⚠️ Lang blog alarm! Sorry, sorry, sorry…ik heb me enorm uitgesloofd, met als resultaat een gruwelijk uit de hand gelopen lang verslag. Je bent gewaarschuwd, dus neem vooral even pauze met een lekker kopje koffie of thee als je aan dit verhaal begint. Veel leesplezier!

Het weer zit niet mee, maar dat is altijd nog beter dan dat het wéér niet mee zit… ????

Angstvallig hielden we de weersvoorspellingen in de gaten. Heel gunstig zag het er niet uit, het zou volgens verschillende bronnen een natte tot zeer natte zaterdag worden. Bah, een fietsevenement terwijl het met bakken uit de hemel komt is gewoon niet leuk. Omdat het vorige keer gelukt was, had ik nu toch ook weer een verzoeknummertje ingediend bij de weergoden. Alles was goed, als het maar droog zou blijven. Het is niet helemaal gelukt, maar ze zijn ons zeker aardig tegemoet gekomen!

Ik ga fietsen en ik neem mee…

De vrijdagavond voor de Ride had ik al mijn spulletjes klaargelegd, zodat ik de ochtend stressvrij kon beginnen. Mijn blauwe broek, het rode angels T-shirt, het kettinkje en oorbellen – van de zilversmid van de Ride for the Roses sieraden – die ik ooit cadeau heb gekregen van de meiden en mijn rode armbandje. De witte trui voor onder het shirt heb ik last minute nog even uit de kast van Sven gegraaid. ???? De rolstoeltas had ik letterlijk volgepropt met handige en leuke dingen voor onderweg; een regenjas, een wegwerp regencape, een repareersetje voor pech onderweg, handschoentjes, een selfiestick, een doos met een kleinigheidje voor de meiden, twee flessen bubbels, glaasjes, Celebrations, een slinger, hartjes ballonnen, het feestelijke cijfer vier, een rol touw en een schaar. Oh ja, en het woordje, uitgeprint in een plastic mapje, dat ik voor deze bijzondere dag had geschreven. Kortom, het zwaartepunt van de rolstoel zat zonder twijfel in de rugtas. Als ik maar niet achterover zou kiepen…????

The day ????

Almere, de jongste en groenste stad van Nederland.

Niet verder vertellen, maar eerlijk gezegd had ik er een beetje rekening mee gehouden, dat we in de ochtend bij vertrek vertraging zouden oplopen. Want ja, met negen dames de hort op, dat vraagt om een hoop gekeuvel en getreuzel. Maar… niets was minder waar. We hadden afgesproken om rond acht uur in de ochtend vanaf ons huis te vertrekken en iedereen was ruimschoots op tijd. Halleluja! Dat was een complimentje waard, al kreeg ik vrij snel door dat mijn laatste appje geen twijfel of ruimte liet over de afgesproken tijd, haha. Het kon maar duidelijk zijn, dacht ik zo. Het zou namelijk niet voor het eerst zijn dat we de openingsceremonie zouden missen. Met drie auto’s, twee fietsen bij Janine achterop en de handbike bij mij achterin, vetrokken we goedgemutst richting Almere, waar de Ride dit jaar zou plaatsvinden.

Ondanks dat de navigatie van mijn auto op hol was geslagen en mij zoals altijd de verkeerde kant op stuurde, kwamen we toch op tijd aan op de locatie.

We toonden de parkeerkaart op de telefoon aan de verkeersregelaar en mochten bij een rijtje geparkeerde auto’s aansluiten. Het waren super onhandige parkeerplekken, waardoor we onze drie auto’s ten opzichte van alle anderen – laten we zeggen – ietwat rommelig inparkeerden. ???? Aan onze parkeerkunsten lag het niet hoor, het waren gewoon stomme plaatsen, waardoor we ook nog eens deels in het groen en het water kwamen te staan. Binnen no time had de helft natte voeten en stonden we te klagen over de indeling van het parkeerveld. Een meiden dingetje. De tijd tikte door en de fietsen moesten nog uit en af de auto gehaald worden, dus enige haast was geboden. Het was inmiddels iets over negenen en om kwart over negen zou het podiumprogramma beginnen.

Wat wij niet wisten, was dat het eventterrein een behoorlijk stuk lopen was vanaf de parkeerplaats.

