Let life surprise you!

Para-badminton toernooi

Het zo mooi zijn als je je lichaam bij de fitness achter kan laten en weer kan ophalen als deze klaar is. ????

Op één van de zonnigste dagen van de maand, zat ik in de sporthal van Shuttle Up in Sliedrecht voor mijn derde para-badminton toernooi. De laatste voor de zomervakantie, tenminste als onze Transavia vlucht naar Mallorca maar niet tussen de 331 geannuleerde vluchten zit. So fingers crossed! Deze keer was mijn zus mijn personal coach die zorgde voor support, gezelschap en koffie. Omdat er wat spelers onverhoopt verhinderd waren, werden Maaike (mijn partner van AB Salland) en ik met de damesdubbel ingedeeld in de mannen poule. Ik kan je vertellen dat was pittig! ???? We hebben meer punten verloren dan gewonnen, maar veel geleerd, lekker gespeeld en hebben zelfs één keer een driesetter eruit weten te halen. En jawel, toch een zilveren beker in de wacht gesleept op de dames enkel en zelfs een shuttletje mogen slaan met de wethouder van Sport Roelant Bijderwieden, die de prijzen aan het eind van de middag uitreikte. Het grappige was dat ik de man uitdaagde om in een rolstoel mee de baan op te gaan, toen bleek dat hij nog kon badmintonnen en rollen ook, was ik positief ‘uit het veld’ het geslagen. ???? Bekijk hier een impressie van de dag.

Mama

Ben een schaduw van wie ik eens was
Een schim met een verleden
Mijn geest is vaak daar
Het lichaam in het heden
Lijk soms angstig
verdrietig of tevreden
Kun jij mijn emotie niet zien,
pak dan mijn hand
Weet niet wie je bent…
maar schept even een band
Een fijn, warm, liefdevol
en gerespecteerd gevoel
Geeft een beetje geluk
in die hoofdelijke warboel
K. Gijsouw

Aangezien de sporthal slechts op een kwartiertje rijden gelegen was van het verpleeghuis van mijn moeder, gingen zus en ik alvast bij haar langs voor moederdag. Uit ervaring weet ik inmiddels dat ik na een intensieve dag badmintonnen niet meer kan zitten en het niet verstandig is om de dag erna opnieuw de auto in te stappen voor een lange rit. Gelukkig was dit toernooi in de buurt en kon ik het mooi combineren. Mama zat te huilen toen we binnen kwamen en dat raakt altijd enorm. Geen idee wat er in dat koppie omgaat. Het doet me pijn haar zo verdrietig te zien. We besloten haar mee naar buiten te nemen en in het zonnetje samen wat te drinken. Met troostknuffels lukte het ons niet om haar uit deze emotie te halen, dus we moesten wat anders verzinnen.

‘Mam, heb je trek in een advocaatje met slagroom?‘

Ze reageerde niet, maar toen ik haar even later lepeltje voor lepeltje van het overheerlijke gele dikvloeibare likeurtje gaf, zag je haar ontspannen. Ze gaf zelfs een klein knikje toen ik vroeg of ze het lekker vond. Dat was ons cadeautje! Na heel veel knuffels en lieve woordjes, fluisterde ik zachtjes in haar oor hoeveel ik van haar houd en hoop ik dat ze met deze liefde weer even verder kan. Met een dubbel gevoel liet ik mijn mamsie achter. Kon ze maar met ons mee en heel eventjes de mama zijn die ze ooit was. Ik heb zoveel vragen nu ik zelf in scheiding lig, hoe heeft zij dat indertijd allemaal gedaan? Het antwoord hierop zal ik echter nooit meer krijgen…

Moederdag

Mama staat voor…

Onvoorwaardelijke liefde. Steun en toeverlaat. Geborgenheid. Geduld. Staat achter, voor en naast je. Helpende hand. Luisterend oor. Opvoeding. Normen en waarden. Onmisbaar. Levenslessen. Redder in nood. Gelijkenissen. Moederhart. Begripvol. Troost je. Is er altijd. Vangt je op als je valt. Liefdevolle knuffels. De beste. Trots. Onvervangbaar. Rots in de branding. Alles in 1. Nu zijn de rollen omgedraaid en is mijn mams niet meer de mama die ze zo graag nu nog had willen zijn. Ze is dichtbij en toch zover weg. Haar herinneringen zijn vervaagd. Haar blik in het oneindige verloren. Geen teken van herkenning. Nee, we moeten het hebben van een klein glimlachje, een oogopslag, iets waaruit blijkt dat ze heel eventjes in het hier en nu is. Dat zijn geniet-momentjes. Dankbaar voor elk moment dat we nog samen hebben. Wat er ook gebeurt, mijn mams is en blijft de aller allerliefste en ik weet zeker dat ze onze liefde voelt! ????

Coffee is a hug in a mug.

