Ik? Romantisch? Man, die kaarsen heb ik alleen in huis in het geval van stroomstoringen. #Darum 

De zondagochtend is altijd zo’n fijn relax-moment. Vroeger aten we vaak samen een worstenbroodje op bed, tegenwoordig houd ik het bij een lekker kopje koffie. Gewoon omdat het kan en ik zonder te knoeien het gevulde bakje mee naar de slaapkamer krijg. Meestal dan. 😜 Tenzij Lynn blijft logeren, dan pak ik natuurlijk uit met Brabantse heerlijkheden!

Deze zondag liep het anders…

De klok was een uurtje terug gezet en daarmee is de wintertijd ingegaan. Knus en gezellig is het zeker, al vind ik de vroege avonden vreselijk omdat ik dan twee keer in het donker met Sim de deur uit moet. Een zwarte hond, een zwarte rolstoel, een deels zwarte fiets en een zwarte winterjas. Niet heel veilig, dus tijd om voor wat extra verlichting te zorgen. Dat gaat op mij ’to do’ lijstje! En dan het weer… Hondenweer. Nat, natter, natst. Ik heb nog nooit zoveel hemelwater naar beneden zien vallen. Daarom lag ik nog lekker wat TV te kijken in bed toen ineens de stroom uitviel. Kak! Eerst dacht ik dat het binnen een paar minuten wel opgelost zou zijn, maar niets was minder waar. Op mijn krukken hupste ik uiteindelijk naar de stoppenkast, maar zag daar geen bijzonderheden. Op mijn telefoon checkte ik of er storingen waren aangemeld en ja hoor, deze buurt viel in de ‘prijzen’.

Er is 1 gas- of stroomonderbreking in Haarlem en laat nou precies in mijn wijkje zijn. Tijdsindicatie van 08.26 tot 11.30 uur… 🙄

Dat betekende geen koffie op bed, warme afbakbroodjes en languit voor de buis hangen, maar ook geen verwarming, internet (want de router deed het nu ook niet meer) en een warme douche. De koelkast en vriezer waren uitgevallen en mijn wasje moest ik uitstellen tot later. Als ik dan toch niet kan lummelen, ga ik de hond maar uitlaten, dacht ik praktisch gericht en trok mijn kloffie aan. Sim en ik waren de straat nog niet uit of we kregen daar een enorme plensbui op onze kop. Grrrr…. . Dit was niet de start van een heerlijke rustdag die ik voor ogen had. Hopelijk zou het snel half twaalf worden, tot die tijd nam ik de tips in acht en bleven de koelkast en vriezer dicht om bederf te voorkomen en omdat ook de temperatuur in huis daalde, hield ik de deuren en ramen zoveel mogelijk gesloten om niet blauwbekkend op de bank te hoeven zitten.

‘Duurt nog tot 15.00 uur…’, appte de buuf.  😧

G*dgloeiende! Ik was er lichtelijk chagrijnig van, maar dat kwam ook door het gebrek aan cafeïne. Het vreemde was dat niet ons hele blok getroffen was. Dus toen ik hoorde dat er nog een ‘verlenging’ van het ongemak kwam, zakte de moed wel in mijn schoen. Mijn attente bovenbuurman vroeg of hij iets kon betekenen, dus smeekte ik bijna om een kopje koffie. Daarbij was mijn telefoon zo goed als leeg, (laad deze elke nacht op, behalve… precies deze nacht. Gewoon vergeten, stom! 🙄) dus vroeg ik of hij een powerbank te leen had. En dat had hij. Om half twee, toch iets eerder dan verwacht, was de storing opgelost. Halleluja!  Eind goed, al goed. Toch zette dit hele gebeuren de boel wel even op scherp. Want ja, wat als er écht een noodsituatie ontstaat? Dan ben ik nergens. Misschien moet ik toch maar een 72-uurs noodpakket aanschaffen, dacht ik voor de zoveelste keer. Maar doen? Ho maar… 🤭

RaSoCo

Op stap met ‘Koningin Emma’.