Op ons gemak en al kwebbelend, bewogen we ons naar de ingang van de Floriade Expo en lieten we door een verkeersregelaar een groepsfoto maken. Het bleek achteraf het beste beeld van de dag, dus dan weet je het wel. Er zijn jammer genoeg maar weinig foto’s echt gelukt. Dan heeft één van ons haar ogen dicht, haar in het gezicht door de hard wind of is er iemand onthoofd door de fotograaf. Nou ja, herinneringen zijn ook veel waard. Manja en ik gingen vast vooruit, maar werden tegen gehouden door een bewaker. ‘Jullie mogen het terrein nog niet op‘, zei de man streng. ‘Hoezo niet? Wij zijn deelnemers hoor!‘ Zonder startnummer? Zonder fiets? De man keek van mijn handbike naar mijn zus en vroeg waar haar tweewieler was. ‘Nou, dat is een lang verhaal, maar we hebben fietsen gehuurd in de stad en die gaan we straks ophalen‘. Die man zal vast gedacht hebben ‘die meiden zijn gek’, want wij waren zover ik kon zien de enigen zonder fietsen.

Hij keek een beetje vreemd en vertelde dat we ons dan toch echt eerst moesten aanmelden bij de balie, een stukje terug. ????

‘Hallo, daar hebben we nu geen tijd voor, wij willen de opening graag meemaken!‘, zeiden we een tikkeltje gepikeerd. Nou, vooruit dan maar, hij streek over zijn hart en wij konden eindelijk verder. ‘Er komt zo nog een zooitje ongeregeld zonder fietsen, zij horen bij ons team Ilse’s Angels hoor‘, riep ik nog terwijl ik plankgas gaf. Aangekomen bij het podium zag ik al een paar bekende gezichten van het KWF en na een warm welkom kreeg ik koffie aangeboden door één van hen. Hoe lief?! De meiden kwamen gelukkig net op tijd aanlopen, behalve geblesseerde Peetje, want die werd met een golfkarretje netjes afgezet. Ik slaakte een zucht van opluchting. We waren compleet en op tijd voor de openingsceremonie. Pfieuw! ????

Ride

Berget Lewis zong het prachtige lijflied ’the Rose’ van Bette Midler en bezorgde ons kippenvel en tranen.

It’s the heart afraid of breaking,
that never learns to dance
It’s the dream afraid of waking,
that never takes the chance
It’s the one who won’t be taken,
who cannot seem to give
And the soul afraid of dying,
that never learns to live

Speciaal voor dit nummer gingen we dicht bij elkaar staan en hielden we elkaar stevig vast. Letterlijk bij de eerste noot kreeg ik al een brok in mijn keel en schoten de tranen in mijn ogen. Berget Lewis, in style gekleed met een lange rode teddy jas, zong ’the Rose’ zo mooi en klein, dat het enorm binnenkwam. Kippenvel all over. Na een vet applaus en het drogen van de tranen, werd het startschot gelost en konden de deelnemers van de 100 kilometer van start. Het zonnetje scheen en de lucht was blauw. Wat een mazzel! ????

Taakverdeling.

Wij hadden nog vijf kwartier om ons voor te bereiden op de 25 kilometertocht en geloof me, we hadden nog genoeg te doen. Maar… niet voordat we eerst een heerlijk kopje koffie hadden genuttigd en een plasje hadden gepleegd. Wel stom trouwens dat de deur van de invalidetoilet niet op slot kon. Hoezo privacy? Gelukkig kwam ik daar net op tijd achter, zodat er iemand voor de deur kon blijven staan, terwijl ik leeg liep. ???? We verdeelden ons over twee teams; team fietshuur en team aanmelding & decoratie. De meiden die een fiets gehuurd hadden, gingen samen in één auto naar het VVV van Almere om de gereserveerde fietsen op te halen. Lonneke en ik zouden ons team vooraan bij de ingang aanmelden en geblesseerde Peetje bleef achter op het terras met onze spullen.

Een enorme hoosbui kwam uit het niets uit de lucht vallen. ????️☔

Waar het vandaan kwam, geen idee, maar ineens kwam er een hoop hemelwater naar beneden vallen, niet normaal. We waren er duidelijk niet op voorbereid, want de regenjassen zaten nog in de tassen en een paraplu hadden we niet. Lon en ik fietsten zo hard we konden naar de entree, de andere meiden passerend, en zagen geen hand voor ogen. Bij de aanmeldbalie koppelde ik snel mijn fiets af, pakte mijn krukken uit de standaard en hupste snel de tent in. Zeiknat. De rolstoel met kussen, tas en bike achterlatend in de stromende regen. Lonneke was zo slim om het kussen mee naar binnen te nemen, super (!), want dat scheelde mij een hele natte reet. Uiteindelijk haalden de mensen van de organisatie zelfs mijn rolstoel naar binnen, wat heel fijn was voor de spullen in mijn overvolle rolstoeltas.

