Caprera

Dansen en zingen met de Edwin Evers Band.

Het mooiste openluchttheater staat in Bloemendaal en was het toneel voor een heerlijk avondje terug in de tijd; de ‘80 Tour Part 2‘. Gelukkig had ik meteen kaartjes weten te bemachtigen toen de verkoop startte, want het is werkelijk waar overal uitverkocht. Aan populariteit geen gebrek. Samen met Irene en Lonneke fietste ik – na een heerlijke pizza achter onze kiezen te hebben geschoven bij Nolita – richting het Kopje van Bloemendaal. De meiden stalden de fietsen tegen één van de hekken, terwijl ik naar de ingang reed. De rij stond letterlijk tot bovenaan het Kopje. Ai, moest ik nu daar achteraan sluiten? Gelukkig verliep de kaartcontrole vlotjes, zodat we op het juiste moment konden ‘ritsen’.

Door één van de medewerkers werden we via de artiesteningang naar het theater begeleid.

Edwin himself begroette ons vriendelijk toen we langs het artiestenhonk kwamen. Een stukje voor het podium koppelde ik mijn bike af en rolde ik naar de eerste rij om al mijn losse kussetjes ter zit-ondersteuning te stallen. Daarna zette ik de rolstoel naast mijn bike en ging ik op krukken naar mijn plekje. We mochten in eerste instantie niet met z’n drietjes bij elkaar zitten, omdat de rij natuurlijk vrij moest blijven voor mindervaliden. Het invalidetoilet is ook backstage, dus toen ik moest plassen werd ik weer netjes vergezeld door een medewerker van Caprera naar het toilet. Deze bleek bezet en het duurde een tijdje voordat de deur open ging. Wat denk je? Had één van de bandleden (ik noem geen namen) uitgebreid zitten…. nou ja, je weet wel. Met mijn neus dicht deed ik snel mijn plasje, om nog sneller weer naar buiten te hupsen. Frisse lucht! ????

‘Jij staat op één been te dansen, respect’, zei Ferry, één van de zangers, door de microfoon, terwijl ik wat onhandig stond te swingen op mijn krukken.

Gelukkig hadden ze net voor het optreden de plaatsen op de eerste rij vrij gegeven, zodat we toch naast elkaar konden genieten van de heerlijke jaren ’80 muziek. En een flesje wijn van 27 euro… ???? Het was fijn om weer eens te dansen, dit moet ik vaker doen. Goed voor mijn positieve gezondheid! Vele nummers uit onze jeugd, oud sentiment, kwamen aan bod en dan voel je je weer heel even jong en onbezonnen. Caprera stond op haar grondvesten te schudden van plezier. Altijd als het feest is en iedereen enthousiast meedoet, breien ze er een eind aan. Zo jammer. Voor de omgeving moet het om elf uur stil zijn, begrijpelijk, maar ik had nog wel even door kunnen gaan. Brabantse nachten zijn nog altijd lang… Zeer voldaan en met de afspraak een volgend optreden weer kaartjes te scoren, reden we naar huis. En precies op het punt waar meerdere fietsers na afloop op hun bek gaan, gebeurde dat ook nu. Twee meiden haalden ons via de rijbaan in en wilde de stoeprand weer op om op het fietspad te komen, toen dat met een enorme knal totaal misging.

De ‘keiband’ (Brabants woord voor stoeprand) werd onderschat met als gevolg dat de dame in kwestie een vreselijke smakker maakte.

Precies voor onze neus was het slachtoffer gedrapeerd over haar sportieve fiets en het fietspad. Bezorgd vroegen we of ze nog ‘heel’ was en wat de status van haar fiets was. Lonneke die de andere kant op was gegaan, kwam terug gefietst omdat ze de gil hoorde. Ze dacht dat ik onderuit was gegaan. Toen ze zag dat het een andere dame betrof zei ze ‘oh gelukkig‘ en meteen daarachteraan ‘oh sorry zo bedoel ik het niet‘, haha. Wij konden niet anders dan enorm lachen en ook de dame die duidelijk te diep in het glaasje had gekeken en de stoeprand van wel heel dichtbij had gezien, kon lachen en bleek godzijdank met de schrik te zijn vrijgekomen.

Swim

Ik begin vandaag met mijn interval openwatertraining. Tien minuten zwemmen, vijf maanden rust…

Deze hele week staat eigenlijk in het teken van de Swim. Gezond eten, trainen en goed slapen, al lukt dat laatste door omstandigheden niet altijd even goed. Heel even dacht ik dat het mis ging, toen ik tijdens de rolstoelbadmintontraining bij een klier (een hoge slag van achterveld naar achterveld) een felle stekende pijn voelde in mijn rechter bovenarm. De arm die ik keihard nodig heb om met krukken te lopen, te rollen, te handbiken en te kunnen zwemmen. Niet handig als die het begeeft zal ik maar zeggen. Wat ik ook deed, hoe ik mijn arm ook draaide, ik kreeg de pijn niet weg. Masseren hielp een beetje, maar dit was wel het moment dat ik besloot het voorzichtiger aan te doen. De focus ligt nu bij het zwemmen, mijn armen moet ik zoveel mogelijk sparen, want zonder die motor kom ik geen meter vooruit…

Buitentemperatuur 16 ℃ en het water bijna 18 ℃…zeggen ze… ????

