1 oktober is voor mij een datum om nooit te vergeten. Het is de ‘sterfdag’ van mijn rechterbeen, maar ook de ‘geboorte’ van Ilse2.0. Een dag om er even bij stil te staan en tegelijkertijd het leven te vieren.

Dag lief been

Ik zal je never nooit vergeten!

Op de vooravond van de amputatie, alweer zes jaar geleden, schreef ik een gedicht; Dag lief been. Ik was 48 jaar jong (bijna 49) en zou mijn volledige rechterbeen, na drie keer de diagnose botkanker, verliezen om de kans op overleving te vergroten. Het was een afscheidsbrief aan een essentieel lichaamsdeel van mij en tevens een soort ode en dankbetuiging voor alles wat het voor mij gedaan en betekend heeft. Het was verdrietig, heftig, impactvol en niet te bevatten. Toch was het goed om er bewust afscheid van te nemen, omdat dat helpend is in het verwerkingsproces. Het was een totale transitie van mijn persoon. Misschien niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal heeft het mij veranderd. Want als je leven op losse schroeven komt te staan, is niets meer vanzelfsprekend. Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn.

Verliesverwerking van het oude vertrouwde spiegelbeeld.

Als je lijf verandert krijg je een totaal andere kijk op je lichaamsbeeld en ik voelde me dan ook allesbehalve aantrekkelijk. Ik was van de ene op de andere dag ‘gehandicapt’. Soms vind ik het nog lastig hoor om in de spiegel te kijken. En eerlijk gezegd kamp ik zo nu en dan ook met vleugje jaloersheid naar iedereen die volledig en gezond is. Is dat gek? Mijn onzekere gevoelens komen niet alleen door het verlies van mijn been, maar dus ook door het verlies van mijn oude zelfbeeld en toekomstperspectief. Het was het einde van mijn ‘vanzelfsprekende’ valide leven. Definitief. Onherroepelijk. Onomkeerbaar. Voor altijd. Het rouwen begon. Hoofd- schouders, knie en teen, mijn hele lijf was in rouw.

Rouw is liefde.

Rouwen is een proces dat eigenlijk nooit stopt. De scherpe kantjes gaan er vanaf, maar er zullen altijd momenten zijn, dat het verdriet boven komt. Je herkent het ongetwijfeld. Daarom is het goed om het aandacht te geven. Rouwen kennen we allemaal als het verwerken van een verlies van een persoon die je liefhebt. Maar rouw kan ook ontstaan door het verlies van andere ingrijpende gebeurtenissen, zoals een scheiding, verlies van gezondheid, werk of een toekomstdroom en laat ik nou al die boxjes aantikken. 😞 Rouw moet je nemen, je kunt er niet omheen. Niets is goed of fout. Elk rouwproces is namelijk persoonlijk en uniek.

Je bent sterker dan je denkt, als sterk zijn de enig optie is die je hebt.

Mijn levensmotto. Vaak hoor ik van mensen dat ze het zo knap vinden, dat ik mijn lot zo krachtig draag. Maar het is een gegeven waarmee je te dealen hebt. Jij zou hetzelfde doen, wellicht op een andere manier dan de mijne, maar je overlevingsmechanisme gaat aan. Een oerkracht die je nooit eerder hebt ervaren, komt naar boven. Zo heb ik in die tijd iedereen getroost, die in shock was van het bericht dat ik mijn been zou verliezen. ‘Ik red me wel hoor, ik ga gewoon springend door het leven!‘, zei ik zelfverzekerd en stoer. Stoerder dan ik eigenlijk was. Het was fight, flight, freeze or fawn oftewel vechten, vluchten, bevriezen of aanpassen. Onbewust koos ik voor het laatste; aanpassen. En dat doe ik nog elke minuut van de dag. Het stopt nooit. Anders ga ik op mijn bek, haha. Gelukkig zijn wij als mens veerkrachtig en veren we terug na iedere tegenslag. We vallen en staan weer op.

Schrijven werkt helend.

Als ik terugkijk in de tijd zie de verschillende fases waar ik doorheen ben gegaan en kan ik nu (zes jaar na dato)  vol overtuiging zeggen dat ik weer helemaal ‘de oude’ ben. Nou ja, op het gat na waar ooit mijn rechterbeen heeft gezeten dan hè?! 😉 Dit zegt overigens niet dat ik het er nooit meer moeilijk mee heb, want dat blijft, helemaal nu ik alleen ben en overal alleen voor sta. De scheiding en het verlies van mijn lieve mams en pap hebben er ingehakt. Dit bracht mij opnieuw aan het wankelen, net toen ik de balans weer een beetje leek te hebben gevonden. De pijn en het verdriet die ik nu voel zijn wel anders. Het vraagt een andere manier van verwerken. Mij helpt het om over mijn gevoel te schrijven, woorden te geven aan mijn verdriet. Hoe ga je ermee om en hoe herpak je jezelf, voor iedereen is dat anders. Hulplijntjes zijn altijd welkom en deze keer kwam er wel een hele bijzondere voorbij…

Theater de Liefde

Welkom bij het Rouwtheater!