De geur van koffie is de lekkerste geur die je op een zondagochtend kunt ruiken. En ik was de gelukkigste mama ter wereld, die werd verwend met een kopje van het zwarte goud op bed. Even later volgde het ontbijt en zaten Sven, Lynn en ik met z’n drietjes gezellig boven te smikkelen. De knutsels en gedichtjes zijn ze ontgroeid, maar ik kreeg een mooie kaart met liefdevolle woorden en een prachtige bos bloemen. Daarnaast werd ik uitgenodigd voor een heerlijke high tea bij ‘Meneer Frans’ in de stad. Wat een surprise! We kregen een mooi zonnig tafeltje in de binnentuin en genoten van alle lekkere hartige en zoete verrassingen. Het was groots genieten met mijn twee bloedjes van kinderen, waar ik het allermeest van houd. Van mij mag het elke dag Moederdag zijn! ❤️

Openwatertraining

Ik zwem in een zee van tranen
Sla me er dapper door
Maak je om mij niet druk
Want ik kan heus goed zwemmen hoor
Brievenbusgeluk

Het was grauw en grijs. De buitentemperatuur tikte maar net de 12 graden aan en het buitenwater kwam nauwelijks boven de 16 graden uit. En ik? Ik was samen met Sven en Sim onderweg naar de openwatertraining bij Paviljoen Loef aan de oever van de Mooie Nel. Deze ijskoude uitdaging was natuurlijk ter voorbereiding op de Swim to fight cancer die over een kleine 4 weken plaatsvindt. Wij zagen de bus en partytent van de Openwaterswimmingclub al staan toen we aan kwamen rijden. Officieel mag en kan je niet verder met de auto, maar dat stuk afleggen met krukken, zou ten kosten gaan van mijn armkracht en de zwemtraining. Stoere Sven trok het paaltje uit de grond, zodat we over het fietspad voor de deur van Loef konden parkeren. Terwijl de meesten in het open tentje hun wetsuit aantrokken, hielp Marcel mij in mijn opmaat gemaakte (dus met één broekspijp) Dare2tri wetsuit. Het was even sjorren en trekken, maar het pak zat, na de laatste kleine aanpassing, als gegoten. Ik voelde me net een rookworst, die zo uit zijn velletje kon knappen…????

Het was ontzettend koud en er waaide een stevige wind. Ik vroeg me oprecht af, waarom ik dit ook al weer deed…

Natuurlijk om geld op te halen voor kankeronderzoek, dat is en blijft keihard nodig omdat het aantal patiënten met kanker in Nederland de komende tien jaar, mede door vergrijzing, sterk toe zal nemen. Na het openingspraatje van de organisatie, het omdoen van een safe swimmer, een scheut warm water in mijn pak te hebben gegoten en mijn badmuts had opgezet, werd ik letterlijk te water gelaten om de eerste meters in openwater te zwemmen. Heel even voelde ik de kou en schoot de kramp in mijn linker kuit, maar het pak deed zijn werk en zo zwom ik twee keer heen en weer naar de steiger aan de overkant. Was trouwens wel blij dat ik een waterschoentje had aangedaan, want de bodem lag vol stenen en andere zooi. Over de afstand waren de meningen verdeeld, maar ik schat in dat het zo’n driehonderd meter heen en weer was en ik niet één kilometer, maar zes- misschien zevenhonderd meter heb gezwommen. Ja, ik was de traagste van allemaal en kwam bijna als laatste het water uit, maar hé ik heb het wel gedaan! ????????

Lichtelijk onderkoeld.

Zwemmend naar de overkant leek ik amper vooruit te komen, terug ging iets makkelijker, maar kreeg ik door de harde wind en golven steeds een plens water in mijn gezicht. Niet prettig kan ik je vertellen en nee ik ontkwam er niet aan zo af en toe een flinke sloot water binnen te krijgen. Het was afzien en na een kleine veertig minuten bikkelen door weer en wind, werd ik klappertandend door zoonlief het water uitgetrokken. ???? Praten kon ik niet, want mijn kaken waren stijf van de kou. Een beetje verward en onder de indruk van deze ervaring werd mijn badmuts (en een pluk haar ????) van mijn hoofd getrokken, mijn winterjas om mij heen geslagen en werd ik begeleid naar het paviljoen. Ik was niet warm te krijgen. Misschien moet ik Wim Hof eens bellen hoe om te gaan met extreme kou. Ach, ik had natuurlijk ook gewoon thuis kunnen blijven…????

I can be strong and ask voor help at the same time.

Iemand had de sleutel geregeld van het paviljoen, waar ik gebruik mocht maken van de invalide badkamer om mij aan te kleden. Nou ja, eigenlijk kon ik zelf helemaal niks meer en hielp Sven mij in en uit de kleren. De kanjer. Langzaam voelde ik het bloed weer een beetje stromen en begonnen mijn vingertoppen te tintelen. Moe en toch voldaan stapte ik in de auto, waar de rug verwarming op volle toeren draaide, op naar huis, op naar een warme douche!

