It’s raining cats and dogs.

Saai en nat. Anders kan deze ‘zomer’ niet noemen. Terwijl vele delen van Europa zonovergoten en tropisch warm zijn (met uitzondering van Slovenië, waar het noodweer toeslaat en zuslief bijna wegdrijft met de caravan door een rivier die buiten zijn oevers is getreden), moeten wij het in ons kikkerlandje doen met een sporadisch zonnetje, maar vooral een grijs wolkendek en de daaruit voorkomende plensbuien. ‘As we speak oftewel as I write’ komt er een overvloed van hemelwater uit de lucht vallen. Zo niet leuk als je er met de handbike doorheen moet om je hond uit te laten. Ondanks mijn regenjas – die ik nog nooit zo vaak gedragen heb – ben ik al een aantal keer tot aan mijn ondergoed natgeregend. Een paraplu is leuk bedacht, maar niet voor rollers. Een verzopen katje was er niets bij. Sneu ook voor al die mensen die in Nederland op vakantie zijn en op de camping staan. Waar blijft die zomer toch?

Campinglife.

Eind van de maand (liefst eerder natuurlijk) hoop ik toch echt op zon en zomerse temperaturen, want dan gaan mijn zus en ik kamperen bij pa om de hoek. Super veel zin in. Elke dag Brabantse worstenbroodjes eten, ik kan niet wachten, haha. Heerlijk! Het doet me wel even terug denken aan ons laatste uitje met de caravan, op de kop af vier jaar geleden. Ik heb dit campingavontuur ongetwijfeld al eens met jullie gedeeld, maar goed ik val wel vaker in herhaling (leeftijd of gebrek aan inspiratie?), het eindigde dus op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Tijdens een potje camping-pingpong ging het mis. Fanatiek als ik ben, wilde ik een onmogelijke bal, die links kort over het net werd gespeeld, terugslaan. Ik stond op uit de rolstoel om de bal te raken – zonder succes overigens, want ik miste het balletje volledig – wilde vervolgens weer gaan zitten, maar had de stoel (hoe stom kun je zijn?) niet op de rem gezet. Je voelt het al aankomen… de stoel schoof onder mij vandaan en ik viel keihard op de grond. Bam! Op het overgevoelige amputatiegedeelte met de bijzondere zitbotconstructie. Ik voelde meteen dat het mis was.

Ik heb mijn lesje wel geleerd en zet de rolstoel sindsdien altijd op de rem.

De angst dat er echt wat kapot was, was groot. Straks heb ik er nog een dwarslaesie bij, schoot er door mijn hoofd. Na een ritje met de ambulance zijn er röntgenfoto’s gemaakt, waarbij de uitslag er niet om loog, er zaten wel degelijk breukjes in de lage rugwervels. Daar konden en deden ze verder niets mee, het zou met de tijd herstellen. Ik kan je vertellen dat het heel lang heeft geduurd voordat ik pijnvrij en weer wat soepeler in de onderrug was. Het blijft, tot op de dag van vandaag, een zwak punt in mijn lijf, waar ook nu met de BSR (Body stress release) therapie aandacht voor is. Ja, ik heb mijn lesje wel geleerd. ALTIJD je rolstoel op de rem zetten! Tegenwoordig speel ik wekelijks een potje tafeltennis met een aantal revalidatiegenootjes en hebben we – naast herkenning van het ‘beperkt’ zijn en het gedoe wat daarbij komt kijken, natuurlijk ook de gezellige kletspraatjes – de grootste lol. En…we worden steeds beter! Zo heb ik van de week Ruud (bewegingsagoog) alle hoeken van de tafel laten zien. En hij mij, haha. Maar één ding: de rolstoel, die staat zo vast als een huis! Ook straks op de camping in Esbeek.