Dinsdag 1 oktober 2024 organiseerden Stichting Bretels, Stichting Nabestaandenzorg, Adamas Centrum en IPSO Huis Kennemerland het Rouwtheater. De locatie, Theater De Liefde in hartje Haarlem, zat tot de nok toe gevuld met genodigden. Onder leiding van journalist, schrijver en presentator Frenk van der Linden werd een interactieve avond gepresenteerd, gevuld met prachtige liedjes van Mylou Frencken en indringende ervaringsverhalen van Tim Overdiek (Therapeutisch oor voor wie het even niet meer weet) en Remona de Hond-Franssen. Je weet wel de vrouw/ weduwe van Marc de Hond, één van mijn inspiratoren. Deze avond was bedoeld voor iedereen die een dierbare heeft verloren of binnenkort zal verliezen. Heavy shit dus.

Dat de voorstelling precies op de dag plaatsvond dat mijn been zes jaar geleden werd geamputeerd, kan geen toeval zijn. Ik heb echt wel even getwijfeld om te gaan, omdat ik niet wist of ik deze ‘zware kost’ nu moest opzoeken, maar ook omdat het mijn parabadmintontrainingsavond was en die is best heilig. Na wat overwegingen hakte ik de knoop door, omdat ik het programma en de sprekers erg interessant vond en reserveerde een plekje. Er valt tenslotte altijd wat te leren in het rouwproces en wie weet zou ik hier de nodige inspiratie vandaan kunnen halen.

100 redenen om vandaag jouw lot te kopen.

Even een klein zijstapje; Wat er afgelopen week ook binnen kwam, was de mail van de Staatsloterij voor de trekking van 1 oktober. Het zette mij aan het denken, waarom kwam deze ’tip’ nu op mijn netvlies. Moest ik hier iets mee? Aan alles voelde ik dat ik een lot moest kopen, want deze datum in combinatie met eindcijfer 12 (mijn nieuwe huisnummer) zouden mij geluk brengen, ik wist het zeker. Ik uitte het ook hier en daar dat er een mooie prijs op mijn lot zou vallen en het bedrag had ik in mijn hoofd al uitgegeven. Ik zou op vakantie gaan met de kinderen en aanhang. Naar de zon. Vol verwachting checkte ik een dag later de uitslag. Wat denk je…? €5,- Eens even bedenken hoe ik dat ga ‘verbrassen’….😜

Regen.

Terug naar dinsdag. Met moeite had ik mijn regenjas in de kleine rolstoeltas gepropt of ik voelde buiten de eerste druppels al vallen. Hè bah! Snel griste ik de plastic jas er weer uit, trok hem aan, koppelde mijn bike aan en ging vol gas richting de stad, om een plensbui op mijn kop te voorkomen. Zo geen zin in! Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, stond ik wat te treuzelen voor de deur, want met drie flinke treden is het theater niet echt rolstoelvriendelijk te noemen. ‘Kan ik je ergens mee helpen?‘, vroeg een dame die ook naar binnen ging. Graag, was mijn antwoord en vroeg of ze de meiden van IPSO Huis Kennemerland wilde halen. Binnen no time kwamen de dames helpen en een andere mannelijke gast was zo vriendelijk de fiets naar binnen te tillen. Mijn naam werd afgevinkt, ik gooide mijn regenjas op de stoel en hupste met mijn krukken en zitkussen de zaal in.

Loslaten is zo godvergeten moeilijk.

Het voelde als een warm bad, want er waren vele gezichten die ik kende van het IPSO huis. In eerste instantie wilde ik achteraan gaan zitten, maar de oude coördinator vertelde dat daar het geluid slecht was en nam mij mee naar voren. Er was één plekje vrij op de eerste rij. Zo daar zat ik met mijn neus zowat op het toneel.😬 Wel leuk dat er een paar dames van het oncologisch zwemmen achter mij zaten, kon ik ook nog even klessebessen. De presentator Frenk nam het woord en opende daarmee de avond, met het thema verlies en rouw. Een onderwerp waar we vroeg of laat allemaal mee te maken hebben. Het werd een avond vol bijzondere verhalen, kleine liedjes, herkenning, openheid en saamhorigheid die iedereen op een mooie manier dichter bij elkaar bracht.  Elke emotie was voelbaar. Afscheid nemen is nou eenmaal onderdeel van ons leven, maar loslaten is zo godvergeten moeilijk. 😢

Je kunt tegenslag een plek geven
Je kunt het ook een mooie plek geven
Je kunt je situatie accepteren
maar je kunt hem ook omarmen
Je kunt je wonden verbergen
Of er trots op zijn
Ze genezen beter in de zon
En je er zeker nooit voor schamen
Marc de Hond

Burendag

Bij mij in de straat heten we allemaal Buren. Loesje

Even wat luchtigers nu. Burendag is een dag waarop de buurt gezellig samenkomt en veel mensen iets goeds doen voor elkaar en de buurt. Wijken worden nu eenmaal socialer en leuker als de mensen elkaar ontmoeten, elkaar helpen en zich samen inzetten voor hun buurt. De initiatiefnemers van het idee zijn Douwe Egberts en het Oranje Fonds, met als doel mensen dichter bij elkaar te brengen. En laat ik nu ook een ‘verbinder’ zijn, die graag bruggen slaat.

