Vooruit
Met volle kracht vooruit,
vastbesloten dat ik er kom.
Lukt het niet in één keer,
dan rijd ik toch gewoon
een stukje om! 🙃
#vakervrolijk

Here we go

Aangenaam.

Maandenlang hebben we ernaartoe geleefd en naar uitgekeken en dan ineens is het zover. Het trainingsweekend met het hele team van HelioHeroes in de Ardennen. Niemand uitgezonderd. Ter kennismaking nog even de namen op een rijtje. En als je denkt, het aantal klopt niet, er is er één te veel, heb je gelijk. Esther, de upper HelioHeroe, is de organisator en tevens opvang van iedere buddy die een keer niet kon.
Van links boven naar rechts: Esther, Jan, Rik, Marc, ikke, Fridtjof en Bart
Van links onder naar rechts: Tamara, Sannah, Sandra, Petra, Carlo en Britt

Met de laatste spullen en een lunchpakketje in mijn handbagage vertrok ik, samen met mijn fietsmaatje Bart, naar Wijk aan Zee. Bij de ingang van de fitness stond de rest van de club ons al op te wachten. Iedereen was een beetje uitgelaten, temeer ook omdat we al heel wat verhalen hadden gehoord van onze voorgangers. De uitputtingsslag in combinatie met het verblijf in het vakantiehuis van de bijzonder warme gastheer Hans Slootman – oud revalidatiearts van Heliomare – in het Belgische heuvellandschap zou er één zijn om nooit te vergeten. Wat we precies konden verwachten? Dat was één groot vraagteken. Met twee Heliomare busjes voor de heroes en de buddy’s en een vrachtwagen vol met materiaal; handbikes, racefietsen, tassen, koffers, eten en drinken verlieten we om half vijf het parkeerterrein. Het (school)reisje kon beginnen!

Hoezo, gek in het zuiden. In de Randstad rijden de auto’s iedere dag in polonaise. Loesje

Vrijdagmiddag de snelweg opgaan is vragen om problemen en dat hebben we geweten. Op de A2 reden we meteen vol de file in en toen we ook nog eens verkeerd reden om Jan Welmers – voorzitter Raad van Bestuur en tevens buddy van Sandra – bij Knooppunt Deil op te halen, misten we de afslag. 🙄 Tja, dat krijg je met al dat gekakel en gedoe. Geen man overboord hoor, het leverde ons niet alleen een extra rondje en plaspauze op, maar ook een heerlijk ijsje bij de McDonalds. Na ruim 330 kilometer kwamen we om half tien aan bij het houten huis in Vielsalm. Vijf uur later! 🥴 Met een houten kont en stijve ledematen, want zo’n lange zit blijft een uitdaging zelfs met een stapel kussens, maar wél vol nieuwe energie.

Vielsalm, België

Het ‘Heroes’ huis.

Na zo’n lange rit en drukte op de weg is best knap om zo goed als tegelijk te arriveren op de plaats van bestemming. Vraag me niet hoe, maar het is ons gelukt. Marc en Rik waren met de vrachtwagen eerder vertrokken en stonden (jawel met een biertje in de hand 🍺) al klaar voor ontvangst. Het houten huis lag in een prachtige tuin en groene omgeving en nadat alle zooi was uitgeladen, konden we het chalet gaan verkennen. Zoals ze al verteld hadden, niet luxe, maar wel super gezellig, kneuterig en voorzien van heel veel leuke details. De kamerindeling was gemaakt, maar is na een paar drankjes een paar keer volledig op de schop gegaan, haha. Ieder heeft zo zijn eisen, wensen en voorkeuren. Er was één slaapkamer beneden voor de rollers, de rest mocht boven in één van de vier slaapkamers of zoals Bart en Sandra verkozen, in de huiskamer slapen. Ik deelde de kamer en het tweepersoonsbed met heroe Petra. En oh ja, er was één badkamer voor ons allemaal en één extra toilet boven. Ik kan je zeggen, dat was ook best een uitdaging…

Nadat iedereen een beetje gesetteld was, werden we voorzien van hapjes en drankjes. Er werd zelfs nog een heerlijke pasta en salade op tafel getoverd. We kwamen niets tekort. Het was een en al gezelligheid en stiekem vergaten we dat we de volgende ochtend fit aan de start van de training zouden moeten verschijnen. Ach, dat zien we dan wel weer, dacht ik totaal onbezorgd. Rond de klok van half twee doken we ons mandje in. Niet dat ik meteen kon slapen, maar de uurtjes die ik heb kunnen pakken, waren heerlijk.

De eerste klim-duurtraining

Ik zal mezelf niet snel voorbij rennen, daar is mijn conditie veel te slecht voor. 😂

Vóór de wekker gingen mijn luikjes al open. Ik had zin in de dag. Mechteld van Heliomare was in de vroege ochtend aangekomen om samen met de gastheer de boodschappen voor het ontbijt te halen. Een heerlijk moment om buiten een koffietje te doen. Echt even genieten. Om klokslag negen uur zaten we aan een superluxe en uitgebreid ontbijt. Er moest tenslotte goed gegeten worden om de uitdagende route aan te kunnen en ook de lunchpakketjes werden gemaakt. De tassen van de buddies werden gevuld met bidons, gelletjes, eiwitrepen en broodjes voor onderweg. En regenkleding, al was ik volgens mij de enige zonder regenpak. Voordat we ‘los’ zouden gaan, moest er natuurlijk eerst een groepsfoto in het nieuwe tenue gemaakt worden. (Zie foto boven het blog.) Tja, en hier lachen we allemaal nog…😬

Schitterend! Schitterend! Schitterend!

