Of het aan het nieuwe matras, de pijnstillers voor mijn rug, de yoga strip of gewoon zomaar is weet ik niet, maar ik ben al drie dagen zonder hevige rugpijnen opgestaan. Dat is pure winst! Zo fijn. ????
De mannen vertrokken gisterenmiddag naar Ajax en Lynn en ik hadden het rijk alleen. ???? We hadden afgesproken samen pizza te gaan bakken, lekker en gezellig. Wel moesten er nog wat boodschappen gedaan worden en geloof het of niet, maar deze keer ging ik mee. Echt. Gewoon om te kijken hoe ik deze drempel moest nemen. Doodeng, want ik was al meer dan zeventien (????) maanden niet meer bij de AH aan de Westergracht binnen geweest. Ik deed mijn prothesebeen aan en ging in de rolstoel naar buiten om daar mijn bike aan te koppelen. De krukken liet ik thuis, want ik was niet van plan in de winkel uit mijn rolstoel op te staan, simpelweg omdat dat niet zo soepeltjes gaat. Leggy ging puur mee voor de ‘sier’.???? Nee hoor, ik voel me gewoon completer met dat been, vooral als ik op nieuwe plekken kom waar veel mensen zijn. We kozen voor de fiets, omdat het lopen weer (of nog) een dingetje is, het aangepaste korset van mijn prothese trekt elke keer een velletje van mijn linkerbeen ertussen. Au! ???? Gevalletje schurende dijen, wat overigens best gek is omdat ik er maar één heb. ???? Weer een klusje voor de prothesemaker dus… We fietsten samen het kleine stukje naar de supermarkt, ik koppelde mijn handbike af en we parkeerden onze fietsen op de daarvoor bestemde plekken. Ik klapte mijn kiepwieltjes uit en ging via de dubbele schuine helling naar boven. ???? Lynn liep achter mij en vroeg of ze moest (of mocht) duwen. Het antwoord was natuurlijk ‘nee’ ????, maar ze dacht dat mensen haar gek aan zouden kijken, als ze mij op armkracht naar boven zou laten gaan. ???? Nou, dat is dan maar zo, we weten zelf hoe het zit, toch? Ik wil nu eenmaal zoveel mogelijk zelf doen. Punt. Lynn haalde een boodschappenmandje en ik rolde braaf achter haar aan, voor de allereerste keer de AH in. De winkel was niet echt veranderd, maar het was best druk. Ik probeerde een beetje ‘onzichtbaar’ te zijn en niet iedereen aan te kijken, bang om geconfronteerd te worden met vervelende blikken of mensen die ik kende en mij nog niet eerder zo gezien hadden en misschien nog van niets wisten. Nu was het een kwestie van doorzetten en de focus houden op dochterlief en op de boodschappen. Ik probeerde de blikken te ontwijken en deed of het de normaalste zaak was. Dat is het natuurlijk ook, maar nog niet voor mij. Toch vroeg ik me af, hoe ik alleen all by myself, boodschappen zou kunnen doen. Mijn handen heb ik nodig om te rollen, een mandje of karretje kan ik niet meenemen, hooguit een klein rugtasje op mijn buik. ???? Lynn ging de producten scannen bij de betaalpaal, handig dat zeker, maar deze is net iets te hoog voor een rolstoeler. Mijn aankopen kan ik ter zijner tijd beter bij de gewone kassa afrekenen, mits ik met mijn hoofd boven de lopende band uitkom. ???? Voorlopig probeer ik nog even samen met iemand te gaan. Wel zo gezellig ook. ???? We gingen door naar de Etos, die in hetzelfde pand tegenover de AH gehuisvest is. Ook hier rolde ik tussen de schappen door en probeerde wat leuke aanbiedingen mee te pakken, wilde deze op mijn schoot leggen, om ze vervolgens in het mandje te doen. Maar wat als je geen schoot hebt? Op één been blijven de spullen niet altijd goed liggen. Met in iedere hand een deodorant en een wiel, rolde ik naar ons winkelmandje, maar bleef daarna lekker in de buurt van mijn meisje. Bij het afrekenen kwam ik ook weer niet met mijn hoofd boven de toonbank uit en kon daardoor het bedrag op de pinautomaat slecht zien. De dame achter de kassa, probeerde het kastje van het betaalapparaat naar mij toe te draaien, zodat ik kon pinnen. Zo…klaar! Lynn sjouwde de volle tas naar buiten, terwijl ik ‘met gierende banden’ de schuine helling naar beneden rolde richting de fietsen. Weer een mijlpaaltje bereikt! ✅
Vandaag had ik een oproep gemist van de WMO, Wet Maatschappelijke Ondersteuning van de gemeente Haarlem. Ze hadden mijn voicemail ingesproken met de vraag of ik ‘bewijs’ kon mailen van mijn lidmaatschap bij Badmintonvereniging Duinwijck. Jeetje, wat snel! Bij het laatste telefoontje zeiden ze dat het nog wel zes weken kon duren voordat ze de aanvraag voor een sportrolstoel ???????? überhaupt in behandeling konden nemen. Eerst heb ik geprobeerd terug te bellen, maar de dame in kwestie was al naar huis en dus vroeg ik haar e-mail adres aan de afdeling administratie. De mail met lidmaatschap heb ik natuurlijk direct verstuurd! ???? Van het CBR helaas geen nieuws, wel van het LUMC, omdat de drie maanden weer voorbij zijn en er een controlescan, een MRI, gepland moet worden. Morgen moet ik bellen. Zucht…????
Spreuk van de dag ????
Wees moedig, want wie waagt, die wint. ✨
