Ilse
Je bent sterker
dan je denkt.
Aangenaam!
Hi, ik ben Ilse, 54 jaar jong, trotse moeder van Sven (23) en Lynn (20) en woon in het prachtige Haarlem. In september 2014 kreeg ik voor de eerste keer de diagnose botkanker. Na een grote operatie en intensief revalidatietraject, kwam de kanker in 2017 terug. Helaas hadden de behandelingen niet het gewenste effect en kreeg ik in 2018 opnieuw slecht nieuws. De kanker was terug of misschien niet weggeweest.
Mijn leven is eind 2018 drastisch veranderd, doordat ik mijn volledige rechterbeen, heup en bekken verloor aan botkanker. Een heftige en intensieve tijd van herstel en revalidatie volgde. Net toen ik alles weer een beetje op de rit had, is eind 2022 – na alles wat we hebben meegemaakt – onze relatie na bijna 25 jaar gestrand. Mijn kinderen zijn inmiddels uitgevlogen en ik sta voor een nieuwe uitdaging; het verbouwen van mijn nieuwe stekje en afscheid nemen van het huis waar we heel veel lief & leed gedeeld hebben. Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk.
Eén van mijn hobby’s is schrijven, vanaf september 2018 schrijf ik hoe het is om als (ex) kankerpatiënt te leven met een beperking of beter gezegd, een uitdaging en houd ik een blog bij ‘Je weet pas hoe sterk je bent, als sterk zijn de enige optie is die je hebt.’
Sta iedere dag sterker op dan de dag ervoor.
Kijk je angsten aan en droog je tranen.
Je hebt een prachtig leven te leven!
‘Je weet pas hoe sterk je bent, als sterk zijn de enige optie is die je hebt.’
Mijn blogs
Verkocht!
25 maart 2024 Vandaag is D-day. Na een lang voortraject en ruim twintig bezichtigingen sluit de inschrijving voor het bieden op ons fijne huis, om twee uur in de middag. En het blijft retespannend...
Verrassing
Als je iemand hebt verloren word je uitgedaagd om te leven met de liefde die ze achterlaten ❤️ Het gemis van mijn ouders is als een schaduw die constant met me mee gaat. Het besef is meteen daar als...
Ben er altijd voor elkaar
En al heeft het alle schijn tegen dit gevoel is eindig net als de regen. 😢 #kleinstukjeversheid 'Ben er altijd voor elkaar en stel niks uit tot morgen', dat was de tip die pa voor ons achterliet in...
Dag lieve paps
'Laat je even weten als je thuis bent?' Ja pap, doe ik. Het was altijd een kort belletje of sms-je nadat ik vanuit Esbeek naar huis gereden was. Pa, ik ben veilig thuisgekomen. 'Goed zo! Het was...
‘Dag lief been.’
Maandag 1 oktober zal ik afstand van je moeten doen.
En God, wat zal ik je gaan missen…
Bijna 49 jaar hebben we alles samen gedaan.
Je was mijn steun en toeverlaat.
We zijn op vele plekken geweest.
We hebben duizenden kilometers gelopen en gefietst.
Samen gehockeyd, gefitnest en gezwommen.
Samen gedanst, geskeelerd en geschaatst.
Ik heb je vertroeteld, ingesmeerd en gemasseerd.
Vele verschillende outfits gedragen.
Je bent klein, groot, dik en dun geweest.
Maar je hoorde zo vanzelfsprekend bij mij.
Je was een deel van mij.
Maar nu heb ik geen keus.
Jij bent al 4 jaar ziek.
We hebben er alles aan gedaan om je beter te maken.
Helaas is dat met 2 operaties en 10 bestralingen niet gelukt.
Als ik deze ziekte wil overwinnen moeten wij uit elkaar.
Met pijn in mijn hart en heel veel verdriet neem ik afscheid.
Dank je lief been,
voor alles wat je voor mij gedaan hebt.
Ik zal je never nooit vergeten!
Liefs, jouw Ilse
