Wacht niet op mooie momenten, maak ze zelf! 🤗

Nadat ik de zeven instanties – die de WMO had voorgedragen – had gemaild en gebeld met de vraag wie mij kan helpen aan een huishoudelijke hulp, was de moed totaal in mijn schoen gezakt. Keer op keer werd er doodleuk verteld dat er wachttijden zijn variërend van drie tot wel acht maanden of langer. OMG! 😱 En je mag dus maar bij eentje inschrijven. Het is niet zo dat je je overal kunt aanmelden en kijkt wie het eerste over de brug komt. Nee, zo gaat dat helaas niet. Ik was er klaar mee en klapte een beetje teleurgesteld mijn laptop dicht. Na de vakantie pak ik die draad wel weer op. Nu is het tijd voor ontspanning, een welverdiende vakantie na een hele valse start en bak van ellende begin van dit jaar. Bijkomen van alles wat er de afgelopen maanden gebeurd is en nieuwe energie op doen. Samen met Lynn lekker een weekje naar de Griekse zon. De weersvoorspellingen zagen er zeer gunstig uit, dertig graden en meer. Rhodos here we come! We hebben er zin-in in! 🌞

Binnenkort op vakantie. Ik heb 7 outfits nodig. Heb er voor de zekerheid 35 ingepakt… 🤭

Vakantie begint natuurlijk al met het inpakken van je tas of koffer. Ik had één koffer van 20 kg bijgeboekt voor ons tweetjes, omdat ik niet kan rollen met een trolly aan mijn hand en Lynn ook maar twee handen heeft en mij ook soms een handje moet helpen. We zouden de ruimte eerlijk verdelen. Ik een beetje meer dan jij. ‘Hoeveel jurkjes neem jij mee? En welke dan? En schoenen?’ Daar win ik natuurlijk ruimte mee, haha. ‘Heb jij zonnebrand? Vergeet je de crèmespoeling niet mam?’ Nou mam was vooral druk om de nog altijd ingepakte koffer zomerkleding die naast mijn bed staat leeg te trekken, want daar zaten toch ook echt nog leuke ‘beachy’ items in. Het stapeltje werd onbedoeld groter en groter.

Vakantie

HV 5079 Amsterdam – Rhodos

De koffer ging op het allerlaatste moment pas dicht en moest voor de zekerheid nog even gewogen worden. De weegschaal gaf ruim 22 kg aan, kak dat zijn er 2 teveel. 🤨 Aangezien dochterlief op haar vlucht naar Gran Canaria maar liefst €72 voor 6,5 kg overbagage moest bijbetalen, zouden we er beter aan doen wat gewicht te verplaatsen. Mijn schoeisel (3 x 1🩴👟👡), een jurkje en ander setje, propten we bij de twee badlakens in de rolstoeltas. Ook deze zat tjokvol en kon nog maar net dicht. Een zucht van verlichting. Oké, we waren er klaar voor! Sven, die helaas niet mee kon omdat hij druk is met de Boterfabriek, was zo lief om ons naar Schiphol te brengen. We checkten in bij de desk van Transavia, meldden ons bij de airport assistant en kregen een label mee om zelfstandig verder te gaan. Grappig dat echt alle deuren voor je open gaan en je overal voorrang krijgt als je in een rolstoel zit. Noem het positieve discriminatie, haha. 🙃 Ik kan er wel aan wennen. Ach ja, daar is ie weer; elk nadeel heeft zijn voordeel.

Vakantie is vertragen.

We mochten als eersten het toestel in en het zag er naar uit dat we precies op tijd zouden vertrekken. Wij blij! Toen iedereen zijn plaats had ingenomen, nam de captain vrolijk het woord en vertelde, naast zijn enthousiaste vaste praatje over de vlucht en de bestemming, dat er file was in het luchtruim en wij ons ‘slot’ daardoor kwijt waren. We kregen een nieuwe vertrektijd, die ruim veertig minuten later was. Een diepe ietwat geïrriteerde zucht klonk door het toestel. Verontwaardigd geroezemoes. Dat beloofde een lange krappe zit te worden. Het lijkt wel of die stoelen steeds dichter op elkaar staan. Ik zat zowat bij mijn buurman op schoot, die serieus last bleek te hebben van vliegangst. Deze vertraging was een ware beproeving voor hem. Uiteindelijk gingen we tegen zessen de lucht in, de vakantie was begonnen! 😃

Lachen is gezond!

Niet veel later bestelden we een lekker drankje en begonnen we aan onze luxe broodjes als avondmaal. Mee dat ik een grote hap nam, beet ik een tomaatje kapot en spoot het sap alle kanten op, met de slappe lach als gevolg. Ik kwam niet meer bij, omdat ik dacht dat ik de buurman een voltreffer had bezorgd. Lynn lachte zo mogelijk nog harder, omdat de prut in mijn haar bleek te zitten. 🙈 Toen de steward aan de vrouw voor ons die een cappuccino bestelde ook nog vroeg ‘had u er melk en suiker bij gewild?’ kon je ons opvegen! Melk in de cappuccino … en tomaat in mijn haar. De toon was gezet! 😂

Transfer.