Er lag een mooie taak voor mij.

In mijn vorige buurt organiseerde ik, samen met een paar andere buufjes, al een aantal jaren Burendag. In eerste instantie met een activiteit, we hebben toen namelijk de steeg opnieuw bestraat en daarvoor een subsidieaanvraag gedaan en toegewezen gekregen, maar later gewoon als een gezellig samenzijn. Dat was altijd erg geslaagd en voor herhaling vatbaar. De mensen leerden elkaar beter kennen en dat resulteerde in meer ‘social talks’ op straat. Aangezien ik nieuw ben in de wijk waar ik nu alweer drie maanden woon, vond ik het een briljant idee om iets te organiseren. En hoe kan het ook anders, het werd een buurtborrel! Geen verrassing toch?

Het begon met een appje binnen de Vereniging voor Eigenaren en omdat niemand contactgegevens had van het blok aan de overkant, had ik een uitnodiging gemaakt voor in de brievenbus. Lekker ouderwets. 😉 Mijn buren die zich als eersten hadden aangemeld, waren zo lief om de uitnodigingen te verspreiden. Thanks buuf, teamwork!

Beste buren,
Op zaterdag 28 september is het Burendag en wat is een betere manier om dat te vieren dan samen te komen voor een gezellige borrel?
Als nieuw gezicht in de buurt lijkt het me leuk om jullie allemaal beter te leren kennen. In het kader van ‘beter een goede buur dan een verre vriend’ wil ik jullie van harte uitnodigen om vanaf 16:00 uur een drankje te komen doen op het pleintje voor de deur. Het is een ‘Bring Your Own’ samenzijn, dus neem zelf iets lekkers mee om te drinken en/of te snacken. Zo kunnen we elkaars favoriete hapjes en drankjes ontdekken en er samen een gezellige middag van maken!
Iedereen is welkom, jong & oud, dus zegt het voort!

Zou er iemand komen?

Het was één grote verrassing of er, naast een paar bewoners uit mijn blok, nog andere mensen zouden aansluiten. Samen met Lynn had ik boodschappen gedaan om heerlijke hapjes te maken en ballonnen en slingers gekocht om de boel aan te kleden. Om half vier kwam het zonnetje voorzichtig door, toen we op het pleintje voor de deur de statafels neerzetten en de versieringen ophingen. Buuf zette er twee leuke blauwe lage tafeltjes bij en een overbuurman kwam met een picknicktafel op de proppen. Ah, dat betekende dat er meer mensen zouden komen, hoera! Het zag er meteen gezellig en uitnodigend uit.

What happend in the Ampèrelaan, stays in the Ampèrelaan! 😜

Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer buurtjes het plein op lopen en ze hadden de uitnodiging goed gelezen. Iedereen had zijn eigen glaasje mee, wat te drinken en lekkere hapjes. Nou, wat goed! Ik was helemaal in mijn nopjes. Er was zelfs een overbuurman die een geweldige speaker meenam, dus ook voor muziek werd gezorgd. Warm was het misschien niet, maar droog – op een paar druppels na – wel. Wat een mazzel, wetende dat de dag ervoor een hoeveel water was gevallen om bang van te worden. Er werden handjes geschud, kennisgemaakt, verteld hoelang en waar een ieder precies woonde en verhalen gedeeld. De drank vloeide rijkelijk. Tegen tienen in de avond  was het tijd om op te ruimen en gingen we naar binnen. Met een kop warme thee kroop ik op de bank, ik was dik tevreden! 😊

Van twee walletjes eten.

Hoe leuk was het dat ik zondag ook nog mocht aansluiten bij de borrel van mijn oude buurtje. Niet ver weg, maar toch was het al even geleden dat ik er was. Het is namelijk geen logische route voor mij. Het was fijn om bij te praten met de mensen die jarenlang mijn buren (voor, achter, naast)  zijn geweest. Zij weten wie ik ben, kennen mijn verhaal en dat voelt vertrouwd. Zij blijven een speciaal plekje houden in mijn hart. En toen ik bij vertrek mijn stokken achterop de rolstoel wilde zetten, kiepte deze achterover. Geschrokken riep ik ‘help, ik val!’ en vier sterke buren-armen vingen mij op. Geluk is… lieve (oude) en alerte buren hebben! 😊

Let op

Breaking Nieuws!

De uitzenddatum van het programma De Grote Huisverbouwing, waaraan ik heb deelgenomen, is gewijzigd! In plaats van 27 oktober, wordt mijn aflevering al op zondag 20 oktober om 18.00 uur uitgezonden op SBS6. Als je het leuk vindt om te kijken, pak er gezellig een drankje en wat lekkers bij en geniet comfortabel vanaf je bank. Ik heb zelf ook nog niets gezien, dus ben reuze benieuwd!

Spreuk van de dag

Carrièreplan:
Succesvol
worden
in
gelukkig
zijn. 😊
#poetistisch