Team aanmelding.

Ons team stond niet als één groep op de lijst, dus moesten we alle negen meiden apart aanmelden. Lekker handig. Nu waren een paar namen zo gevonden op de 25 km lijst, maar een aantal ook niet. Ik noem geen namen ????, maar een paar van ons had bij het inschrijven de afstand niet aangepast, waardoor zij op de 100 km lijst terecht waren gekomen. Ambitieus! ???? Het was even zoeken, maar uiteindelijk had ik de negen startnummers en de nodige tyraps om de nummers aan de fietsen vast te maken. De honderd fondsenwervers die het hoogste bedrag hadden opgehaald kregen een gouden stuurbord en hoe leuk was het dat daar mijn naam tussen stond. Het gouden nummer 26 was voor mij, met grote dank aan alle donateurs! ????

Ambassadeur Frits Barend.

Zodra de laatste druppels gevallen waren, stapten Lonneke en ik weer op de fiets om ons bij Petra aan te sluiten. Eenmaal binnen in de bar zag ik Frits Barend, die al jaren ambassadeur is van dit fietsevenement. In 2018 hebben we elkaar leren kennen in Goes, toen we het eindbedrag samen bekend mochten maken. Ik rolde naar hem toe en hij begroette mij super vriendelijk. Hij herkende mij nog uit Goes, waarschijnlijk aan mijn ene been, en we maakten een praatje terwijl er wat camera’s om ons heen draaiden. Lang kon ik niet klessebessen, want we hadden nog negen hartjes ballonnen op te blazen en te voorzien van een touwtje voor aan het stuur. Omdat het toch een beetje voelde als mijn ‘verjaardag’ had ik een slinger voor mezelf gekocht, iemand moet het doen, en het gouden cijfer vier (dat zich maar moeilijk liet opblazen ????), vanwege mijn vierde verjaardag als Ilse2.0.

We dronken nog een bakkie pleur en deden nog een klein plasje zodat we klaar waren voor vertrek.

Het wachten was nu op team fietshuur. De 50 kilometer rijders mochten zich opstellen. Voor het startschot werd het nummer ‘The Rose’ nogmaals ten gehore gebracht, maar nu waren het niet de stembanden van Berget, maar een bandopname. En toch raakte het mij weer, niet zo intens als de eerste keer, maar weer was ik geroerd door het lijflied.10.52 uur: ‘Staan eindelijk in de VVV. We komen zo snel mogelijk‘, appte Irene. Oh kak, zijn ze er nu pas? Ik vertelde Lon en Peet een beetje balend dat we de start hoogstwaarschijnlijk weer zouden missen. ???? We zochten een mooi bankje op in het zonnetje, die weer terug was van weggeweest, om te wachten op de rest van de girls.

Team fietshuur.

Manja: ‘Hoe moeilijk kan het zijn?! Met 6 dames onderweg naar het VVV-kantoor in Almere om de vooraf gereserveerde fietsen op te halen. Google Maps open en gaan… Toch?! Vergeet het!‘ Nadat ook zij diezelfde enorme plensbui op hun hoofd hadden gekregen, stapten ze als zes verzopen katjes in de auto van Mandy. Een afstandje van 2,4 kilometer, die met de auto 8,7 km bleek te zijn.???? Eenmaal de auto geparkeerd, gingen ze met z’n allen – met nadruk op ‘allen’ – richting het VVV-kantoor, dat in een winkelcentrum verstopt was. Binnen no-time was Marie Louise bij de balie van Perry Sport aan het vragen waar ze moesten zijn, terwijl Irene ondertussen haar zus – die in Almere woont – raadpleegde. Mandy was druk zoekende op haar telefoon, Janine en Lynn gingen met de roltrap naar boven om te kijken of ze daar het VVV zagen en Manja bleef beneden om iedereen in het oog te kunnen houden.????

Nog geen twee minuten later, waren ze elkaar allemaal kwijt. Hoe dan?!

Lang leven de telefoons! Na wat heen en weer gebel, gezoek en gemopper, was het hen uiteindelijk gelukt om met zijn ‘allen’ bij het VVV-kantoor aan te komen en de gehuurde fietsen mee te nemen. Terug naar de start van de Ride ging een stuk makkelijker en sneller. Het was écht maar een kippeneindje. Met gierende banden kwamen ze net op tijd aan om zich bij ons aan te sluiten. Godzijdank, ze hadden het gehaald.

De route

Gewoon de rode pijlen volgen!

