Eigenlijk weet ik niet waar te beginnen. Deze week is er een om nooit te vergeten. Wat een avontuur! ‘As we speak’ zit ik op het balkon en kijk naar het prachtige uitzicht op de bergen. Wat zal ik dit gaan missen. Tijd om te bloggen heb ik niet gehad, wel heb ik gevlogd voor social media om jullie een beetje mee te nemen in het verhaal. Misschien heb je het gezien, misschien niet. Maar wat mooi, dat mijn broer een heel mooi verslag heeft geschreven op Polar Steps wat ik met jullie mag delen. Dankjewel Jorn, dat geeft mij ruimte om volgende week mijn bevindingen, ervaringen en emoties op papier te zetten. De HandbikeBattle neem ik voor altijd met mij mee.

Maandag 23 juni 2025

Ik ben hier in Oostenrijk om een lekker stukje motor te rijden, maar vooral om het prachtige event de HandbikeBattle van Fonds Gehandicapten Sport bij te wonen.

En daar doet mijn zus Ilse aan mee. Het concept van deze challenge is bedacht door een aantal professionals uit verschillende revalidatiecentra. Zij richtten de Stichting Handbike Events op vanuit de volgende visie:

‘Als wij mensen met een lichamelijke beperking laten ervaren wat extreme fysieke uitdagingen met hen doen, geven wij hen power mee om hun dromen waar te maken en de kwaliteit van leven te verbeteren’.

De Handbike Battle is een handbikewedstrijd voor mensen met een beperking. Het strijdtoneel is de klim naar de Kaunertaler gletscher in Tirol, Oostenrijk. De deelnemers gaan op armkracht naar boven, over een lengte van 20 km en 18 haarspeldbochten met 867 meter hoogteverschil. Een mooie uitdaging voor handbikers van alle niveaus.

Vandaag staat er een training gepland op locatie, waarbij er specifiek op de haarspeldbochten wordt geoefend. Iedereen bijgestaan door hun eigen vaste buddy op de fiets én bijgestaan door de leden van Team NL. Zo is ook Jetze Plat van de partij, drievoudig paralympisch kampioen (2016, 2021, 2024). De kanjer!

Omdat er in 3 groepen getraind werd en het nu dus nog niet zo druk is op het parcours (wat ook gewoon een openbare weg is en zeer geliefd bij motorrijders) konden wij (Manja, Lynn, Sven en ik) Ilse van dichtbij volgen en aanmoedigen. En een paar prachtige foto’s kunnen maken (al zeg ik het zelf).

Met de auto door naar de top van de Gletscher op 2.750 meter hoogte voor een lunch, waar ook Ilse’s team Helio Heroes (van revalidatiekliniek Heliomare) later aanschuift. Ook werd bekend gemaakt dat vanwege de slechte weersvoorspellingen van donderdag 26 juni, de Batttle een dag eerder wordt gehouden op woensdag 25 juni.

Het was indrukwekkend om de training van de deelnemers te zien. En nu was het vandaag maar 3 kilometer. Ze moeten ook nog wel wat energie overhouden natuurlijk. Wij verlaten de berg, doen boodschappen in Prutz en chillen de rest van de middag. We drinken voor het eten nog een biertje in het deelnemershotel met Ilse en haar team. Daar proef je de sfeer van de deelnemers, de buddy’s, medische staf en organisatie. Wat een energie straalt dat alles uit. Ik weet het zeker. Die Handbike Battle gaat helemaal goedkomen!

Dinsdag 24 juni 2025

De HandbikeBattle is vervroegd naar woensdag 25 juni, omdat het donderdag regen en onweer belooft hier.

Brief

Hier ben ik zelf weer even. Bij alle edities van de Ride for the Roses heb ik een brief geschreven aan de angels waarin ik vertelde waar ik op dat moment stond in het leven. Het was altijd een kijkje terug naar waar ik vandaan kwam. Nu zoveel jaar laten zijn het niet de angels waar ik de uitdaging mee aan ga, maar de HelioHeroes en heb ik een woordje aan hen geschreven. Deze brief heb ik op de vooravond voorgelezen.

