Vrijdag was het, tot nu toe, de warmste dag van deze zomer, we waren net terug van onze heerlijke vakantie in Putten en ik kon alleen maar huilen. ???? Meteen bij binnenkomst zag ik namelijk op de kalender staan: ‘Body ophalen!’ en dat zou eigenlijk zijn van het logeeradres, zeker niet als een pakketje vanuit de dierenkliniek. Op de bar lag een prachtig schilderij van onze Body, gemaakt door de buurvrouw van één van zijn foto’s. Heel mooi en super lief ???? en ik hield het natuurlijk, bij het zien daarvan, niet droog. Nadat Frank bij de dierenarts was geweest om Body⭐️ op te halen, schoot ik weer vol toen hij mij de kartonnen doos overhandigde. We openenden het pakket en haalde het blik met Body’s as en zijn pootafdruk eruit. Weer biggelden dikke tranen over mijn wangen. God, wat mis ik hem. Ik mis zijn aanwezigheid, zijn diepe zucht als hij lekker ging liggen, zijn poot op mijn knie als hij geknuffeld wilde worden, zijn geslurp bij het drinken, zijn geluidjes tijdens het dromen, zijn zachte warme oortjes en zijn lieve vragende (schooiende! ????) blik als wij zaten te eten. Zaterdag heb ik met Leggy voor het eerst hetzelfde rondje gelopen als ik altijd met Body deed. Zo ook zijn allerlaatste wandelingetje. Ik weet nog precies waar hij die laatste ronde is gaan liggen, om de vijf meter, omdat hij simpelweg niet meer kon. Toch begrijp ik nog steeds niet dat het zo snel zo mis heeft kunnen gaan en huil mijn tranen…⭐️
In de vakantie was ik begonnen met het lezen van het boek van Marc de Hond, ‘Licht in de tunnel’. Het is een verschrikkelijk verhaal en één van de weinige boeken waarvan je vooraf weet hoe het afloopt. Kut dus! Het is een soort dagboek, geschreven vanaf zijn diagnose ‘blaaskanker’ en zijn manier van schrijven neemt je meteen mee. Toch werd ik ook steeds na het lezen een beetje verdrietig en moest ik het wegleggen om mijn zinnen te verzetten. Misschien is het te confronterend. Donderdag wilde ik het uitlezen, maar omdat het de laatste avond in Putten was en wij gezellig zouden gaan eten, besloot ik het boek thuis in alle rust uit te lezen, omdat het erg emotioneel was. En dat heb ik gedaan. Mijn tranen van Body waren nog maar net opgedroogd, toen er al weer nieuwe waterlanders over mijn gezicht stroomden. Wat een boek. ???? Nu had ik al veel respect voor Marc zijn positiviteit en de manier hoe hij in het leven stond, maar na het lezen van zijn verhaal maak ik een hele diepe buiging. Voor hem en zijn vrouw. RESPECT, echt! Wat een tegenslagen en wat een veerkracht. Het einde van het boek had het tegenovergestelde moeten zijn. Hij had geen gelijkspel mogen spelen tegen kanker, hij had het moeten overwinnen. Zoals een goede film of boek betaamt: ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ of ‘eind goed, al goed’. Maar nee, het liep niet goed af en ondanks dat ik het einde kende kwam het keihard binnen. Het verhaal balanceerde op het randje van hoop en wanhoop en sommige delen waren ook zo herkenbaar… ???? Het leven met een beperking, de rolstoel en de angst die je altijd als een loodzware last meedraagt van controle naar controle. Achteraf blijkt dat Lonneke en ik inderdaad zijn laatste voorstelling hebben bijgewoond. Dat maakt het extra bijzonder. Ik ken Marc niet persoonlijk, maar heb mee mogen lezen met zijn reis door de tunnel, waar hij samen met zijn gezin, familie en vrienden vele lichtjes heeft opgehangen. Heel mooi en heel verdrietig. ⭐️ Dit boek samen met Body’s gemis maakte dat ik deze vrijdagmiddag ontroostbaar was… ????
Gelukkig komt er na regen altijd weer zonneschijn.☀️ Het weekend verliep rustig, de kids moesten werken en Frank en ik hebben beide dagen lekker een stukje gefietst. Zaterdag gingen we richting Spaarnwoude, maar mijn accu was blijkbaar niet volledig opgeladen en mijn kilometerteller had het opgegeven. ???? Stom? Jazeker, want ik weet nooit hoeveel kilometers ik dan nog kan fietsen. Met een volle accu kom ik best ver, maar om manlief bij te houden????, moest ik vol inzetten op de ondersteuning en ja dan loopt de accu (en ik! ????) sneller leeg. Op het moment dat er nog maar één lampje brandde, waren we best ver van huis, dus besloten we terug te gaan. Deze week maar eens navragen of ik een zwaardere of grotere accu kan krijgen. Dat fietst vast meer ontspannen. In de avond kwamen Dorine en Tessa op visite, die voor een paar dagen in de buurt op vakantie waren. Gek eigenlijk, want we kennen elkaar al heel wat jaren (ruim vijfentwintig? ????), maar dit was de eerste keer dat ze hier bij ons in Haarlem een drankje kwamen doen. Meestal zien we elkaar natuurlijk in Esbeek bij pa en Riet, maar ik vond het erg gezellig zo. We hebben tot laat buiten gezeten en lekker bijgekletst.
