Door je te ont-doen
van alle moeten,
ont-moet je jezelf

Weerzien

Zo heb je niets op de agenda en zo staat de week ineens vol met leuke ontmoetingen en uitjes.

Social media slokt stilletjes best veel van onze kostbare tijd, energie en aandacht op. Zonder dat we het echt doorhebben, scrollen we urenlang door eindeloze feeds, raken we verstrikt in discussies en filmpjes en worden we platgegooid met een constante stroom aan informatie en prikkels. We kunnen ons geen leven meer zonder mobiele apparaten voorstellen, met alle gevolgen van dien. We herkennen het vast allemaal, lichamelijke klachten, zoals pijn in je rug of nek, stijve vingers, droge ogen, een opgejaagd gevoel, stress, een gevoel van ontevredenheid en zelfs jaloezie, want je hebt altijd het idee dat je wat mist en dat het gras bij de buren toch echt wel een stukje groener is.

‘Indrukwekkend blog schrijf je. Wat heb jij een hoop meegemaakt’.

Soms heb ik de neiging om de hele mikmak uit het raam te gooien. Gewoon even niks. Rust! Maar hé, er komen ook hele mooie dingen uit voort. Zo kwam er ineens via LinkedIn een berichtje binnen van een oud klasgenootje van de basisschool, die op mijn blog gestuit was en nogal geschrokken was van de wending in mijn leven. Na wat berichtjes over en weer, stelde hij voor elkaar te ontmoeten, een kopje koffie te drinken en gezellig bij te praten. Zo gezegd, zo gedaan.

Herinnering is een vorm van ontmoeting.🙃

Het blonde ‘verlegen menneke’ van toen, bekend als de professor, was veranderd in een zelfverzekerde volwassen kerel. Nee, ik zou hem nooit herkend hebben als ik hem op straat zou zijn tegengekomen, maar gaandeweg kwam het gezicht van vroeger wel weer tevoorschijn. Grappig hoe snel je vertrouwd bent met iemand die je ruim veertig jaar niet hebt gezien. Veertig jaar! We worden oud… Ik heb eigenlijk helemaal niet gevraagd of hij ontdaan was van mijn verschijning toen ik met de handbike het terras van ’t Wapen op scheurde. Je kunt tegen mij niet zeggen, ‘je bent niets veranderd‘, want dan lieg je dat je barst, haha.
Sappige herinneringen van onze jeugd werden opgehaald, alle klasgenootjes besproken en nieuwe verhalen gedeeld. Misschien moeten we toch weer eens reünie organiseren, gewoon om te kijken wat er van iedereen geworden is. Ben benieuwd of oud klasgenootjes die dit lezen, weten wie er naast me zit. Je mag één keertje raden!

Als je morgen zin hebt in een bakske koffie, dan laat maar weten!

En daar bleef het niet bij, want zoals ik al zei Social Media heeft er ook voor gezorgd dat ik contact heb met collega’s over de hele wereld, waarmee ik Spaanse avonturen heb beleefd. Zo appte Anita, oud reis-collega uit Ten Bel/ Tenerife, dat ze met haar vriend vanuit het mooie Brabant naar het zonnige Zandvoort zou afreizen voor een weekendje aan het strand. Aangezien mijn huis daar dichtbij woont en op de route ligt, stelde ze voor om op de heenweg een bakske koffie te komen doen. Super leuk natuurlijk en altijd welkom!

‘Da vrouwke’ was niets veranderd, of toch wel, we bleken ineens heel veel op elkaar te lijken. Dezelfde haardracht en niet eens dezelfde kapper! Fijn om ook hier herinneringen op te halen en bij te kletsen over het hier en nu. De tijd vloog voorbij en we waren eigenlijk nog helemaal niet uitgepraat, maar Zandvoort lonkte. De meegenomen badhanddoeken bleven echter ingepakt, want het was uitwaaien en… weg regenen. 🙈 We hebben afgesproken om elkaar gewoon nog eens op te zoeken en er niet nogmaals jaren overheen te laten gaan. We ontmoeten mensen niet bij toeval, ze kruisen ons pad voor een reden.

