Nu ik al maanden last heb van een tenniselleboog en de klachten maar niet afnemen, stelde mijn fysiotherapeut voor, over te gaan op shockwave therapie. Klinkt agressief hè?! ???? Helaas heeft de eerdere dry needling geen verbetering opgeleverd. Ik slik al maanden diclofenac, smeer mijn elleboog en arm twee maal daags in met Voltaren gel, ben gemasseerd, rek & strek dagelijks en geef mijn arm rust, in hoeverre dat natuurlijk mogelijk is in mijn situatie. Handbiken doe ik veel minder dan ik zou willen en met volledige ondersteuning en ook bij de fysio train ik al maanden zonder gewichten. Kortom, ik heb van alles geprobeerd en ben zo toe aan een pijnloze arm, dus al mijn hoop is nu gevestigd op deze, voor mij, nieuwe therapie. ????????
Het regende pijpenstelen op het moment dat ik naar de fysio zou moeten.☔️ Fietsen is voor mij de beste en veiligste optie, maar dan zou ik zeiknat aankomen. Geen lekker vooruitzicht. ???? De auto stond voor de deur en hé, ik heb tenslotte niet voor niets mijn rijbewijs gehaald! Toch twijfelde ik enigszins, omdat ik weet dat ik dan op de Zijlweg (drukke weg) zou moeten parkeren. Mijn onzekerheid van het voorvalletje afgelopen week zit er nog steeds in. ‘Kom op Ilse, get over it!’ Ik stapte in toen ik het rechter gaspedaal omgewisseld had met het linker gaspedaal en mijn zitkussen op de bestuurdersstoel had gelegd en vertrok richting de fysio-praktijk. Er was een parkeerplekje vrij aan mijn kant van de weg en wilde inparkeren. Ook nu kreeg ik een kleine black-out. Ik wist niet of mijn linkervoet nu boven het gaspedaal of de rem hing. Oh jee…lichte paniek! ???? Ik trapte het gaspedaal in terwijl ik eigenlijk op de rem had willen trappen. Bijna vouwde ik de auto om een lantaarnpaal! Jesus! ???? Hoe dan?? Net op tijd wist ik de rem keihard in te trappen. Oef! Dit helpt mij echt niet om meer zekerheid te krijgen… ???? Met een trillende knie stapte ik uit de auto en stak ik de straat over. Binnen moest ik eerst mijn verhaal kwijt bij de receptioniste, omdat ik nog wat ‘wankel’ op mijn been stond. Dat luchtte op. Gelukkig kwam de therapeut mij snel halen, waardoor ik afgeleid werd. Het was tijd voor mijn eerste Shockwave. In de behandelkamer nam ik plaats en de therapeut, die mij nog niet eerder had behandeld, vertelde wat de therapie precies in hield en wat ik ervan kon verwachten.
Bij shockwave therapie worden ontstekingen of verkalkingen van pezen of slijmbeurzen door middel van geluidsgolven, gegeven door een apparaat wat lijkt op er soort pistool, behandeld. Door het behandelen van deze pijnlijke plekken met shockwave therapie, wordt de stofwisseling en bloedcirculatie van het pijnlijke gebied verbeterd. Hierdoor wordt het lichaam gestimuleerd om zichzelf te genezen en zo kunnen langdurige klachten sneller verminderen.
Na de uitleg mocht ik op de behandeltafel komen liggen. Er werd gel op mijn arm aangebracht om het apparaat, waar deze geluidsgolven uit komen, te geleiden. Hij deed drie korte sessies, waarvan de eerste het pijnlijkste was. Daarna leek het gebied wat verdoofd en viel het wel mee. Dry needling vond ik in mijn geval vervelender. Binnen circa tien minuten was ik klaar en maakten we een vervolgafspraak voor de komende week. De bedoeling is dat we dit een vijf tot zeven keer gaan herhalen en dan maar hopen dat het een positief effect heeft. Ik hobbelde weer naar buiten richting de auto. Bij het oversteken merk ik trouwens dat mensen best galant zijn, ze verlenen een vrouw met één been graag voorrang. Dat is fijn, al heb ik dan de neiging heel snel te willen oversteken en hups ik als een wilde naar de overkant, wat natuurlijk weer niet heel slim is. Midden op straat vallen is gênant en lichamelijk kan dat heel vervelend uitpakken. Ik zou trouwens ook voor mezelf stoppen hoor. ???? Snel stapte ik in de auto en durfde eigenlijk niet te keren op de Zijlweg, omdat het toch best een drukke weg is en die verdomde onzekerheid speelt me parten. Met een ommetje reed ik dus naar huis… ????
Lynn moest werken en ik had beloofd haar weg te brengen met de auto als het nog zou regenen. En dat was het geval. Dus ik stapte voor de tweede keer vandaag voorzichtig in en keerde hier voor op straat, tegen mezelf zeggend; ‘Links gas, rechts rem, links gas, rechts rem…’ ???? Het stomme is dat ik echt wel een zenuwachtige kriebel in mijn buik voel, op het moment dat ik achter het stuur stap. Duidelijk is dat ik kilometers moet maken, ervaring moet opdoen en zelfvertrouwen moet krijgen. Veel oefenen dus. Voor de deur van het ‘Wapen van Kennemerland‘ parkeerde ik de auto, op een plek waar het eigenlijk niet mocht ????, en omdat ik een cadeaubon nodig had, hupste ik achter Lynn aan naar binnen. Buiten op het terras zaten twee dames die ik kende van de basisschool, zij hadden mij (Ilse2.0) nog niet eerder gezien, dus ik ging even bij hen zitten om te kletsen. Ik vertelde ook over de auto en mijn angst om deze in dat straatje in zijn achteruit te moeten zetten. Heel lief stelden zij voor om de auto voor mij te keren, heel attent, echt, maar ik moet het natuurlijk zelf doen. Die angst had ik eerder niet, maar door een foutje merk ik dat ik zo onzeker ben geworden en daar wil (nee moet!) ik vanaf. Heel rustig en heel bewust, onder het oog van de dames, heb ik de auto in zijn achteruit gezet, ben ik gedraaid en kon ik de weg naar huis vervolgen. ????
Spreuk van de dag ????
Wanneer je voor een keuze staat,
en niet weet waarheen te gaan.
Kan het soms absoluut geen kwaad, om een tijdje stil te staan.✨ M.G.
