Vrijdagavond hadden Frank en ik in de stad afgesproken met Jeroen en Janine om eerst een drankje te doen in de kroeg en daarna samen een hapje te eten. Buienradar gaf aan dat het heel hard zou gaan regenen, maar gelukkig was op het afgesproken tijdstip droog en konden we op de fiets naar de stad. We parkeerden onze fietsen en gingen bij ‘t café naar binnen. Het blijft een dingetje hoor, ik vind het nog steeds vervelend om met de rolstoel ergens naar binnen te gaan. Had ook nu weer het idee dat iedereen even opkeek en vervolgens weer wegkeek. Maar misschien is dat niet eens zo, maar is dat mijn gevoel. Kan ook. Alles was vol, zodat Frank moest blijven staan, terwijl ik zat natuurlijk. Dat voelde gewoon naar, ik kan niet anders zeggen. Wat zou het fijn zijn als Leggy vaker mee op stap kon. Toen J&J binnen liepen, kwam er een tafeltje vrij, waardoor we toch op gelijke hoogte konden praten. Na een paar drankjes gingen we richting het restaurant. Zij lopend, ik rollend. Aangekomen bij Miyagi and Jones bleek de drempel te hoog om met de rolstoel binnen te kunnen, dus stapte ik uit en ging ik huppelend op mijn krukken naar binnen. De rolstoel kon het restaurant niet in, omdat de tafeltjes te dicht op elkaar stonden en de hele tent bomvol zat. Ze vroegen of ik de rolstoel in het halletje kon laten staan en met krukken naar ons tafeltje kon lopen. Ja gelukkig kon ik dat, maar helaas kan ik niet anders dan dit restaurant bestempelden met rolstoelonvriendelijk. ⛔️ Mensen die niet net als ik even kunnen opstaan, zijn blijkbaar niet welkom. Toch jammer. Ondanks het super lekkere eten, Asian streetfood en sushi met hier en daar een westerse twist, en het gezellig tafelen, kon ik die nacht niet slapen. Ik had last van ‘rusteloosheid’ in mijn hele lijf en voelde een onbedwingbare must om te bewegen en het vervelende tintelende gevoel in mijn rug en been kwijt te raken. Ook de fantoompijn raasde door mijn geamputeerde rechterbeen. Om gek van te worden. Echt! Geen idee waar dit allemaal vandaan kwam, maar ik kon niet stil liggen en al helemaal niet in slaap vallen. Misschien te lang gezeten? Of te veel gegeten, mijn darmen liggen anders en merk dat ik daar soms last van kan hebben. Of waren het de medicijnen in combinatie met een glaasje wijn? ???? Wat het ook was, waar het ook vandaan kwam, ik hoop niet dat het vaker terug komt. Gewoon niet! ????
De training van de Helioheroes in Spaarnwoude met als gast Jetze Plat, paralympisch kampioen, heb ik dit weekend onder andere vanwege mijn rugpijn in combinatie met de slechte nacht moeten missen. Erg jammer, maar hopelijk krijg ik die kans volgend jaar, als ik volledig in training ga voor de HandbikeBattle 2021. Ook het geplande uitje van dit weekend naar mijn lieve jarige vriendinnetje Inge in Eindhoven, hebben we in de ‘koelkast’ moeten zetten. Dit vanwege een Brabants griepje en eigenlijk ook omdat ik het toch niet zag zitten om drie uur in het invalidenbusje te moeten zitten om via een omweg daar te komen. Achteraf hoorden we dat de optocht in Eindhoven wegens de zware windstoten was afgelast. Zo sneu voor alle bouwers van de praalwagens. We hadden dus sowieso ons nostalgisch momentje niet kunnen beleven. Wie weet durf ik volgend jaar wel naar de carnaval. Ik weet in elk geval al hoe ik gekleed ga…. als vrouwelijke captain Hook. ???? We halen ons momentje om een mooie herinnering te maken wel een andere keer in, onder betere omstandigheden. ❤️
Op de afgelopen regenachtige dagen zag ik op Facebook gezellige blije foto’s van wintersportvakanties en carnaval voorbij komen. Met een glimlach op mijn gezicht, bekeek ik de vrolijke plaatjes. Maar niet alleen dat, eerlijk gezegd werd ik er ook een beetje stil en verdrietig van. Het lijkt soms of iedereen op vakantie of aan het feesten is en dan realiseer ik me meer dan goed voor me is, dat mijn leven toch behoorlijk veranderd is. Voor mij waarschijnlijk geen skivakantie meer of hossen tijdens de carnaval. Het gras lijkt altijd groener bij de buren hè, dat weet ik ook heus wel hoor…????
Gelukkig kan ik nog altijd naar de film! Vanmiddag zijn Irene en ik met de meiden naar Pathé geweest. Het was een mooie druilerige dag voor een heerlijke jankfilm. ???? Al wist ik natuurlijk waar de film over ging, heb ik net als Lynn, Irene en Dewy trouwens, behoorlijk wat traantjes gelaten. De film gaat over moeder Mies die haar dochters, de drie halfzussen April, May en June bijeen roept voor een mededeling. Ze vertelt dat ze longkanker heeft en niet lang meer te leven heeft en op haar verjaardag uit het leven wil stappen. Maar wie gaat er dan zorgen voor hun autistische broer Jan… Een mooi, maar ook heftig verhaal. Lekker handig ook, in mijn situatie, om zo’n movie op te zoeken. ???? Not! Met een lach en een dikke traan hebben we de film, al smullend van de chips en popcorn, gekeken. Tijdens de aftiteling moest ik mijn wangen drogen en echt even ‘bijkomen’. Om de middag toch in een gezelligere stemming af te sluiten, hebben we maar een drankje gedaan bij de Jopenkerk. ????????
Spreuk van de dag ????
De beste les is het leren omgaan met teleurstellingen.✨
