Wat ik het meest ga missen van de vakantie op Rhodos? De qualitytime met mijn dochter. Het was zo gezellig om de hele dag samen bezig te zijn: samen wakker worden en ontbijten, plannen maken, eropuit gaan, zwemmen en elkaar vooral veel onderdompelen, spelletjes spelen, lekker gek doen, de zonsondergang bewonderen, tutten, door de stad banjeren, heerlijk eten en drinken en vooral veel kletsen en lachen. Met een big smile op mijn gezicht kijk ik dan ook terug op een heerlijk zonnige week op het zonnige Griekse eiland. Wij zijn weer een hoop herinneringen rijker!

Je wordt met de lach leuker. 😃

Als je alleen woont, ben je vaak ook veel alleen, zelfs met een volle agenda en een groot netwerk. Je komt toch altijd weer alleen thuis en begint de dag alleen. Er is natuurlijk een duidelijk verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn. En ja, je kunt ook in een relatie eenzaam zijn (tell me about it), maar ook ik ervaar nu soms momentjes van eenzaamheid. Ik zou liegen als dat niet zo was. Deze afgelopen week was daarom een enorm cadeau. Geen lichtpuntje, maar een tl-balk aan licht. Het was Genieten, met een grote dikke zachte G! En dochterlief heeft zich ontpopt tot een keigezellige reisgenote en een ware mantelzorger, ze heeft echt geholpen waar ze kon. Het arme kind heeft zich ook een breuk getild aan die verdomde rolstoel, want een oude stad is echt niet altijd even rolstoelvriendelijk. We hebben veel gepraat, soms een traantje weggepinkt, maar bovenal veel gelachen tot de slappe lach aan toe. Geweldig toch?!

’t Is hier fantasties!

Vakantie calorieën tellen niet. 🤭

Na een goede nachtrust was het heerlijk wakker worden in het grote hotelbed. Nadat we ons hadden aangekleed gingen we naar het restaurant beneden voor een Grieks ontbijtje. Zoals ik vorige week al vertelde, waren de deuren van het hotel wat aan de smalle kant, waardoor ik steeds voorzichtig moest zijn om mijn knokkels bij het verlaten van de kamer niet open te halen. Als je iets ‘groter’ bent dan ik met stoel, heb je daar wel een probleem. Hotel Best Western Plaza heeft vijf etages en slechts twee super kleine liften. In de ene lift dacht ik te passen, maar het duurde en duurde en de liftdeur ging maar niet dicht. Bleek dus dat ik met het achterste stukje voor de sensor stond. Zat ik daar wortel te schieten. 🙄 In de andere lift paste ik krap aan en met een beetje passen en meten kon er hooguit nog één extra persoon mee. Die moest zichzelf dan wel opvouwen. Er zijn dagen geweest dat ik best een tijdje moest wachten, de lift kwam wel, maar zodra er twee personen in stonden, moest ik hem aan mij voorbij laten gaan.

Nou ja, ik had vakantie en alle tijd. Lynn die beneden stond te wachten, had vooral honger, haha.

Zodra wij in beeld kwamen, werd er door de opper-ober gezwaaid om ons een mooi en gunstig plekje binnen of buiten op het terras te geven. Het ontbijtbuffet was prima verzorgd en er was voor elk wat wils. Normaal ontbijt ik niet zo uitgebreid of sla ik zelfs over, maar deze week heb ik het er van genomen hoor. En niet alleen bij het ontbijt kan ik je vertellen. Het Griekse eten (en dan vooral het pitabrood met tzatziki en de saganaki) beviel ons prima en ook de Frappé (speciale Griekse ijskoffie) hebben we dagelijks bij het zwembad en strand genuttigd. Ook hebben we de verschillende cocktails uitgeprobeerd. Hé iemand moet het doen! 🤪 De typische Griekse ouzo viel bij ons Lynn niet zo lekker, maar gelukkig kregen we ook wel eens een ander bedank-shotje bij de rekening.

Rhodos-stad

Indrukwekkend en…hobbelig.

