Kleine kinderen worden groot. Onze Sven heeft met zijn meissie Joos een appartement gekocht in Haarlem-Noord en afgelopen woensdag was de sleuteloverdracht. Ik had het alleen nog maar gezien op de foto’s van Funda met geldig reden. Ze betrekken namelijk de derde (of is het de vierde?) etage en…. er is geen lift. Tja, hoe houd je je (schoon)moeder buiten de deur… 😜

Nieuw huis! Zoals het wijntje thuis klokt, klokt het nergens. 🤭

Natuurlijk ben ik super blij voor hun, want je eerste huis is toch echt wel een mijlpaal in het leven en heel bijzonder. Mijn eerste echte eigen huis kocht ik pas op mijn 54ste, ach ja verschil moet er wezen. Nadat ik mijn nieuwe fiets had opgehaald in Hedel (daarover later meer) mocht ik met Lynn een kijkje komen nemen in hun nieuwe stulpje, waar ze al druk aan het schilderen waren. Snel kochten we een fles bubbels om dit heugelijke feit te vieren en parkeerden niet veel later de auto voor de deur. Het was trouwens de straat waar ik tijdens mijn zoektocht ook een appartement bezichtigd had, maar voor mij afviel bij het ontbreken van een toegankelijke entree en lift. Het appartement was weliswaar op de ‘begane grond’, maar om er te komen moest je vier treden omhoog. 🙄 Dus… mij niet bellen!

Poehee!

De drempel bij de voordeur was al fors, maar nu met krukken geen onmogelijke opgave. De trap daarentegen was zeker wel een uitdaging. Drie (eigenlijk dus drie-en-een-half) hoog, wie verzint het? Lynn nam mijn linker kruk over, zodat ik me aan de leuning – die gelukkig stevig en stabiel was – kon vasthouden. Ik begon al springend de treden te tellen. Een, twee, drie…achttien…eenendertig, vierenveertig…vijftig. Hou je vast, het waren maar liefst zeven trappen met elk acht treden. 🥵 Tel uit je winst! Na 56 sprongetjes (en een kwartier verder) was ik eindelijk boven. Poehee, dat was een ware work-out, maar al snel vergeten toen ik de blije koppies zag. Helemaal happy met hun nieuwe thuis en ja, ik kan niet anders zeggen; het appartement is prachtig, ruim en licht. Heerlijk!

En terug…

Nadat we een rondleiding hadden gekregen en even gezellig hadden bij gekletst, begon de weg terug naar beneden. Dat ging op zich prima, alleen mijn rug protesteerde. Pijnscheuten en blokkades bij elke trede die ik nam. Hmm, niet echt fijn en dat is zachtjes uitgedrukt. Daar wordt wel aan gewerkt hoor, want ik ‘loop’ de deur plat bij de fysio en masseur. Laten we hopen dat het probleem zich vanzelf weer oplost, zoals het ook gekomen is. We gaan het zien. Terwijl zij dit weekend met alle hulptroepen druk zijn met klussen en verhuizen, kijk ik op afstand mee. Het is niet anders. En die koffie? Die moeten ze dan toch maar vaker bij mij thuis komen drinken!

Burendag

Bring Your Own.

Goede buren geven je suiker. Beste buren geven je wijn. 🍷

Eigenlijk is het deze zaterdag (27 september) officieel burendag, maar omdat er een ander leuk feestje in de agenda staat, heb ik onze buurtborrel een weekje naar voren gehaald. Ik woon hier nu iets langer dan een jaar en heb al drie gezellige borrels op het pleintje samen met mijn buuf georganiseerd. Het is een initiatief wat ik leuk en belangrijk vind. Gewoon, omdat een fijne buurt begint bij goede buren.

Ook deze keer was het schakelen over het weer, omdat de voorspellingen wederom alle kanten op gingen. Van nat naar droog, van stormachtige wind naar een zacht briesje. Geen peil op te trekken. We besloten het op de dag zelf maar aan te kijken en wat schetste onze verbazing? De zon begon precies op het goede moment te schijnen! De weergoden waren onze buurt goed gezind. De opkomst blijft wel altijd een verrassing, omdat aanmelden niet verplicht is en het een ‘bring your own’ feestje is, heel vrijblijvend.

Geluk is lieve buren hebben. ❤️

Tegen half drie werden wat stoelen en tafeltjes buiten gezet. Helaas hebben ze aan mij geen helpende hand, want het is al moeilijk genoeg om mijn zitkussen en tas met lekkers naar de overkant te krijgen. Waar iedereen nog druk doende was, zat ik om kwart voor drie lekker in het zonnetje, klaar voor een leuke middag met mijn buurtjes. En wat was het fijn om te zien, dat er steeds meer mensen gezellig aanschoven. Ook buren die ik nog niet eerder had gesproken. Daar is het dus om te doen. Het prima vertoeven buiten en dat ene kleine wolkje dat boven ons hoofd werd leeg gekiept, liet ons koud. Het was een super leuke buurtborrel met nieuwe kennismakingen, buurt-anekdotes en mooie levensverhalen. Kortom: Missie geslaagd! Op naar een winterborrel ergens in december.

Hulpmiddelen

Mijn hulpmiddel beperkt me niet, het geeft me juist de vrijheid om te gaan waar ik wil.

