Het weekend was nog niet begonnen of ik had alweer ruzie met mijn handbike.

Echt niet te geloven, stap ik vrijdagochtend op mijn fiets om naar de badminton te gaan, zie ik dat de versnellingskabel volledig afgebroken is. Hoe dan? Ik had na de laatste reparatie nog niet eens gefietst. De rem was strakker afgesteld en zou minder herrie maken en ook de ondersteuning was gecheckt, maar nu kreeg ik dit mankement weer voor mijn kiezen. Toch ging ik op weg en draaide me helemaal suf in de eerste versnelling om vervolgens, met het zweet op mijn voorhoofd, bij de sporthal aan te komen. G*dgloeiende. Lekkere warming up voor mijn schouders dit. Stomme fiets! ???? Zo worden mijn blogs wel heel saai en eentonig. ???? Sorry daarvoor, maar ja dit is letterlijk waar ik (te) vaak mee te maken heb.

Hulpmiddelen die niet helpen, maar tegenwerken. Mooier kan ik het niet maken. Het verhaal blijft zich herhalen. Keer op keer. Zucht.

Bij thuiskomst ben ik maar weer meteen in de telefoon geklommen om met Kersten Hulpmiddelencentrum te bellen. Ik denk dat ze mij nu wel kennen, met naam en toenaam. ???? Alhoewel, als alle andere klanten ook zoveel gedoe hebben, ben ik er slechts één uit velen. Wederom deed ik mijn verhaal en vroeg of het alsjeblieft mogelijk was om de bike zo snel mogelijk te repareren. Dit gezien het feit dat ik al een week zonder fiets had moeten doen en mijn voorgenomen fietsplannen voor het zomerse weekend wat voor de deur stond. Terwijl ik in de wacht hing, belde ze met de monteur die op de weg zat, maar ze kreeg hem niet te pakken. ‘Ik blijf het proberen en bel je later terug‘, zei de dame aan de andere kant van de lijn. Dat heb ik vaker gehoord. En dat gebeurde dus niet. Ik ben zelf maar weer gaan bellen.

Na enig aandringen werd er toegezegd dat de servicebus langs zou komen.

Niet veel later ging de bel en stond de monteur voor de deur om te kijken of hij mij het weekend door kon helpen. Daar was ik al heel blij mee, maar natuurlijk hoopte ik van harte dat het probleem in een poep en een scheet verholpen zou worden. Het was dezelfde aardige vent als de vorige week. Misschien kan ik beter een abonnement bij hem afnemen. ???? De door mij gestelde diagnose werd bevestigd. De versnellingskabel was zwaar beschadigd. Kapot. Afgebroken. Versleten. Op. Niets meer aan te doen. We konden er niet omheen, de kabel moest vervangen worden. Natuurlijk had de goede man geen reserve exemplaar in zijn bus liggen, maar dat had ik eigenlijk al verwacht. Misschien zou er één op de werkplaats liggen, maar misschien ook niet. Hij belde naar kantoor en later naar Roam Special Cicles, de fietsleverancier. Tuurlijk, precies deze kabel blijken ze niet op voorraad te hebben (stom!) en moest opnieuw besteld worden. Oh ja en er zit een levertijd op!! ???? Nu kan ik er de komende dagen weer niet echt op uit.

Of nou ja, als ik al wil fietsen, draai ik me het leplazarus in zijn eerste versnelling… en dan kom ik ook nog eens amper vooruit. Aaaarchhhh!!!

Hoe zonnig het weekend ook was en hoe groots mijn fietsplannen ook waren, het mocht niet zo zijn. Het enige wat ik afgelopen dagen kon doen was met Frank en Sim een rondje door de buurt. Om toch een beetje met het wandeltempo van man en hond mee te kunnen, ging ik wel op de handbike mee. In de eerste versnelling zonder ondersteuning rijd ik namelijk in hetzelfde tempo als een gemiddeld wandelaar. Grappig, want Sim had de neiging om rechts van mijn stoel te lopen, terwijl Frank hem aan de riem vast had. Hij was lichtelijk het spoor bijster en begreep niet zo wat er van hem verwacht werd. Moest hij nu naast de baas op de stoep lopen of naast het vrouwtje op het fietspad? Duidelijk was te zien dat we regelmatig trainen met de stoel, maar nu vond hij het vooral heel verwarrend en liep hij van de een naar de ander. Om af te koelen dook hij dan ook redelijk onverwacht, met een bloedgang, de gracht in. Het had weinig gescheeld of het baasje had naast hem in de plomp gelegen. ????