Saai

Lang zullen we lezen…

Wat een verschil met afgelopen week, toen ik van het ene gezellige uitje naar het andere hupste. Nu stond er niet veel bijzonders op de planning. En als er al wat op stond, viel het in het water. Trouwens, over water gesproken, heb ik sinds jaren weer eens een abonnement op het openluchtzwembad de Houtvaart, is het een k*tzomer. Duh! En nee, ik ben geen ‘diehard’ zwemmer, ik spring alleen bij mooi warm weer het water in. Alle tijd dus om eindelijk het boek ‘Als de dood zucht’ van de Haarlemse schrijver Lex Paleaux uit te lezen en in het boek ‘Zadelpijn en ander damesleed’ te duiken. Het levert alleen niet een bloedstollend blog op, maar ja. Het enige spannende of nou ja – voor mij super frustrerend wat er gebeurde – was de ruzie met mijn krukken. Grrr…

Buienradar.

Buienradar maakt overuren en staat, niet alleen bij mij, bijna de hele dag open. Kan ik naar buiten of ik wacht ik nog even? Geloof me, er valt nog heel wat winst te behalen bij mijn timing… Goed, eindelijk was het droog, jihoe ik kon op pad! Tussen de buien door vertrok ik naar de stad waar ik met Susan – die ik ken via het KWF – had afgesproken om eens gezellig bij te kletsen. Netjes aangekleed en met een kleine krul in mijn haar (want droog), stapte ik op fiets. De regenjas had ik achterin de rolstoeltas gepropt. Jaja, ik was weer eens aan de late kant, dus ik vloog vol gas over de schots en scheve straatstenen richting de Grote Markt. Mijn banden waren de dag ervoor in Heliomare gevuld met lucht, dus ik stuiterde letterlijk over alle hobbels. Buiten dat het heel onstabiel aanvoelde, is elke hobbel er één te veel. Het blijft gewoon pijnlijk.

De krukken ‘dansten’ achter mijn rugleuning en voor ik er erg in had, vlogen ze uit hun standaard en doken zo tussen de spaken.

Kak! Mijn bike kwam abrupt tot stilstand. Ik ging nog net niet over de kop. Midden op de straat probeerde ik de krukken tussen de loopwheels uit te vissen en opnieuw aan mijn stoel vast te maken, maar de elastiek was geknapt en het riempje was door al het geschud los gekomen. Zo goed en kwaad als ik kon, probeerde ik de boel aan elkaar te knopen, maar tien meter verder schoot er weer één in mijn wiel en viel de andere met veel gekletter op straat. Grrr… dit herhaalde zich nog twee keer. Jeetje wat nu? Ondertussen begon het (natuurlijk) lichtjes te regenen. Daar ging mijn coupe. Ook dat nog! Een moeder met kind achterop zag mij bij het stoplicht aankloten en bood haar hulp aan. Lief! We kregen de krukken weer in het voetje en ik besloot die ondingen bij Pathé eraf te gooien en op een later tijdstip op te halen. Het allerliefst had ik ze de plomp ingegooid, maar ja dan ben ik misschien wel mijn frustratie kwijt, maar ook de mogelijkheid om op locatie naar het toilet te kunnen en dat is voor een zeikerd als ik, niet heel handig.

Als ik chagrijnig ben dan hang ik een cape om mijn schouders. Dan ben ik super chagrijnig!

Totaal gefrustreerd en bloedchagrijnig kwam ik bij de Raaks aan. Daar bedacht ik me, ging Pathé voorbij richting de boekwinkel, daar konden ze me vast helpen. Ik rolde naar binnen, legde de verkoopster in twee zinnen mijn probleem uit en vroeg of ze een dikke elastiek voor me had, want dan zou ik in elk geval verder kunnen. Ik had geluk en kreeg een mooie exemplaar waarmee ik de krukken provisorisch kon vastzetten. Zucht. En gas…die arme Susan zat al een kwartier wortel te schieten op een regenachtig terras. Onder een parasol met heater. Sorry!!! Voordat we ‘gezellig’ konden bijkletsen, moest ik eerst even stoom afblazen. Wat een gedoe toch elke keer weer…

Caprera

Davina Michelle, wat een power en wat een talent!