De eerste avond dat we naar de oude stad wilden gaan, maakten we contact met mijn vriendin van Google Maps. En laten we eerlijk zijn, we zijn geen besties. We moesten het hotel uit, naar rechts, en meteen daarna weer rechtsaf. De stoep was echter schots en scheef, vol gaten, hobbels, en er stonden zelfs bomen midden op het trottoir, waardoor ik er niet langs kon. De stoepranden waren veel te hoog, dus werd het een ware work-out voor mij (stoel in, stoel uit, hupsen en weer zitten), maar ook voor Lynn die de rolstoel over alle obstakels mocht duwen, trekken en tillen. Toen een Griekse spierbundel ons zag twijfelen over de route, wees hij ons in het Nederlands de weg. Nou, die gast heeft dus nog nooit in een rolstoel gezeten of überhaupt iets op wielen voor zich uit geduwd, want het was niet te doen. Met het zweet op ons voorhoofd kwamen we dan eindelijk uit bij de stadspoort.

Geen uitdaging is te groot, dus ook hier hobbelden we vrolijk en iets minder vrolijk door de kleine straatjes van de middeleeuwse stad.

Het gekke was dat er best wel paden waren waar je kon rollen, maar die hielden ook zomaar ineens op en dan ging het over in prachtige mozaïeken van stenen en keitjes. Dus daar ging ik weer, rolstoel uit, hupsen op krukken en weer rollend verder. Is het handig om die straatjes te bezoeken? Nee, maar we hebben het wel gedaan en ondanks al het gedoe, heb ik ervan genoten. Al keek ik meer naar de grond om niet te vallen, dan naar de vele souvenirs in de winkeltjes, maar we werden beloond. We kwamen uit op een prachtig pleintje en dronken onder de bougainville een lekker aperitiefje. Daarna gingen we opzoek naar een restaurantje en vonden een leuke in één van de vele kleine steegjes. We hebben Griekse mezes gegeten en wat bleek, op deze locatie hebben we vroeger met het gezin ook eens gezeten. Toeval?

Beach

Vandaag neem ik een stranddag!

Casino Beach ook wel Elli Beach genoemd, werd aanbevolen als één van de mooiste stranden van Rhodos-stad. Het was niet ver bij ons hotel vandaan, maar te ver om te hupsen, dus ging ik rollend. Wel zo makkelijk omdat we onze spullen in de rolstoeltas konden proppen. Aangekomen op de boulevard achter het casino gingen we opzoek naar een rolstoelvriendelijke strandopgang. Nou, ik kan je vertellen, die was er niet. Dus…daar gingen we weer. Ik hupste het trapje voorzichtig af, terwijl Lynn het zware gevaarte naar beneden tilde. Op het bord stond vermeld dat twee bedjes met parasol twintig euro kostten. Niet goedkoop, maar op stenen en kiezels liggen was geen optie. Toen we eenmaal geïnstalleerd waren, kwam de beachgirl afrekenen.

‘Kaliméra! Thirty euros please’.

Thirty? Verstond ik het goed, er stond toch echt twintig op het bord. ‘Sorry?’ zei ik een beetje van mijn stuk gebracht. ‘Yes, the sunbeds in rows three, four, and beyond are twenty, but the first and second rows are thirty. Wat een geld en je mag de bedjes na afloop niet meenemen hè?! Ze zag ons twijfelen en bood aan onze spullen mee te verkassen indien nodig, maar daar had ik ook geen zin in. Daarbij is het voor mij veel handiger om dichtbij het water te zitten, want hupsen op het strand met zand en stenen gaat ook niet echt soepel. Kortom, we bedankten voor het aanbod en betaalden de dame, met het gevoel dat ons een poot werd uitgedraaid (leuke woordspeling als je maar één been hebt 🤭), het gevraagde en belachelijke hoge bedrag. Dan maar een week op droog brood en water.

Schouwspektakel.

