‘We zijn met de Wegwijzer bij kanker inmiddels lekker op weg.
Door Corona hebben we geen bijeenkomsten georganiseerd, maar uiteraard willen wij wel heel graag een officiële kick off organiseren en daar hoor jij natuurlijk bij!’ ????
De vraag was dus of ik bij de lancering wilde zijn van de Wegwijzer, samen met andere genodigden die op een of andere manier actief betrokken zijn bij het nieuwe platform. De locatie was het kantoor in Purmerend. Natuurlijk wilde ik dat wel want ik draag het initiatief een warm hart toe, al had ik me vooraf niet echt gerealiseerd dat het bij dit soort bijeenkomsten natuurlijk ook gaat om een stukje netwerken. Nieuwe mensen leren kennen en veel kletsen. Niet gek, want ik ben al ruim drie jaar uit het arbeidsproces. Maar ook als Ilse2.0 heb ik nog niet zoveel ervaring om me te mengen tussen mensen die ik niet ken. Eerlijk? Een beetje spannend vond ik het wel.
Omdat het vorige keer zo’n gedoe was met de rolstoel, besloot ik alleen Leggy mee te nemen.
De kinderen waren druk en ik wilde ze niet lastig vallen (moet al zo vaak een beroep op ze doen), dus moest ik binnen mijn prothese aandoen om deze bij de auto te krijgen. Met het portier open deed ik mijn been weer af en zette haar netjes op de bijrijdersstoel. Soms heb ik medelijden met vrachtwagen- en buschauffeurs die zich vast een hoedje schrikken als ze bij mij de auto inkijken. Daar zit dan een volledig robotbeen, heel mooi te wezen, zonder een persoon eraan vast. ???? Goed, zoals gebruikelijk, iets later dan mijn bedoeling was vertrok ik uit Haarlem. Stom, want ik had zoals altijd totaal geen rekening gehouden met het feit dat ik door mijn beperking en hulpmiddelen extra tijd nodig heb en ook de verkeersdrukte had ik verkeerd ingeschat. What’s new? Of zoals Daphne Deckers zo mooi zegt: ik heb last van een volkomen onrealistisch verkeersoptimisme. ???? Het was spitsuur en ik stond al snel muurvast op de snelweg. Waarom en voor wie doe ik dit eigenlijk??? ????
Netwerken is het opbouwen en onderhouden van functionele contacten, om kennis, informatie en contacten met elkaar te delen.
Aanvang van de bijeenkomst was om vier uur, maar ik arriveerde drie kwartier later pas op de plaats van bestemming. ???? Gelukkig kon ik redelijk dichtbij de entree parkeren, maar was wel even in dubio of ik mijn prothese aan zou doen of niet. Leggy kost tijd. En energie. Altijd. Leuk zo’n been, maar ik ben er zeker niet sneller mee, dan op twee krukken hupsend. Aangezien het al laat was en ik snel naar binnen wilde, gooide ik mijn been op de achterbank, zodat ze niet in het zicht lag. Sorry Leggy! ???? Snel hupste ik naar de ingang, nam de lift en liep boven, terwijl ik eigenlijk naar het toilet moest, meteen naar de hal waar de Kick off zou plaatvinden. Er stonden voor mij allemaal onbekende gezichten, met uitzondering van mijn contactpersoon Michel dan natuurlijk. Oh ja, ook de directeur van de IPSO, tevens bestuurslid van de Wegwijzer, herkende ik, omdat ze de dag ervoor mijn bericht over Fietsen voor Geluk had gedeeld op LinkedIn.
Prima timing.
Het voelde wat ongemakkelijk om met mijn beperking aan te sluiten. Ik weet het, dat stukje onzekerheid zit in mij, maar toch, het is er en ik heb er last van. Ik was precies op tijd, want nadat ik een glaasje fris had gekregen begon de speech van de voorzitter, opgevolgd door een presentatie van de directeur. Eerlijk gezegd vond ik het ook wel fijn, want het gaf mij wat lucht om te acclimatiseren. En ja, als je echt niemand kent, moet je jezelf wel durven presenteren. Dan moet je gaan netwerken en netwerken is net werken, als je begrijpt wat ik bedoel. ???? Vroeger bij de bank, als Ilse1.0, kon ik dat als de beste, maar nu vond en vind ik het moeilijk. Hoe stap ik op iemand af? De speech en presentatie duurden al met al best lang, waardoor het staan op mijn ene been steeds zwaarder werd.
