De afgelopen jaren heb ik de meest gebroken versie van mezelf ontmoet, maar ook de sterkste.

Vandaag 1 oktober 2025 sta ik stil bij een bijzondere mijlpaal: ik vier namelijk mijn zevende verjaardag als Ilse2.0. Een datum om nooit te vergeten. Het voelt dubbel, want het is de ‘sterfdag’ van mijn rechterbeen, maar ook de ‘geboorte’ van mijn tweede leven. Hoera! Wel ben ik de enige die hier bij stil staat. Dat is zeker geen verwijt, maar wel de realiteit. Iedereen heeft zo zijn eigen dingen. Wat voor de buitenwereld een gewone dag is, blijft het voor mij een keerpunt in mijn leven, omdat die dag werkelijk alles, maar dan ook alles, veranderde.
In de spirituele filosofie spreekt men over de 7-jaarscyclus; een periode waarin je groeit, leert loslaten en opnieuw beginnen. Voor mij voelt dit precies zo: zeven jaar van aanpassing, acceptatie, veerkracht, doorzettingsvermogen, opbouwen en hernieuwde levenslust.

Al zeven jaar deel ik mijn leven met jullie. Alle ups & downs, lief & leed, struggles & avonturen. Waarom? Omdat ik het belangrijk vind om ook de ándere kant van ‘vanzelfsprekendheid’ te laten zien. De keerzijde van de medaille. Het leven gaat nu eenmaal over vallen én opstaan, accepteren én incasseren. In mijn blogs neem ik jullie mee in dat proces, in de rauwe én mooie momenten, met de hoop dat mijn verhaal inspireert, troost biedt en soms helpt relativeren. Mijn levensmotto – en ik spreek uit ervaring – is simpel maar krachtig: ‘Je bent sterker dan je denkt.’ En dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor jou. 💞

Laten we even terugblikken op zeven jaar – 1 oktober.

1 oktober 2018

Morgen zal alles anders zijn.

Na een kort onrustig nachtje ben ik om 05.20 uur opgestaan.
Even gedoucht en het koffertje verder ingepakt.
Het is 06.00 uur dat we met het gezin in de auto stappen,
op weg naar het LUMC in Leiden.
Het is koud en doodstil in de auto.
Dan volgen mijn laatste stappen van de parkeerplaats naar het ziekenhuis.
Heel bewust loop ik naar binnen.
Om 07.00 uur meld ik mij op de afdeling orthopedie.
Er wordt bloed afgenomen en mijn behandelend arts komt nog even langs.
Fijn dat Sven en Lynn hem nu ook even gezien hebben.
Een half uur daarna word ik naar de OK afdeling gebracht.
We geven elkaar nog een laatste knuffel voor de deur
en nemen afscheid.
Heel intens, heel verdrietig.

Konden wij deze dag maar gewoon overslaan.

Op de verkoeverkamer wacht ik liggend op bed op het team anesthesie.
Rond 8.00 uur komen ze mij halen en word ik naar OK1 gebracht,
daar staat een heel team specialisten mij op te wachten.
Het is er koud en ik voel mij heel alleen en kwetsbaar.
Een verpleegster legt troostend haar hand op mijn schouder.
Dat is fijn.
Samen met mijn arts nemen we mijn patiëntgegevens door.
De operatie wordt kort door gesproken.

Er staat een grote zwarte pijl op mijn rechterbeen.

In gedachte zeg ik nog één keer ‘dag lief mooi been’.
Dan krijg ik de ruggenprik.
De verdovingscocktail loopt via een epiduraal mijn lichaam in.
Even later volgt het kapje voor de narcose.
Ik mag een droom uitzoeken en ga terug naar onze prachtige vakantie op Tanzania.
Dan val ik in een diepe lange slaap…
Voor mijn gezin, familie en vrienden breekt een lange zenuwslopende dag aan.
Morgen zal alles anders zijn…

1 oktober 2019

Lief been, ik mis je.

