Kriebels in mijn buik,
de vogeltjes die fluiten.
Ik ruik, ik voel, ik zie
de lente
buiten.
#lieverlief

En daar gingen we weer. Zaterdagochtend stond er een duurtraining op het programma van tweeënhalf uur. Geen idee hoeveel kilometers ik zou moeten vreten om die tijd vol te maken, maar ik zou het wel zien. Het is wel lekker dat teammaatje Bart de route bepaalt – hij rijdt tenslotte voorop – en ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Het zonnetje scheen, dus dat maakte alles goed. Het plan was om via Zandvoort naar Langervelderslag te fietsen en de opdracht was om jezelf niet in het ‘rood’ te rijden. Kortom, gewoon lekker een stukje fietsen.

Genieten. 🌞

Onze fietsen zijn op zich best breed, waardoor we nauwelijks naast elkaar kunnen rijden. Even lekker kletsen is dan wat lastig, dus had ik tijdens deze training een gezellig muziekje in mijn oren. Nee, niet te hard, want dan hoor ik het verkeer niet en dat is wel van essentieel belang als je zo laag op de grond ligt en anderen je vaak over het hoofd zien. Via Aerdenhout en Bentveld, kwamen we uit in Zandvoort en reden een stukje langs de zee. Wat wonen we toch in een prachtig gebied! Zacht meezingend genoot ik van het uitzicht en liet mijn maatje weten dat André Hazes gezellig door mijn oortjes klonk. Bij het inslaan van het duingebied richting Langevelderslag spraken we af dat ieder zijn eigen tempo zou fietsen. Mijn maatje is aanzienlijk een stukje sneller, dus hij zou de badplaats aantikken en weer terug komen om mij op te halen.

Heb ik weer…

Voor mij was deze route nieuw en ik was dan ook benieuwd hoeveel heuvels ik zou moeten trotseren en dat zonder een coach die mij naar boven motiveert. Het was druk met racefietsers en hardlopers, maar heerlijk omdat er verder geen ander verkeer is. Bart gaf plankgas en was vertrokken. Met de zon op mijn toet, muziek in de oren draaide ik mijn armen in een rustige cadans. Ik was net een aardig stukje onderweg, toen ik voelde dat mijn oortje uitwaaide en de muziek stopte. Kak! Even draaien met deze gigantische bike is niet zo makkelijk, want de draaicirkel is enorm. Wat nu? Er kwam een hardloopster mijn kant op rennen, ze zou mijn redding kunnen zijn. Vriendelijk sprak ik haar aan, legde uit wat er gebeurd was en vroeg of ze een paar meter verderop mijn oortje wilde zoeken. En dat deed ze.

Wat denk je, oortje kwijt… 😲

Helaas kreeg ze het niet gevonden, waardoor ik toch genoodzaakt was om met het hele gevaarte te keren om mee te kijken. Het was een kwestie van vijf keer steken, het fietspad volledig blokkeren en heel onschuldig ‘sorry’ zeggen tegen iedereen die voorbij wilde scheuren, maar noodgedwongen door mijn move in de ankers moest. Na een tijdje zoeken gaven we het op en besloot ik naar het begin te fietsen. Misschien was ik het oortje toch eerder verloren dan ik dacht. Ik terug. Baalde wel ontzettend, want die dingen zijn best kostbaar. Er lag van alles langs de kant wat wit was en in het oog sprong, maar mijn AirPod(s) was nergens te bekennen. Voorbijgangers liet ik weten wat ik kwijt was en dat als ze het oortje zouden vinden, ze ons ongetwijfeld op de route zouden tegenkomen. We vallen nogal op namelijk. Ik hoopte zo dat iemand mij blij zou gaan maken. Een beetje van slag en met een behoorlijke oponthoud fietste ik in stilte verder. Het kan ook nooit eens normaal…

