Vakantie!☀️ Iets waar ik normaal gesproken enorm naar uitkijk, nu met dubbele gevoelens. Voor het eerst op reis als ‘beperkte’ vrouw in een rolstoel. Hoe zou het allemaal gaan?

De chauffeur van de Schipholtaxi belde dat hij iets later was, what’s new ????, maar kwam ons rond kwart voor negen in de ochtend ophalen. In een gewone taxi passen we niet meer, dus een taxibus besteld voor ons viertjes, drie koffers, een beautycase (ja die heb ik nog ????), mijn rolstoel, mijn prothese en mijn krukken. Volgeladen reden we naar de luchthaven. Eenmaal daar aangekomen gingen we naar de incheckbalie om de koffers in te checken. Er stond een lange rij, maar een grondstewardess zag ons en zei dat we haar mochten volgen. We liepen richting onze balie en waren meteen aan de beurt om in te checken. De vrouw ging gelijk bellen voor mijn rolstoel en de prothese, zodat alles overal netjes geregeld was. Leggy mocht mee als handbagage en we werden door de stewardess afgezet bij de ‘assistence’ balie, zodat ik aangemeld werd voor speciaal vervoer naar het vliegtuig. Prima geregeld, heel vriendelijk ook. Daarna mochten we door de douane en ook hier werden we er tussenuit gepikt en mochten we doorlopen naar poort nummer één voor de handbagagecontrole en de bodyscan. Alle handbagage mocht op de band, maar de prothese ging door een aparte scan. Helaas mocht ik er geen foto van maken, maar het been zag er op beeld heel indrukwekkend uit. Ikzelf (met rolstoel) werd uitgebreid gefouilleerd, omdat ik niet door de controlescan kon. Daarna hebben we een beetje rondgekeken en koffie gedronken met een broodje erbij. De prijzen worden trouwens ook steeds gekker daar! ???? Bij de gate moesten Lynn (mijn begeleider) en ik wachten bij een aparte balie, waar de bus voor de rolstoelers zou komen om ons naar het vliegtuig te brengen. Ook dat verliep prima. Er kwam een hele bijzondere bus, waarmee de rolstoelers werden opgehaald.

Wij mochten uiteindelijk met z’n vieren mee. Een soort hoogwerker-bus met lift. We moesten best een stukje rijden totdat we bij ons vliegtuig aankwamen. Geen TuiFly toestel, maar een Airbus van Level. Nog nooit van gehoord…???? De bus ging de hoogte in, totdat de deur van de bus aansloot op de deur van het toestel. Net een kermisattractie. ???? We kwamen als eerste in het vliegtuig. De andere vrouw werd met een smal rolstoeltje naar binnen gereden. Ik ging hupsend met mijn krukken. Onze mannen zaten bij de nooduitgang voor iets meer beenruimte, Lynn en ik zaten de rij ervoor. Er ontstond een kleine vertraging doordat de bagageband van het vliegtuig vast liep. De temperatuur in het toestel steeg enorm, dus we waren blij dat we een klein uurtje later dan gepland eindelijk de lucht ingingen. De vlucht verliep goed, al was het soms wat moeilijk en pijnlijk zitten voor mij. Af en toe ging ik staan of lopend naar de toilet. De tussenstop op Lanzarote duurde gelukkig niet zo lang en zo kwamen we rond vijf uur lokale tijd aan op Fuerteventura. We waren de enige vlucht en met een vijftig (?) passagiers en hadden sneller dan ooit onze koffers. Buiten stond de Tui-bus klaar om ons, binnen twintig minuutjes, naar Caleta de Fuste te brengen, naar Barcelo Castillo Beach Resort. We kregen twee huisjes naast elkaar. Mooi en netjes ingericht en die van ons met aangepaste ♿️badkamer. Nadat we de koffers hadden uitgepakt, zijn we het dorp in gegaan om tapas te eten. Het was gezellig, best lekker eten en fijn te kunnen proosten op onze vakantie! ????

Rond elf uur waren we kapot en doken we onze bedjes in. Helaas was mijn eerste nacht geen succes, ik had veel fantoompijn en kon de slaap niet vatten. Dus maar een beetje naar Netflix gekeken en gewacht tot ik in slaap viel.????