Precies één jaar geleden heb ik met pijn in mijn hart afscheid van je moeten nemen.
En ik moet je bekennen, jouw gemis valt me zwaar.
Jouw afwezigheid heeft een grote leegte achter gelaten.
Ik mis je bij de dagelijkse dingen als steun en toeverlaat.
Mijn evenwicht en balans zijn soms letterlijk en figuurlijk zoek.
Het wordt nooit meer zoals het was.
Gewoon. Compleet.
Heel en functioneel.
Ik weet dat ik je vaak ondergewaardeerd heb.
Dat ik je voor lief nam.
Dat ik op je mopperde omdat ik je te dik of lelijk vond.
Sorry daarvoor. Oprecht.
Weet dat ik bijna elke minuut van de dag aan je denk.
Dag lief been.
Ik zal je never nooit vergeten!

1 oktober 2020

Lichtje in de tunnel.

Het regende donderdagochtend stevig, Lynn keek mij bij het ontbijt lief aan en vroeg of ik haar (‘heel erg alsjeblieft, ah mammie…’) naar school wilde brengen. Nou kun je daar van alles van vinden, want nee ze smelt echt niet van een drupje hemelwater, en ja vroeger moest ik ook ‘gewoon’ op de fiets van Berkel-Enschot naar Tilburg. Weer of geen weer, maar toch wilde ik haar tegemoetkomen. Waar wij vroeger echt nog wel eens een regenpak aantrokken (op aandringen van moeders) hebben onze oogappeltjes deze nooit willen aanschaffen. ‘Mam, doe normaal, daar ga ik echt niet in rondlopen!’ Liever de hele dag zeiknat in de les, dan vijftien minuten ingepakt op de fiets.

Natuurlijk begrijp ik dat…niet! 🙄

Maar weet je, eerlijk gezegd wilde ik haar best met de auto brengen, gewoon omdat het kan. Heel lang was ik afhankelijk van alles en iedereen, maar nu ik zelf weer kan autorijden, geniet ik van die vrijheid. Dus ja, ik heb ons Lynn met liefde naar school gebracht en met nog meer liefde weer opgehaald. Op de terugweg stelde ik haar voor om van deze beladen dag, toch ook iets moois te maken en daar hoorde (volgens ons) een lekker taartje bij. Samen reden we naar de banketbakker in Overveen, daar kozen we vier verschillende gebakjes en rekenden af. Toen de dame achter de balie de gebaksdoos aan mij wilde overhandigen, gooide ik mijn krukken de lucht in, om te laten zien dat ik geen hand vrij had. ‘Oh heb je je been gebroken?’ vroeg ze. ‘Eh nee…die is afgebroken’, zei ik gekscherend. Ze schrok zich rot, keek nog eens goed, gaf de doos aan Lynn en verontschuldigde zich, wat natuurlijk helemaal niet nodig was. Lachend liepen we terug naar de auto, zo hebben we toch een klein lichtpuntje gecreëerd in de donkere tunnel van 1 oktober.

1 oktober 2021

Ze huilt, maar ze lacht. Maan

Het is precies drie jaar geleden dat mijn rechterbeen volledig is geamputeerd. Is het al of pas drie jaar geleden? Zeg het maar, ik weet het niet. Op mijn netvlies staat nog altijd het moment dat ik wakker werd uit narcose en dacht, dit is het. Dit is onomkeerbaar. Hier moet ik het mee doen. Vanaf nu moet ik verder als invalide vrouw. In een rolstoel en op krukken. Moet ik deze dag rouwen om het verlies van mijn been, letterlijk mijn steun en toeverlaat, of vieren dat ik al drie jaar ‘schoon’ ben? Die keuze heb ik natuurlijk zelf in de hand, maar misschien kan het samengaan? Ik herdenk met liefde en pijn in mijn hart mijn rechterbeen, maar vier op hetzelfde moment het leven!

1 oktober 2022

Ride for the Roses.

Vandaag hebben wij met team Ilse’s angels meegedaan aan de Ride for the Roses in Almere. Een fietstocht in de strijd tegen kanker met één gemeenschappelijk doel: versnelling in kankeronderzoek teweegbrengen. Tijdens dit event hebben we letterlijk en figuurlijk weer even stil gestaan bij de ziekte, die niet alleen mij zwaar getroffen heeft, maar zoveel mensen raakt. Eén op de drie en meer. Veel te veel. Onderstaande brief heb ik voorgelezen, met een terugblik in de tijd.

