Vanochtend toen ik de badkamer uitkwam, met mijn handdoek nog op mijn hoofd, stond er een hele groep aan artsen mij op te wachten. Ik was verrast, want ik wist niets van een artsenvisite. Wat bleek, één van de artsen was plastisch chirurg en kwam bij mij kijken na aanleiding van een vraag die ik eerder bij mijn revalidatieartsen neergelegd had. Deze vraag ging over de fantoompijn die ik krijg bij druk van de prothese en het hobbelen in de rolstoel. Mijn concrete vraag was of ze die plek niet konden ‘verzachten’ door bijvoorbeeld lichaamseigen vet in te spuiten. De arts heeft mij bekeken en gezegd dat het wel degelijk mogelijk is om die plek op te spuiten, maar het is niet de oplossing voor mijn fantoompijn. Wel kan het iets verlichting geven, maar het zou eerder een extra beschermlaagje worden. De huid daar is namelijk heel dun en dus gevoelig voor wondjes. Ik mag vier weken na het opspuiten geen prothese dragen. Hmmm…deze moet ik even laten bezinken en de voor- en nadelen tegen elkaar afwegen. ???? In mei ga ik weer op controle in het LUMC en dan zal ik dit punt ook bespreken met mijn behandeld arts daar.

Toen ik eenmaal aangekleed was en ontbeten had, kwam de revalidatiearts i.o. om het poliklinische natraject (van circa zes weken) met mij te bespreken. Ze vertelde me dat ik op woensdag 8 mei mijn ontslag krijg. Dit ontslag is gelukkig positief. Eerst reageerde ik met oh, oké. Jippie!???? Maar toch ook weer eng…fase 5 staat voor de deur. Ik word deels ‘losgelaten’ en mag de wijde wereld in. ‘Kan ik dat al wel? Ja, anders zouden ze mij niet ontslaan’… ???? Aangezien er op de dag van ontslag geen therapieën gepland worden, kan ik dinsdag 7 mei aan het eind van de middag naar huis. Dat is heel snel. Spannend.

Zo nu kon ik aan mijn dagprogramma beginnen! Dus op naar de sporthal voor de ochtendgym. Daarna lekker een bakje koffie gedronken en doorgegaan naar de fysio. Deze keer heb ik met mijn prothese, samen met de therapeut, verschillende trappen gelopen. Eerst met één kruk aan de ene hand en de leuning voor de andere hand, maar daarna met twee krukken naar boven en beneden. Dit was een pittige, maar zeker ook een nuttige oefening.

(Ex)collega Daisy kwam in de middag langs om samen met mij te lunchen. Toen ze binnen kwam had ik mijn been nog aan en samen liepen we de oefenzaal in. Ik heb haar laten zien hoe mijn prothese werkt en heb ik haar uitgenodigd om de oefenprothese uit te proberen. Ze heeft enthousiast een paar keer heen en weer gelopen in de loopbrug. Zo ervaar je wel een beetje hoe het voor mij voelt. Het was lunchtijd en we gingen naar de Orangerie om een lekker broodje te eten en om bij te praten. We hadden eigenlijk tijd tekort, want ik moest weer aan het werk.

Daisy ging huiswaarts en ik naar de fitness, waar ik fanatiek mijn oefeningen deed. In de hal zag ik mijn tweeling revalidant???? (een jonge dame met een zelfde soort prothese) en samen zijn we naar het zelfstandig oefen half uurtje gegaan, waar we een leuk parcours hebben gelopen. Het ziet er best grappig uit als wij samen aan de wandel zijn…???? In de pauze hebben we een bakkie gedaan en onze ervaringen met elkaar gedeeld. Het is toch fijn als je een beetje kan sparren met een lotgenoot. Tijdens de amputatie loopgroep moesten we over een klein matras lopen. Deze ondergrond was nieuw, best onstabiel en daarom ook weer een uitdaging. Dit was de laatste training van de dag. Ik bracht mijn been naar boven en even later kwam Petra. Één dag te laat????, maar met een mooi bloemetje????, een dikke knuffel ???? en duizend keer sorry, omdat ze gisteren onze date vergeten was. Kan gebeuren! We hebben gezellig samen gegeten en koffie gedronken in de Orangerie. Om half negen ging Peetje naar huis en ik naar boven om in de huiskamer de eerste helft te kijken van Tottenham – Ajax. De tweede helft heb ik op mijn kamer gekeken en jawel Ajax won met 0 – 1! Top, iedereen thuis ook weer blij! ????

Ik stuur je dit berichtje, vol hoop en positiviteit. Het is bedoeld als een klein lichtje, in tijden van onzekerheid. Martin Gijzemijter