Buiten de boot is het heerlijk zwemmen. Loesje

Na deze twee bijzondere ontmoetingen, fietste ik uitgekletst en lam geluld 🤪 door de regen van de Stinkende Emmer terug naar huis. Bij het openluchtzwembad de Houtvaart hield ik in. Het was de laatste dag dat je een abonnement voor het seizoen met korting kon kopen. Ik heb lang getwijfeld, omdat ik 1) geen koud weer zwemmer ben en de watertemperatuur amper boven de twintig graden uitkomt en 2) omdat ik straks vanaf mijn nieuwe adres niet meer op krukken naar het zwembad kan hupsen, maar met de fiets zal moeten. Dat op zich is prima te doen, maar het complex is niet rolstoeltoegankelijk. Om bij het vijftigmeterbad te komen, moet je een trap op en dat betekent dat ik mijn rolstoel en handbike buiten op straat moeten laten staan. Daar zit ik een beetje mee. Toch stuurde ik mijn fiets de stoep op, koppelde mijn bike af en sprong de trap op om bij de kassa te komen.

Ik wil mezelf wel eens ontmoeten in plaats van mezelf steeds tegen te komen.

Ont-moeten is ook een beetje ont-stressen en dat gaat niet vanzelf. Ik heb mezelf dus weer een zomer banenzwemmen opgelegd, zodat mijn lijf deze maanden ook een beetje fit blijft. Al zal het zonder doel  – zoals de training voor de 2km Swim to Fight Cancer van afgelopen jaar – met dit Hollandse hondenweer, best een uitdaging zijn. Ook heb ik mezelf beloofd wat liever voor mezelf te zijn en niet vast te houden aan minimaal aantal kilometers of tijd te zwemmen. Nee, gewoon tralalie tralala zwemmen totdat ik het beu ben. Niets meer en niets minder. Ik ben benieuwd of ik daarin slaag.

Van de regen in de drup.

Met mijn zwempas op zak en de vraag waar ik mijn rolstoel kan stallen daar achtergelaten, haalde ik Sim thuis op voor een rondje door de buurt. Zin of geen zin, weer of geen weer, dat telt niet. Het regende nog steeds. Nadat hij zijn plasje gedaan had, ging ik meteen door naar Lynn, omdat we samen zouden eten voordat we naar de bios gingen. Inmiddels was ik al meerdere keren natgeregend en hoewel de Pathé slechts een paar honderd meter van haar huis ligt, voelden we ook hier de druppels vallen. Mijn hele coupe was inmiddels ingestort en met een verlepte haardos gingen we naar binnen.

Gelukkig is het donker in de filmzaal…

Na het scannen van de kaartjes mochten we met de lift naar beneden, kochten we wat lekkers om te knagen en zochten we snel onze relaxseats op. Weet niet of je de film Back to Black van Amy Winehouse gezien hebt, maar hij is meer dan de moeite waard. Wat een indrukwekkende film!
Het vertelt haar levensverhaal, van haar opvoeding en bruisende jaren in Londen tot haar intense reis naar wereldwijd succes, maar laat ook de donkere kant daarvan zien. Gedurende haar hele carrière tot aan haar tragische dood bleef de zangeres worstelen met haar demonen, haar roem en de toxische knipperlichtrelatie met haar grote liefde. Ik was er stil van. Amy is slechts 27 jaar geworden…

Parabadminton

Soms zit het mee.

Je gelooft het niet, maar ik was zonder gedoe, oponthoud of files gewoon een keertje op tijd op de plaats van bestemming; Sporthal de Stoep in Sliedrecht. #Trots! Ik had mij ingeschreven voor de dames enkel en gemengd dubbel, met als kanttekening dat ik zoekende was naar een partner. Voor de badminton dan hè?! Op de parkeerplaats wachtte ik op Manja, die daar zowat om de hoek woont, om samen de sportstoel uit de auto te halen. Nadat ik mij gemeld had bij de wedstrijdtafel, hadden we tijd om even warm te slaan.

Wat een geweldige flow was dat!

De eerste twee wedstrijden wist ik zonder problemen te winnen, daarna volgden wat potjes waarbij ik echt aan de bak moest. De halve finale dames enkel wist ik in twee sets te winnen, de finale verloor ik echter in drie sets, maar wat een pot was dat. Heerlijk en spannend! In de middag werden de gemengd-dubbels gespeeld en ook hier hadden we succes, ondanks dat mijn toegekende partner en ik nog nooit eerder met elkaar gespeeld hadden. De halve finale was er een om trots op te zijn. Werkelijk alles ging goed, ik scheurde over die baan, pakte alle shuttles die ik moest pakken en wist ze, net als mijn medespeler, op de juiste plek te droppen. We wonnen de pot met 21-9, 21-10.