Lieve Helioheroes,

Het is zondagochtend 22 juni 2025.
Na een bakje koffie, vertrekken we met twee busjes,
vanuit Wijk aan Zee met ons team richting Oostenrijk voor de ultieme uitdaging.
Het beklimmen van de Kaunertaler Gletscher op pure armkracht.
Een klim van ruim 20 km en 867 hoogtemeters.
Een uitdaging waar je toch een beetje gek voor moet zijn.

Busje komt zo…

De chauffeurs wisselden elkaar mooi af.
Het ene moment was het stil in de bus, lag team achterbank op apegapen.
Het andere moment kwamen de gekste liedjes door de speaker.
Tot vreugde voor de een en ergernis van de ander.
Ik zal geen namen noemen….🤭
Er werd al druk geoefend voor de pubquiz.
En dat belooft veel goeds, want wij hebben Rik!
Aangezien er twee zeikwijven in de onze bus zaten (San en mijn persoontje)
Hebben we denk ik wel zes of zeven plaspauzes in moeten lassen.
Knap dat we alsnog op gewenste tijd bij het hotel aankwamen.

Ik kijk terug in de tijd.

De reden waarom ik ja heb gezegd tegen deze challenge ligt achter mij.
Al draag ik de last daarvan nog elke dag mee.
Die ballast heb ik vanmiddag symbolisch onder aan de berg achterlaten.
De drie kankerprocessen, de amputatie, de echtscheiding en het verlies van beide ouders.
De beperking, het gedoe daaromheen en het verlies blijven natuurlijk,
maar het mag wat meer naar de achtergrond.
Het is tijd om dat deel emotioneel af te sluiten.
Bijzonder is ook de begindatum van dit avontuur.
22 juni 2000 was mijn trouwdag.
Toeval? Zeg het maar…
Nu precies 25 jaar later,
sta ik op de vooravond van iets dat ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Datzelfde geldt misschien ook voor jou.

Ride for the Roses

In 2015 fietste ik voor het eerst met mijn vriendinnen ‘Ilse’s angels’ de Ride for the Roses.
Een fietstocht in de strijd tegen kanker.
25 km op een gewone fiets.
Het lijkt niks, maar na een jaar van revalideren en trainen,
na de eerste grote been besparende operatie,
was dat een hele prestatie.
Dit evenement is jarenlang van ziekte en herstel mijn houvast geweest.
Nadat op 1 oktober 2018  mijn been geamputeerd was,
had ik een nieuw doel.
Meedoen met de (aankoppel) handbike.
Bijzonder was het dat ik gevraagd werd ambassadeur te zijn van de editie in Goes.
En werd zelfs de 25 km naar mij vernoemd; de (toen nog) Ilse Moerkerk route.
Het was heel bijzonder om op mijn ene been het startschot te mogen lossen.

Ieder zijn verhaal.

Nu zijn we 10 jaar verder en zij wij samen met het team van Helioheroes in Oostenrijk.
En allemaal enorm gemotiveerd door het verhaal wat we meedragen.
Zo is de jongste van ons Tamara geboren met spina bifida wat het leven niet altijd makkelijk maakt. Gisten nog hebben we een mooi intens gesprek gevoerd en vertelde ze mij haar levensverhaal en de motivatie van deelname.
Petra liep een incomplete dwarslaesie op als gevolg van een infarct in het ruggenmerg. Geen oorzaak: pure pech, zoals ze dat zelf omschrijft.
Fridtjof kreeg in op jonge leeftijd te maken met een vorm van jeugdkanker en moest een bovenbeenamputatie ondergaan. Inmiddels loopt hij alweer 35 jaar met een prothese.
Sandra, mijn roomy en tevens parabadminton-genootje, werd in 2016 getroffen door een Young Stroke (CVA). Na onderzoek kwam er een aangeboren hartafwijking aan het licht, waaraan zij inmiddels verschillende keren geholpen is. Vandaag hebben we kunnen zien hoe kwetsbaar gezondheid is.
Mijn fietsmaatje Bart bleek onverwacht een tumor in zijn ruggenmerg te hebben en heeft daar een incomplete dwarslaesie aan overgehouden. Het zette zijn leven en dat van zijn familie en vrienden volledig op zijn kop.
Maar wat ben ik blij en dankbaar dat we op elkaars pad zijn gekomen en hij mijn fietsmaatje is geweest de afgelopen maanden. Ik zal onze trainingsuurtjes zeker gaan missen.