Maar goed, helemaal klaar voor de start waren we nog niet. Terwijl iedereen zijn fiets voorzag van het startnummer en hartjes ballon, stelden we ons langzaam op in het start vak. Ik vind het altijd leuk om te zien dat de deelnemers het thema ’the Rose’ aan alle kanten uitdragen. In kleding, in kleur en in roosjes aan de fiets. Het startschot klonk en we waren los! De rode pijlen waren van de 25 km, dus die moesten we volgen. Niet moeilijk natuurlijk, als je de kleur maar goed onthoudt. Ik noem wederom geen namen, maar al snel riep één van de dames dat we naar rechts moesten, waar de rode pijl toch echt rechtdoor aan gaf. ‘We hadden toch blauw??’ Tja, zo kom je wel heel snel aan je kilometers…en ze was niet eens blond. ????????

We waren nog geen kwartier aan het fietsen, toen de eerste dikke druppels alweer naar beneden kwamen. Nee!! ????️

De blauwe lucht had plaats gemaakt voor zwarte wolken. ‘Stop!‘, riep ik naar de angels die meters voor lagen. Ik moest mijn regenjas achter uit de volgepropte rolstoeltas plukken en dat was zo makkelijk nog niet. Irene schoot te hulp, haalde mijn volledige tas leeg, omdat mijn regenjas helemaal onderin zat. Natuurlijk! ???? We fietsten gezellig verder en het zonnetje begon weer te schijnen, dus… de regenjas kon weer uit. Het was een mooie en groene route en omdat het tempo van ons toch wel wat verschillend was, wisselde de kopgroep met regelmaat. Op de Dijk vielen we echter totaal uit elkaar. We hadden stormachtige wind tegen en er moest dus hard gewerkt worden om überhaupt vooruit te komen. De meiden op pure beenkracht, ik op armkracht met een beetje ondersteuning.

Kortademig en met het zweet op ons voorhoofd besloten we dat het tijd werd voor een pauze.

We zochten een relatief rustig plekje aan het water, maar de harde wind zorgde toch voor een onrustig gevoel. Onze haren vlogen alle kanten op, terwijl de Prosecco werd ingeschonken. Zo goed en kwaad als ik kon, las ik mijn brief voor, die jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen (4 het leven!). Het is goed om even stil te staan bij wat kanker en de gevolgen daarvan met mijn leven doet, maar nog belangrijker was de reden van deze fietstocht; geld ophalen voor kankeronderzoek. Het is keihard nodig, omdat het aantal verwachte kankerdiagnoses, vooral door vergrijzing, zal blijven stijgen. Samen moeten we dat een halt toeroepen. Kanker moet de wereld uit!

Natuurlijk was ik ook blij, omdat ik mijn vierde verjaardag mocht vieren als Ilse2.0.

Het was ook een beetje feest, met slingers, ballonnen en bubbels. We proostten op onze gezondheid, onze vriendschap en op het leven! Daarna kreeg iedereen een klein cadeautje van mij, zoals ik dat bij elke Ride gedaan heb. Een aandenken van de dag, wat altijd in het teken staat van roosjes en engeltjes. Deze keer had ik gekozen voor een lief klein kerstengeltje. Beetje vroeg misschien om de meiden fijne feestdagen te wensen, maar iemand moet de eerste zijn. Toch? Dus bij deze, Merry Christmas!????

De roos.????

Een half uurtje verderop was de rustpost bij Camping Waterhout. Tijd voor het plegen van een plasje, het branden van een kaarsje, een kopje thee en koffie, een appel en een banaan en wat nootjes en zoete koek. De versnaperingen werden voor het eerst aangeboden door de organisatie en hoofdsponsor Dirk. Bedankt! Met een enigszins gevulde maag reden we door naar de finish, waar we de roos en het speldje van de Ride 2022 in ontvangst mochten nemen. Een roos die staat voor liefde, moed, vreugde en verdriet. Mijn roos heb ik opgedragen aan een oud collega, die recent getroffen is door deze vreselijke ziekte.

Met een heerlijk verfrissend ijsje, kwam er een einde aan deze mooie dag met als resultaat ruim 27 kilometer in de benen/ armen en een totaal bedrag van €253.085,15 voor kankeronderzoek! Of we volgend jaar weer aan de start zullen verschijnen, weet ik niet. Daar gaan we de komende tijd nog een ei over leggen!

Spreuk van de dag

De roos ????
Verdriet hoort bij het leven
Verdriet hoort bij liefde
Als een roos
De mooie rode kleur
De mooie vorm
De prikkende doornen
Dat is liefde
Dat is verdriet
Dat is het leven
Jill