Moet ik ontspullen, krijg ik twee bekers mee naar huis… 🙄

Onder toeziend oog van wethouder Bijderwieden speelden we de finale. Hij reikte vorig jaar ook de prijzen uit en beloofde nu zelfs komend jaar mee te doen. Ik zou geen Ilse heten als ik hem niet zou uitdagen met mij de gemengd dubbel te spelen. Vorig jaar had ik hem al in een rolstoel gekregen om een shuttletje te slaan, bleek hij ook nog terug te kunnen slaan, haha, dat had ik niet verwacht. De finale was spannend, maar de succesbubbel waar ik in zat, was verdwenen. We hebben gestreden voor wat we waard waren, maar verloren uiteindelijk de wedstrijd met 22-20 😅 en 21-15 van onze tegenstanders uit Raalte. Teleurgesteld was ik zeker niet. Vol energie en een heerlijk voldaan gevoel kwam ik de baan af, ik had prachtige wedstrijden gespeeld en zeg nou eerlijk, twee keer zilver is ook niet slecht toch? Goud had trouwens wel beter bij mijn nieuwe interieur gepast… 🤭

Ben benieuwd of hij zich aan zijn belofte houdt, getuigen waren er in elk geval genoeg.

Met twee zilveren bekers in de pocket, wat niet handig is nu ik druk aan het ontspullen ben, reed ik achter mijn zus en coach aan naar Alblasserdam om de dag met heerlijke welverdiende sushi af te sluiten. Waar sporten al niet goed voor is; een fit gevoel, blijheid, lol, voldoende uitdaging en iets lekkers als beloning. Ik kijk nu al uit naar het volgende toernooi! Zie hier een korte compilatie van de dag.

Zomerweek

Het gezelligste zomerfeest waar vooral vrouwen en verkopers elkaar ontmoeten.

Afgelopen jaar was het bezoek aan het meest burgerlijke zomerfeest zo goed bevallen, dat Lonneke en ik ook deze editie weer richting Vijfhuizen gingen. Vanwege het slechte weer niet op de fiets, maar in de auto met de rolstoel en handbike op de achterbank, want die had ik op locatie nodig. Het werd een middag van kledingkraampjes kijken, hapjes en drankjes proeven (heel populair), eten en drinken (of is dat hetzelfde?), wenkies laten bijwerken, haren in de krul laten zetten (door een Spaanse schone die mij de oren van mijn kop lulde over een krultang die ik toch niet zou kopen) en genieten van de verschillende optredens; een Fado zangeres, een inspirerende modeshow en de heupjes gingen los bij het vrolijke feest duo New Timeless.

Kijken, kijken en kopen!

Het wordt je bijna onmogelijk gemaakt om met lege handen de poort uit te lopen. Alles wat een vrouw leuk, handig of mooi vindt, werd met korting aangeboden. Zo heb ik een half uur staan kijken en luisteren naar een dame (waar geen speld tussen te krijgen was) die de ultieme pannenset aan de vrouw probeerde te brengen. Gelukkig kon ik de verleiding weerstaan, omdat ik anders nog meer spullen in te pakken en te verhuizen heb. De bedoeling was om mijn geld in de knip te houden, maar deze missie is niet geheel geslaagd. Ik ging naar huis met een enorme kwast en poederdoos (want dat kleurt mijn gezicht zo mooi), een zonnebril (want de verkoper herkende ons van vorig jaar), een ‘instant painless hair removing for face’ (voor een blote billen gezicht) en een keukentang (voor bij de pannenset die ik niet gekocht heb). Resumé; het was een leuk dagje uit en omdat het op het einde van de middag droog was, ging ik vrolijk op de fiets terug naar huis, want dat kostte bijna even veel tijd als alle hulpmiddelen inladen. Onze zomer kan beginnen! Zie hier een sneak afterview!

Update

We hebben een datum…

Nog iets meer dan twee weken te gaan, dan laat ik dit huis na 25 jaar achter. Een thuis waar we lief en leed hebben gedeeld. En eerlijk gezegd gaat het me niet in de koude kleren zitten. Stiekem had ik gehoopt naadloos over te gaan naar mijn nieuwe stulpje, maar dat is niet het geval. Er is meer tijd nodig. De onthulling van mijn paleisje staat de laatste week van juni gepland, dat betekent dat ik die periode van ongeveer een week te overbruggen heb. Het weekend van Vaderdag wordt dit hele huis leeg gehaald en zal ik stilletjes mijn biezen pakken. Waar mijn bedje die dagen daarna zal staan. lees je volgende week. Wie weet wat voor mooie ontmoetingen er dan weer op mijn pad komen!

Spreuk van de dag

Hopelijk
kun je vandaag
wat vaker zacht zijn
dan dat je hard bent
voor jezelf.
#kleinestukjesversheid