Maar er waren ook lichtpuntjes, want er stond een concert van Davina op het programma. We hadden mazzel dat het die middag droog en zelfs zonnig was, toen we naar Caprera gingen. Het was voor het eerst dat ik een middagvoorstelling in het openluchttheater bijwoonde samen met Lonneke, Liona en Sabrina. Er waren opvallend veel kinderen en ook de fanclub van de Nederlandse ster was in Bloemendaal goed vertegenwoordigd. We konden jammer genoeg niet met zijn viertjes bij elkaar zitten, omdat er maar één begeleider met mij op de eerste rij mocht zitten, maar daarvan waren we op de hoogte. Nadat we voorafgaand aan het concert gezellig een wijntje hadden gedronken, begon het spektakel.

Geraakt.

De eerste noten werden gespeeld, de bas dreunde door mijn hele lijf, Davina kwam energiek als ze is het podium op springen en opende haar gouden keeltje. Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar ik werd ineens enorm emotioneel geraakt. Een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Jeetje, die kwam binnen zeg. Ik moest me echt inhouden en een paar keer goed slikken om niet dramatisch in tranen uit te barsten. Wow heftig! Wat een leukerd en wat is die meid fit, knap en ongelofelijk getalenteerd. Het was bijzonder om een wereld artiest als Davina van zo dichtbij mee te maken. Ik was totaal onder de indruk en heb GENOTEN van haar fantastische optreden!

Dorpsfeest Santpoort

Raboborrel.

Het is al tijden een traditie; de vrijdagmiddag Raboborrel bij Café Bartje. In mijn werkzame Rabo-jaren heb ik het vaak georganiseerd. Een borrel waar klanten ongedwongen samenkwamen met de medewerkers van de bank. Netwerken en socializen. Het was altijd gezellig en de Rabo betaalde de drankjes zo tussen vijf en zeven. Ook dat was bekend en daar werd dankbaar ‘gebruik’ van gemaakt. We zijn indertijd regelmatig blijven plakken en hebben samen heel wat gekkigheid beleefd. What happend in Santoort, stays in Santpoort, haha. Tegenwoordig wordt dit leuke initiatief in stand gehouden door oud collega’s, waarvan het merendeel niet eens meer werkzaam is bij de lokale bank. Het was voor mij de eerste keer na de amputatie dat ik erbij zou zijn en merkte dat ik enigszins gespannen was om daar naar toe te gaan.

Vroeger hadden we nog geen smileys, toen moesten we zelf lachen.

Lonneke stond mij op te wachten en samen gingen we het plein op waar ‘we’ vroeger altijd bijeen kwamen. We waren de eersten van de oud collega’s, had ik me voor niks zo druk gemaakt over hoe ik mezelf daar zou presenteren. Lon ging op verkenning, terwijl ik aan de rand van het feestgedruis in mijn rolstoel bleef wachten. Ik had het al gezien, de drukte voor het podium was niet aan mij besteed. Vroeger stond ik bij de band vooraan, maar de tijden zijn veranderd. Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer collega’s onze kant op en was het een gezellig weerzien. Fijn dat er zelfs een kruk voor mij gehaald werd, zodat ik niet de hele tijd op één been hoefde te staan en niet in de rolstoel hoefde te zitten, zodat ik op ‘niveau’ mee kon doen met de rest. Wel zo prettig. Net voordat het echt donker werd, stapte ik op de handbike om naar huis te fietsen. Bizar dat deze avond en de gesprekken die ik heb gevoerd, toch weer het nodige los wisten te maken en ik mij daardoor een beetje verdrietig voelde. Vroeger was alles anders…

Spreuk van de dag

Soms hou ik vast aan
‘het is wat het is’,
terwijl ik het eigenlijk
helemaal anders wil
dan het nu is.
Woordgevoel