31-08-2019 Foto in het HD over deelname aan de Ride for the Roses met de handbike

Snik, huil, jank blèr…en opluchting. Mijn oude (en eerste) aankoppelhandbike is afgelopen dinsdag na ruim zes jaar trouwe en ontrouwe dienst, opgehaald voor de schroot. Of mogelijk een derde leven elders. Je weet het nooit. Ik heb het fietsie toch even uitgezwaaid en bedankt voor alle kilometers en avonturen, want zonder die bike was ik niks en zou ik nergens gekomen zijn. Hij heeft mij veel gebracht; mooie tochten zoals mijn eerste deelname op de handbike aan de Ride for the Roses, veel plezier, verbaasde blikken bij het aankoppelen en de nodige aanspraak waaruit leuke gesprekken volgden. Voor veel mensen is het nieuw en onbekend. Mijn moeder noemde het een ‘grappig karretje’, kinderen vinden het een gekke fiets. Hoeveel kilometers ik ermee heb gereden? Geen idee. Veel dat staat vast!

Een shout-out naar Kersten Hulpmiddelen!

Jullie hebben al mijn perikelen en belevenissen met mijn handbike de afgelopen jaren kunnen volgen. Ondanks dat ik heel blij was met mijn fiets, heb ik er ook veel gedoe mee gehad. Ik denk dat de meeste monteurs van Kersten mij en mijn fiets wel kennen. Er was vaak iets stuk en bij de telefonische helpdesk zullen vast gedacht hebben; ‘heb je haar weer….’ En wat heb ik veel gemopperd, omdat het in veel gevallen nooit in één keer goed werd opgelost. Verkeerde remkabel, andere formaat binnenband, überhaupt geen onderdelen bij zich of simpelweg geen kennis van zaken. Ja, ik heb ze soms vervloekt, terwijl ik ook afhankelijk van ze ben. De oplossing is zo simpel. Als je de dingen goed voorbereid, kijkt naar welke klanten je gaat, welke hulpmiddelen hij/ zij gebruiken en wat ze nodig hebben, dan kan het veel efficiënter en klantvriendelijker. Het scheelt niet alleen veel tijd en geld, maar ook een hoop frustratie bij de gebruiker.

Dag oude handbike, welkom aan de verbeterde versie!

Toen mijn fiets werd ‘afgekeurd’ heeft een nieuwe vrouwelijke adviseur van Kersten (die precies begrijpt waar het echt om gaat) mijn case opgepakt en haar tanden in mijn dossier gezet. Voor het eerst voelde ik me gezien en gehoord. Heel fijn. Zo stond dinsdag de monteur voor de deur om de as van mijn rolstoel een centimeter naar achter te verzetten, omdat deze enorm scherp stond afgesteld en kiepgevoelig was. Ik ben verschillende keren bijna achterover gegaan. De buis moest daarvoor verwijderd worden en de remmen opnieuw afgesteld. Zij was erbij om ervoor te zorgen dat het goed zou verlopen. De fiets werd meegenomen en dit betekende dat ik twee dagen Sim niet kon uitlaten, want dat kan ik alleen met de handbike. Gelukkig sprong de familie in.

Twee rechter handen.

Op woensdag mocht ik mij melden bij ROAM Special Cycles in Hedel. Voor mij een vertrouwd adres in het altijd gezellige Brabant. Ook daar werd ik uiterst (lees: kei) vriendelijk ontvangen door één van de monteurs, die voor mij stond opgesteld. Na een kop koffie, wat vragen en metingen ging hij aan de slag om de aankoppelbuis onder de zitting van mijn rolstoel te monteren. Ik vermaakte mij wel hoor, had mijn laptopje mee voor wat schrijfwerk, maar belandde ook in een gesprek met de schoonmaakster, die mij op z’n tijd voorzag van een kopje thee. Nadat de handbike volledig op de rolstoel was afgesteld, mocht ik een proefritje maken. Heel snel had ik door wat er fijn en niet fijn was. Zo zat het stuur te dicht op de zitting, waardoor ik de remkabels bij het draaien van de armen bijna in mijn gezicht kreeg. Ze kwamen zo dichtbij mijn ogen dat ik er scheel van ging kijken. Binnen vijf minuten was ik terug bij monteur Bas, geinige kerel overigens, die luisterde naar mijn bevindingen en de boel na aanleiding van mijn ervaringen aanpaste. Niks was te gek en alles was mogelijk. Heerlijk zo’n man met kennis van zaken en twee rechterhanden.

Blij!

Bij het tweede rondje over het industrieterrein genoot ik al van de fiets en de nieuwe snufjes. Geen slippend wiel meer, knopjes die niet werkten of een versleten kabel. Ben zelfs heel snel even bij de buren van 2Kerr naar binnen gefietst, om een handje te schudden. Wist trouwens niet dat ze daar zaten. Zij zijn namelijk sponsor van de HandbikeBattle en aangezien ik met hun te maken ga krijgen, leek me dat wel leuk om te doen. Twee vliegen in een klap. Daarna deed ik nog een hellingproef, die zonder spinnen en geslip verliep. Ik was dik tevreden! Op de werkplaats werden de laatste handelingen verricht, de werkopdracht getekend en mocht ik de fiets mee naar huis nemen. Dat maakt dat ik nu de trotse bezitter ben van een nieuwe ROAM handbike. Het is eenzelfde als daarvoor, maar dan dus de verbeterde versie. Tenminste, dat zeggen ze. De tijd zal het leren of het ook zo is natuurlijk. En anders… weet ik hun ‘huis’ wonen! 😜

Spreuk van de week

Vandaag
Ben ik
Mijn
Zegeningen
aan het tellen
Heb je even.
#lieveheersje 🐞