Om negen uur vanochtend werd er aangeklopt. Omdat Frank, de vroege vogel, al buiten was, dacht ik dat de kids het waren. Maar ja, ik lag nog op bed en eer ik stond…(moest eerst overeind tot zit komen, mijn been op de grond zetten, daarna mijn krukken pakken…????) hoorde ik ‘hola!’. Stond de schoonmaakster al voor de deur. ???? Je begrijpt dat ik toch maar gevraagd heb of ze later terug kon komen. Manlief had brood gehaald en even later stonden de kids voor de deur voor het ontbijt. We hebben buiten op ons terrasje gegeten. Het waaide behoorlijk en het was zwaar bewolkt. ???? Nou ja, we wilden toch eerst de boel verkennen. Ik heb mijn prothese aangedaan en deed daar een strandjurk overheen. Hmmm… zag er niet uit. Mijn lijf kreeg een hele rare vorm, door de prothese en de strakke jurk. Uit! ???? Het tweede jurkje was ook geen succes. K.. wat moet ik aan????? Man en kids zeiden dat het wel mee viel en het eenmaal zo was, dus of ik even op wilde schieten. Een grap hierover kon ik niet echt waarderen en de tranen stonden in mijn ogen. ???? ‘Ik zie er niet uit!’ Lang verhaal kort, ik heb weer een andere jurk aangetrokken, niet echt meer in de spiegel gekeken en met de familie naar buiten gegaan. We zijn het park doorgelopen naar de boulevard, langs het strand, de gym (voor Svennie), de tennisbanen, de minigolf en over de boulevard weer terug. Voor mijn doen, hebben we best lang gelopen en ja, dat deed pijn. De familie slenterde en ik moest heel hard werken om bij ‘te benen’. Zo jammer, het lopen gaat goed, maar door de pijn houd ik het echt niet langer dan een uurtje vol. Natuurlijk zag ik de mensen kijken, maar probeerde me daarvoor af te sluiten. Ik was blij dat mijn been, terug in de bungalow, weer af kon. Ik heb mijn bikini met sarong aangedaan en ben in de rolstoel naar het zwembad gegaan. Het was nog altijd bewolkt, maar ben aan het dikke boek ‘ De zeven zussen’ begonnen. Langzamerhand kwam de zon door en moesten we ons echt met factor 30/50 insmeren.

Frank, Lynn en ik hebben voor de lunch aan de boulevard tapas gegeten, terwijl Sven lekker bleef liggen. ⛱ Hij at wat later en ging zoals we van hem gewend zijn ‘fitnessen’. ????????

Wel heb ik weer een hobbel genomen vandaag. Het was warm en ik wilde heel graag zwemmen, met de nodige aanmoedigingen van man en kids heb ik het ‘gewoon’ gedaan. Ik deed mijn sarong af, voelde mij wel erg naakt en kwetsbaar in mijn bikini, maar ben op mijn krukken, onder begeleiding van Sven en Lynn naar het water gehupst. De krukken werden aan de kant gelegd en ik ging samen met Sven het trapje af het water in. Aan de ene hand de leuning, aan de andere hand Sven. Heerlijk was het om te zwemmen en wat een overwinning! ???? Uiteraard werd er naar mij gekeken, maar dat zal overal zo zijn. Niet leuk, maar wel een feit. Rond zes uur waren we alle vier behoorlijk (rood) gekleurd en gingen we naar onze huisjes. We hebben gedoucht en een potje Kezen gespeeld, ben het nog niet verleerd, want ik won het eerste potje of was het geluk? ???? In de avond zijn we in het haventje paella gaan eten. Meestal probeer ik met mijn eigen kussen wel op een gewone stoel te gaan zitten, dan voel ik me minder gehandicapt. Het zitten blijft overigens lastig, na een avondje tafelen wist ik niet meer hoe ik moest zitten. Dus terug naar het huisje en plat op bed, beetje schrijven en Netflixen. De eerste dag is goed verlopen, maar ik vind het wel erg confronterend allemaal. Pfff…. Nu eerst maar weer lekker slapen! ????????