Het was een heuse uitdaging om het water in en uit te komen. Dat was het al voor valide mensen, want ook zij liepen moeilijk over de pijnlijke steentjes, laat staan hoe dat voor mij moest zijn. Gewapend met een sandaaltje aan mijn linker voet en Lynn aan mijn zijde sprong ik kleine stukjes richting het water, terwijl mijn krukken steeds dieper in het zand wegzakten. Wiebelig bereikte ik de zee, ging er de eerste meters met stokken in, om mij vervolgens in het water te laten te zakken. Dochterlief legde de krukken weer op het droge en zo konden we heerlijk zwemmen. Het water had de ideale temperatuur, niet te warm, niet te koud, precies goed. Om de zee uit te komen viel ook niet mee, want de harde golfslag maakte het onmogelijk om enigszins charmant en zelfverzekerd uit het water te springen. Vreselijk als je weet dat je bekeken wordt, maar goed zo hadden de andere strandgasten gratis vermaak! 😉 En zo ging het de hele dag door; water in, water uit en tussendoor lekker eten, drinken, een boekje lezen en slapen. Net vakantie!

Sunset

Ik heb de zon zien zakken in de zee…

Sunset Beach is de aangewezen plek om de zonsondergang in Rhodos-stad te bekijken en zo gingen Lynn en ik nadat we gedoucht hadden en opgetut waren, dwars door het gezellige nieuwe centrum, richting het strand. Gelukkig was hier wel een schuine helling, zodat ik rollend naar beneden kon. In het zand liep ik natuurlijk vast, maar op krukken en met de hulp van Lynn, lukte het ons om een mooi plekje te zoeken waar we het badlaken en mijn kussen neer konden leggen. Onderweg hadden we een lekker drankje gekocht om te proosten op een mooie vakantie samen. Daar zaten we, schouder aan schouder. Wij waren ruimschoots op tijd, want pas tegen half acht werd het drukker. Het was een zwoele zomeravond, een zachte zeebries waaide door onze haren en het kleurenspel van de zon die langzaam zakte was adembenemend. Het gaf een rust om er naar te kijken en alles eromheen in ons op te nemen; de zeilbootjes, de paragliders, een paar late zwemmers en een spectaculair uitzicht op Turkije en de horizon. Mooier wordt het niet, kijk hier zelf maar. 🌇

Catamaran

Soms is het beter om alles te laten varen…

Voor de zaterdag hadden we een luxe boottocht geboekt met een catamaran voor maximaal twintig personen. De haven was vanuit het hotel slechts een paar honderd meter de straat naar beneden lopen of hupsen in mijn geval. De rolstoel bleef op de kamer. Het was bloedverziekend heet en we waren de eersten die zich melden bij de crew en hadden geluk dat we meteen de boot op mochten om een fijn plekje uit te zoeken. We confisqueerden twee grote grijze zitzakken, drapeerden onze badlakens eroverheen en begonnen te smeren. Dat was noodzakelijk, want anders zouden we als rode kreeftjes die boot verlaten en dat wil je niet. Toen alle gasten aan boord waren was het nog even wachten op de kapitein, want die was om onbekende reden te laat, maar nogmaals, wij hadden vakantie dus alle tijd.

Zwemmen en snorkelen.

De tocht ging langs de oostkust van het eiland, wat niet de mooiste kant is, maar we kregen in drie verschillende baaitjes een uur de tijd om te zwemmen en de onderwaterwereld te bekijken. Ook hier was het een dingetje. Om met krukken te lopen op een boot die deint is één, maar dan ook nog een trappetje af moeten om het verfrissende water in en uit te kunnen was wederom een uitdaging. De eerste keer is vaak kijken hoe en wat, daarna vind ik mijn modus meestal wel. Maar laat het trappetje aan onze kant van de boot er nu net een zijn, waarmee ik niet aan boord kon komen. Dat betekende dus dat ik aan de andere kant, tree voor tree, op één bil naar boven moest komen en springend en deels zittend van de achterkant van de boot naar de voorkant moest komen en dan ook nog zittend van de rechterkant naar linkerkant moest. Tegen die tijd dat ik weer op mijn plekkie zat, kon ik wel weer een frisse duik gebruiken. Poehee! 🥵

Hop on hop off.