Tja en toen moesten we plassen…

Het was een pittig stuk rijden met de nodige heuvels en er leek geen einde aan te komen. Toch genoot ik ook van de warme zonnestralen en van de natuur om mij heen. Na een tijdje zag ik Bart (de bikkel) alweer terugkomen en vertelde dat ik mijn oortje onderweg verloren had. ‘Hè balen zeg, dan kijken we zo op de terugweg wel of we het kunnen vinden‘, zei hij oplossingsgericht. Ik liet het maar even los, want het is wat het is. Aangekomen in Langevelderslag namen we een korte pauze, dronken wat water en aten een oer Hollandse stroopwafel om weer wat energie op te doen. Tja en toen moesten we naar het toilet. Zonder rolstoel of krukken is dat voor mij best lastig. Helemaal omdat ik daar over een druk bezet terras zou moeten springen wat bedekt was met zand en dus glad en val-gevaarlijk. Ik zou minimaal een arm nodig hebben om mij te ondersteunen, maar ja als je alle twee beperkt bent, is dat wel een dingetje. Daarbij durfden we onze fietsen natuurlijk niet meer onbeheerd achter te laten…

De lamme helpt de blinde.

We twijfelden, gaan we wel of niet een plasje plegen. Voor een man is het altijd makkelijker, want die kan onderweg overal zijn ding doen, dat is voor mij onmogelijk. We besloten ervoor te gaan, want nog ruim een uur ophouden, zou ook niet lekker ontspannen fietsen. Ik vroeg Bart eerst maar even binnen te gaan kijken of het toilet niet boven of beneden was, want dan zouden we op zoek moeten naar een geschikter alternatief. We hadden mazzel, het toiletgebouw was naast de strandtent en ik zou daar met de fiets heel dichtbij kunnen komen. Bart stak lopend het terras over, ik ging er op de fiets omheen. Een man die in het zonnetje genoot van een bakkie koffie, vroegen we of hij heel even op onze fietsen wilden letten. Het zou ons niet nog een keer gebeuren. ‘Heb je en arm nodig?‘, vroeg mijn maatje. ‘Eh ja, maar trek ik jou dan niet omver?‘, vroeg ik ietwat bezorgd. Het antwoord was; komt wel goed!

Zo sprong ik met mijn ene been, aan de hand van mijn maatje met een incomplete dwarslease door het mulle zand naar het toiletgebouw.

Op de wc deed ik nog voorzichtig met mijn kleding, want stel dat het oortje toch ergens in mijn kleding terecht was gekomen, moest het hier niet onverwacht in de pot vallen. Maar er gebeurde niets. Opgelucht van het legen van mijn blaas sprong ik weer naar buiten en wat denk je? Zag ik ineens, één meter voor mijn bike, het oortje liggen. Nee! Je verzint het niet… Dat ding was godzijdank wel in mijn jasje terecht gekomen en tijdens het uitstappen en springen in het zand uit mijn kleding op de grond gevallen. Nou ja, wat een mazzel, ik kon mijn geluk niet op.😊 Omdat er best wat wind stond, durfde ik het oortje hier niet meer in te doen en omdat we nu dezelfde weg niet meer terug hoefden om te zoeken, reden we een mooie route via de Zilk en Vogelenzang terug naar huis. Na twee uur en vijfenveertig minuten, 36.45 km en 82 meter hoogteverschil, was ik gesloopt. De training zat erop!

Sprint- en bloktraining

Op het Kopje van Bloemendaal.