Rolstoel of Leggy

Wie over iedere stap nadenkt, staat zijn hele leven op één been.

Samen met Lynn ging ik een klein boodschapje doen bij de supermarkt. Er viel een klein drupje en aangezien wij smelten ???? namen we de auto die voor de deur stond. Wel moet ik altijd vooraf bedenken welk hulpmiddel ik dan inzet. De rolstoel achterin zetten is best wel even gedoe. Gedoe waar we niet altijd zin in hebben, daarom koos ik voor Leggy. Omdat ik niet achter het stuur stap met mijn prothese aan, om ongelukken te voorkomen, legde Lynn deze voor mij op de achterbank. Op de parkeerplaats van de Westergracht deed ik, verscholen achter het portier, mijn been aan en liep ik achter dochterlief aan naar binnen. Voor de deur werd mijn prothese volop bewonderd door een paar kinderen die ‘wow, een robotbeen!‘ nog nooit eerder gezien hadden. Ik bleef even staan en gaf ze tijd mijn kunstbeen goed te bekijken. Ze waren zeer geïnteresseerd en stelden openlijk vragen, wat ik overigens erg kan waarderen.

De moeder pakte het leuk op en geloof me dat is niet altijd het geval. Ouders fluisteren vaak (te hard) dat ze niet naar mij mogen kijken. Dat vind ik zo stom!

Kinderen mogen kijken en vragen stellen, dat is alleen maar goed, daar leren ze van. Eenmaal binnen liep ik letterlijk tegen de eenbenige man aan, bij wie ik in de maand voorafgaand aan de amputatie op gesprek was geweest ter voorbereiding op het leven met één been. Leuk, want ik had hem al lang niet meer gezien of gesproken. Ook nu was het een confrontatie momentje. Zal ik er ooit aan wennen? Nieuwsgierige blikken prikten in mijn rug. Niet gek hoor, want hoe vaak zie je nu twee mensen die een heel been missen? Hij links, ik rechts. Stiekem hoopte ik dat mijn andere lotgenootje uit Haarlem ook een boodschapje kwam doen, dan was het ????feest compleet geweest, haha. Na een kletspraatje liepen we tegelijk door de klappoortjes de supermarkt in. Het zag er vast heel geestig uit en ik kon er zelf hartelijk om lachen. ????

Bijna!

Fill your life with adventures, not things. Have stories to tell, not stuff to show.

Ik moet energie sparen, want eind deze week staan er een paar super leuke dingen op de agenda. Eén daarvan is een badmintonclinic van niemand minder dan de Ilse van de Burgwal, paralympisch badmintoncoach. Eindelijk hoop ik te leren hoe ik in het badmintonveld nog beter partij kan bieden aan mijn validen medespelers. En als klap op de vuurpijl vliegen we voor een weekendje naar onze Sven in Oslo. ???? Ben zo benieuwd hoe het daar is. Ik kan niet wachten! Het liefst pak ik nu al mijn koffertje in, maar aangezien we slechts twee nachtjes weggaan en alleen maar handbagage meenemen, is dat wat overdreven. Wel moeten we voor Sven zijn winterjas en handschoenen meenemen, want langzaam maar zeker wordt het daar kouder. Drop, hagelslag en pindakaas hoeven we zeker niet te kopen, maar een flesje drank staat wel op het verlanglijstje van zoonlief, want dat is in Noorwegen onbetaalbaar. Ik ga op vakantie en neem mee… ????????

Spreuk van de dag

Ik neem hapjes van de zon
Drink zonnestralen uit een kom
Lik regendruppels van m’n mes
Ontkurk regenbogen uit een fles
Smeer wolken op m’n broodje
En omarm elke dag als een kadootje
Papierpleziertje