Netwerken is niet het verzamelen van contacten. Netwerken is het planten van relaties.
Na afloop werden we uitgenodigd voor een drankje en hapje en om met elkaar in gesprek te gaan. Het was wel grappig dat ons eerst nog even kort werd uitgelegd hoe het netwerken ook alweer moest. Dit omdat we het in de afgelopen twee jaar van Corona, waarschijnlijk totaal verleerd waren. ‘Dus als je staat te praten en iemand komt daarbij staan, is het bedoeling dat je hem of haar betrekt in het gesprek‘, zei de initiatiefnemer. Iedereen moest erom lachen en dat brak het ijs wel een beetje. Michel introduceerde kort alle gasten, wat ik wel prettig vond. Ik vroeg me wel af, hoe we het gingen doen? Elkaar de hand schudden, een box geven of gewoon een hand in de lucht gooien en zeggen ‘Hi!’ ????????♀️ Zodra je alle twee iets anders doet, wordt het ongemakkelijk natuurlijk. Gelukkig bleek dat redelijk vanzelf te gaan.
Voor de beginnende netwerker een paar tips:
- Durf zelf het gesprek aan te gaan. Maar heb ook het lef om onzeker te zijn.????
- Blijf dicht bij jezelf. Waar anders? ????
- Wat je geeft, krijg je ook weer terug. Een soort boemerang dus! ????
- Let op je houding. Nou ja, behalve als je één been hebt en tegen de muur geplakt staat om omvallen te voorkomen. ????
- Altijd blijven lachen! Als een boer met kiespijn… ????
Hé jou ken ik nog nergens van. Loesje
‘Wie ben jij en wat doe je?‘ Een hele normale vraag. Toch raakte deze vraag mij. Want ja… wie ben ik eigenlijk? Niemand. Ik ben niets. Ik heb geen werk. Ben zelfs volledig afgekeurd. Ik ben geen huisarts, coördinator van een Inloophuis, bestuurslid of psycholoog. Ik doe voor spek en bonen mee. Een beetje aarzelend antwoordde ik ‘Eh… ik ben gewoon Ilse‘. En wat doe ik? Met andere woorden, wat brengt jou hier? Heel aardig bedoeld hoor, maar ik moest echt even nadenken. Wat moet ik zeggen? Hoe presenteer ik mezelf? ‘Nou euh… ik ben ervaringsdeskundige, blog over mijn leven en zet mij in voor een beter leven met en na kanker en toegankelijkheid’. Dat dus. ‘Wat goed! Hoe heet jouw site? Heb je een visitekaartje?‘ Een visitekaartje? Bestaan die dingen nog? ???? ‘Eh nee. Het is gewoon mijn naam met .nl’. Ik ben trouwens benieuwd of ze mij nog gegoogeld hebben. De gesprekken die volgden waren leuk en interessant, maar ik bleef wel gewoon veilig op mijn eigen plekkie plakken.
Na ruim een uur staan op mijn ene been, hangend tegen een deur wilde en moest ik eigenlijk gaan zitten.
Maar ja, iedereen stond. Als ik ga zitten, voel ik me ook niet op mijn gemak. Zittend netwerken werkt niet. Mensen kijken dan op mij neer en buiten het feit dat ze dan mijn uitgroei zien (tijd voor een kappertje, haha) voelt het niet oké voor mij. Dus hield ik me stoer en boog zo onopvallend mogelijk, onhandig met een glas in mijn hand, mijn linkerbeen een paar keer. Toen de schaal met hapjes voorbij kwam, had ik een nieuwe uitdaging. Met volle handen (twee krukken en een klein glaasje) probeerde ik iets lekkers van de schaal te pakken, zonder uit balans te raken. Dat ging maar net goed…????