Een betere omgeving om een bergtraining te doen is er niet. Bloemendaal leent zich er bij uitstek voor. Hoogtemeters maken, dat is belangrijk in deze. Het is grappig te zien dat mensen veelal reageren als ze ons naar boven zien ploeteren. Niet omdat we zo snel gaan, maar omdat we met een verbeten gezicht, hijgend en puffend stapvoets voorbij komen. Ik meen daar zelfs soms ook een vleugje medelijden bij te zien, maar hoe bizar ik het ook zelf vind – want het is afzien – we doen het toch echt vrijwillig. Maandag hebben we anderhalf uur gefietst, 18.93 km weggedraaid met 167 meter hoogteverschil. De woensdag hoefden we gelukkig maar een uur, al liep dat ietsje uit, en heb ik bijna 14 km gereden met 172 hoogtemeters. Dat is peanuts in vergelijking met Oostenrijk waar we er 900 voor onze kiezen krijgen, maar je moet ergens beginnen. We zijn er nog niet, zucht…

Het is super fijn dat ik goed word begeleid door mijn fysio en dat Inge, mijn vaste masseur sinds de amputatie, ook zorgdraagt voor het losmaken van de arm- en rugspieren en zorgt voor een stukje ontspanning. Een gevleugelde uitspraak van Joop Zoetemelk is ‘De Tour win je in bed’, waarmee hij wil zeggen dat rust naast het leveren van topprestaties net zo belangrijk is. Waarvan acte. Dus…als je me mist, lig ik te chillen, haha.

Classificatie

Om deel te nemen aan de HandbikeBattle moet je eerst gekeurd worden voor een classificatie. Tijdens deze beoordeling wordt vastgesteld of je voldoet aan de minimale handicapcriteria om in een van de vijf handbike-klassen te worden ingedeeld. Je toegewezen klasse wordt vervolgens vermeld op je licentie.
Wat klinkt dat gek hè, dat je moet voldoen aan de minimale handicapcriteria, omdat je anders geen kans maakt. Als je geen handicap hebt, mag je niet mee doen. Nou ja, ik geloof dat ik me daar niet zo’n zorgen over hoef te maken, met het ontbreken van mijn rechterbeen, heup en bekken. In dit geval is dat ‘goed’ nieuws voor deelname. Maar of ‘wij minder validen’ hiermee inclusief zijn… 🙃

Zo ging ik vrijdagmiddag, zonder enige verwachtingen naar Wijk aan Zee. Voor de verandering was ik een keertje keurig op tijd, haalde op de toch wel winderige parkeerplaats de rolstoel uit de auto en rolde Heliomare binnen. Eigenlijk was ik van plan om even langs de sporthal te gaan, om kort wat zaken te bespreken met mijn buddy, maar zover kwam ik niet. Onderweg rolde ik al tegen de man aan van de Revalidatie Techniek die onze fietsen onderhoudt en er toevallig eentje bij zich had. Na een gezellige kletspraatje en de mankementen van mijn bike besproken te hebben, was het tijd voor mijn afspraak met wetenschappelijk onderzoeker Ingrid Kouwijzer.

Oké, ik ben ingedeeld in de H4-klasse.

Nu zal je vast denken, ja dus…? Snap ik! Samengevat: de armen functioneren normaal, de romp heeft lichte krachtvermindering maar functioneert goed, terwijl er een beperking is in de samenwerking tussen de benen (het been) en het (halve) bekken. Nu kan ik hier uitgebreid vertellen wat het allemaal inhoudt, maar ik heb wat stukjes gefilmd van het gesprek met Ingrid, die het allemaal haarfijn kan vertellen. Kijk hier zelf maar!

Na afloop heb ik kort nog even gesproken met teamgenootje Tamara over de flyer die in de maak is voor de crowdfunding en kwam ik in de sporthal mijn parabadmintonmaatje Sandra tegen, die onlangs bij ons team is aangesloten. Ook buddy Marc was er voor de nodige vragen over de training van aanstaande zondag, het vervoer er naar toe, de shirts voor een PR-praatje en het maken van een foto natuurlijk. Daarna ging ik met gierende banden terug naar Haarlem omdat het prachtig zonnig weer was en ik met de kids had afgesproken een drankje te gaan doen op het strand. Oké… en bitterballen! 🤭

Spreuk van de dag

We hebben allemaal
Onze rugzak
Vol lessen van liefde en pijn
Vol momenten
Om van te leren
En ontdekken
Wie we willen zijn.
#tegeltjeswijsheid