Diezelfde middag had ik een leuk uitje, maar wat een slechte timing… Op de meest stormachtige zondag van dit jaar stapten we met een deel van de ledenraad van Rabobank Haarlem-IJmond aan boord van een rondvaartboot voor de sluizenroute. Een excursie georganiseerd door de RaSoCo, en soort personeelsvereniging voor de ledenraad, die met regelmaat iets leuks of leerzaams voor de groep mag bedenken. Vooraf druppelden er wel wat afmeldingen binnen en waren er zorgen over het onstuimige weer en de hoge golven. Eerlijk gezegd had ik die ook, maar omdat ik verder geen plannen had, besloot ik er toch gewoon voor te gaan. Had eigenlijk nog wel een doosje Primatour willen kopen, maar omdat de regen aanhield had ik geen zin om naar de winkel te fietsen.

Op hoop van zegen dan maar, dat ik die niet groen van die boot af zou komen.

Daar ging ik dus, op naar de ‘Dankzij Terminal’ aan het Sluisplein op de Kop van de Haven in IJmuiden. Vanwege de harde wind en de kans om weggeblazen te worden te verkleinen, wilde ik natuurlijk zo dicht mogelijk bij de boot parkeren. Gelukkig vond ik een plekje en liep (nou ja, waaide) heel voorzichtig op krukken richting de boot. Doodeng, want ik zag geen hand voor ogen, omdat mijn haren wild om mijn hoofd wapperden en mij het zicht ontnamen. De opgang was best heel spannend vanwege de deining, maar gelukkig stonden er een paar mannen om mij veilig aan boord van de ‘Koningin Emma’ te helpen.

Bootje varen, theetje drinken…

Eenmaal voorzien van een kopje thee begon de vaartocht met het schutten door één van de sluizen, waarna we richting de nieuwe zeesluis voeren. Vervolgens passeerden we de Noordersluis en voeren we een stukje het spuikanaal in, waar de zout-zoetwaterkering wordt aangelegd. De route ging verder langs de reservedeur van de Noordersluis, weer terug langs de nieuwe zeesluis en via de middensluis terug naar een van de schutsluizen. Kortom ik kan geen sluis meer zien, haha. Terwijl buiten de wind om de boot gierde, vertelde de kapitein met kennis over het sluizencomplex, de geschiedenis en de bouw van de nieuwe zeesluis. Ga me vooral niet overhoren, want hij vertelde zoveel dat ik het naderhand nog eens heb nagelezen. Mooi is het vaargebied zeker niet, maar een boeiende onstuimige middag op het water was het wel.

Toegankelijk etentje

Datum en locatie geprikt bij Restaurant Parck!

Natuurlijk vond ik het super leuk om als ‘oud’ ambassadeur uitgenodigd te worden door de Gemeente Haarlem voor een etentje met de groep van Toegankelijk Haarlem. Ik ben er tenslotte toch redelijk impulsief uitgestapt en heb niet van iedereen ‘afscheid’ kunnen nemen. Nu hebben wij dit jaar heel veel horecagelegenheden getest op toegankelijkheid en was het toch even zoeken welk restaurant geschikt was voor meerdere rolstoelen en scootmobiels. En heel eerlijk gezegd, er zijn maar weinig locaties waar ‘wij’ terecht kunnen. Parc is dan weliswaar niet helemaal rolstoeltoegankelijk, maar zijn zo gastvrij en behulpzaam, dat daar de keuze op was gevallen.

De steile helling bij de entree blijft een dingetje…

Gelukkig kwam ik voor de deur een van de ambassadeurs tegen, want ik kwam met de handbike niet tegen de helling op. Sterker nog ik ging in zijn achteruit en dat voelde alles behalve veilig. De oprit was niet alleen steil, maar ook nat en glad, waardoor mijn voorwiel ging spinnen. Met een aardig duwtje in de rug kwam ik boven en rolde ik met fiets en al naar binnen. Ik parkeerde mijn rolstoel en bike onder de garderobe en ging op krukken verder. We hadden een aparte ruimte gekregen, maar deze zat met al onze hulpmiddelen tjokvol en we kakelden er vrolijk op los, dus het leek wel een kippenhok. Toch mocht dat de pret niet drukken, we hebben heerlijk gegeten en gezellig bijgepraat. Jammer dat we dit niet eerder in mijn ‘zittende’ periode van vier jaar hebben gedaan. Je leert elkaar toch even anders kennen en dat verbindt. Maar… beter laat dan nooit. Dank gemeente Haarlem, ik heb genoten!

Inclusief stemmen

Oh ja joh, hebbie weer lopen stemmen? 🤪

‘Wat fijn dat jullie woensdag 29 oktober beschikbaar zijn voor een fotoshoot bij het stembureau. Deze beelden worden later gebruikt voor communicatie rondom de verkiezingen.