Net voor de landing zocht de stewardess mij op, wees naar mij en zei grappend ‘als laatste hè?!’ Ik begreep de boodschap en wachtte samen met een ander gezin braaf tot het gehele toestel leeg was. De crew was super aardig en omdat het allemaal wat langer duurde dan verwacht, mochten we een praatje maken met de piloot in de cockpit. Toch leuk! Daarna werd er een lift aangekoppeld en werd ik met een oude grote rolstoel overgeplaatst. Mijn eigen stoel was nog nergens te bekennen en daar word ik altijd wel een beetje zenuwachtig van. Voor mij hoeft dat hele circus nooit zo, ik hups dat toestel liever zelf uit, maar op een of andere manier willen ze mij heel graag in een stoel van luchthaven veilig en begeleid naar binnen brengen. Ik had geen keus ‘zitten kreng!’, haha en laat je rollen. Aangekomen bij de ‘arrivals’ zagen we dat de laatste koffer die nog op de bagageband lag, die van ons was. Iedereen zat al lang en breed in de bus, terwijl ik mij zorgen maakte of mijn eigen rolstoel wel was mee gekomen. De assistent ging voor mij op zoek en kwam goddank met mijn karretje terug. Tijd om te plassen was er niet meer. We moesten snel naar de bus, die rechts buiten op de parkeerplaats stond te wachten. We waren zoals gewoonlijk de laatsten die instapten. De mensen op de voorste rij boden heel attent hun plekje aan, toen ze mij de bus in zagen springen. Wij namen plaats en de chauffeur kon vertrekken. Op naar het hotel!

Hotel Best Western Plaza.

Wij hebben de hele rit van een uur moeten uitzitten, want ons hotel was natuurlijk de laatste stop. 🙄 Wij zitten midden in Rhodos-stad, de hoofdstad van het Griekse eiland. Een gezellige drukke havenstad met een oude, ommuurde stadskern. En omdat de bus niet bij het hotel kon komen, moesten we de laatste 200 meter ‘lopen’. Daar gingen we. Lynn met de koffer en wat van mijn zooi, ik in de rolstoel. Binnen no time stuitte ik letterlijk op een behoorlijke drempel, kukelde bijna met mijn neus op straat, maar kreeg direct hulp van een paar locals. Nog geen vijftig meter verder bleken de krukken losgetrild en kwamen onverwacht tussen de spaken van mijn loopwheels, waardoor ik abrupt tot stilstand kwam en weer met mijn neus verrekes dichtbij de leuke straatkeitjes kwam. We liepen (nou ja, ikke dus) lekker te klungelen zal ik maar zeggen. Weer schoot er iemand te hulp, die de krukken tussen de wielen vandaan viste en zo konden we weer verder. Tegen middennacht waren we dan eindelijk veilig en heelhuids bij de receptie aangekomen en konden we inchecken. 😅

Welkom!

We werden vriendelijk welkom geheten en kregen de sleutel van kamer 130 op de eerste etage. De receptionist wees ons de lift. En wat voor een lift… mijn rolstoel paste er maar net in. Mijn handen konden amper op de hoepels. Oef, dat was wel een dingetje geweest, als het niet gepast had. Blij dat mijn nieuwe rolstoel een stukje smaller is, dan heb ik dit gedoe hopelijk in de toekomst niet meer. Hoe andere rollers het hier doen, geen idee… 🤔 Nieuwsgierig? Kijk hier!

De deur van onze kamer was net zo smal als de deur van de lift. De architect heeft werkelijk geen idee hoe breed een deur minimaal hoort te zijn. Best stom eigenlijk. Ik paste er maar net doorheen. De kamer was ruim en netjes, de badkamer had weliswaar een drempel, maar geen douchestoel, wat voor mij toch wel noodzakelijk is. Nadat ik hiervan melding gedaan had bij de receptie, stond er niet veel later een douchestoel voor de deur. Goeie service, maar wat voor een gevaarte was dat zeg! Dit had ik nog niet eerder gezien. Het was een soort van 3-persoonsstoel, met een rugleuning en scheve poten. Serieus? Hij nam de hele douchecabine in beslag. Het was gewoon hilarisch. Nou ja, morgen maar even kijken of ze niets anders hebben. We dropten onze spullen en gingen linea recta door naar de bar van het hotel voor ons eerste Griekse drankje. Yamas! Of te wel proost! 🥂

De rest van onze avonturen lees je de volgende week, want dat schrijven op mijn mobieltje gaat mij, zelfs met leesbril, niet meer zo goed af. 🙄

Spreuk van de dag

Gun jezelf weer eens een dag
waarop je alleen dingen doet die
je leuk vindt. Zorg goed voor jezelf
en vul je reserves aan. 🥰
#verliefd