Alweer 4 jaar spring en rol ik door het leven.
Toch voelt het als de dag van gisteren.
De herinneringen aan die bewuste dag staan in mijn geheugen gegrift.
Opgeslagen op mijn harde schijf.
De autorit naar het LUMC in oorverdovende stilte.
Mijn laatste stappen van de parkeerplaats naar het ziekenhuisbed.
Het emotionele afscheid van mijn gezin bij de grote klapdeur van de OK.
De gedachte, wat als het mis gaat?
Doodsangst.
Het moment van ontwaken.
Een dikke beademingsbuis in mijn strot.
Ik krijg geen lucht en er ontstaat totale paniek.
‘Help, ik stik’, schreeuw ik van binnen.
Een verpleegster bevrijdt me van die ellende.
Godzijdank.
Dan is er de grote leegte.
Onherstelbaar. Onomkeerbaar.
Vergeten zal ik het nooit.
Verdriet om het verlies van mijn rechterbeen en mijn onbezorgde leven.
Dankbaarheid voor het krijgen van een tweede kans.
Ik leef nog en ben al 4 jaar kankervrij! Yeah!
Vandaag vier ik het leven en mijn vierde verjaardag als Ilse2.0.
Je moet tenslotte overal het beste van maken.
Dus hang ik vandaag zelf de slingers op!

1 oktober 2023

Beladen.

Oktober is, ondanks dat het mijn geboortemaand is, gewoon niet mijn maand. Er zijn teveel negatieve memorabele momenten. De grote operatie na de eerste diagnose botkanker, was op 20 oktober 2014. De amputatie was vier jaar later, op 1 oktober 2018. Op 5 oktober 2022 strandde ons huwelijk en op 7 oktober (mijn verjaardag notabene) hebben we dat verdrietige nieuws gedeeld met familie en vrienden. Op maandag 18 oktober zijn we ‘gescheiden’ van tafel en bed. We zijn nu precies één jaar verder, maar zo voelt het voor mij niet. Mij hart bloedt nog steeds, ik blijf pleisters plakken. De tijd heeft deze wond nog niet geheeld. Ik heb mijn balans nog niet gevonden. Het is ook nogal wat, dus niet gek dat ik weer eens lekker emotioneel ben. Het is een beladen maand, dus als je me tegenkomt, kijk uit wat je vraagt, haha. Voor je het weet kiep ik een bak ellende over je heen en sta ik te snotteren. Het is tijd voor het maken van nieuwe mooie herinneringen, om oktober wat ‘lichter’ en luchtiger te maken.

1 oktober 2024

Loslaten is zo godvergeten moeilijk.

Als ik terugkijk in de tijd zie ik de verschillende fases waar ik doorheen ben gegaan en kan ik nu (zes jaar na dato) vol overtuiging zeggen dat ik weer helemaal ‘de oude’ ben. Nou ja, op het gat na waar ooit mijn rechterbeen heeft gezeten dan hè?! 😉 Dit zegt overigens niet dat ik het er nooit meer moeilijk mee heb, want dat blijft, helemaal nu ik singel ben en overal alleen voor sta. De scheiding en het verlies van mijn lieve mams en pap hebben er ingehakt. Dit bracht mij opnieuw aan het wankelen, net toen ik de balans weer een beetje leek te hebben gevonden. De pijn en het verdriet die ik nu voel zijn wel anders. Het vraagt een andere manier van verwerken. Mij helpt het om over mijn gevoel te schrijven, woorden te geven aan mijn verdriet. Hoe ga je ermee om en hoe herpak je jezelf, voor iedereen is dat anders. Hulplijntjes zijn altijd welkom en deze keer kwam er wel een hele bijzondere voorbij…

Rouwtheater.

De avond in Theater de Liefde was bedoeld voor iedereen die een dierbare heeft verloren of binnenkort zal verliezen. Heavy shit dus. Dat deze thema-avond precies op de dag plaatsvond dat mijn been zes jaar geleden werd geamputeerd, kan geen toeval zijn. Ik heb echt wel even getwijfeld om te gaan, omdat ik niet wist of ik deze ‘zware kost’ nu moest opzoeken. Na wat overwegingen hakte ik de knoop door, omdat ik het programma en de spreker – Remona de Hond-Franssen, weduwe van Marc de Hond, één van mijn inspiratoren – erg interessant vond en reserveerde een plekje. Er valt tenslotte altijd wat te leren in het rouwproces en hoogstwaarschijnlijk zou ik met nieuwe inspiratie de deur uit ‘lopen’.