Afgelopen maandag dook ik voor de tweede keer, met zo’n tachtig andere deelnemers, opnieuw de Mooie Nel in bij paviljoen Loef om te trainen in openwater. Ook deze dag was Sven mijn steun en toeverlaat en was Sim mee voor een uurtje hollen en dollen op de ‘Teletubbieberg’. Om me een hoop gedoe te besparen, had ik thuis mijn wetsuit aangedaan. Slim hè? Voor de deur van het paviljoen stapte ik uit en hupste naar de groep voor een kleine warming up, waar ik voor spek en bonen aan meedeed. Nadat ik mijn save-swimmer had omgedaan sprong ik achter de rest aan de steiger op. Badmuts op mijn kop en gaan. Nu was het Sven die mij in het water hielp. Buiten was de temperatuur aanzienlijk hoger dan twee weken geleden en omdat je jezelf altijd moet verbeteren, zwom ik nu drie keer heen en weer naar de steiger.
Bekijk hier mijn vlog van de training en ja ook onze Sim neemt een duik!

Ik werd ingehaald door koters die super goed konden borstcrawlen en kwam ‘as usual’ als laatste uit het water. ????

In een klein uurtje had ik zo’n negenhonderd meter gezwommen, ik was dik tevreden. Niet onderkoeld zoals de vorige keer, maar wel koud. Natuurlijk zwem ik ook om de dag in de Houtvaart, maar ja een zwembad is een luxe hoor, ten opzichte van het buitenwater. De pech was alleen dat het ook deze maandag koud en winderig was. Maar… dat mocht de pret niet drukken, ik heb het weer gedaan en de warme douche na afloop had ik dan ook dubbel en dwars verdiend. De rest van de week heb ik in alle vroegte netjes mijn baantjes getrokken. Ik durf wel te zeggen dat ik er nu klaar voor ben. Ik ben topfit en heb er zin in! ????????
NH Nieuws heeft deelnemer Henny en mij ook tijdens onze voorbereidingen gevolgd. Nieuwsgierig naar het filmpje? Kijk dan hier!

Badmuts 23

Kom je team W-Ilse-kracht aanmoedigen?

Programma
12.00 uur Deelnemersterrein open
13.00 uur Start Swim to Fight Cancer 2023
13.15 uur Start 2 km: Manja (nr. 24) en ik met badmuts 23
13.25 uur Start 4 km: Jorn (nr. 67)
15.00 uur Hoop ik toch echt over de finish te zwemmen…
15.15 uur Live interview met NH Nieuws
15.30 uur Spectaculaire show met DJ en Cheque uitreiking
16.30 uur Relaxen en proosten op de Swim!

Doneren kan en mag nog altijd, klik hier voor mijn actiepagina!

Mediation

Een geslaagde scheiding vereist die kwaliteiten, die je nodig had om je huwelijk te doen slagen.

Het is een gekke week, zo lig ik in het water en zo stromen de waterlanders van verdriet weer over mijn wangen. Van up naar down en dat in het kwadraat. Het leven dendert door, terwijl ik de brokstukken bij elkaar probeer te zoeken. Niet om te lijmen, maar om de boel enigszins bij elkaar te houden. Het gesprek met de mediator hakte er flink in. Inhoudelijk zal ik daar niet op ingaan, maar jeetje wat is het naar. En prijzig. (had toch ooit een ander vak moeten kiezen…????) Het is koud, hard, zakelijk, maar ook noodzakelijk. Daar waar je ooit eeuwige trouw beloofde en dichtbij elkaar stond, staan we nu ver uit elkaar en moeten we – na alles wat we samen hebben meegemaakt – een financieel overzicht bespreken en heldere afspraken maken. ‘CD van jou, CD van mij, CD van ons allebei, van mijn moeder dus van mij.’

De schade die in één jaar is aangericht, kan soms tien tot twintig jaar duren om te herstellen.

Soms lijkt het of ik geen stap verder ben gekomen in het rouwproces. Ik vind het vreselijk verdrietig en het raakte me dan ook enorm. Stond ik weer te janken en stortte ik voor de zoveelste keer volledig in. Totaal uit balans en van de kaart. Een emotioneel wrak. Ik geloof niet dat ik veel heb gezegd, ik sloeg gewoon dicht. Bah, zo niet leuk. Na dit lange gesprek over cijfers en wetten, moesten we ook nog naar het schadebedrijf om de schade op te nemen die ik afgelopen week op de snelweg opliep doordat er een vreemd voorwerp midden op de rijbaan lag. Schade op schade, al is materiele schade niets in vergelijking bij de rest, toch is het vervelend. Het kost altijd geld en schadevrije jaren, ondanks dat je goed verzekerd bent. #ookdatnog #stom! #dezedagwiliksnelvergeten

En door.

Nadat de tranen op waren, ik mezelf weer had toegesproken en een schop onder mijn halve reet had gegeven, kijk ik weer vooruit. Het leven is wat jij er van maakt, dus… hoofd omhoog, schouders recht. Adem in, adem uit en door! Op naar zondag, want dan springen we het water in om geld bij elkaar te zwemmen voor kankeronderzoek. Daar doen we het allemaal voor. Tegen kanker, voor het leven. Love life! ????

Spreuk van de dag

Wanneer alles gezegd en gedaan is,
is het tijd om los te laten
en je te richten op de
prachtige kansen die voor je liggen.
Laat het verleden los,
met al zijn lasten en zorgen.
Kijk vooruit,
met een open hart en heldere geest.
Inner-Balans