Om met z’n allen tegelijk te vertrekken is een utopie. De ene moest nog een plasje plegen, terwijl de ander al lang en breed in de startblokken stond. Bart, Fridtjof en ik vertrokken samen met onze buddies als eersten, maar ook wij vielen na een paar heuvels ‘uit elkaar’. Terwijl wij worstelden met en stiekem ook genoten van onze eigen kilometers, bleek dat we het asfalt deelden met de deelnemers van de Chouffe Classic. Deze pittige, maar oh zo mooie toertocht van 175 km staat bekend om zijn stevige klimmetjes, prachtige vergezichten en het onmiskenbare Ardense karakter. En daar waren wij dus ook. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het een prachtige omgeving is om te fietsen. Pittig en uitdagend, maar oh zo de moeite waard.

En ja, er is ook altijd iets van pech onderweg.

Om niet meteen stuk te gaan, moet je je eigen tempo fietsen. Bart en ik hebben een tijdje redelijk bij elkaar gefietst totdat hij een slag in zijn wiel kreeg. Hij had geluk dat hij deze kon laten maken bij de stand van de Chouffe fietsenmaker die bij één van de posten op de route stond en weer door kon. Petra had iets minder geluk, zij kreeg onderweg in the middle of nowhere een klapband en moest noodgedwongen stoppen. Sandra had problemen met het schakelen en kon – mede doordat ze last had van haar gezondheid – ook niet de hele tocht voltooien. Ik had met haar te doen. Tamara heeft uiteindelijk ook een iets kortere route gereden, omdat zij wat trainingsachterstand had. Fridtjof was in geen velden of wegen meer te bekennen, wat op zich een goed teken was, hij was vast lekker aan het biken. Marc en ik reden gestaag door, maar werden natuurlijk later weer ingehaald door Bart en Sannah. De uitslovers, haha!

Plastuit.

Mannen hebben het echt wel een stuk makkelijker onderweg als er een kleine boodschap gedaan moet worden. Ondanks dat wildplassen niet wordt getolereerd en zelfs net als in Nederland bestraft kan worden, hangen zij hun ‘jongeheer’ regelmatig uit de broek om te lozen. Van Sandra had ik wel een plastuit gekregen, maar nog niet uitgeprobeerd. ‘Als je moet, doen we het gewoon hier in de bosjes’, zei buddy Marc, maar zo makkelijk is dat niet. Staand of half hurkend plassen op één been is niet te doen. Daarbij moet ik dan mijn broek laten zakken en het idee dat iemand mijn verminkte lichaam kan zien, maakte het een 100% no go voor mij. Dan pis ik nog liever in mijn broek! We hadden het geluk dat we langs een sportvereniging kwamen, waarbij de deur openstond. Op ons beste Frans vroegen we of we gebruik mochten maken van het toilet en dat was oké. Springend tussen twee buddies, gingen we naar binnen, nagekeken door de aanwezigen. Ach ja, het ziet er ook wel een beetje gek uit natuurlijk, zo’n jumping eenbenige.

Emotionele ontlading bij ‘Stay with me…’

Totaal onverwacht, na de nodige kilometers en een flinke klim brak ik bij het horen van de stem van Sam Smith met het nummer ‘Stay with me’. Ik zie ons viertjes in 2017 nog op de zolderkamer van Sven staan. Ontredderd door het slechte nieuws, dat de kanker voor de tweede keer terug was. Ik dacht dat het einde inzicht was. We hielden elkaar stevig vast in een family hug. Precies deze film speelde door mijn hoofd, toen ik daar aan het bikkelen was. Ook nu rolden de tranen over mijn wangen. Was het de vermoeidheid of verwerk ik tijdens dit hele traject alles wat ik achter mij wil laten? Ik had geen idee, de emotie overviel me gewoon een beetje. Buddy Marc stelde mij gerust en liet weten dat het heel normaal is wat er gebeurde en er ruimte voor mag zag. Zo liet ik het verdriet maar even toe, terwijl ik dapper probeerde door te trappen.

Onderweg heb ik – naast een lekker broodje – twee keer een gelletje genomen voor een snelle energieboost. Deze gels vullen de verbruikte koolhydraten aan om de gevreesde hongerklop te voorkomen en de armen draaiende te houden. Ook de verschillende playlists op Spotify hielpen mij door de kilometers heen. Het blijft me verbazen dat je met een handbike, op pure armkracht, deze heuvels kunt trotseren. Zeker als je ziet hoe gewone wielrenners met gespannen kuiten omhoog ploeteren. Echt, hoe dan?! Wel leuk dat ik vele duimpjes omhoog en aanmoedigingen heb mogen ontvangen.