De stad verkennen vanaf het dak van de bus, een prima optie om de stad te bekijken zonder oververhit te raken. Autohuur hebben we wel even overwogen, maar dat zagen we niet zo zitten en een boemeltreintje reed er blijkbaar niet meer. We zijn er tevergeefs dagen naar op zoek geweest. Een busticket kostte €15 p.p., dat lijkt een schappelijk bedrag en dat is het ook als je daadwerkelijk ‘hopt’, maar dat deden wij niet. Ik hups doorgaans, haha. De uiterst vriendelijke chauffeur wilde wel helpen, maar om dat gevaarlijke trapje steeds op en af te moeten springen en de rolstoel steeds in- en uit te laden, vonden wij teveel gedoe. Binnen één uur hadden we de hele stad gezien en weer terug bij het hotel. Lekker efficiënt zal ik maar zeggen! Ach zo hadden we meer tijd om lekker te chillen aan en in het zwembad. En mijn dochter te soppen. En zij mij. Pootje liften en daar ging ik weer kopje onder. Lachen zeg…! 🤨😉

Naar huis

Laatste dagje genieten.

Bij navraag over de mogelijkheid om op de dag van vertrek te douchen, kregen we een aangename verrassing. Als compensatie voor het feit dat bij aankomst de douchestoel niet goed geregeld was, boden de medewerkers ons gratis een late check-out aan met hun welgemeende excuses. We mochten tot zes uur op de kamer blijven, top. Dit was een ontzettend vriendelijk en welkom aanbod, waardoor we onze laatste dag volop konden genieten van de zon, het zwembad, een ijskoffietje en een Griekse lunch. En vooruit, ter afsluiting een laatste Corona-tje aan het water.

Nieuwsgierig naar de plaatjes? Bekijk hier de zomerse compilatie.

Jawel, vertraging.🙄

Om half zeven stonden we beneden aan de straat klaar voor de transfer en werden we netjes opgehaald. Waarschijnlijk als goedmakertje van de ‘hop on hop off bus’, kregen we nu gratis en voor niks een sightseeing tour langs de verschillende accommodaties en dorpjes. Zelfs langs het complex waar wij tien jaar geleden zaten en Lynn vorig jaar nog is geweest. Helemaal niet vervelend, want op de luchthaven is toch ook niets te doen. En dat hebben we geweten, want we kregen een vertraging van tweeëneenhalf uur voor onze kiezen en werden wij bijna met de mindervalide vliegtuiglift aan het verkeerde toestel gekoppeld. Canadian Airlines, nu heb ik altijd al naar Canada gewild, maar of dat nu handig was, betwijfelde ik. Tenminste wij dachten dat het mis ging, want het TUI toestel stond verderop en er was commotie alom. Bleek dus dat Canadian Airlines in ‘het gat’ van TUI gesprongen was om nieuwe Nederlandse gasten te brengen en de ‘gebakken’ versie daarvan weer naar huis te vliegen. Lang verhaal kort, het werd dus een latertje. Ook voor de ophaalservice van onze Sven… 🥱

Gemis

De dag van thuiskomst, 28 augustus, zou ons mam 83 geworden zijn.

Lieve mam,
Je eerste verjaardag ver van ons vandaan
wat doet dat toch veel zeer
Het is niet dat we je minder missen
maar juist elke dag een beetje meer 😢

Tussen het ophalen van de herinneringen door werden de eerste vakantie wasjes gedraaid en boodschapjes gedaan. Broer kwam gezellig bij mij logeren, omdat hij de volgende ochtend naar Colombia zou vertrekken. Is weer eens iets anders dan Rhodos. Om te proosten op ons lieve moedertje en oma kwamen de kids ook eten. Lynn had een Griekse salade gemaakt met Tzatziki en Sven zorgde voor de barbeque. Helaas kon ons Manja er niet bij zijn, omdat zij met haar gebroken bovenarm de komende tijd nog wel in de lappenmand zit.

Mijn mooiste herinnering aan mijn moeder? Oef dat zijn er echt heel veel, maar de grappigste was wel toen ik met mams op Tenerife in de bar de Flying Dutchman zat en zij na jaren van geheelonthouding een drankje mee deed. Niet veel later zaten wij lallend en deinend aan de bar, haha. De meest waardevolle herinnering is dat zij voor de volle 100% achter mij ging staan toen ik een lastig verhaal met haar deelde. Onvoorwaardelijke moederliefde. Die heb ik altijd gevoeld. ❤️

Spreuk van de dag

Er zit licht in mijn hoofd
door de zon op mijn snoet
even stopt het gepieker
en voel ik me goed
#SMOOJ