Ik ben dan weliswaar geen ambassadeur meer van Toegankelijk Haarlem, wel blijf ik aangehaakt voor campagnes vanuit de gemeente en ben ik beschikbaar als ‘rolmodel’. Zo werd ik afgelopen week gebeld door de Online Redacteur / Social Media Specialist met de vraag of ik mee wilde werken aan een fotoshoot voor het toegankelijk stemmen en ja natuurlijk werk ik daar graag aan mee.

Raakspoort.

Om tien uur hadden we afgesproken in de publiekshal van de gemeente Haarlem en fietste ik met de handbike met een druk op de knop naar binnen. De fotograaf had ik al even ‘bekeken’ op LinkedIn, dus herkende hem meteen. Nou ja, hij had natuurlijk ook een grote camera in zijn handen, haha. Ik werd vriendelijk ontvangen en kreeg zelfs koffie aangeboden. Wat een luxe. Toen ook de andere twee modellen binnen waren, werd het plan der campagne uitgelegd en gingen we aan de slag. Eerst buiten op straat, wat altijd een beetje ongemakkelijk is, omdat iedereen kijkt. Daarna gingen we naar de hoek waar het stembureau zich bevond en mochten we eerst ‘voor spek en bonen’ stemmen. Oftewel, doen alsof. Dat moest regelmatig herhaald worden, omdat er natuurlijk steeds mensen kwamen om te stemmen die niet in beeld mochten.

It’s a wrap!

Voordat ik daadwerkelijk mijn stem mocht uitbrengen en het bolletje mocht inkleuren in het stemhokje voor rollers, was er al een uur voorbij. Zolang heb ik er nog nooit over gedaan… De laatste foto werd gemaakt dat wij het stembiljet in de stembus lieten zakken met een goede lach op het gezicht, want stemmen is leuk! Of nee, het is belangrijk om onze stem te laten horen. Het zat erop. We werden vriendelijk bedankt voor de medewerking en mochten weer naar huis. Ik ben wel blij dat dit hele verkiezingscircus over is, want ik was al die debatten wel een beetje zat. Waarom ik keek? Geen idee, want veel wijzer werd ik er niet van. Smeuïg was het soms wel. Nu is het wachten tot alle stemmen geteld zijn en de verkiezingsuitslag bekend is.

Gespannen

‘Hoe gaat het met je?’

Hoe vaak antwoorden we niet uit automatisme ‘Het gaat goed hoor!’ En dat terwijl dat helemaal niet altijd het geval is. Mensen zitten ook echt niet altijd op een eerlijk antwoord te wachten, want daar weten ze vaak geen raad mee. Ik snap het wel en ook ik doe daar natuurlijk aan mee. Maar als je echt wilt weten hoe het nu met me gaat, kan ik je vertellen dat ik me wel eens beter heb gevoeld.

Een mens lijdt het meest, om het lijden dat hij vreest.

De pijn in mijn rug en het constante fantoomgevoel (pijn en narigheid) drijven mij een beetje tot wanhoop. En paniek. Dat onrust zaaiende stemmetje houdt niet op en ik maak mezelf helemaal gek. Stroomstoring in mijn hoofd. Error. Alles wat ik geleerd heb, mindfulness, loslaten wat je niet kan veranderen, afleiding zoeken, helpt niet. Ik ben gewoon bang. Niet iedereen zal begrijpen wat dit alles met je doet, al zullen deelgenoten het zeker herkennen. Het voelt als het zwaard van Damocles. Elke keer weer. Ik maak me zorgen om niks of om alles. Volgende week is het tijd voor de jaarlijkse K-controle en hoop, bid en smeek op een goede uitslag. Dat zal de pijn niet direct wegnemen, maar wel de angst en onzekerheid en kan ik verder met mijn leven wat ik zo graag wil leven. Dus voor nu vooral afleiding zoeken, leuke dingen doen en dan toch maar naar mijn tweede NMLK (Nieuwe Mensen Leren Kennen) borrel in de stad. En verder… fingers crossed! 🙏🏼

Spreuk van de week

Iemand vroeg mij:
Wat is één van je valkuilen?
‘Dat ik zo gevoelig ben. De kleinste dingen kunnen mij raken.’
En wat is één van je sterktes?
Dat de kleinste dingen mij ook ongelooflijk gelukkig kunnen maken.’
#onbreekbaar