Om zes uur was mijn energie op, zei ik mijn groepje gedag, huppelde nog even langs het toilet (eindelijk, wat een opluchting! ????) en nam de lift naar beneden. Via de voordeur wilde ik het pand verlaten, maar de schuifdeur ging niet open. Wat ik ook deed, hoe ik me ook bewoog er gebeurde niets. K*t. De andere uitgang was aan de achterkant, wat voor mij, springend op mijn ene been niet echt handig was, maar ja ik moest iets. Die deur ging wel open, maar toen liep ik vast in een tuin van een flatgebouw en een parkeergarage. Ik huppelde van links naar rechts, maar kon de uitgang niet vinden. Ik kan je zeggen dat ik me op dat moment echt wel even een zielige invalide voelde en het huilen me nader stond dan het lachen.
Ik was moe, mijn been en rug deden pijn en ik wilde naar huis.
Dan maar terug naar binnen om hulp te vragen, dacht ik. Wat denk je? Gaat de achterdeur niet meer open, waardoor ik niet terug naar binnen kon. Tuurlijk, het was na zessen, dus buiten kantoortijd en dan sluiten de automatische deuren. ???? G*dgloeiende! Ik belde Michel op zijn mobiel en gelukkig nam hij na twee keer bellen op. Hij zou de officemanager naar beneden sturen om mij ‘uit te laten’. Binnen vijf minuten deed de lieve dame de achterdeur voor mij open en zei dat ik ‘beter’ de hoofdingang kon nemen. Ja duh, dat wilde ik ook, maar die weigerde dienst. We liepen samen door de receptie naar de schuifdeur, maar ook nu gebeurde er niets. Na een tijdje zoeken hadden we het bijna opgegeven, tot ons oog ineens op een rode knop in het plafond viel. Zou het een alarmknop betreffen of….? Voorzichtig drukte zij op de button en ja, eindelijk ging de deur open en kon ik naar huis. Zucht.
Nou, dit was mijn eerste (netwerk)bijeenkomst sinds jaren en ik zal deze niet snel meer vergeten. Het heeft mij zeker wel aan het denken gezet. Hoe stel ik mezelf voor? Hoe wil ik gezien worden? Hoe wil ik dat mensen mij herinneren? Hmmm… goede stof om eens over na te denken! ????
Spreuk van de dag
Heb geen spijt dat je iemand
ooit hebt leren kennen…
Want de goeie mensen
die in jou leven zijn
geven jou geluk.????
De minder goede mensen
geven jou ervaring.
De slechte mensen
geven jou een les.
En de beste mensen
geven jou
mooie herinneringen! ✨
Hoi Ilse,
Allereerst v harte gefeliciteerd met jouw rots in de branding! Franky boy happy birthday!
Wat moedig van jou dit te ondernemen!
Je doet het uitstekend!
Wat je doet en wie je bent daarvoor is er voor jou geen passende titel. Je doet zoveel.
Dat mag gezegd worden.
Eigenlijk ben je een ‘communicator new lifestyle’ .
Respect voor jouw getoonde lef. Je mag met recht eigenlijk wel een ‘proffesional communicator new lifestyle’ genoemd worden.
En netwerken moet na Corona sowieso voor een ieder weer erg wennen. We zijn lange tijd bijna allemaal ‘huismus’ geweest en staan wat vreemd tegenover de anderen, in veel opzichten.
Dus je hebt het top gedaan hoor !!
Ps time management blijft lastig..snap ik en mijn oude baas zei vaak:
‘Wanneer je een beetje later komt zijn ze vaak net pas begonnen en verspil je dus geen tijd! Je kunt direct aan de bak ‘
Liefs,
Annet
Dank je Annet! We hebben Frank zijn verjaardag piepklein gevierd, maar het was gezellig.
Communicator new lifestyle klinkt goed! Ja, voor iedereen was het weer even buiten zijn/ haar comfortzone, na 2 jaar Corona met thuiswerken, geen handen schudden en anderhalve meter afstand. Ik ben toch blij dat ik het gedaan heb en een nieuwe ervaring heb opgedaan. Mijn timing was perfect, dus misschien moet ik dat vaker doen, haha! Big hug van mij! ????