alles van- dus gewoon Ilse van Hooijdonk dus!
Het eerste stukje van je blog over wat kanker met je doet is ook voor mij zeer herkenbaar. Met elk vreemd pijntje denk je het zal toch niet. Ik ga echt duimen voor je dat ze in Berlijn iets voor je kunnen bedenken waardoor jij lekker kunt zitten en dan vooral zonder pijn. Met de naam van Hooijdonk is niks mis. Er staat een mooie vrouw achter. Haar naam is Ilse.
Oh wat een mooi compliment Mieke, dank je! En ja, het eerste deel van het blog zal zeker herkenbaar voor je zijn. Dat zal waarschijnlijk nooit veranderen. Tis wat tis. Nu nog hopen op een positief teken vanuit Berlijn. ????????
Helder! Van Hooijdonk dus! X
Nou Ilse, jouw verhalen…zoveel respect voor jou en wát kun jij het allemaal goed en met emotie verwoorden. Ben altijd even stil na het lezen van je verhalen.
En dan “jullie pap” (lekker Brabants) 88 jaar, wat ziet hij er nog goed uit. Gefeliciteerd met hem, doe hem heel veel groeten en oh ja Ilse van Hooijdonk klinkt heel normaal voor mij. Dikke ????
Dankjewel Claudi!???? Ja ons pap gaat echt hartstikke goed, 88 en zo fit als een hoentje. Ik zal hem zeker de groeten doen, maar misschien heeft hij jouw berichtje ook gelezen. Hij is één van mijn grootste ‘fans’, haha. Voor jou is van Hooijdonk net als Knoop voor mij! Houdoe!????