1 oktober 2025

Hier en nu.

Tja en dan ineens zijn we zeven jaar verder en staat de 7-jaars K-controle ingepland. Begin november mag ik weer. Wennen zal het nooit, maar hoe verder ik kom, hoe kleiner de kans op terugkeer van de ziekte. So fingers crossed! Op zich ben ik helemaal oké met mezelf, maar het lijf daarentegen niet altijd. Rugklachten, fantoompijn, krampen en steekpijnen in het litteken maken mij bij tijd en wijle toch weer wat onzeker. Ook nu. Of juist nu er weer een scan op de agenda staat. Zeg het maar. Het gevolg was een paniek aanval deze week en een stemmetje dat zegt ‘het zal toch niet?’ Zorgen maken brengt mij niets, ik weet het als geen ander, dus probeer ik dat zo goed en kwaad als ik kan, los te laten.

Adem in, adem uit. En door…

Er zijn veel mensen die mij niet eens kennen als ‘Ilse1.0’. Best gek eigenlijk. Zij weten niet beter dan dat ik op mijn ene been door het leven spring en rol. Ook de mensen om mij heen zijn het volledig gewend en ‘zien’ de beperking niet meer. Dat is heel mooi en zegt waarschijnlijk iets over hoe ik in het leven sta. Ik doe en tel ‘gewoon’ mee. Het leven ‘loopt’ zoals het loopt en ik heb mijn ritme wel gevonden, al levert het beperkt zijn altijd gedoe op. Er gaat geen dag voorbij zonder obstakels, maar het is wat het is. Ik leef, ben happy en pluk de dag, elke dag opnieuw.

Tijd voor een volgende stap.

In Oostenrijk heb ik mijn ballast van mij af gegooid en dat heeft mij goed gedaan. Het is tijd om door te pakken. Tijd voor verandering. Dit is mijn 875ste blog (OMG! 😳) en ik denk dat dit een mooi moment is om de frequentie wat terug te schroeven. Dat geeft mij meer lucht en ruimte. Mijn nieuwe uitdaging als vrijwillige communicatiekracht bij de HandbikeBattle vraagt, naast het IPSO Huis Kennemerland, ook de nodige tijd en aandacht. Schrijven vraagt discipline en geloof me als ik zeg dat ik mijn blogs echt niet zomaar uit mijn mouw schud. Daar zit veel tijd en energie in. En eerlijk? Het geeft mij ook weleens stress hoor. Daarbij…het moet ook niet saai of te voorspelbaar gaan worden, toch?

‘Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk, totdat ik lees wat ik wil zeggen.’

De afgelopen jaren heeft het schrijven mij enorm geholpen bij de verwerking van alles wat op mijn pad kwam: kanker, de amputatie, dagelijkse struggles, het gedoe met hulpmiddelen, de scheiding en het verlies van mijn ouders. Maar het bracht ook licht en herinneringen aan mooie momenten van vroeger, aangepaste vakanties, het genieten van kleine dingen, tv-opnamen voor KWF en De Grote Huisverbouwing, onvergetelijke avonturen en extreme uitdagingen zoals de Swim to Fight Cancer en de HandbikeBattle. Het werd een plek waar ik mijn veerkracht, kwetsbaarheid en levenslust kon vastleggen zonder commentaar of oordeel. Open en eerlijk. Bloggen is mijn uitlaatklep en dat blijft het!

Om ergens te komen, moet je eerst besluiten niet te blijven waar je nu bent.

Maar…vanaf nu ga ik om de week mijn verhalen delen, tenzij er iets bijzonders te melden valt natuurlijk, dan kom ik eerder op de lijn. Het leven blijft mij uitdagen, verrassen en soms ook op de proef stellen. Juist daarom blijf ik schrijven; om ervaringen te delen, stil te staan bij de levenslessen en de mooie momenten te vieren.
Blijf jij aangehaakt?

Spreuk van de dag

Je kunt tegenslag een plek geven
Je kunt het ook een mooie plek geven
Je kunt je situatie accepteren
maar je kunt hem ook omarmen
Je kunt je wonden verbergen
Of er trots op zijn
Ze genezen beter in de zon
En je er zeker nooit voor schamen ✨
Marc de Hond