‘Gefeliciteerd! Je hebt zojuist de grootste klim vastgelegd‘, aldus Strava.

De hele middag was het droog, tot de laatste lange klim. Precies daar kregen we een enorme regenbui op ons kop. Duh! 🙄 Zeiknat, moe en voldaan kwamen Bart en ik samen met onze buddies Sannah en Marc aan bij het vakantiehuis. Met 45,55 km op de teller, 4 uur en 10 minuten beweegtijd en 767 hoogtemeters. Wij konden trots op onszelf zijn!
Zie hier het filmpje van het behalen van mijn eerste 700 hoogtemeters! 💪🏼

Met een heerlijke warme douche in het vooruitzicht, ontdeden we ons van de natte kleding en kregen een biertje om het resultaat te vieren. Het was wachten op een plekje in de badkamer. Maar wat denk je? Warm water op. Grrr…. het werd dus een hele korte koude douche. 🥶 Daarna lekker droge kleren aan en iedereen binnen zien druppelen. En niet iedereen kwam blij terug. Regen, pijn, materiaal pech, het kwam allemaal voorbij. Ervaringen delen, twijfels uitspreken en onzekerheden aangeven is dan toch even heel belangrijk.
Einde van de middag werden er verse pizza’s gebakken in de pizza-oven buiten als voorafje, daarna kwamen de pasta, lasagne en salade op tafel en genoten we allemaal van het vers gemaakte eten. Voor in Oostenrijk kregen we ook allemaal nog een paarse Helioheroes polo uitgereikt voor de teamspirit. Die mogen we dragen als we daar samen op pad gaan of uiteten. Zo blijven we mooi herkenbaar als team.

Korte klimtraining

Zondag stond er een tweede klimtraining op het programma. Voor de liefhebbers…

Na een lange pot Keezen, een chaotische mix van Mens-erger-je-niet en pesten, waarin ik tot grote hilariteit van de rest eindeloos buitenspel stond zonder opzetkaart en uiteindelijk kansloos verloor, namen we nog een laatste drankje en een zoutje voor het slapengaan. Helaas verliep deze nacht voor mij iets minder goed, omdat ik de slaap maar niet kon vatten. De geluiden die ik hoorden hielpen in elk geval niet om in dromenland te komen. Na slechts een paar uurtjes tukken, ging de wekker alweer af. Het eerste was ik voelde was de enorme spierpijn in mijn armen en schouders. Oef…

Gezien de weersvoorspellingen was niet iedereen van plan om op de fiets te stappen. Zelf had ik daar geen twijfel over, ik kwam hier tenslotte om te trainen. Weer of geen weer. Na opnieuw een stevig ontbijt met de nodige eieren, maakten we ons klaar voor de tweede training. Een aanzienlijk korter parcours, maar wel met de nodige hoogtemeters. Samen met mijn buddy besloten we er een hersteltraining van te maken met als doel het herstelproces van mijn lichaam te stimuleren. De eerste kilometers vond ik zwaar, maar daarna draaiden de armen weer naar behoren. Het was een lange afdaling met wat korte klimmetjes en één hele lange klim vanuit het dal terug. Hoezo hersteltraining? Gewoon keihard buffelen.

Resultaat: 16,23 kilometer, 1 uur en 40 minuten beweegtijd en 272 hoogtemeters.

‘Wat hebben we mazzel met het weer‘, hoor ik mezelf nog zeggen, omdat het toen nog droog was. Maar… ook hier op het laatste lange stuk naar boven viel de regen weer vrolijk naar beneden. Kak! Het mooie was wel dat ik precies op dat moment het weiland in keek en in de verte een hertje zag staan. Voor mij het symbool dat mijn vader meekeek. Hij heeft mij geleerd ‘wild’ te spotten en naast de vele Wouws – een sierlijke roofvogel met lange, geknikte vleugels en lange, diep gevorkte staart – hebben we ook hazen en andere dieren gezien. En als klap op de vuurpijl dus ook een hertje. En ja, ik wil graag geloven dat dat ons pap was. Mooier kon het niet.
Bekijk hier mijn filmpje!

Het zit erop

De achterblijvers hadden in de tijd dat wij op de bikes zaten het huis aankant gemaakt. Voor de fietsers zat er deze keer gelukkig wel een warme douche in, dus zo verschenen we weer fris en fruitig aan de lunchtafel. Nadat alles was opgeruimd en ingeladen was het tijd om te vertrekken. We namen afscheid van gastheer Hans en zijn prachtige chalet en zwaaiden het laatste clubje, die met de auto terug zouden rijden, uit. Het weekend met de generale repetitie zat erop en ik ben iets meer in mezelf gaan geloven. Nog een kleine vier weken te gaan, te knallen tijdens de trainingen en dan is het zover. Het aftellen is begonnen!

Bekijk hier een compilatie van het weekend gemaakt door Marc. 

Spreuk van de dag

Ik wil dieper duiken
Hoger springen
Tussen de sterren verdwalen
Bergen beklimmen
#LiefLeven