Goed, we hebben duidelijk een ‘gemene’ deler.

Het lot heeft ons naar Heliomare geleid.
Een plek waar je eigenlijk niet wilt zijn,
maar als je na een heftig voorval in je leven moet revalideren is het ‘the place to be’.
We kijken allemaal terug op een mooie en bijzondere tijd in Heliomare.
En nee, het was echt niet alleen maar kommer en kwel.
We hebben daar naast al het verdriet, de pijn en frustraties,
ook ontzettend veel geleerd en gelachen.

Er werd een heel blik van hulpverleners open getrokken.

Het behandelteam – bestaande uit een revalidatiearts, fysiotherapeut, verpleging, ergotherapeut, maatschappelijk werker, bewegingsagoog en psycholoog – stond volledig aan onze zijde.
De verpleging heeft ons vertroeteld en verzorgd.
De fysiotherapeut heeft ons in beweging gekregen
De ergotherapeut heeft ons geholpen om zo zelfstandig mogelijk te functioneren in ons dagelijks leven.
De mensen van Bewegen en Sport hebben ons weer het plezier in het leven teruggegeven.
Of het nu een potje tafeltennis was of een partijtje parabadminton.
Ochtend gym, fitness of jeu de boules.
Het leuke was toch wel de stranddag en het handbiken in de duinen.
Al was de eerste keer op een handbike voor mij een verschrikking.
Niet te doen! Maar je ziet het, het is goed gekomen.

Kortom, Heliomare heeft ons het gevoel van eigenwaarde en zelfstandigheid teruggegeven.

Lieve Helioheroes,
Kijk waar we vandaan komen en kijk waar we nu staan.
Aan de vooravond van onze ultieme uitdaging.
We hebben in ons revalidatietraject al laten zien waar we toe in staat zijn.
Ook dat was topsport, maar we hebben het wel geflikt.
Van volledig afhankelijk zijn, naar weer de regie hebben over ons eigen leven.
Morgen gaan we laten zien waar we de afgelopen maanden zo hard voor gewerkt hebben.
Met w-ilse-kracht, doorzettingsvermogen en geloof in onszelf
knallen we samen met onze buddies die berg op.
We hoeven niet snel, we doen het in ons eigen tempo.

The only way is up!

Het enige doel is om boven te komen.
Laten we de zware last die we uit het verleden meedragen,
onderaan de berg achterlaten.
Het wordt keihard werken, zwoegen en zweten,
maar als we de top bereiken,
mogen we super trots op onszelf zijn.
En als het om wat voor reden dan ook niet zou lukken,
hebben we toch ons best gedaan.
Meer kunnen en hoeven we niet te doen.
Het gaat om de intentie, de wil en je innerlijke kracht.
Laten we er samen een onvergetelijke dag van maken.
Heel veel succes en plezier.
En laten we er vooral van GENIETEN.
Dit is een avontuur om nooit te vergeten.
Zeg tegen jezelf; Yes I can!
Op naar top! Let’s go!

• Als kleinigheidje wil ik jullie een beschermengeltje meegeven, die zorgt voor de support die jij nodig hebt.
• Voor onze buddies Esther, Jan, Marc, Carlo, Britt, Sannah en Rik een dikke dankjewel en groot applaus voor alles wat jullie voor ons gedaan hebben. Dank jullie wel!

Vanaf hier weer door met Jorn zijn verhaal.

Woensdag 25 juni 2025 – De Handbike Battle

Vandaag gaat het niet over mij, maar over mijn zus Ilse.

Vandaag dan de langverwachte dag.  

Vanaf ‘onze’ bocht lopen we met Ilse mee.

En die heeft het zwaar. Het is warm, de zon schijnt onafgebroken, de laatste 3 kilometers gaan alleen maar omhoog, 18 haarspeldbochten lang. Er is emotie als ze (op ons verzoek) het nummer “Ballade pour Adeline” van André Rieu in bocht 19 draaien. Maar pappa is erbij, het was zijn nummer op zijn uitvaart. En bij een volgende stop werd ons mam ook nog herdacht met het nummer ‘Lieve Mama’. Ook Buddy Marc laat zijn tranen gaan. Het is een heel mooi moment samen.

Youtube

Spreuk van de week

Het is niet de berg die we overwinnen,
maar onszelf.