Vanochtend had ik de wekker vroeg gezet, omdat het plan was om naar de badminton te gaan. Ik hoor de regen tegen het raam tikken, voelde pijn in mijn tennisarm en vroeg mij af of het wel verstandig zou zijn om nu te gaan spelen. ???? Zin had ik wel, maar de regen hielp mij een verstandige keuze te maken. Dus heb ik mij nog maar een keertje omgedraaid. ???? Drie kwartier later stond ik op, want de fysiotraining kon en wilde ik uiteraard niet overslaan. Nou, ik heb het geweten! De stagiaire waarmee ik voor de vakantie een ‘plank’ wedstrijdje heb gehouden (die ik met ruim vier minuten won!! ????????????) gaf ons les. Hij had een parcours (of was het een straf-training voor mij? ????) uitgezet van zes oefeningen. Allemaal leuk bedacht… voor mensen met twee benen! Maar ik houd wel van een uitdaging, dus heb ik het traject fluitend (????) op één been gedaan. Tussen twee pionnen rennen, is voor mij keihard springen hè?! ???? Het was pittig, ik zweette me rot, maar heb het parcours drie keer volbracht. Een schouderklopje voor mezelf! ???? Na het rekken en strekken, sprong ik weer in mijn rolstoel om naar de behandelkamer te gaan voor mijn vierde(?) shockwave therapie. Wederom niet fijn, maar te doen. Nu maar weer hopen dat het de komende dagen wat effect heeft.
Na een kopje koffie bij de buurtjes om te bedanken voor het mooie schilderij ????, vertrok ik met Lynn naar ons mam in Alblasserdam. De afgelopen week had ik niet gereden, dus ik vond het weer een beetje spannend om achter het stuur te stappen. Alleen durf ik het nog steeds niet hoor, dus ik was oprecht blij dat dochterlief mee naar oma wilde. Op ons gemak reden we in anderhalf uur naar het verpleeghuis. Eenmaal binnen gingen we naar de woonkamer waar mijn moeder zat te kleuren. Zij zag ons niet, maar de verzorgsters zeiden ‘Kijk Betsy, er is visite voor je!’ Lachend kwam ze naar ons toe lopen. Wij vroegen aan de begeleiding of we in de grotere huiskamer koffie mochten gaan drinken, maar ze zeiden dat dat vanwege de coronamaatregelen nog niet mocht. Vreemd, want de vorige keer met Frank mochten we daar wel koffie drinken. Voor de zekerheid ging de dame in kwestie het nog even navragen, maar kwam al snel vertellen dat we alleen maar met mama naar haar kamer mochten. Goed het zij zo. Er stonden, door omstandigheden, nog maar twee stoelen, dus ging ik op bed zitten. Beter voor mij, want dat zit toch een stuk zachter dan een plastic stoel. Mams was in een vrolijke bui. We hebben samen foto’s gekeken en wat zitten keuvelen. Soms maakte ze echt een hele heldere indruk, terwijl ze niet veel later een totaal onsamenhangend verhaal zat te vertellen. Het grappigste was dat ze zichzelf een tikje tegen haar wang gaf, toen ze niet uit haar woorden kon komen. O ja, en uit het niets zei ze heel blij ‘ik heb twee benen!’ en sloeg lachend op haar knieën. Waar kwam dat ineens vandaan? ????♀️ We kregen alle drie de slappe lach, heerlijk! Toch vroeg ze mij ook of ik nog pijn had aan mijn been. Dat ik dat bewuste been mis, ontgaat haar volledig. Beter zo! Rond etenstijd namen we afscheid van haar en zwaaide ze ons uit. Ik voelde me blij, het was fijn om haar zo te zien. ❤️ Lynn en ik reden door naar Manja, waar we gezellig samen Bart en Nicky een hapje hebben gegeten. De terugreis verliep goed, het was beduidend minder druk dan de heenreis en met een leuk muziekje op, waren we in no time terug in Haarlem. Dit was een mooie dag! ????
Spreuk van Marc ⭐️
Geef mij de kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen. De kracht om te veranderen wat ik kán veranderen. En de wijsheid om het verschil te weten. ✨