• Wil je mijn vlogs zien van het zwemmen? Bekijk dan hier het filmpje van de laatste zwemtraining in Heliomare. Tja, toen zat ik er nog warmpjes bij.
• Hier zie je de eerste zwemtraining in openwater, dat was totaal andere koek. Brrrr….????
• De donatieteller loopt al lekker op met dank aan alle donateurs! Mocht je nog wil sponsoren kan dat via deze link. Nogmaals, niets moet, alles mag.

Libelle zomerweek

Een feest voor vriendinnen.

Zo lig je in het ijskoude water en zo zit je warmpjes bij de Libelle Zomerweek. Van ijspegels naar zweetdruppels. Van de Mooie Nel naar het Expo terrein. Van badmuts naar hairstyling. Van waarom doe ik dit, naar ik heb de hele nacht liggen dromen van Wolter Kroes. Van uitdaging naar super burgerlijk. Een groter contrast bestaat er bijna niet. ???? Bekijk hier mijn vlog!

Ooit schopte ik tegen alles aan wat ook maar in de buurt van burgerlijkheid kwam. Tegenwoordig sta ik vooraan in de rij als het gaat om – met alle respect – ’truttige’ dingen doen. Beperkt of niet, ik ga niets uit de weg. Handig en verstandig met rolstoel de drukte op te zoeken, nee vast niet, maar ik wil het wel zelf ervaren. Dus ja, toen Lonneke mij vroeg of ik met haar mee wilde naar de Libelle Zomerweek hoefde ik er niet lang over na te denken. ‘Ja, leuk!‘ Op het fietsie gingen we richting Expo Greater Amsterdam in Vijfhuizen, de locatie waar we in 2018 aan de start stonden van mijn laatste Ride for the Roses op een gewone fiets. Bizar eigenlijk dat het leven loopt zoals het loopt en ik daar nu op één been mezelf onderdompelde in de wereld van Sunset Boulevard, met zoete pastelkleuren, palmbomen, zon, zee & strand.

De Libelle Zomerweek is het grootste dames evenement in Nederland met wel 70.000 vrouwelijke bezoekers. En 10 mannen….

Het is eind mei en toch waren de handschoenen en sjaal afgelopen dinsdag geen overbodige luxe. Eenmaal aangekomen parkeerde Lon haar fiets en zei dat ik het beste mijn handbike mee naar binnen kon nemen. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, maar nam haar advies ter harte. En wat was ik blij met mijn bike, want nu kon ik het hele terrein over, zonder me de tandjes te rollen. Er was duidelijk over toegankelijkheid nagedacht, want alles was goed geregeld en er waren genoeg invalidetoiletten. We hebben genoten van alle winkeltjes, kraampjes, proeverijtjes, modeshows en optredens. Op verschillende plekken kon je leuke foto’s nemen en daar werd dan ook gretig gebruik van gemaakt. Dankzij de dames van Babyliss gingen we goed gekapt als Diva’s het terrein over, Linda de Mol eat your hart out.???? En een supersonische weegschaal berekende onze ‘echte’ leeftijd en sindsdien ga ik weer als achtendertigjarige door het leven! ????

Koopje!

Het enige wat ik lastig vond, was dat de standhouders je natuurlijk alles probeerden te verkopen. Zeg maar eens nee tegen al die verkooppraatjes, als ze je haren prachtig hebben gekruld; krultangetje kopen? Je wenkbrauwen zijn gekleurd; wenkbrauwkit kopen? Je in de massagestoel hebt gezeten; massagekussen kopen? Je scheenbeen met een schuurpapiertje is onthaard, heb er nog een rode vlek van op mijn been staan ????; ontharingssetje kopen? En de mooiste zonnebril hebt gepast; zonnebrilletje van gerecycled hout of plastic kopen? Bij de slipperbus vroeg ik voor de gein of ze ook losse slippers verkochten. Nu hadden de blijkbaar net een paar weggegooid, die niet meer bij elkaar paste en speciaal voor mij doken ze de vuilcontainer in om het linker exemplaar eruit te vissen. Helaas bleek het maat 41 te zijn, wat te groot is voor mijn poezelige voetje, maar dat zou toch wel hilarisch zijn geweest….

Surprise!

Nu lijkt het misschien heel gewoon dat ik met Lonneke als surprise uit de taart kom (zie foto boven dit blog), maar niets is minder waar. Aan de achterkant van dit toch wel hoge ‘gebakje’ zat dus een onmogelijke houten trap. Maar ik zou Ilse niet zijn, als ik niet zou proberen om het onmogelijke mogelijk te maken. Terwijl Lonneke haar hart vasthield, bang dat ik onderuit zou gaan met taart en al, hielpen twee vriendelijke dames mij het trapje op. Ach, alles voor een goede foto, toch?! ????

Spreuk van de dag

Ga je eigen weg,
pak de ruimte,
neem de tijd,
vertrouw op je
buikgevoel en
eigen wijsheid.
Maike